Halverwege de voorbije 40 dagen hadden we nog niet door dat de vooropgestelde termijn niet voldoende zou zijn om rond te geraken en toen keek ik ook echt uit naar de eerste dag waarop er weer geld kon rollen. Ik had al visioenen van een kringloopwinkel die uitpuilde van de schatten omdat niemand in tussentijd mijn begeerde spullen had gekocht. Ik zou weer lekkers kunnen kopen dat niet noodzakelijk is, zoals koemelk- en suikervrije choco, gedroogd fruit, speltkoekjes, chocolade met stevia, geitenijs, ...
Niets van dit alles echter vandaag of de komende weken want de portemonnee blijft op de knip.
Toch werden we deze morgen niet met een kater wakker, er was immers nog een klein sprankeltje genot in het vooruitzicht. We hadden namelijk onze eenmalige 5€ per gezinslid, die we naar believen mochten uitgeven. Ik besloot om onmiddellijk de koe bij de horens te vatten en trok naar de zondagsmatinee op Overleie. Het was er aardig druk, nog nooit eerder stonden er zoveel kraampjes. Hoe meer standjes, hoe meer keuze natuurlijk dus ik vreesde al dat het moeilijk zou worden. Het budget kon ik niet overschrijden want ik had enkel de verdiende 15 € mee (Folke telt nog niet mee als consument), maar ik vreesde eerder dat ik het mentaal niet zou aankunnen.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik de eerste rijen schijnbaar onverschillig overliep. Niets voldeed aan mijn strenge eisen en er kwam geen kwijl uit mijn mond of stoom uit mijn oren.
Ook de kinderen waren wonderbaarlijk kalm; Ferre koos aan kraam vijf een paar zwemvliezen met snorkel en duikbril, iets waar hij al lang om had gesmeekt. Bente gaf geen krimp en keek schijnbaar achteloos naar het soepzootje van spullen. Ik zwichtte uiteindelijk bij het kraam van de 'boekenman'. Hetzelfde stalletje waar ik vorig jaar tientallen boeken had gekocht en dat nu voorzien was van allemaal nieuw leesvoer. Ik negeerde echter de lokkend tafel met de glimmende kaften en beperkte mij tot de kartonnen dozen met de winkeldochters aan 0,5 € en 0,2€. Hebberig graaide ik tussen de titels en koos tenslotte toch 12 boeken. De meneer herkende mij van het jaar ervoor (ik moet inderdaad een indruk gemaakt hebben aangezien ik toen de helft van het kraam leegkocht) en rondde zijn prijs af tot 3€. Het voelde een beetje vies om hem het briefje te overhandigen, alsof ik iets heel stout aan het doen was. Een verlekkerde blik op mijn nieuwe aanwinsten deed dat gevoel echter snel ruimen en mijn hart maakte een sprongetje omdat ik zo'n koopje had gedaan. Typisch is echter dat geen enkele van de werken voor mij is, ik kocht er enkele voor vriendinnen en een paar voor de kinderen want ik blijf het toch nog steeds leuker vinden van iets weg te geven dan voor mezelf te kopen.
Het uiteindelijke resultaat van mijn eerste post-veertig-dagen-rommelmarkt is:
- 1 paar zwemvliezen + duikbril en snorkel (2€)
- 12 boeken (3€)
- 1 kasteel van polly pocket voor Bente (2€)
- 2 tubes lipgloss voor Bente haar schminkdoos (1€)
- 1 metalen asbakje in de vorm van een kever voor Cas zijn collectie (2€)
We hadden dus nog 5€ over! Op zich is dat al een mirakel want vroeger kocht ik gewoon totdat alle cash verdwenen was.
Hopelijk blijft de roes lang nazinderen want het was van eenmalige duur. En die kater? Die komt misschien later nog langs, wanneer we hem niet meer verwachten ...
zondag 30 juni 2013
zaterdag 29 juni 2013
Dag 40: Nog even doorploeteren
Eindelijk is de laatste dag van het project aangebroken. Officieel dan toch want de mensen die dag 38 gelezen hebben weten ondertussen dat we noodgedwongen nog een eindje verder gaan op hetzelfde elan. Maar dat proberen we vandaag even te verdringen, zondag wordt een rustdagje en dan maandag opnieuw de harde geldloosheid (niet gemakkelijk uit te spreken als West-Vlaming).
Ironisch genoeg begint deze dag precies zoals diegene waarmee alles begonnen is: op een druilerig marktje in hartje Kortrijk. Ik heb mijn bakfiets naast deze van Cathy geparkeerd en van zodra we plaats nemen achter ons kleurig kraampje zijn we niet langer Cathy en Evelien maar wel 'Den Draad' en 'LolinkaLand'. Onze zelfgemaakte spulletjes liggen netjes uitgestald te wachten op een koper en naast ons staan nog andere madammen met artisanale fietjefatjerie. Een déjà-vu om U tegen te zeggen overvalt ons beiden als het begint te miezeren en het volk achterwege blijft (uit angst om te smelten ?). Even speel ik met de gedachte om de hele boel terug op te kramen want een herhaling van 40 dagen geleden zie ik niet zitten, ik kan niet blijven vervanggsm's zoeken omdat de andere zijn kapotgeregend. Na de middag klaart het echter stilletjes aan op, mijn handwerkgezel haalt twee glazen kir en we drinken ons wat moed in. De compagnie is aangenaam, er speelt vrolijke muziek en er komen zowaar geïnteresseerde kooplustigen opdagen. Op een bepaald moment waan ik mij zelfs in Die, de hippiehoofdstad van Frankrijk, en ik verheug mij al op ons reisje eind juli. Hopelijk schijnt de zon daar wel volop want extra vitamine D kunnen we zeker gebruiken.
Wie er ook wel wat zonneschijn in zijn leven kan gebruiken is mijn halve trouwboek. Om één of andere reden raakt hij steeds gedeprimeerd als ik op een rommelmarkt sta. Het feit dat hij dan de hele dag drie kinderen onder zijn hoede heeft zal er waarschijnlijk ook wel voor een groot deel mee te maken hebben, maar aangenaam is anders. Ik geef namelijk eerlijk toe dat het voor mij ook niet altijd gemakkelijk is om de moed er in te houden. Alsof een normaal gezinsleven met drie snotapen al niet genoeg stress voortbrengt zitten wij daarenboven nog met die verbouwingen én die financiële ellende. Een mens zou van minder al eens het kopje laten hangen. Gelukkig haal ik mijn natural high net uit zaken zoals naaien, schrijven en uit, raar maar waar, de kroost. Ik zal die kleine rakkers morgen eens goed verwennen: eerst een rommelmarktje waar ze hun zuurverdiende vijf euro mogen uitgeven en dan in de namiddag naar cp's 4de grote kindernamiddag, ofte: drop eens een heleboel koters in een voormalige erotische cinema, geef ze vrij spel en zet hun ouders aan de toog, plezier verzekerd!
Daarna is het terug naar de realiteit en zijn we vertrokken voor een langere periode van minimum twee maanden zonder geld. Hopelijk gaan deze net zo vlot voorbij als de voorbije 40 dagen. En om het met een grote cliché te zeggen: we staan er dan misschien financieel niet zo fantastisch voor maar we zijn op zoveel andere vlakken 'rijk'.
Op naar een zomer zonder geld maar met veel zon !
Ironisch genoeg begint deze dag precies zoals diegene waarmee alles begonnen is: op een druilerig marktje in hartje Kortrijk. Ik heb mijn bakfiets naast deze van Cathy geparkeerd en van zodra we plaats nemen achter ons kleurig kraampje zijn we niet langer Cathy en Evelien maar wel 'Den Draad' en 'LolinkaLand'. Onze zelfgemaakte spulletjes liggen netjes uitgestald te wachten op een koper en naast ons staan nog andere madammen met artisanale fietjefatjerie. Een déjà-vu om U tegen te zeggen overvalt ons beiden als het begint te miezeren en het volk achterwege blijft (uit angst om te smelten ?). Even speel ik met de gedachte om de hele boel terug op te kramen want een herhaling van 40 dagen geleden zie ik niet zitten, ik kan niet blijven vervanggsm's zoeken omdat de andere zijn kapotgeregend. Na de middag klaart het echter stilletjes aan op, mijn handwerkgezel haalt twee glazen kir en we drinken ons wat moed in. De compagnie is aangenaam, er speelt vrolijke muziek en er komen zowaar geïnteresseerde kooplustigen opdagen. Op een bepaald moment waan ik mij zelfs in Die, de hippiehoofdstad van Frankrijk, en ik verheug mij al op ons reisje eind juli. Hopelijk schijnt de zon daar wel volop want extra vitamine D kunnen we zeker gebruiken.
Wie er ook wel wat zonneschijn in zijn leven kan gebruiken is mijn halve trouwboek. Om één of andere reden raakt hij steeds gedeprimeerd als ik op een rommelmarkt sta. Het feit dat hij dan de hele dag drie kinderen onder zijn hoede heeft zal er waarschijnlijk ook wel voor een groot deel mee te maken hebben, maar aangenaam is anders. Ik geef namelijk eerlijk toe dat het voor mij ook niet altijd gemakkelijk is om de moed er in te houden. Alsof een normaal gezinsleven met drie snotapen al niet genoeg stress voortbrengt zitten wij daarenboven nog met die verbouwingen én die financiële ellende. Een mens zou van minder al eens het kopje laten hangen. Gelukkig haal ik mijn natural high net uit zaken zoals naaien, schrijven en uit, raar maar waar, de kroost. Ik zal die kleine rakkers morgen eens goed verwennen: eerst een rommelmarktje waar ze hun zuurverdiende vijf euro mogen uitgeven en dan in de namiddag naar cp's 4de grote kindernamiddag, ofte: drop eens een heleboel koters in een voormalige erotische cinema, geef ze vrij spel en zet hun ouders aan de toog, plezier verzekerd!
Daarna is het terug naar de realiteit en zijn we vertrokken voor een langere periode van minimum twee maanden zonder geld. Hopelijk gaan deze net zo vlot voorbij als de voorbije 40 dagen. En om het met een grote cliché te zeggen: we staan er dan misschien financieel niet zo fantastisch voor maar we zijn op zoveel andere vlakken 'rijk'.
Op naar een zomer zonder geld maar met veel zon !
vrijdag 28 juni 2013
Dag 39: Always look on the bright side ...
Alhoewel mijn man beweert dat ik wel eens een ferm potje durf zagen ben ik eigenlijk niet van het klagende type. Ik probeer de dingen des levens steeds van op de meest positieve manier te benaderen, ook al is dat niet altijd even evident. Maar hé, je kan beter eens goed lachen met je eigen ellende dan er blijven in steken denk ik dan. Zo had ik al van jongsaf de neiging om bizarre ongelukken aan te trekken. Het verhaal van die ene keer dat ik met mijn hand vastzat in een condoomautomaat heeft mij nog lang achtervolgd (voor alle duidelijkheid: ik was 12 jaar en we waren op kamp. Het was onder invloed van een nest gibberende vriendinnen dat we een rubbertje uit de bak wilden halen om eens van dichtbij te bekijken. We hadden echter geen centjes bij dus mocht diegene met de smalste polsen haar kans wagen, met alle gevolgen van dien. Er is uiteindelijk een leidster met een pot boter aan te pas moeten komen). Op latere kampen heb ik nog golfballen, tentpalen en andere vreemde voorwerpen op mijn hoofd gekregen wat misschien soms ook wel een beetje mijn schuld was aangezien ik nogal graag het avontuur opzocht.
Het bleef echter niet beperkt tot deze toevallige ongelukjes. Mijn portie gênante voorvallen heb ik ook al achter de rug: een foto van je bevalling inscannen en per ongeluk doorsturen naar je baas, een kopie maken van de handleiding om zelf je eigen maandverbanden te naaien en deze op de kopieermachine laten liggen, rondlopen met borstvoedingsplekken op je kleren zonder dat je er erg in hebt, ... ik heb het al allemaal doorstaan. Het ziet er trouwens naar uit dat mijn kinderen deze eigenschap geërfd hebben want hoe verklaar je anders dat zowel Bente als Ferre al eens een mechanische hamster in het haar heeft laten vastdraaien, dat Ferre als tweejarig een zwaar exhibitionistische fase heeft doorgemaakt (lees 'broekafsteken op alle publieke plaatsen'), dat diezelfde tweejarige naar een harige man op de trein wees en hem luidkeels 'FURBY' noemde en dat ik meestal niet buiten kan komen met de hele nest samen zonder dat ze mij het schaamrood op de wangen doen verschijnen.
Maar zoals ik al zei: alles is relatief. Ik mag mij eigenlijk gelukkig prijzen met drie (redelijk) gezonde kinderen, zelfs al kom ik er overal mee in schande. En zolang we ze eten, een dak boven hun hoofd en nestwarmte kunnen meegeven komen ze eigenlijk niets te kort, ook al vinden ze vast van wel aangezien ze niet de laatste nieuwe speeltjes of studio100 brol hebben. Die arme bloedjes hebben gelukkig wel een mama die af en toe zotte stoten uithaalt en een papa die volgens Ferre 'een goeie werker' is (o de ironie). De rest vragen we dan wel aan Sinterklaas ...
Het bleef echter niet beperkt tot deze toevallige ongelukjes. Mijn portie gênante voorvallen heb ik ook al achter de rug: een foto van je bevalling inscannen en per ongeluk doorsturen naar je baas, een kopie maken van de handleiding om zelf je eigen maandverbanden te naaien en deze op de kopieermachine laten liggen, rondlopen met borstvoedingsplekken op je kleren zonder dat je er erg in hebt, ... ik heb het al allemaal doorstaan. Het ziet er trouwens naar uit dat mijn kinderen deze eigenschap geërfd hebben want hoe verklaar je anders dat zowel Bente als Ferre al eens een mechanische hamster in het haar heeft laten vastdraaien, dat Ferre als tweejarig een zwaar exhibitionistische fase heeft doorgemaakt (lees 'broekafsteken op alle publieke plaatsen'), dat diezelfde tweejarige naar een harige man op de trein wees en hem luidkeels 'FURBY' noemde en dat ik meestal niet buiten kan komen met de hele nest samen zonder dat ze mij het schaamrood op de wangen doen verschijnen.
Maar zoals ik al zei: alles is relatief. Ik mag mij eigenlijk gelukkig prijzen met drie (redelijk) gezonde kinderen, zelfs al kom ik er overal mee in schande. En zolang we ze eten, een dak boven hun hoofd en nestwarmte kunnen meegeven komen ze eigenlijk niets te kort, ook al vinden ze vast van wel aangezien ze niet de laatste nieuwe speeltjes of studio100 brol hebben. Die arme bloedjes hebben gelukkig wel een mama die af en toe zotte stoten uithaalt en een papa die volgens Ferre 'een goeie werker' is (o de ironie). De rest vragen we dan wel aan Sinterklaas ...
donderdag 27 juni 2013
Dag 38: Zomer zonder geld
Dag 38, nog twee dagen aftellen en dan zijn de 40 dagen voorbij. We zouden hier nu dus in een euforische stemming moeten zijn maar helaas is dat alles behalve het geval. Het ziet er namelijk financieel nog steeds niet rooskleurig uit, integendeel. De rekeningen stromen sneller binnen dan het geld en je moet geen boekhouder zijn om te zien dat dit een probleem is. Van een terugkeer naar ons oude consumentenleventje zal er dus nog geen sprake zijn zolang het café niet open is en we met een beperkt inkomen zitten. Aangezien we nu toch al bezig zijn gaan we gewoon nog een eindje doordoen: een zomer zonder geld...
De spelregels worden wel iets uitgebreid want zoals we nu 40 dagen spartaans geleefd hebben kunnen we niet nog eens twee maanden volhouden. De broeksriem mag dus één gaatje losser, maar zal nog steeds hard aangespannen zijn. Er zijn echter bepaalde zaken die we nu wat vooruitgeschoven hebben en die binnenkort toch betaald moeten worden. Al wordt dat dus tot een minimum beperkt.
De nieuwe regels:
- er geldt nog steeds een beperkt weekbudget voor eten en dit wordt in de mate van het mogelijke aangekocht met maaltijdcheques. Na de verlofperiode zullen we echter geen cheques verdiend hebben dus dan gaan we uitzonderlijk met geld ons voedsel betalen. Opnieuw telt 'less is more' dus we gaan voor een gezonde, voedzame maar goedkope menukaart. Alle folietjes blijven achterwege maar meneer Cas die heeft wel zijn cola nodig want anders 'kan hij niet werken' (grmbl).
- doktersbezoeken blijven de uitzondering, al hoop ik dat het er minder zullen zijn dan vorige maand want toen hebben we wat afgedokterd. Kinderen: gelieve deze zomer dus niet te vallen, ziek te worden, tandpijn te krijgen, zwanger te geraken, dingen in oren of neus te proppen of tropische aandoeningen aan te trekken.
- bepaalde dingen gaan we nodig hebben en kunnen niet altijd verkregen worden via ruilen of lenen. Zo heeft Ferre een boekentas nodig om naar het eerste leerjaar te gaan en ook dringend wat zomerkledij (met 2 shorts geraak ik niet rond vrees ik). Ik zal proberen dit zelf te maken waar mogelijk maar op een bepaald moment zal ook daar een kleine aankoop moeten gebeuren (bv naalden voor de naaimachine). We gaan dus in de eerste plaats zoeken via letsen of ruilen maar als dit niets oplevert dan mag er gespeurd worden op de tweedehandsmarkt. Opgepast: er komt een lijst met 'broodnodige benodigdheden' en enkel dingen van op deze lijst mogen meegenomen worden uit de kringloop of van op een rommelmarkt. Ligt er daarnaast iets wat we wel zouden willen maar dat niet noodzakelijk is dan zullen we heel hard moeten zijn voor onszelf en het laten liggen. Auw dat zal pijn doen ...
- Ook voor de eerder geplande vakantie zal er een uitzondering gemaakt moeten worden. Er staat namelijk een trip naar Frankrijk op het programma. De accommodatie is normaal praktisch gratis, aangezien we bij een vriendin logeren. Toch zal er een budget moeten zijn voor de autorit en het eten ter plekke. De reis afgelasten is niet echt een optie want een meereizende vriendin heeft reeds haar treinticket betaald. Bovendien zal Cas de weken zonder kinderen in huis hard nodig hebben om verwoed door te verbouwen (waarschijnlijk op een dieet van cola). We gaan nog eens goed moeten rekenen hoe we dit zo goedkoop mogelijk kunnen realiseren.
- De blog zal niet meer dagelijks worden aangevuld. Niet alleen is het voor mij heel intensief geweest om dagelijks een berichtje uit mijn mouw te schudden, maar ik vermoed dat de mensen er niet zitten op te wachten om nog eens 100 dagen te komen meelezen. Ik zal wel proberen wekelijks (of misschien toch iets meer, naargelang de gebeurtenissen) wat aan te vullen voor jullie amusement. Dit neemt niet weg dat we natuurlijk alle steun kunnen gebruiken. Dit hoeft niet materieel te zijn, maar een bemoedigend woordje of een begrijpende blik als we niet kunnen trakteren of bijleggen op een feestje kunnen al veel verschil maken. We staan ook altijd open voor ruilvoorstellen of als mensen zaken hebben waar ze sowieso van af willen.
- Last but not least: om de 40 geslaagde dagen toch in schoonheid af te sluiten krijgen alle gezinsleden behalve Cas (o ja, ik ben het fameuze colaverraad nog niet vergeten) een eenmalig budget van 5 €, vrij uit te geven naar keuze. Voor de kinderen wordt dit waarschijnlijk iets van op de rommelmarkt en iets lekkers, voor de mama is het nog twijfelen tussen kringlopen, chocolade (o ik ruik al de zoete geur van kokoschocolade) of toch maar wat naaispulletjes.
We gaan in elk geval proberen er opnieuw het beste van te maken en onze goede moed niet te verliezen. Hopelijk kunnen we jullie dan na de zomer verwelkomen in onze nieuwe zaak en dan mag het geld eindelijk eens beginnen binnen stromen!
à bientôt !!
De spelregels worden wel iets uitgebreid want zoals we nu 40 dagen spartaans geleefd hebben kunnen we niet nog eens twee maanden volhouden. De broeksriem mag dus één gaatje losser, maar zal nog steeds hard aangespannen zijn. Er zijn echter bepaalde zaken die we nu wat vooruitgeschoven hebben en die binnenkort toch betaald moeten worden. Al wordt dat dus tot een minimum beperkt.
De nieuwe regels:
- er geldt nog steeds een beperkt weekbudget voor eten en dit wordt in de mate van het mogelijke aangekocht met maaltijdcheques. Na de verlofperiode zullen we echter geen cheques verdiend hebben dus dan gaan we uitzonderlijk met geld ons voedsel betalen. Opnieuw telt 'less is more' dus we gaan voor een gezonde, voedzame maar goedkope menukaart. Alle folietjes blijven achterwege maar meneer Cas die heeft wel zijn cola nodig want anders 'kan hij niet werken' (grmbl).
- doktersbezoeken blijven de uitzondering, al hoop ik dat het er minder zullen zijn dan vorige maand want toen hebben we wat afgedokterd. Kinderen: gelieve deze zomer dus niet te vallen, ziek te worden, tandpijn te krijgen, zwanger te geraken, dingen in oren of neus te proppen of tropische aandoeningen aan te trekken.
- bepaalde dingen gaan we nodig hebben en kunnen niet altijd verkregen worden via ruilen of lenen. Zo heeft Ferre een boekentas nodig om naar het eerste leerjaar te gaan en ook dringend wat zomerkledij (met 2 shorts geraak ik niet rond vrees ik). Ik zal proberen dit zelf te maken waar mogelijk maar op een bepaald moment zal ook daar een kleine aankoop moeten gebeuren (bv naalden voor de naaimachine). We gaan dus in de eerste plaats zoeken via letsen of ruilen maar als dit niets oplevert dan mag er gespeurd worden op de tweedehandsmarkt. Opgepast: er komt een lijst met 'broodnodige benodigdheden' en enkel dingen van op deze lijst mogen meegenomen worden uit de kringloop of van op een rommelmarkt. Ligt er daarnaast iets wat we wel zouden willen maar dat niet noodzakelijk is dan zullen we heel hard moeten zijn voor onszelf en het laten liggen. Auw dat zal pijn doen ...
- Ook voor de eerder geplande vakantie zal er een uitzondering gemaakt moeten worden. Er staat namelijk een trip naar Frankrijk op het programma. De accommodatie is normaal praktisch gratis, aangezien we bij een vriendin logeren. Toch zal er een budget moeten zijn voor de autorit en het eten ter plekke. De reis afgelasten is niet echt een optie want een meereizende vriendin heeft reeds haar treinticket betaald. Bovendien zal Cas de weken zonder kinderen in huis hard nodig hebben om verwoed door te verbouwen (waarschijnlijk op een dieet van cola). We gaan nog eens goed moeten rekenen hoe we dit zo goedkoop mogelijk kunnen realiseren.
- De blog zal niet meer dagelijks worden aangevuld. Niet alleen is het voor mij heel intensief geweest om dagelijks een berichtje uit mijn mouw te schudden, maar ik vermoed dat de mensen er niet zitten op te wachten om nog eens 100 dagen te komen meelezen. Ik zal wel proberen wekelijks (of misschien toch iets meer, naargelang de gebeurtenissen) wat aan te vullen voor jullie amusement. Dit neemt niet weg dat we natuurlijk alle steun kunnen gebruiken. Dit hoeft niet materieel te zijn, maar een bemoedigend woordje of een begrijpende blik als we niet kunnen trakteren of bijleggen op een feestje kunnen al veel verschil maken. We staan ook altijd open voor ruilvoorstellen of als mensen zaken hebben waar ze sowieso van af willen.
- Last but not least: om de 40 geslaagde dagen toch in schoonheid af te sluiten krijgen alle gezinsleden behalve Cas (o ja, ik ben het fameuze colaverraad nog niet vergeten) een eenmalig budget van 5 €, vrij uit te geven naar keuze. Voor de kinderen wordt dit waarschijnlijk iets van op de rommelmarkt en iets lekkers, voor de mama is het nog twijfelen tussen kringlopen, chocolade (o ik ruik al de zoete geur van kokoschocolade) of toch maar wat naaispulletjes.
We gaan in elk geval proberen er opnieuw het beste van te maken en onze goede moed niet te verliezen. Hopelijk kunnen we jullie dan na de zomer verwelkomen in onze nieuwe zaak en dan mag het geld eindelijk eens beginnen binnen stromen!
à bientôt !!
woensdag 26 juni 2013
Dag 37: Hoogverraad
Gisteren was een stressvol dagje met alweer een aaneenschakeling van tegenslagen. Het begon al met Cas die zijn hele dag vergald zag omdat zijn favoriete boxen het begeven hadden. Zoals elke man betaamt werkte hij zijn frustraties dan maar uit op zijn vrouw (figuurlijk dan, ik heb geen blauw oog gelukkig). Bij thuiskomst lagen er 2 fikse rekeningen klaar die we niet onmiddellijk hadden zien aankomen en dus ook niet ingecalculeerd hebben. Dan maar snel de bakfiets op gesprongen om Ferre te gaan afhalen aan het station. Die had wel een leuke dag gehad in de Brielmeersen, al kwam daar 's avonds nog een staartje aan. Ondertussen was de batterij van de fiets plat en mocht ik op eigen beenkracht de berg oprijden naar school om ook Bente af te halen. Normaal zijn de schoolritjes altijd een gezellig boeltje in de houten bak van mijn fiets maar nu vond Folke er niets beter op dan de hele tijd zijn zus te knijpen, Ferre was moe en humeurig en Bente krijste de boel bijeen zodat de mensen opzij gingen alsof ik een passerende ambulance was. Eén van de drie vond het eten niet lekker, een andere deed mijn badkamer overstromen en de derde wou haar tanden niets poetsen. Net voor het slapengaan meldde Ferre nog even terloops dat hij een 'bult' op zijn hoofd had want hij was van een speeltuig gevallen. Toch maar even checken dacht ik, en ik vond een bloederige open wonde tussen zijn krullen. Met de jongste al in bed, de rest in pyjama, ik alleen thuis en geen auto voor handen werd het een telefoontje naar de huisarts in plaats van een bezoekje. Die kon mij geruststellen: naaien zou nu niet meer veel verschil maken, daarvoor was het al te lang geleden, maar hij zou er dan wel een litteken aan over houden. Bij deze hebben we een stok achter de deur moest hij ooit zijn mooie krullenbos willen afscheren.
Ik dacht dat de rust weder gekeerd was toen de koters eindelijk alle drie in dromenland waren maar toen moest het grootste kind nog thuiskomen. Tijdens een discussie met mijn (sl)echtgenoot kwam ik er plots achter dat hij al de hele tijd verraad had gepleegd: hij koopt namelijk nog blikjes cola op het werk! Toen kwam de hulk in mij naar boven en kreeg hij de volle lading. Weegschalen zijn namelijk in het bezit van een aangeboren rechtvaardigheidsgevoel dat helaas nogal dominant kan aanwezig zijn. Het feit dat meneertje al elke dag doodleuk de regels had overtreden voor zijn eigen genot, dit dan ook nog eens verzwegen had terwijl ik nota bene keihard op mijn tanden zit te bijten en mezelf alle lekkers ontzeg viel op zijn zachtst gezegd niet zo in de goede aarde. Bovendien had hij er ook nog eens het perfecte tijdstip voor uitgekozen om dit te bekennen aangezien tante Roza alweer op bezoek is (vervelend wijf die Roza, springt te pas en te onpas binnen en ik geraak er dan dagenlang niet meer vanaf). Zijn zwakke excuses 'ja maar ik heb dat wel nodig om te werken hé' en 'wat moet ik anders doen tijdens de pauze, iedereen drinkt dan iets' konden mij niet vermurwen, ik bleef furieus en mijn eerste idee was dan ook om te gaan inbreken in de kringloopwinkel voor een shopping spree die Kortrijk op zijn grondvesten zou doen daveren. Ik was in staat om de verkoopcijfers van de zomerkoopjes in mijn eentje naar recordomzet te doen stijgen. Gelukkig gebeurt zoiets altijd 's avonds en ben je tegen de dag erna al wat gekalmeerd. Dat neemt echter niet weg dat ik vandaag dus in allerijl nog die verdammte blikken cola aan mijn boodschappenlijstje moest toevoegen waardoor ik opnieuw het vooropgestelde budget heb overschreden. Met nog 4 dagen te gaan wou ik echter niet opgeven dus de centen zijn toch veilig op zak gebleven. Maar ik heb nu in elk geval al het perfecte argument klaar voor mijn volgende aankoop waar manlief commentaar durf op te hebben 'ja maar ik heb dat nodig om te werken' of anders 'al mijn vriendinnen mogen dat en ik mag krijg nooit iets van jou'. Of zou ik mij dan toch niet verlagen naar zijn niveau???
Ik dacht dat de rust weder gekeerd was toen de koters eindelijk alle drie in dromenland waren maar toen moest het grootste kind nog thuiskomen. Tijdens een discussie met mijn (sl)echtgenoot kwam ik er plots achter dat hij al de hele tijd verraad had gepleegd: hij koopt namelijk nog blikjes cola op het werk! Toen kwam de hulk in mij naar boven en kreeg hij de volle lading. Weegschalen zijn namelijk in het bezit van een aangeboren rechtvaardigheidsgevoel dat helaas nogal dominant kan aanwezig zijn. Het feit dat meneertje al elke dag doodleuk de regels had overtreden voor zijn eigen genot, dit dan ook nog eens verzwegen had terwijl ik nota bene keihard op mijn tanden zit te bijten en mezelf alle lekkers ontzeg viel op zijn zachtst gezegd niet zo in de goede aarde. Bovendien had hij er ook nog eens het perfecte tijdstip voor uitgekozen om dit te bekennen aangezien tante Roza alweer op bezoek is (vervelend wijf die Roza, springt te pas en te onpas binnen en ik geraak er dan dagenlang niet meer vanaf). Zijn zwakke excuses 'ja maar ik heb dat wel nodig om te werken hé' en 'wat moet ik anders doen tijdens de pauze, iedereen drinkt dan iets' konden mij niet vermurwen, ik bleef furieus en mijn eerste idee was dan ook om te gaan inbreken in de kringloopwinkel voor een shopping spree die Kortrijk op zijn grondvesten zou doen daveren. Ik was in staat om de verkoopcijfers van de zomerkoopjes in mijn eentje naar recordomzet te doen stijgen. Gelukkig gebeurt zoiets altijd 's avonds en ben je tegen de dag erna al wat gekalmeerd. Dat neemt echter niet weg dat ik vandaag dus in allerijl nog die verdammte blikken cola aan mijn boodschappenlijstje moest toevoegen waardoor ik opnieuw het vooropgestelde budget heb overschreden. Met nog 4 dagen te gaan wou ik echter niet opgeven dus de centen zijn toch veilig op zak gebleven. Maar ik heb nu in elk geval al het perfecte argument klaar voor mijn volgende aankoop waar manlief commentaar durf op te hebben 'ja maar ik heb dat nodig om te werken' of anders 'al mijn vriendinnen mogen dat en ik mag krijg nooit iets van jou'. Of zou ik mij dan toch niet verlagen naar zijn niveau???
dinsdag 25 juni 2013
Dag 36: Tinternet
Het kan snel gaan op het wereldwijdeweb, gisteren overschreed deze blog de kaap van 10.000 pageviews. Ik mag blijkbaar rekenen op een harde kern van trouwe volgers die smullen van alle sensatie en drama in ons gezin. Voorlopig zijn er echter nog geen vreemde plotwendingen gepland zoals bij Thuis of Familie dus op dat gebied zal ik mijn lezers moeten teleurstellen. Een 'Simonneke' kan ik eventueel wel doen want hormonaal gezien staan de tranen goedkoop deze dagen en onze Cas durft hier ook wel eens rondstruinen met een 'Frank'-attitude, maar een boze tweelingbroer zie ik hier nog niet onmiddellijk opduiken.
Ik moet zeggen dat ik tijdens de voorbije 36 dagen weinig gebruik gemaakt heb van de schat aan informatie die te vinden is op internet. Nochtans zijn er al veel mensen die mij voorgegaan zijn in het consuminderen. Talrijke blogs van diehard ecowarriors en no-impact-mannen getuigen hiervan. Zo is er GreenEvelien die met haar gezin in de Ardennen woont en daar zo ecologisch mogelijk leeft (onder andere zelf tandpasta maken, geen shampoo gebruiken, geen tv, streven naar zero-waste, ...). Ik kon ongetwijfeld veel nuttige tips bij haar gehaald hebben maar dat wou ik bewust niet doen. Het was namelijk ons persoonlijke project en ik wou zelf zoveel mogelijk oplossingen voor de opduikende problemen zoeken. Bovendien zijn we momenteel helemaal niet in staat om een geordend ecologisch huishouden op poten te zetten, daarvoor is de chaos van de verbouwingen veel te groot. Bij ons draait het momenteel eerder rond 'overleven' en roeien met de riemen die we hebben, of die riemen nu van plastiek zijn of van milieuvriendelijk geteeld bamboe komt even op de tweede plaats. Natuurlijk houden we bij het verbouwen wel zo veel mogelijk rekening met de ecologische aspecten en besparende maatregelen, want de groene gedachte zit er nu eenmaal ingebakken, maar ik ga dan wel mijn eigen tandpasta maken als ik eens een deftige badkamer heb.
En alhoewel ik mij soms erger aan de digitalisering van onze maatschappij, toch zou ik niet durven kwaad zijn op het grote boze internet. Je mag namelijk nooit bijten in de hand die je voedt. Zonder mijn venster op de wereld had ik nu bepaalde vriendjes niet leren kennen, mooie tweedehands koopjes laten schieten, eenzame uren alleen gesleten terwijl Cas aan het werk was in zijn café en nog zoveel meer. Of mijn kinderen het later in dank gaan afnemen dat ik gênante foto's van hen online zet zie ik dan wel weer. Desnoods speel ik de ouderdomskaart uit en beweer ik mij niets meer te herinneren van het voorval met de hamster in Ferre zijn haar of de voor eeuwig vastgelegde bouwvakkersspleet van mijn dochter. Uiteindelijk is het mede dankzij het www dat onze 40 dagen zonder geld kunnen slagen, anders zaten we vast al na 1 week op houten stokjes te kauwen van miserie. Dus lieve virtuele vrienden, alvast bedankt voor alle steun die we reeds kregen. Als er ooit een soap van komt dan krijgen jullie allemaal een gastrolletje, dat is beloofd.
Ik moet zeggen dat ik tijdens de voorbije 36 dagen weinig gebruik gemaakt heb van de schat aan informatie die te vinden is op internet. Nochtans zijn er al veel mensen die mij voorgegaan zijn in het consuminderen. Talrijke blogs van diehard ecowarriors en no-impact-mannen getuigen hiervan. Zo is er GreenEvelien die met haar gezin in de Ardennen woont en daar zo ecologisch mogelijk leeft (onder andere zelf tandpasta maken, geen shampoo gebruiken, geen tv, streven naar zero-waste, ...). Ik kon ongetwijfeld veel nuttige tips bij haar gehaald hebben maar dat wou ik bewust niet doen. Het was namelijk ons persoonlijke project en ik wou zelf zoveel mogelijk oplossingen voor de opduikende problemen zoeken. Bovendien zijn we momenteel helemaal niet in staat om een geordend ecologisch huishouden op poten te zetten, daarvoor is de chaos van de verbouwingen veel te groot. Bij ons draait het momenteel eerder rond 'overleven' en roeien met de riemen die we hebben, of die riemen nu van plastiek zijn of van milieuvriendelijk geteeld bamboe komt even op de tweede plaats. Natuurlijk houden we bij het verbouwen wel zo veel mogelijk rekening met de ecologische aspecten en besparende maatregelen, want de groene gedachte zit er nu eenmaal ingebakken, maar ik ga dan wel mijn eigen tandpasta maken als ik eens een deftige badkamer heb.
