donderdag 19 maart 2015

Een levenslied

Ik zit hier in de wachtzaal bij de uroloog,
mijn man die is naar binnen en ik hou het echt niet droog.
Ze gaan zijn ballen knippen, alles moet eraf.
Hij is gewoon te vruchtbaar en dat is dan nu zijn straf.

Vasectomie, vasectomie
Ik wil wel nog 1 maar hij nie
Vasectomie, vasectomie
Dus neemt hij een vasectomie
Vasectomie, vasectomie
1 knip en tis ribbedebie
Vasectomie, vasectomie
Smurfenballen voor een dag of drie

Ik kan het niet geloven, het is echt voorbij;
nimmer nog een levend wezen dat groeit in mij.
Of het zou dan toch een lintworm moeten zijn,
maar dat is niet hetzelfde en dat doet een beetje pijn.

Vasectomie, vasectomie
Ik wil wel nog 1 maar hij nie
Vasectomie, vasectomie
Dus neemt hij een vasectomie
Vasectomie, vasectomie
1 knip en tis ribbedebie
Vasectomie, vasectomie
Smurfenballen voor een dag of drie

Onze bakfiets zit dan wel al barstensvol,
maar nog steeds voelt mijn hart een beetje hol. 
We moeten ergens stoppen, we hebben er al vier
en daarom krijg ik nu een os mee, in plaats van een stier.

Vasectomie, vasectomie
Ik wil wel nog 1 maar hij nie
Vasectomie, vasectomie
Dus neemt hij een vasectomie
Vasectomie, vasectomie
1 knip en tis ribbedebie
Vasectomie, vasectomie
Smurfenballen voor een dag of drie

Toch maak ik mij geen zorgen, mijn man die is al oud.
Straks gaat hij vast de pijp uit en dan ben ik zo hertrouwd.
Dan zoek ik mij een jonge en viriele man,
die nog wat kinderen wil en het effectief ook kan.

Vasectomie, vasectomie
Ik wil wel nog 1 maar hij nie
Vasectomie, vasectomie
Dus neemt hij een vasectomie
Vasectomie, vasectomie
1 knip en tis ribbedebie
Vasectomie, vasectomie
Smurfenballen voor een dag of drie....
 
 
Video:
Klik 

maandag 16 maart 2015

Nostalgisch? Ikke?

Maandagnacht 16/03 01.31u
Ik heb duidelijk iets verkeerds gegeten en lig al een uur wakker van de krampen. Ideaal voor een trip down memory lane, want 6 maanden geleden werd ik op een gelijkaardige dinsdagnacht om 5u gewekt door een knoert van een wee.
Na weken vol 'oefencontracties' wist ik deze keer meteen dat het raak was. Hoe belachelijk ook die 'oefenweeën', alsof mijn lijf na 3 keer nog niet zou weten langs welke uitgang de meereizende passagier het moederschip diende te verlaten?! Misschien was het uit wraak voor de pijlsnelle raketbevalling van Folke (nog geen anderhalf uur tussen de eerste wee en de eerste 'whei') dat ik bij kind 4 een maand lang vergast werd met weetjes?
Heerlijk mijmerend denk ik vandaag terug aan die speciale dinsdagochtend die een half jaar geleden ons leven definitief veranderde. Hoe ik de eerste krachtige contracties samen met zoonlief (die toen zijn laatste uurtjes als benjamin van het gezin inzette) in bed opving. Hoe ik een uurtje later toch maar opstond om de boterhammen voor de kinderen te smeren (oh ja, zelfs in volle bevallende modus ben ik daar nog steeds beter in dan de man des huizes). Hoe ik daarna nog per se de vaatwas wou legen en tussendoor 2 keer vastgeklampt aan de machine stond te puffen en te blazen; waarop ik in de zetel nog wat verder aan het baren ging zonder dat de kinderen in de living bij mij beseften welke zware en unieke werkzaamheden er plaats vonden. Bij de aankomst van de vroedvrouw en de dokter was het spannende moment aangebroken waarop er gecheckt werd hoe goed ik dan wel al mijn best had gedaan en met mijn 8 cm opening in 2 uurtjes tijd waande ik mij meteen Belgisch Kampioene op de 100 meter ontsluiting. Als we het volgende uur voor het gemak nog even fast forward afspelen (weeën ondergaan op een chemisch toilet in de gang, stilte voor de storm, gevloek en gepers, een reuzenhoofd en een paar schouders waar een bodybuilder jaloers op zou zijn door een sleutelgat duwen en en passant nog even 'doktertje' meespelen met de twee-en-een-half-jarige, ..) dan was ik om 8u15 mama van een boom van een vent, de naam 'Berk' meer dan waardig. Dat ik achteraf zowat leegbloedde vergeten we er ook maar lekker bij, want ik kreeg in ruil wel een heerlijk ventje cadeau. Een baby waarvan zijn humeur recht evenredig is met zijn lengte. Een hummeltje die nu al menig eierstokken doet rammelen en vrouwen kan verleiden met één goed gemikte blik en een stralende lach. Een casanova in de dop waar we allemaal verliefd op zijn zelfs als hij ons midden in de nacht attent maakt op zijn aanwezigheid. Hij ligt hier momenteel trouwens ook solidair kramperig te wezen met mij, net zoals we 6 maanden geleden ook samen het hoofdstuk 'bevallen, part 4' afsloten. Op naar nog veel meer mooie herinneringen met onze Birke Beria, zoals hij ondertussen in de wandelgangen wordt genoemd. Maar eerst proberen deze nacht wat beter te besteden en nog wat slaap mee te pikken.
Slaapwel.


dinsdag 10 maart 2015

Vaderschapsblues

Moeder natuur kan bijzonder wreed uit de hoek komen. Zo schept ze er blijkbaar een geweldig genoegen in om bepaalde species te koppelen aan het foute type partner, getuige daarvan zijn onder andere het halfopgevreten bidsprinkhaanmannetje en de vele minnaars van de zwarte weduwe.
Zelf liep ik al van in mijn tienertijd luidkeels te verkondigen dat ik heel graag baby's wou: snel, en veel! Een niet mis te verstane boodschap voor al mijn potentiële vrijers. Op mijn zeventiende werd ik halsoverkop verliefd op mijn huidige levensgezel, een man met wie ik menig interesses deel maar als er één ding is dat hij niet kan uitstaan dan zijn het wel baby's.
Ja u leest het goed.
De sloeber die me menigmaal heeft bezwangerd houdt eigenlijk helemaal niet van het eindproduct dat hij fabriceert. Net zoals een bakker met liefde een taart in de oven zou schuiven om ze na het afbakken met een blik vol walging in zijn etalage te droppen en er zeker niet zelf van te eten. Of een bierbrouwer die geheelonthouder blijkt te zijn.
Hij vindt borelingen lawaaierige, hulpeloze, lichaamssappenspuiende ondingen, zelfs al zijn ze van eigen kweek. Het is bovendien niet eens een verborgen afkeer die hij koestert, hij komt er gewoon spontaan voor uit. Leg ik onze bébé even bij hem in de zetel om eens handsfree een toiletstop te kunnen maken dan krijg ik meteen een zuur gezicht en een ongevraagde uitleg 'je weet toch dat ik dat niet graag doe'. Waag ik mij aan een badmoment als Birke net slaapt, dan mag ik er zeker van zijn dat ik na 10 minuten al een huilende zuigeling in de badkamer heb en een wanhopige vader die welgeteld 60 seconden geprobeerd heeft om hem te troosten en het enkel maar erger schijnt te maken. Ik vroeg hem onlangs waarom hij zo'n antipathie vertoont tegenover een klein rozig wezentje en toen vergeleek hij zowaar mijn lieveling met een 'bewegend hoopje filet américain'.
Zijn motto zou eigenlijk op zijn borst getatoeëerd moeten worden 'ik hou van de daad maar niet van het resultaat van mijn zaad', zodat een gewaarschuwde vrouw weet waar ze aan begint vooraleer ze een jong probeert groot te brengen met hem.
En toch zou ik het zo opnieuw doen.
Niet alleen ben ik ontzettend tevreden over de prachtige combinaties die onze genen samen voortbrengen, zo'n moppersmurf als oudeheer levert ook wel voordelen op voor de vrouw. Zo kon ik lekker mijn ding doen tijdens de zwangerschap en de daaropvolgende kraamtijd: het geboortekaartje gunde hij amper een blik (had ik er opgezet 'kind van Evelien en Godzilla, hij had het niet gemerkt), alle babygerelateerde aankopen kon ik blindelings doen, ik hoefde hem niet spartelend aan boord te krijgen bij vreemde wendingen zoals katoenen luiers, thuisbevallingen, rapley-eten en borstvoeding na 6 maanden en zelfs de schoolkeuze liet hij in mijn deskundige handen over. Bovendien geniet ik ongestoord het alleenrecht op mijn pasgeboren wurmpjes en kan ik ze heerlijk lang bij mij dragen, knuffelen en koesteren.
Want vergis je niet, hij mag dan wel geen fan zijn van zuigelingen, van zodra ze wat ouder worden dan staat hij wel voor ze paraat. Ik schat dat het ergens rond de leeftijd van 18 maanden begint, wanneer de eerste waggelende stapjes gezet zijn en het schreeuwen is overgegaan in het brabbelen van het allerschattigste 'papapapa' en 'mamammmmama'. De kleine mollige pollekes worden uitgestrekt en dan kan hij zichzelf niet langer inhouden om toch eens spontaan zijn eigen gebroed op te pakken. Alles komt dus uiteindelijk goed, ik mag dan wel een vent gekozen hebben met een aversie voor baby's, dat weerhield me niet om er toch lekker veel te maken. Nog altijd een betere keuze dan Godzilla, me dunkt.