Gisteren was een stressvol dagje met alweer een aaneenschakeling van tegenslagen. Het begon al met Cas die zijn hele dag vergald zag omdat zijn favoriete boxen het begeven hadden. Zoals elke man betaamt werkte hij zijn frustraties dan maar uit op zijn vrouw (figuurlijk dan, ik heb geen blauw oog gelukkig). Bij thuiskomst lagen er 2 fikse rekeningen klaar die we niet onmiddellijk hadden zien aankomen en dus ook niet ingecalculeerd hebben. Dan maar snel de bakfiets op gesprongen om Ferre te gaan afhalen aan het station. Die had wel een leuke dag gehad in de Brielmeersen, al kwam daar 's avonds nog een staartje aan. Ondertussen was de batterij van de fiets plat en mocht ik op eigen beenkracht de berg oprijden naar school om ook Bente af te halen. Normaal zijn de schoolritjes altijd een gezellig boeltje in de houten bak van mijn fiets maar nu vond Folke er niets beter op dan de hele tijd zijn zus te knijpen, Ferre was moe en humeurig en Bente krijste de boel bijeen zodat de mensen opzij gingen alsof ik een passerende ambulance was. Eén van de drie vond het eten niet lekker, een andere deed mijn badkamer overstromen en de derde wou haar tanden niets poetsen. Net voor het slapengaan meldde Ferre nog even terloops dat hij een 'bult' op zijn hoofd had want hij was van een speeltuig gevallen. Toch maar even checken dacht ik, en ik vond een bloederige open wonde tussen zijn krullen. Met de jongste al in bed, de rest in pyjama, ik alleen thuis en geen auto voor handen werd het een telefoontje naar de huisarts in plaats van een bezoekje. Die kon mij geruststellen: naaien zou nu niet meer veel verschil maken, daarvoor was het al te lang geleden, maar hij zou er dan wel een litteken aan over houden. Bij deze hebben we een stok achter de deur moest hij ooit zijn mooie krullenbos willen afscheren.
Ik dacht dat de rust weder gekeerd was toen de koters eindelijk alle drie in dromenland waren maar toen moest het grootste kind nog thuiskomen. Tijdens een discussie met mijn (sl)echtgenoot kwam ik er plots achter dat hij al de hele tijd verraad had gepleegd: hij koopt namelijk nog blikjes cola op het werk! Toen kwam de hulk in mij naar boven en kreeg hij de volle lading. Weegschalen zijn namelijk in het bezit van een aangeboren rechtvaardigheidsgevoel dat helaas nogal dominant kan aanwezig zijn. Het feit dat meneertje al elke dag doodleuk de regels had overtreden voor zijn eigen genot, dit dan ook nog eens verzwegen had terwijl ik nota bene keihard op mijn tanden zit te bijten en mezelf alle lekkers ontzeg viel op zijn zachtst gezegd niet zo in de goede aarde. Bovendien had hij er ook nog eens het perfecte tijdstip voor uitgekozen om dit te bekennen aangezien tante Roza alweer op bezoek is (vervelend wijf die Roza, springt te pas en te onpas binnen en ik geraak er dan dagenlang niet meer vanaf). Zijn zwakke excuses 'ja maar ik heb dat wel nodig om te werken hé' en 'wat moet ik anders doen tijdens de pauze, iedereen drinkt dan iets' konden mij niet vermurwen, ik bleef furieus en mijn eerste idee was dan ook om te gaan inbreken in de kringloopwinkel voor een shopping spree die Kortrijk op zijn grondvesten zou doen daveren. Ik was in staat om de verkoopcijfers van de zomerkoopjes in mijn eentje naar recordomzet te doen stijgen. Gelukkig gebeurt zoiets altijd 's avonds en ben je tegen de dag erna al wat gekalmeerd. Dat neemt echter niet weg dat ik vandaag dus in allerijl nog die verdammte blikken cola aan mijn boodschappenlijstje moest toevoegen waardoor ik opnieuw het vooropgestelde budget heb overschreden. Met nog 4 dagen te gaan wou ik echter niet opgeven dus de centen zijn toch veilig op zak gebleven. Maar ik heb nu in elk geval al het perfecte argument klaar voor mijn volgende aankoop waar manlief commentaar durf op te hebben 'ja maar ik heb dat nodig om te werken' of anders 'al mijn vriendinnen mogen dat en ik mag krijg nooit iets van jou'. Of zou ik mij dan toch niet verlagen naar zijn niveau???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten