Dag 17: Daar is de 'crème-kar'

Vier jaar geleden zaten wij met een organisatorisch probleem. Ik had toen net een nieuwe job waarvoor ik onze auto nodig had. Cas was daarbij verantwoordelijk voor het afhalen van de kinderen maar had in principe ook diezelfde auto van doen. Bente was namelijk nog te klein om in een fietsstoeltje te passen (het zou overigens nog tot haar 15 maanden duren eer minismurfin echt stevig genoeg was hiervoor). Deze mobiliteitsimpasse moest snel opgelost raken dus dachten we eens goed na. Fietskar, tweede auto of bakfiets waren de opties. Als typische man verkoos Cas de prestige-oplossing van een tweede wagen, maar daar was ik niet mee akkoord. Eén auto kost al handenvol geld, laat staan nog een tweede die we slechts een uurtje per dag zouden nodig hebben. Een fietskar was ook niet echt mijn ding, ik voorzag al gruwelijke taferelen van ruziemakende kinderen achter mijn rug en wist dat ik mij niet zou kunnen inhouden om de hele tijd achterom te kijken. Echt veilig leek mij dat dus niet. Dan bleef optie 3 nog over: een echte 'Hollandse' bakfiets.
In die tijd waren triporteurs nog niet zo hip als nu, je zag ze amper in het Vlaamse landschap en al zeker niet in Kortrijk. Ook mijn echtgenoot was (voor de verandering) sceptisch. Hij vreesde al voor zijn imago als hij als een soort bakkersknecht zou gespot worden. Zijn vereiste was dan ook dat de bakfiets groot genoeg moest zijn om bakken bier mee te vervoeren, zo kon hij tenminste zijn mannelijkheid tentoonspreiden. Het was dus even zoeken hoe we het gingen aanpakken maar uiteindelijk viel ons oog op de babboe big, die net binnen ons budget zat. Onze lieve vriendin Hannelore leende ons tijdelijk de centjes want ook toen zaten we reeds krap bij kas. Vol spanning plaatste ik de bestelling en na enkele weken stond ons houten paradepaardje voor de deur te blinken. Eentje met plaats voor 4 kinderen (of 4 bakken bier) en drie wielen. En we konden vertrekken!
In het begin hadden we enorm veel bekijks, dikwijls zag ik automobilisten met open mond vanuit hun raampje staren of andere fietsers keken ons gefascineerd aan. Ook de opmerkingen waren legio: "kijk daar is de crèmekar", "amai dat ziet er gemakkelijk uit, is er nog plaats over", "voor mij een groot gesneden" , ... Even heb ik zelfs overwogen om er munt uit te slaan en de zijkanten te verhuren als advertentieruimte, want opvallen deden we sowieso.
Ondertussen zijn we 4 jaar verder en zitten we al aan bakfiets 2. De eerste trouwe babboe ging naar een vriendin en werd vervangen door zijn elektrische broertje. Met de komst van een derde kindje en de ondertussen 25kg wegende oudste was dat geen overbodige luxe. En nog steeds wordt hij dagelijks van stal gehaald om vanalles te vervoeren: van kinderen tot kasten, boodschappen, verhuisdozen, containerparkafval, ... je kan het zo gek niet bedenken of het heeft al in onze bak gezeten. En ondanks het feit dat onze bakfiets nu reeds volledig ingeburgerd is in het straatbeeld en hij ondertussen al vele collega's heeft rondrijden hebben we nog steeds veel bekijks. Misschien moet ik toch nog eens die advertentie-mogelijkheid overwegen?