Dag 22: time is money

Het was gisteren nogal een emotionele dag. Mijn grootvader is opgenomen in het ziekenhuis en moet vandaag of morgen een zware hartoperatie ondergaan. s' Avonds is mijn zus mij komen halen en zijn we nog snel naar het UZ gereden voor een last-minute bezoekje. Ik had nog niets gegeten dus grabbelde ik snel wat cornflakes mee voor in de auto. Geen fantastisch idee want tegen het einde van de rit trok Folke de doos uit mijn handen en vlogen de graanknikkers de hele auto rond. Sorry zus, bij deze ervaar je meteen hoe je wagen er uit ziet als je kinderen hebt. Schaf je alvast maar een goeie stofzuiger aan.
Door al die zorgen was de nacht nog slechter dan anders. Toen wekker Folke afging om 6u15 (voor alle duidelijkheid, ik zet al jaren geen wekker meer maar reken dus op mijn kinderen aangezien er altijd wel eentje wakker is voor 7u) besloot ik van nog een paar minuutjes te blijven liggen om langzaam wakker te worden. Het volgende moment stonden er plots 2 kinderen met een rinkelende gsm naast mijn oor en deed een blik op het uurwerk mij rechtveren. Het was ondertussen 7u30 en er was een bouwvakker aan de telefoon die vroeg om onmiddellijk onze auto te verplaatsen tenzij we graag hadden dat deze werd weggesleept. Vanaf dan begon de chaos toe te slaan. Ik begon onduidelijke instructies uit te delen aan man en kinderen. Beval iedereen in hun kleren te schieten en riep naar Cas dat hij de auto moest verplaatsen. Al kan het zijn dat ik dit slaapdronken tegen één van de kinderen zei.  Ferre reageeert niet zo fantastisch op stress, dus in plaats van het gevraagde te doen ging hij liever naakt ondersteboven hangen in de zetel om naar Harry Potter te kijken. Great ...
Ik worstelde met Folke op het aankleedkussen en zag vanuit mijn ooghoek Bente sukkelen met haar doorknoopjurk. De onderste knoop werd ergens halverwege in een knoopgat gewurmd en vanaf daar liep het helemaal fout. Het aantal knopen bleek omgekeerd evenredig aan het aantal minuten dat we nog hadden. Vervolgens liep ik als een kip zonder kop door mijn keuken te scharrelen. Tijd om een rijst- of pastasalade te maken was er niet meer dus zou iedereen het met brood moeten doen vandaag. Gelukkig had ik gisteren een groot meergranenbrood uit mijn bakmachine getoverd dat nu enkel nog gesneden moest worden. Wat toch ook al gauw een minuut of 5 duurt, tenzij ik graag nog eens mijn vingers inkort. Haast en spoed is zelden goed en ik stootte dan maar mijn teen tegen het aanrecht om dit te bewijzen (na de splinter onder mijn vingernagel gisteren, wordt dit nummer 2 in de pijn-top-tien van deze week). Het brood werd snel belegd en in de boterhamdozen gekwakt. Normaal schil ik dan nog wat fruit maar de arme kindertjens hebben het deze keer met een overschotje pannenkoek van zondag moeten doen (o jee, wat zullen ze verdrietig geweest zijn). Uiteindelijk raakte iedereen op tijd waar hij of zij moest zijn maar ik vond het toch een slecht begin van de dag. Meestal doe ik 's morgens nog wat klusjes voor ik vertrek (vaat afdrogen in en de rekken zetten, was uithangen, bedden maken, living opruimen, ...) maar dat werd nu allemaal avondcorvee. Hoe de avond verliep ga ik jullie besparen. Na een spaghetti-oorlog, een verzopen badkamer, een scène van Ferre wegens onverwacht bezoek, een zware discussie over de te bekijken dvd en een zoektocht naar een welbepaalde knuffel zijn ze uiteindelijk alle drie in bed beland. Ondertussen houd ik angstvallig de telefoon in het oog voor als er meer nieuws zou komen uit Gent. Anders durven we wel nog een slapeloze nacht tegemoet te gaan ...