dinsdag 18 juni 2013

Dag 29: En ondertussen ...

Vier weken zijn we ondertussen bezig! Applausje voor onszelf.
Een echte evaluatie volgt pas op het einde maar het ziet er naar uit dat we vlotjes de finish gaan halen.
Ondertussen staat ons dagdagelijkse leven niet stil, ook zonder geld groeien en bloeien de kinderen en op vier weken verandert er heel wat.
Vooral bij de jongste is die ontwikkeling echt merkbaar. Onze kleine blonde god is nu 16 maanden geworden. Elke dag zijn we in blijde verwachting van de eerste losse stapjes maar meneertje weigert voorlopig zijn veilige steun te lossen. Hij was nochtans goed gestart toen hij op 5 maanden al begon te tijgeren en kruipen. Nog geen 3 maanden erna had hij ook het optrekken en stappen rond de tafel onder de knie. En toen viel de boel zowat stil.
In kruipen heeft hij ondertussen een gouden medaille, wat wil je na 11 maanden oefenen. Geen obstakel is hem teveel en ook hellingen, trappen, stoelen en andere drempels worden vlot bedwongen. Heel af en toe zou hij eens enkele seconden op zijn voetjes balanceren, de meeste kans hierop is als hij wordt afgeleid met iets eetbaars. Maar van zodra hij merkt dat hij het alleen moet zien te rooien zakt hij toch terug naar de grond of grijpt hij iets vast uit de buurt. Nog even afwachten dus tot Folke het nodige zelfvertrouwen gewonnen heeft.
Wat hij echter wel al kan is communiceren. Zowel met lichaamstaal als met enkele woordjes. Ondertussen rollen deze klanken al regelmatig van zijn lippen: papa, dada, kaka, tuutje, ba(l) en poe(s). Bij die laatste kan hij ook de gepaste 'miauw'-geluiden produceren en zeg je 'een, twee' terwijl je op de vingers telt dan vult hij aan met 'die'. De opmerkzame lezer ziet onmiddellijk de grote afwezigheid van het woord der woorden: mama. Al ettelijke keren probeerde ik mijn koter deze onmisbare term aan te leren maar telkens word ik vergast op een schaterlach en spreekt hij klaar en duidelijk 'PAPA'. Het is al beter dan de 'poeta' die hij mij eerst plachtte te noemen maar als spilfiguur in zijn kleine leventje voel ik mij toch zwaar benadeeld. Heelder dagen hoor ik hem 'papa, papa' roepen en de broer en zus vinden het hilarisch als ik weer een poging doe om zelfs gewoon nog maar de 'ma' klank te verkrijgen en toch weer die vervloekte 'pa' krijg met bijhorend monkellachje.
Het kind heeft duidelijk de humor van zijn zo begeerde vader geërfd.
Nu het weer ook duidelijk beter is zitten de kinderen veel buiten. Op het gezaaide gras mag er nog niet gelopen worden (al heb ik de papa al eens betrapt toen hij er zijn ligzetel op neergeplant had) dus is het terras the place to be. Gelukkig wonen we in het centrum dus een park met speeltuin is ook niet veraf. En de speelgoedberg van het nageslacht mag dan wel gedecimeerd zijn sinds de voorbije dagen, toch blijft er nog ruim voldoende over om zich uit te kunnen leven. Wat de vakantie zal brengen dat merken we over 2 weken. Want het ziet er naar uit dat dit project niet zal stoppen binnen 11 dagen, maar daar vertel ik later graag meer over.
Nu eerst nog eens proberen om mijn benjamin het woord te ontlokken waar ik al 16 maanden zit op te wachten.

3 opmerkingen:

Gwen zei

haha, hier kon de jongste zoon pas mama zeggen op 22 maanden. ik hoop dat het je vroeger lukt :)

Anoniem zei

En Lotta, die zegt niets anders dan mama...

Daphne zei

Nova noemt me al een tijdje "Anna", enkel als ze melk wil drinken zegt ze mama (maar dan doelt ze dus echt op mijn borsten, en niet op mij). En ik heb het vermoeden dat dit nog een tijdje zo gaat blijven...