vrijdag 28 juni 2013

Dag 39: Always look on the bright side ...

Alhoewel mijn man beweert dat ik wel eens een ferm potje durf zagen ben ik eigenlijk niet van het klagende type. Ik probeer de dingen des levens steeds van op de meest positieve manier te benaderen, ook al is dat niet altijd even evident. Maar hé, je kan beter eens goed lachen met je eigen ellende dan er blijven in steken denk ik dan. Zo had ik al van jongsaf de neiging om bizarre ongelukken aan te trekken. Het verhaal van die ene keer dat ik met mijn hand vastzat in een condoomautomaat heeft mij nog lang achtervolgd (voor alle duidelijkheid: ik was 12 jaar en we waren op kamp. Het was onder invloed van een nest gibberende vriendinnen dat we een rubbertje uit de bak wilden halen om eens van dichtbij te bekijken. We hadden echter geen centjes bij dus mocht diegene met de smalste polsen haar kans wagen, met alle gevolgen van dien. Er is uiteindelijk een leidster met een pot boter aan te pas moeten komen). Op latere kampen heb ik nog golfballen, tentpalen en andere vreemde voorwerpen op mijn hoofd gekregen wat misschien soms ook wel een beetje mijn schuld was aangezien ik nogal graag het avontuur opzocht.
Het bleef echter niet beperkt tot deze toevallige ongelukjes. Mijn portie gênante voorvallen heb ik ook al achter de rug: een foto van je bevalling inscannen en per ongeluk doorsturen naar je baas, een kopie maken van de handleiding om zelf je eigen maandverbanden te naaien en deze op de kopieermachine laten liggen, rondlopen met borstvoedingsplekken op je kleren zonder dat je er erg in hebt, ... ik heb het al allemaal doorstaan. Het ziet er trouwens naar uit dat mijn kinderen deze eigenschap geërfd hebben want hoe verklaar je anders dat zowel Bente als Ferre al eens een mechanische hamster in het haar heeft laten vastdraaien, dat Ferre als tweejarig een zwaar exhibitionistische fase heeft doorgemaakt (lees 'broekafsteken op alle publieke plaatsen'), dat diezelfde tweejarige naar een harige man op de trein wees en hem luidkeels 'FURBY' noemde en dat ik meestal niet buiten kan komen met de hele nest samen zonder dat ze mij het schaamrood op de wangen doen verschijnen.
Maar zoals ik al zei: alles is relatief. Ik mag mij eigenlijk gelukkig prijzen met drie (redelijk) gezonde kinderen, zelfs al kom ik er overal mee in schande. En zolang we ze eten, een dak boven hun hoofd en nestwarmte kunnen meegeven komen ze eigenlijk niets te kort, ook al vinden ze vast van wel aangezien ze niet de laatste nieuwe speeltjes of studio100 brol hebben. Die arme bloedjes hebben gelukkig wel een mama die af en toe zotte stoten uithaalt en een papa die volgens Ferre 'een goeie werker' is (o de ironie). De rest vragen we dan wel aan Sinterklaas ...

Geen opmerkingen: