vrijdag 28 november 2014

Curriculum Familiae

Ik heb een hele leuke job, momenteel wordt die warm gehouden door een lief vriendinnetje, maar ik hoop dat ik hem volgend jaar gewoon terug kan oppikken. Maar stel dat ik dan toch ooit opnieuw zou moeten solliciteren dan kan ik meteen enkele nieuwe troeven op mijn cv zetten, extra skills die ik gratis bij de geboorte van onze verstekeling kreeg. Mijn aangepaste cv zou er dan ongeveer zo uit zien (een lichte overdrijving hoort er natuurlijk hier en daar bij, een mens moet zichzelf nog verkocht krijgen, zelfs al ben je dan uitgeleefd door 4 kinderen) :

Vaardigheden

  • Geduld: Ik ben als het ware de rust zelve, de Boeddha-moeder die meer Zen uitstraalt dan een complete klas yoga-adepten. Ik kan moeiteloos 4 kinderen tegelijk bedienen dankzij mijn tweede paar armen (oeps, andere godsdienst) en na schooltijd ben ik in staat om alle drie hun verhalen door elkaar aan te horen én nog het juiste commentaar erbij te geven. Nooit hoeft er eentje te wachten met blote billen op de wc-pot of met snot tot aan hun kin want ik kan op meerdere plaatsen tegelijk aanwezig zijn om konten, neuzen en andere lichaamsdelen te reinigen. Een omgegooide doos strijkparels, een uitgelopen drinkfles of een ontplofte kinderkamer kunnen mij niet uit mijn verheven toestand krijgen, ik ben onaantastbaar voor rondslingerende speeltuig, meerstemmige krijsbuien en uitgesmeerde etensresten. Dochters of zonen die heilige-koe-gewijs mijn pad dwarsbomen kunnen zich beroepen op een eindeloze voorraad geduld van mijn kant. 
  • Multi-tasking: Het aanschaffen van een vierde baby heeft mijn vermogen om meerdere handelingen tegelijk uit te voeren enkel maar aangescherpt. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik kan het: 3 kinderen rondrijden in de bakfiets en op hetzelfde moment de baby borstvoeren in de draagdoek, met 1 hand de jongste vasthouden in bad en met de andere de vuile snoeten van nummer 2 en 3 wassen, naaien terwijl je een troosteloze boreling in slaap loopt te wiegen, avondeten maken en tegelijkertijd het milieu redden, ... Ik ben een meester in het plannen van mijn huishouden, waardoor het er hier altijd zo proper bij ligt dat ik liever niet heb dat er bezoek komt om deze oase van spic-and-span te verstoren. Als toekomstige werkgever zul je versteld staan van de combinaties die ik aankan, indien nodig neem ik het werk van 3 andere collega's er gewoon moeiteloos bij.
  • Creativiteit en originaliteit: Saai is een adjectief dat je niet met mij kunt verbinden. Steeds opnieuw slaag ik er in om verrassend uit de hoek te komen. Mijn gezin kan elke dag rekenen op een originele, gezonde en versbereide maaltijd, pizzakoeriers en burgerbestellers gaan in een boog om ons huis heen. Terwijl mijn culinaire creaties staan te sudderen wijd ik mij aan andere hobby's zoals naaien en knutselen met afval. De pasgeborene hindert mij hierbij totaal niet, die voegt vaak gewoon een additionele dimensie toe aan mijn werkstukken of brengt mij inspiratie voor een nieuw opus. Ook het slaaptekort speelt mij geen parten tijdens het artistiek denkproces, de vloed aan frisse ideeën stroomt onuitputtelijk en wordt moeiteloos omgezet in daden. Met mij erbij kan je bedrijf putten uit een onverzadigbare bron van fantasierijke invallen.
  • Flexibiliteit: Roep mij en ik sta prompt voor je klaar! Voor mij zijn er meer dan 24 uren op een dag, het lijkt bovendien alsof ik nooit slaap want steeds ben ik beschikbaar voor de hoogste noden. Nog voor de kroost een eerste kreet kan slaken sta ik al naast hun bedstee. Dag en nacht spring ik als een losgeslagen vlo rond om iedereen te voorzien in hun behoeftes. Ik vertoon geen spoor van nachtelijk pesthumeur als ik om 3u geconvoceerd wordt aan mijn dochter haar bed omdat haar barbiepop een schoentje kwijt is. Ik wijzig met plezier mijn zorgvuldig geplande dagschema om een potje preparé te halen voor manlief, gewoon omdat hij daar zo'n geweldige zin in heeft. Je gaat mij ook nooit betrappen op een zucht omdat ik voor de 287ste keer de trap op en af moet lopen om een andere beker te halen voor een veeleisende koter. Kortom ik ben zowat de meest gedienstige slaaf die je in loondienst kunt hebben.

Ik denk dat dit zowat de belangrijkste capaciteiten zijn die ik te bieden heb. Ik zou nog uren kunnen doorgaan natuurlijk, maar eigen lof stinkt en ik wil de andere ploetermoeders geen slecht gevoel geven. Maar misschien nemen jullie nu best een glaasje water, want dat kleine korreltje zout dat je bij bovenstaande tekst moest nemen is precies wat groter uitgevallen. Ik zal maar gewoon hopen dat mijn huidige job nog bestaat als ik klaar ben met fulltime moederen, dat lijkt me voor iedereen het beste.


maandag 17 november 2014

Hutsepot-prot

Tijdens een zwangerschap word je al overstelpt met onzin of bakerpraatjes. Zo zou je een harig kind voortbrengen als je veel last hebt van het zuur, duidt een lokale verdikking die zich enkel situeert ter hoogte van de buik er op dat er zeker een jongen je richting uit komt en kun je een bevalling versnellen door alle ramen en deuren open te zetten (die laatste kan misschien kloppen als daardoor de buren komen meekijken en je keihard perst om er vlugger vanaf te zijn).
Als je denkt dat dit na het baren stopt dan ben je er aan voor de moeite want dan begint het pas. De kwetsbare kraamvrouw wordt dan langs alle kanten bekogeld met raad en advies, de ene tip al fouter dan de andere. Voor elk segment van het ouderschap heb je wel honderd verschillende meningen en die ga je zeker allemaal te horen krijgen. Er wordt je de les gespeld hoe je je kind best doet slapen (vleermuisgewijs ondersteboven hangend aan het hoofdeinde van je bed), wanneer je hem/haar mag beginnen volstouwen met biefstuk en snoepgoed, hoe je de kleine hooligan onder controle kunt houden en hoeveel minuten per dag je maximum aan het wicht mag spenderen zonder dat het een verwend nest wordt.
Ook over de borstvoeding wil iedereen zijn zegje doen, zelfs al hebben ze nooit zelf gegeven of gekregen, toch verkondigen ze hun suggesties met de air van een gediplomeerde voedingsdeskundige en ben je een kalf als je niet doet wat er op twijfelachtige internetsites wordt beweerd. Dat borstvoeding in de meeste gevallen de beste keuze is voor een boreling lijkt ondertussen wel algemeen bekend te zijn, al doet de poedermelklobby hard zijn best om dat te proberen te ondermijnen, maar de manier waarop het gegeven wordt en de do's en dont's die er bij horen kunnen nogal sterk afwijken, afhankelijk van de bron.
Het begint al van voor de geboorte, wanneer het voeden van je kind met eigengemaakte melk wordt voorgesteld in een idyllisch tafereeltje van een madonna (de klassieke, niet de zangeres) met baby . Daardoor wekt men de illusie dat alles vanzelf zal gaan en je op voorhand niet hoeft te informeren. Helaas blijkt het in de meeste gevallen niet zo van een leien dakje te lopen en geven veel vrouwen er voortijdig de brui aan. Zelfs een gesubsidieerde instantie als Kind en Gezin vergast de jonge mama's op allerlei quatsch, je zou bijna denken dat ze een premie krijgen voor elke mislukte borstvoeding. Gelukkig zijn er ook vroedvrouwen, lactatiekundigen, organisaties als LLL en de Bakermat en betrouwbare websites zoals borstvoeding.com. Want als je zou moeten voortgaan op wat je omgeving meent te weten dan is het ballonnetje snel doorprikt. Zo circuleren er ook opsommingen van voedingsstoffen die je als borstvoedende moeder beter niet inneemt om je baby te sparen. Als je al die zaken op 1 lijst zou zetten dan schiet er bijna niets meer over wat wel mag! Je zou dan als het ware op water en brood moeten leven als slaaf van je eigen nakomelingen, terwijl dat in het grootste deel van de gevallen echt niet nodig blijkt. Het is misschien niet aan te raden om te roken als een ketter en 3 flessen wodka achterover te slaan voor je de kleine aan de tiet legt maar voor de rest kan er heel veel. Het kan natuurlijk wel voorkomen dat een kind reageert op bepaalde producten, zo zijn mijn drie zonen geen fan van koemelk want daar krijgen ze standaard verschrikkelijke krampen van, maar dat kwamen we pas te weten na een proces van trail and error. Op voorhand je menu afstemmen op Guantanamo-regime is dus niet nodig, de kans dat je baby smurfenblauw kleurt als je bosbessen eet is eerder klein en van een teentje look gaat hij de muur niet opkruipen. Zo stond er bij ons gisteren hutsepot op het menu, equivalent aan een kernramp als je sommige tips over borstvoeding mag geloven, want een bom van ajuin, kool, prei, raap en ander gasvormend spul. Ik had hem zelf klaargemaakt dus ik was zeker dat hij koemelkvrij was, maar voor de rest was het afwachten tot 's avonds om te zien hoe Birke zijn maagje de vertering zou doorstaan. Vreemd genoeg hebben we de beste nacht tot nu toe gehad: 's avonds geen huiluurtje (wat anders wel eens durft voorkomen als hij iets te verwerken heeft) en zowaar een blok van 6u slaap (geen must want nachtvoedingen zijn op die leeftijd nog belangrijk, maar wel zeer aangenaam voor een keertje). En oké, er is door ons drieën heel wat afgeprot geweest deze nacht op de slaapkamer, maar ik kan eerlijk zeggen dat ik mij stinkend rijk voelde met mijn vierde wonder aan de borst, en geen prei die de pret daarvan kan bederven ;-)

woensdag 5 november 2014

Daar buiten mankt een schaap...

Aangezien het café prioritair was bij het verbouwen beschikken we momenteel slechts over 2 bruikbare slaapkamers. De ene werd tot enkele weken geleden in beslag genomen door Ferre, Bente en een berg speelgoed (=Ferre in de ene hoek, Bente in de uiterste andere en de spullen en kleerkasten als een buffer  om zoveel mogelijk brusjesruzie te vermijden); in de andere ruimte lagen mama en papa met Folke prinsheerlijk tussen hen in.
Het samenslapen met een baby is niet alleen heel gezellig, maar ook praktisch, tenminste tot op een bepaald moment. Eerst win je namelijk aan slaap omdat je niet steeds het bed uit moet om borstvoeding te geven en je dus gewoon het zoekende mondje in het donker richting tepel gidst om daarna weer in slaap te vallen zonder een centje pijn, maar wanneer de baby langzaam overgaat naar het dreumes- of zelfs peuterstadium neemt hij ook meer plaats in. Op een zeker ogenblik wou de kleine man niets liever dan dwars tussen zijn verwekkers gaan postvatten, bij voorkeur daarbij gebruik makend van mijn aangezicht als zijn hoofdkussen en Cas zijn gelaat als voetenbankje. Hier zijn we op het punt gekomen dat de hoeveelheid slaap niet meer rechtevenredig is met het gemak van samenhokken in bed. Een voorlopige oplossing was de installatie van het 'worstkussenfort', dat helaas enkel vaderlief beschermde, waardoor moeder de vrouw het volle kindergeweld kon incasseren. Niets schattiger dan een warm lijfje dat zich tegen je aannestelt, behalve dan als je graag ook nog wat slaapt 's nachts, iets wat al helemaal niet evident was met een opzwellende buik en steeds toenemende zwangerschapskwaaltjes (rusteloze benen, een gigantische pens, een blaas die overuren klopte, een gebroken rug en had ik al het kolossale gezwel ter hoogte van de buikstreek vermeld?). Ik kon het echter niet over mijn door-hormonen-week-gemaakte hart krijgen om de blonde spartelaar naar de andere kamer te verbannen, maar een vriendin bracht verlossing met het uitlenen van haar co-sleeper. Voor de mensen die het nu in Keulen horen donderen: een co-sleeper is een bedje met 3 kanten dat je op hoogte brengt van je eigen sponde en waar je vervolgens je kind in kwijt kunt en je dus aan slaapruimte wint. Ik kon mezelf wel voor de kop schieten dat we dit wonderding nooit eerder in huis hadden gehaald, zoiets zou in de top drie van babybenodigdheden moeten komen (na 'borsten' en 'draagdoek' dan). De laatste maanden van de zwangerschappen verliepen dus een heel pak comfortabeler in het ouderlijke ledikant, toch voor Folke en mij tenminste, want ik was door het ophouden van vocht ondertussen zo hard beginnen snurken dat zelfs oordoppen geen soelaas meer brachten voor mijn halve trouwboek, en hij noodgedwongen 180° draaide en dus de nachten doorbracht naast mijn voeten i.p.v. naast het boomzaaglawaai.
Toen kwam de dag dat ik moest bevallen en we dus met 6 personen waren om te verdelen over 2 kamers. Het idyllische beeld dat ik in gedachten had van Folke in de co-sleeper en baby 4 aan mijn andere zijde werd al de eerste nacht brutaal verkracht. Ik was nog zwaar herstellende van het veelvuldige bloedverlies en kon niet recht zitten in bed, Birke was ook nog groggy van de baring en vond de weg naar het melkvat niet zonder gps, maar wou wel zowat de ganse nacht liggen tutteren met tussendoor hazenslaapjes van enkele minuten. Ik moest dus telkens het nachtlampje aanleggen wanneer ik voor tepelwegwijzer diende te spelen en daar werd onze 2,5-jarige natuurlijk wakker van. Na een hele korte nacht voor alle vier de bewoners van kamer 1, werd besloten om vanaf dan het evenwicht te herstellen en Folke bij de andere 2 koters te lozen. Een maatregel waarvan ik dacht dat hij voor ellenlange avonden vol heen- en weer geloop, oververmoeide kinderen en nachtelijk feestjes zou zorgen, maar die vreemd genoeg heel erg vlot verliep. Na enkele dagen was iedereen de nieuwe toestand gewend en was de relatieve rust teruggekeerd. Ook nu kan ik nog steeds genieten van een behoorlijk relaxte beddegang: meestal gaat Folke zonder morren slapen om 18u, en als grote broer en zus hem een halfuurtje later vervoegen in het stapelbed dan is hij al diep in dromenland. De reden waarom ik dit blogberichtje vandaag schrijf is echter omdat ik gisteren eens mocht ervaren hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen met mijn goeie slapers want toen had ik een ware rotavond. Ik had Cas tegen beter weten in toestemming gegeven om naar een optreden te gaan, en ik dacht van een rustig avondje te genieten met zoonlief. Ik had zelfs al plannen gemaakt om te naaien of een boek te lezen, de opties waren legio. Birke was echter niet in slaap te borsten, iets wat normaal wel elke avond lukt (na het occasionele 'huiluurtje'). Van naaien kwam dus al niets in huis, het bleef bij oude reportages kijken op YouTube met een klaarwakkere boreling op schoot. Plan B was om hem in bed verder aan te leggen en daar nog een strip te lezen om dan vreedzaam samen in te dommelen. Het moment dat ik mij installeer in een nest van kussens en dekens zet Birkmans de stembandsluizen open en begint hysterisch te krijsen, ik schat tegen zo'n 12 beaufort. Ik realiseerde ineens dat we 's middags mossels hadden gegeten en dat baby B daar vorige keer ook al slecht op had gereageerd, maar nu was hij werkelijk in alle staten. Moesten de buren hier toevallig meelezen: hij leeft dus nog, ik was hem niet aan het vermoorden, de mishandeling was eerder van zijn kant uit. De andere nakomelingen kunnen eigenlijk best wel wat kabaal verdragen eens ze dutten, maar na een kwartier werd ik toch dringend verzocht in kamer 2. Ik ging snel kijken, ondertussen even de schreeuwlelijkerd achterlatend in ons bed, zodat hij niet alle drie de koppen van Cerberus zou wekken, hopend dat ik het tot 1 of maximum 2 wakkere koters kon beperken. Op dat moment sloop Bimbo de kat echter mee de kinderkamer in, om daar onder het bed stelling in te nemen. Dit was voor mij teveel van het goede, mijn moederlijke instincten werden alle kanten uitgetrokken, ik wilde tegelijkertijd het kleinste schaapje in bed gaan troosten, het tweede kleinste sussen, zorgen dat de 2 grootsten niet wakker werden én de kat wegjagen zodat  ze in het donker mijn nageslacht niet zou verstikken. Ik kon mezelf wel vervloeken dat ik de vent had laten ontsnappen en dat ik nu in mijn eentje de boel diende te beredderen, maar uiteindelijk kreeg ik iedereen stil en konden we, mits een serieuze vertraging, toch nog genieten van een welverdiende nachtrust.
Deze foto wilde ik jullie trouwens niet onthouden, zo trof ik Folke enkele dagen geleden aan in bed, hij is dus nog steeds een dwarsligger!


Slaapwel!

zaterdag 1 november 2014

De vandalen van de Van Dale

Eens je kinderen hebt dan verandert je hele wereld. Dingen die eerst een evidentie waren, blijken nu plots een Excaliburiaanse queeste te worden. Geen enkel werkwoord lijkt nog dezelfde betekenis te omvatten, er zou in feite een apart woordenboek moeten opgesteld worden voor ouders mét kroost. Enkele voorbeelden:

  • uitslapen: 
    • VOOR --> zo lang slapen dat je helemaal bent uitgerust
    • NA --> je kinderen die opstaan om 6u 's morgens en in de living zoveel lawaai maken dat je in feite geen oog meer dicht doet maar toch hardnekkig in bed blijven liggen omdat je te moe bent om recht te geraken en tussen het geschreeuw en gebonk nog af en toe je ogen sluiten om vervolgens zwaar afgestraft te worden als je effectief je bed uit rolt (verre van uitgerust dus) en je woonkamer in volgende toestand aantreft (wat dan wel meteen de extreme vermoeidheid vervangt door een kleine oppeppende hartaanval): 
   

  •  ontspanning:
    • VOOR --> het minder gespannen (laten) worden, verpozing, afleiding
    • NA --> een bezoek aan de tandarts, naar de kelder lopen om een blik bonen, voor je werk verplicht op verplaatsing moeten en een halve dag verliezen op de trein, naar het toilet spurten en snel de deur toegooien voor er 1 van de kleine monsters er in slaagt aan je been te hangen, en daar een vierde van een artikel uit een gedateerde Goedele lezen, zakdoeken strijken om zen te worden, de kattenbak verversen en enkele grote klonters buit kunnen maken, ... kortom alles wat vroeger eerder als 'vervelend' werd beschouwd maar dat je nu even een momentje van kinderloosheid kan verzekeren. 
  • opruimen (als in 'een opgeruimd huis'):
    • VOOR --> weer op orde brengen; opbergen  
    • NA --> een berg speelgoed (die altijd groter is dan de doos waar hij uit vandaan komt) snel snel aan de kant schoppen zodat er een doorgang vrijgemaakt wordt die net breed genoeg is om je door te begeven zonder je benen te breken maar dan toch met je blote voeten op een verdwaald LEGO-blokje trappen, keihard vloeken, zweren dat je alles de vuilnisbak zult in kegelen, dreigen, je stem verheffen en dan uiteindelijk je gebroed zover krijgen dat ze het grootste deel in bakken gooien zonder ook maar enigszins een poging te doen dit systematisch of georganiseerd aan te pakken, na kinderbedtijd dan maar zelf alle dozen hersorteren om de volgende morgen wakker te worden met ... juist ja, zie de de foto hierboven!
  • uitgaan:
    • VOOR --> restaurants, cafés, theaters enz. bezoeken (ongeveer synoniem met 'ontspanning')
    • NA -->  na lang zoeken eindelijk een babysit vinden die je enigszins vertrouwt, 5 minuten voor deze komt nog je huis aan de kant willen leggen om geen compleet modderfiguur te slaan (zie definitie 'opruimen'), er daardoor uitzien als een slons, iets zoeken in je kleerkast waarmee je niet op ma Flodder lijkt, constateren dat alle kleren waarmee je je buitenshuis durft te vertonen in de wasmand liggen, dan maar iets aantrekken met een spuugvlek op die je kan verbergen onder een truitje, je opjagen omdat je vent al een halfuur als een dolle puppy aan de deur staat te trappelen om buiten te mogen, je haar niet meer kunnen kammen maar er even met je handen door gaan om er de ergste klitten uit te halen, iets geurverdoezelend opspuiten, een uur daarna nog steeds de deur niet uitgeraakt zijn omdat je de babysit nog een heleboel verwarrende instructies wil geven en omdat er huilende kinderen je weg blokkeren, dan uiteindelijk toch vertrekken om 2 minuten later terug te moeten keren omdat je je sleutels/gsm/portefeuille vergeten bent, opnieuw de huilende kinderen trotseren, twijfelen of je niet beter thuis zou blijven, een blik werpen op je ondertussen rood aangelopen echtgenoot en wijselijk besluiten deze te volgen, aankomen in bovengenoemd restaurant, café of theater, je afvragen of de babysit nu echt geen seriemoordenaar zou zijn, tevergeefs zoeken welke gerechten op de kaart passen in het dieet dat je voor de borstvoeding volgt, een gesprek voeren met manlief en enkel over de kinderen of het huishouden beginnen, bij alles wat je ziet uitroepen hoe leuk kind 1, 2 of 3 dat wel zouden gevonden hebben, na anderhalve alcoholische consumptie ladderzat zijn, de trui uitdoen waardoor de spuugvlek zichtbaar wordt, handtastelijk worden (in het beste geval enkel bij je eigen gemaal), door je wederhelft naar huis gesleept worden omdat je te luidruchtig bent, je babysit extra betalen omdat je kinderen nog leven en uiteindelijk je bed in duikelen zonder te weten of dit nu een ontspannend of inspannend avondje geweest is.
  • rust:
    • VOOR --> toestand die intreedt bij het ophouden van vermoeienis of inspanning, slaap, stilte (meervoud: rusten) (muziek, sport) pauze 
    • NA --> komt niet voor in dit woordenboek  

woensdag 29 oktober 2014

Schaamrood

Om één of andere reden lijk ik onheil en rampspoed aan te trekken, alsof Murphy een dagtaak heeft met mij alleen. Gelukkig zijn het meestal geen ernstige zaken maar wel dikwijls gebeurtenissen waarbij ik liefst ter plekke door de vloer zou zakken wegens een verschrikkelijk hoog schaamrood-gehalte. Zo zijn er zelfs enkele memorabele momenten die al meegaan vanuit mijn jeugd en nog steeds zo gênant zijn dat ik wenste dat ze iemand anders waren overkomen. De meeste mensen die mij kennen hebben ondertussen het 'hand-vast-in-de-condoomautomaat'-verhaal wel al gehoord, ondertussen zowat uitgegroeid tot een urban legend, maar helaas voor mij wel echt gebeurd. Op dezelfde leeftijd leek mijn hoofd ook een magneet te zijn voor vreemde voorwerpen en werd ik achtereenvolgens gevloerd door een sjorpaal (een week ziekenhuis met zware hersenschudding), een golfbal (kwam ook serieus hard aan) en een hamer (goed voor een buil op mijn voorhoofd ter grootte van een uit de kluiten gewassen kippenei).
Sinds ik moeder ben lijkt het enkel maar erger te worden, want vaak spelen nu ook mijn kinderen een rol in mijn schaamtelijke escapades. Zo loopt er op het forum van MamAditi (een gemeenschap rond 'natuurlijk opvoeden') een topic over alle gênante momenten die de mama's al hebben meegemaakt en ik ben daar dan ook vaste klant aan huis. Sommige voorvallen zijn mijn eigen schuld en had ik kunnen vermijden mits wat beter opletten, daaronder vallen 'je bevallingsfoto's inscannen op het werk en naar het algemeen mail-adres sturen i.p.v. naar je persoonlijke account' en 'de handleiding om zelf een inlegkruisje te naaien op het kopie-apparaat laten liggen'. Daarnaast zijn er ook de feiten die uit postnatale vermoeidheid voorkomen, zoals de nipplegates: de deur open doen terwijl je ervoor borstvoeding aan het geven was en dus je gast met ontblote boezem verwelkomen (gelukkig meestal half afgeschermd door een baby), met melklekken door je kleren in het openbaar verschijnen (meermaals op het werk), rondreizende borstcompressen die plots op de vreemdste plaatsen opduiken (net niet tussen je boterham) of de recentste 'je kind voeden in de draagdoek en er bij het loswikkelen van de doek niet meer aan denken dat je eerst jezelf moet fatsoeneren'. In een gelijklopend discipline valt ook de gebeurtenis van vorige week te catalogiseren; Ik was even langsgegaan op mijn werk om Birke te gaan showen aan mijn collega en mijn vervangster. Op een bepaald moment krijgt die kleine wurm natuurlijk honger en ik besluit hem ter plekke te voeden, achteraan in het magazijn (ik werk in een boekenwinkel). Meneertje hapt aan , drinkt enkele slokken en de melk begint toe te stromen. So far so good, ik zit ondertussen gezellig te converseren met vervangster/vriendin Jo en mijn collega E. Plots laat baby B echter los, waardoor er een melkfontein vrijkomt en deze bespuit ei zo na mijn (mannelijke) collega. Ik heb thuis al dikwijls mijn eigen kinderen en huisraad besproeid met mijn witte goud, maar dit was nog net iets erger. Bleek dat moedermelk ook niet gewoon opdroogt, maar echt vlekken nalaat op de zwarte tegelvloer. Bij deze weet ik dus ook, dat ik indien nodig mijn sproeiers als wapen kan inzetten.
Iemand anders die ook zijn spuitmodus gebruikt is Birke zelf. Een goed gemikt plasje babykots is altijd hilarisch en wordt door het slachtoffer vaak maar opgemerkt als de helft van de stad het al gezien heeft. Of het gebeurt gewoon live zodat je het niet kunt verdoezelen (enkele weken geleden stond ik gezellig met iemand te praten terwijl mijn schouder ondertussen het doelwit was van een halve liter onverteerd melk).
Ik kan eigenlijk nog talloze voorbeelden opnoemen van situaties waarin ik de hoofdrol speelde in mijn eigen slapstick-film: met je kleed in je kousenbroek door de colruyt lopen en pas bij de kassa gewaarschuwd worden, kinderen die op de meest ongepaste momenten hun kleren uitdoen/hun gevoeg doen/beschamende opmerkingen maken over hun moeder, zichzelf of voorbijgangers (een buschauffeur heeft er bvb geen boodschap aan dat een kind bij het instappen keiluid verkondigd 'mijn mama heeft haar op haar poep' en ook die arme behaarde mens op de trein was liever niet met Furby vergeleken vermoed ik), naar het toilet gaan en niet doorhebben dat de slippen van de draagdoek in de wc-pot hangen,... de reeks voorvallen lijkt wel eindeloos. Gelukkig ben ik naast het mikpunt van onheil ook gezegend met een flinke dosis zelfrelativering en humor. We lachen al die ellende dan gewoon netjes weg, al dan niet met blozende wangen. Want er is meer nodig om Lolinka klein te krijgen!


zondag 26 oktober 2014

Gestript

Aaaah vakantie, heerlijk met de voetjes in de lucht een boekje lezen en een theetje drinken, geen stress en geen zorgen ...

Terwijl ik dit schrijf kan ik live de ruzie in de kinderkamer volgen via de babyfoon. Ik heb de aanleiding gemist maar het moet een serieuze zaak geweest want Bente krijst mijn trommelvliezen naar de verdommenis en Ferre verzekert koelbloedig dat hij zijn zus gaat vermoorden, niet wetende dat big mother alles kan opvangen. In de living is Folke ondertussen wel gezellig aan het spelen, wat ook een wonder kan genoemd worden aangezien er praktisch geen vierkante centimeter vloer meer vrij is om zijn speeltuigen op kwijt te kunnen. De combinatie van viltstift en snot die breeduit over zijn gezicht gesmeerd is negeren we even voor de het gemak, de 10-minuten durende scène deze morgen indachtig toen ik nog maar met een zakdoek in zijn buurt kwam.
Niets ontspannen aan zo'n vakantie met de kinderen in huis, wat er ook beweerd wordt. Ik meende trouwens van vorige week enkele dagen op mijn lauweren te kunnen rusten omdat mijn kinderbestand procentueel daalde met een kwart. Ferre vertrok woensdag op 'stripklassen' met zijn school. In eerste instantie keek ik nogal verbaasd op toen hij dit kwam aankondigen; In mijn tijd gingen we namelijk op bosklassen of op zeeklassen, maar van een reisje om 6- en 7-jarigen op muziek uit de kleren te leren gaan had ik nog nooit gehoord. Een blik op het boekje dat hij mee had leerde mij echter dat het onderwerp van hun uitstapje 'strips' was, tenzij Tante Sidonia als sekssymbool geboekstaafd staat.
Het gekozen thema was meteen een dikke schot in de roos voor mijn oudste, hij is verzot op stripverhalen. Sinds hij vorig jaar vlot leerde lezen in het eerste leerjaar verslindt hij tekstballonnetjes alsof het snoepjes zijn. Waar ik vroeger 1 keer per week naar de bibliotheek trok op zaterdagvoormiddag, moet ik tegenwoordig al 2 of 3 keer de leesvoorraad gaan verversen om mijn boekenmonster tevreden te houden. Ik tank telkens onzer beiden kaarten vol: 10 strips per fiche en ook nog een resem dvd's voor de analfabetische kleinere kinderen in huis. Meestal krijg ik de dag erna al te horen dat meneertje ze allemaal heeft uitgelezen en zich bijgevolg 'verveelt'.
Zijn lievelingsstrips zijn deze van Urbanus, hij koos dan ook de breedbebroekte baardmans uit als personage om zich in te verkleden op zijn stripklassen. Hij mag zich dan ook wel gelukkig prijzen dat moeder wat naaitalent in de vingers heeft en vooral veel zin voor improvisatie want Urbanus-verkleedpakjes kun je bij mijn weten niet kant-en klaar in de winkel halen. Een snelle ronde in de kringloopwinkel (met boodschappenlijstje, dat vonden de medewerkers ter plekke precies wel grappig) bracht mij het merendeel van de benodigdheden aan. Ik koos een blauwe longsleeve, een paar bretels (helaas hadden ze enkel felroze), 2 petten (donkerblauw en rood) en vond op de herenafdeling een rode XL-short die prima verbouwd kon worden tot de juiste outfit.
Van de 2 petten maakte ik 1, de broek kreeg een kleine make-over met toegevoegde stippen en ik moest ook het 'jupiler'-logo verdoezelen en er werd een baard geknutseld van watten en karton. Ik slaagde er in om dat alles tegen een strakke deadline en met een slapend kind op de arm/buik/rug voor elkaar te krijgen, de zoon kon weer trots zijn.
Hoe hij het nu effectief gesteld heeft op die striptocht weet ik eigenlijk niet zo goed, daarvoor kreeg ik niet genoeg feedback van hem. Ik kan enkel hopen dat hij zijn Urbanus-idolatrie heeft beperkt tot de kledij en dat het gevloek en de vuile praat uit de beeldboekjes achterwege is gebleven. En nu ga ik net zoals die sloor van een Eufrazie de living opruimen voor er echt doden vallen, en het niet enkel bij kinderdreigementen blijft.



woensdag 22 oktober 2014

To borrel or not to borrel?

Ik heb er eigenlijk geen idee van of het anno 2014 nog 'in' is om een traditionele babyborrel te organiseren bij de geboorte van een nieuwe spruit. Er zullen ongetwijfeld al hippere formules zijn overgewaaid uit Hollywood, zoals een baby-wellness-arrangement (met het hele gezelschap eerst in een baarmoedervormig zwembad en daarna door een stoomtunnel om dan uit te komen in een broeierige sauna), het verorberen van ritueel gebakken placentakoekjes of voor de sportievelingen: gaan paintballen met de kleine?
Toch kozen wij er vorig weekend voor om onze vrienden en familie te vergasten op een namiddagje collectief babysnuffelen en ik wou even kwijt waarom, want blijkbaar heb je voor- en tegenstanders van deze aanpak.
Bij de geboorte van onze oudste zoon hadden we nog zeeën van tijd om het bezoek mondjesmaat thuis te ontvangen en uitgebreid te verwennen met aandacht en een fles bubbels. Onze hele wereld draaide op dat moment dan ook enkel en alleen rond dat rozig rimpelmensje dat totaal afhankelijk was van ons. Vanzelfsprekend vonden wij dit de mooiste boreling ooit en daarom moest deze aan iedereen uitgebreid geëtaleerd worden. Omdat ik vroeg was beginnen leggen was ik zowat de eerste in onze vriendenkring/familie die überhaupt een bébé had om mee te pronken dus de aandacht voor dat schepseltje was niet min.
Een goeie twee jaar later hadden we opnieuw het groot lot gewonnen, al zat er deze keer een paar centimeter minder vlees aan: een pracht van een dochter vervoegde onze gelederen. Ook nu was er nog steeds interesse vanuit de buitenwereld om het wurmpje met eigen ogen te komen aanschouwen, men wilde vast eens zien of dat papa's kleine prinses uit dezelfde genenpoel was geschapen en of broer en zus wel degelijk op elkaar leken. Ondertussen waren we echter verhuisd naar een klein huurhuisje in een naburig dorp en werkte Cas 's avonds in de zaak waardoor het voor ons gemakkelijker was om de visite te kanaliseren en samen te lokken naar zo'n befaamde 'babyborrel'. Vlagjes werden opgehangen, de drank stond fris en er waren knabbeltjes voorzien. Centraal stond natuurlijk de kleine Bente, die toen al genoot van alle aandacht, en het werd een geslaagde dag.
Toen net geen drie jaar later een raketbaby ons leven in flitste en Folke dus ter wereld was gekomen, aarzelden we dan ook geen seconde om opnieuw een feestje op touw te zetten als verwelkoming voor onze tweede zoon. Het gemak van één keer een grote opkuis (en dus niet elk weekend te moeten stressen om je huis op orde te krijgen), geen laat-avondbezoeken waardoor twee kleuters hun bedtijd gerekt zien en de constatering dat de mensen er onder elkaar ook een plezante boel konden van maken woog door tegenover het feit dat je op zo'n borrel maar beperkt met gasten kan converseren en dus je belangstelling moet rantsoeneren per persoon. Uiteindelijk kan er later ook nog altijd een keertje afgesproken worden, als de zuigeling al geen 'platte baby' meer is en wat meer heen- en weer geloop kan verdragen.
Begin januari werden we verrast door het nieuws dat er blijkbaar een 3+1 gratis-actie liep en we voor de vierde keer in verwachting waren. Of dit een blijde boodschap was voor de papa laat ik in het midden, maar er kwam in elk geval een halve bak Orval aan te pas om de bekendmaking door te spoelen. Birke was echter niet te stoppen, al liet hij even op zich wachten, en op 16 september maakte hij dan eindelijk ons gezin compleet. Deze keer had ik het lumineuze idee om de peuterparty te combineren met mijn 30ste verjaardag en zondag was het dan zover en werd er gefuifd om het nieuwe en het reeds bestaande leven te vieren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik verwachtte dat de opkomst een pak lager ging liggen dan de vorige keren. Ik meende dat de meeste mensen nu wel al gezien hadden welke creaties de samensmelting van onze genen voortbrachten en dat de sleur er al wat in zat. Voor mij blijft elk kind natuurlijk even speciaal maar voor een extern kan het algauw lijken alsof ik levende legbatterij ben. Groot was dan ook mijn verbazing toen het café na anderhalf uur barstensvol zat met grote en kleine mensjes. Birke zelf merkte er niet veel van want die kampeerde zowat de ganse dag in de draagdoek, maar voor Cas en mij was het een aangename overrompeling. Veel volk betekende natuurlijk nog minder spreektijd per persoon en dat is wel spijtig, maar ik had de indruk dat er vredig verbroederd werd onder de invités en er zelfs bendevorming ontstond. Achteraf was ik dan wel pompaf maar het was het zeker waard. Het was werkelijk hartverwarmend om te merken dat ook een vierde kindje nog 'het ziene waard' is, al vermoed ik dat een deel van het publiek ook gewoon graag een preview had van de nieuwe zaak. Opmerkelijk was ook dat de gegeven geschenkjes zorgvuldig waren uitgekozen en dus echt een schot in de roos waren, een mens zou voor minder al eens sentimenteel worden. Een foute gedachte flitste even door mijn hoofd, namelijk dat het erg spijtig was dat Birke ons laatste popje in de rij is, want zo'n leuke fuifski zou ik best nog wel eens op poten willen zetten. Om mijn wederhelft geen blijvend trauma te bezorgen verzin ik wel een andere gelegenheid, want vanaf nu is het echt gedaan met baby's kopen. Bij deze staat het dan ook zwart op wit, en geen borrel die daar nog verandering kan in brengen.






*omwille van de privacy staan er geen foto's op van onze genodigden, maar er was dus wel degelijk volk ...

woensdag 15 oktober 2014

Kleine wasjes, grote wasjes ...

Toen ik net bevallen was van Folke sprak ik met een mama die reeds haar vierde telg had geproduceerd. Ze wist mij te vertellen dat het grote verschil tussen 3 of 4 kinderen hem in de hoeveelheid wasgoed lag. Op dat moment kon ik mij daar niet zoveel bij voorstellen, ik was toen in topvorm en helemaal mee met mijn huishoudelijke taken dus ik kon mij niet inbeelden dat 1 petieterig babietje extra voor zo'n contrast zou zorgen.
Een paar weken voor de bevalling van Birke herinnerde ik mij echter deze wijze woorden, namelijk op het moment dat ik de inimini-kleertjes van de zolder haalde en de kasten van de andere 3 moest reorganiseren. De stapels kleren waren dermate groot dat zelfs mijn die-hard nestdrang het niet aankon en ik de hulp van een vriendin inschakelde om ons een weg te banen door de textieltsunami. En dat was nog maar het begin!
Sinds 16 september draait de wasmachine hier zwaar overuren en weet ik eindelijk waarvoor de mama van toen mij probeerde te waarschuwen. Het lijkt wel of ik constant loop te zeulen met manden vol droge en natte was; een eindeloze stroom van beplaste, bekotste, bevuilde en bevlekte plunje. Het begon al met de bevalling, een evenement dat zodanig bloederig was dat er achteraf overal sporen moesten worden weggewassen en uitgewist. Zelf lag ik uitgeteld op het kraambed (in dit geval onze zetel) maar gelukkig kon ik rekenen op de hulp van mijn grootmoeder, die zich als vrijwilliger opwierp om onze was weg te werken. Het kranige dametje sleurde talloze manden heen en weer tussen Kortrijk en Lauwe, wroetend gelijk 'Blanche en zin peird'.
En toch leek het einde nooit in zicht, de bodem van de verzamelmanden bleef steevast bedekt, hoe snel mémé ook probeerde bij te benen. De kraamhulpen hadden het genoegen om hun dagtaak te beginnen met het buiten hangen van de 's nachts gewassen spullen, een job waarbij ze steevast besprongen werden door onze kat Bimbo, ondertussen de schrik van elkeen die zich in de buurt van de wasdraad waagt.
Ik maakte ondertussen (nog steeds vanop mijn kraamtroon) een analyse van de oorzaak van deze plotse stortvloed aan wasgoed.
Het feit dat we nu met drie kinderen in de luiers zaten was al een eerste probleem. De oudste draagt dan wel 'vuilnisbakpampers' 's nachts, maar nummer drie en vier hebben fulltime katoentjes rond de billen, een bewuste keuze die onder normale omstandigheden eigenlijk niet veel bijkomend werk oplevert, maar nu dus wel. Daarnaast heb ik ook het geluk van gouden melkstromen te genereren; een groot voordeel voor mijn baby, die lekker kan groeien op mamamelk, maar een nadeel voor onze wasmachine: dagelijks heb ik ettelijke borstcompressen, tetradoeken en zelfs handdoeken nodig, gewoon om het teveel aan melk in goede banen te leiden. Bovendien kan Birke het niet altijd even goed meester en loopt zijn emmertje al dikwijls eens over, met nog wat extra bespuugde doeken, babypakjes en slabbetjes als bonus. Besparen op eigen kledij is ook geen optie want het vrolijke kotsertje zorgt dat mama (en ook papa als die in de vuurlinie terecht komt) zeker niet meer dan 12u dezelfde outfit kan aanhouden. Los daarvan is er nog de babygerelateerde handel zoals dekentjes, lakentjes, draagdoeken, knuffellapjes en binnenkort speelgoed (vliegt hier allemaal de machine in) die graag eens een beurt krijgen. Ook de andere kinderen trekken al eens propere kleren aan, dat is helaas niet veranderd omdat er een broertje bij is gekomen. Tel daar dan nog eens een echtgenoot bij die overdag nog steeds aan het verbouwen is (=tenues vol plaaster, verf en stof) en 's avonds gaat werken (hoort een passende plunje bij, liefst zonder babyspuug) en dan kom je snel aan de som van 6 volle machines per week.
Ik hoop dan ook van harte dat dit slechts een tijdelijke fase is (dat wist de mama in kwestie mij niet te vermelden, misschien omdat ze er zelf nog middenin zat?) want het vooruitzicht van een living vol droogrekjes tijdens de winter spreekt mij niet echt aan. Ik moedig mijn baby en mezelf dan ook aan om de lichaamssappen langzaam onder controle te krijgen en zo terug te evolueren naar het prenatale wasritme van 4x/week. Mijn wasmachine en mijn portemonnee gaan dan een zucht verlichting slaken, en mijn mémé kan een leukere hobby gaan zoeken. Of komt daarna gewoon de fase waarbij er dubbel zoveel afwas is omdat er een kleintje mee aan tafel gaat?? Laten we daar maar nog niet aan denken ...