En alhoewel ik mij soms erger aan de digitalisering van onze maatschappij, toch zou ik niet durven kwaad zijn op het grote boze internet. Je mag namelijk nooit bijten in de hand die je voedt. Zonder mijn venster op de wereld had ik nu bepaalde vriendjes niet leren kennen, mooie tweedehands koopjes laten schieten, eenzame uren alleen gesleten terwijl Cas aan het werk was in zijn café en nog zoveel meer. Of mijn kinderen het later in dank gaan afnemen dat ik gênante foto's van hen online zet zie ik dan wel weer. Desnoods speel ik de ouderdomskaart uit en beweer ik mij niets meer te herinneren van het voorval met de hamster in Ferre zijn haar of de voor eeuwig vastgelegde bouwvakkersspleet van mijn dochter. Uiteindelijk is het mede dankzij het www dat onze 40 dagen zonder geld kunnen slagen, anders zaten we vast al na 1 week op houten stokjes te kauwen van miserie. Dus lieve virtuele vrienden, alvast bedankt voor alle steun die we reeds kregen. Als er ooit een soap van komt dan krijgen jullie allemaal een gastrolletje, dat is beloofd.
maandag 24 juni 2013
Dag 35: kangoeroemama (2) Rechtzetting
Zaterdag schreef ik een stukje over draagdoeken waarbij ik vermeldde dat de aankoop van zo'n doek stukken goedkoper is dan een 4x4 alle-terreinen buggy met toeters en bellen. Ik kreeg daarop van iemand de terechte opmerking dat dit inderdaad meestal zo is, tenzij je last heb van doekitis, ook wel gekend als draagdoekenverslaving.
Dit had ik eigenlijk subtiel over het hoofd gezien. Het is namelijk zo dat ik ook lijd aan deze besmettelijke ziekte en dus meer dan één doek heb liggen thuis. Het begon allemaal met een workshop die ik volgde bij Eva van de Doekentheek (voor wie op zoek is naar alle informatie over dragen is dit trouwens de ultieme website). Het babyknopen bij mijn oudste had ik mezelf aangeleerd volgens de handleiding van de gekochte Tricot Slen, een rekbare doek die op mijn geboortelijstje stond, want ik was op dat moment nog een draagdoekenmaagd. Ik had dus de eerste de beste genomen, namelijk de enige die te krijgen was in het babywarenhuis. Ferre heeft er desondanks vele gelukkige uurtjes in doorgebracht maar in tegenstelling tot wat hun instructiegids beweerde kon je met dat ding helemaal niet rugdragen. Zo'n rekbare doek doet namelijk precies wat zijn naam al aangeeft: uitrekken. Dat wil je dus niet met een kind op je rug, waar je het niet kunt ondersteunen of monitoren. Toen mijn buikdraagdagen achter de rug waren wegens het toenemende gewicht van mister krullenbol had ik geen alternatief meer en moest ik toch met een buggy sleuren.
Tijdens de zwangerschap van Bente trad ik echter toe tot een sekte van oermoeders en die openden mijn ogen: er bestonden nog andere draagsystemen. Ik volgde de hierboven genoemde workshop en sindsdien is er bijna geen dag voorbij gegaan zonder dat ik een kind op mij bond. Daarvoor moest ik dus eerst het niet-elastische broertje van de rekbare doek aanschaffen: de geweven doek. Op de Duitse Ebay werd ik verliefd op mijn allereerste: een rood-wit gestreepte lana (één van de vele merken in de branche). Ik bood 50 € en haalde hem in huis, en nu 4 jaar later is het nog steeds mijn favoriete doekje. Wanneer is het dan uit de hand beginnen lopen? Wel op een bepaald punt zat die ene doek in de was en besefte ik dat ik een reserve nodig had. En toen ik een tijdje later boodschappen ging doen leek het mij wel handig dat ik steeds een doek in de auto zou liggen hebben. Nog wat later had ik nood aan een langere doek want ik wou proberen om beide kinderen tegelijk te dragen. Na de aankoop van een langere doek had ik er eigenlijk ook eentje van doen die dunner was, speciaal voor de zomer dus. Op een bepaald punt had ik zelfs helemaal geen excuus meer en kocht ik er gewoon omdat ik ze mooi vond of omdat iemand ze goedkoop weg deed. Met op het hoogtepunt van deze verslaving dus een doek of 25 in mijn collectie. Allemaal werden ze gebruikt, maar de ene al veel meer dan de andere natuurlijk. Doeken terug verkopen heb ik echter nooit gekund, al zit ik nu op een punt dat ik al geen meer bijkoop (ik hoor de man al opgelucht zuchten) en er wel af en toe eentje uitleen of zelfs uitzonderlijk schenk aan een vriendin die me nauw aan het hart ligt. Er zijn zoveel mooie herinneringen verbonden met deze doekjes dat ik ze liefst gewoon allemaal bijhoud voor de kleinkinderen. Dan neem ik die lekker bij mij op schoot en vertel hen dan de verhalen van hoe ik hun moeder of vader de ganse dag als een prins(es) ronddroeg van hot naar her. En als ik nog fit genoeg ben dan zwier ik hen vervolgens op mijn rug om een eindje te gaan wandelen. Dan noemen ze mij allemaal 'kangoeroe-oma'.
Dit had ik eigenlijk subtiel over het hoofd gezien. Het is namelijk zo dat ik ook lijd aan deze besmettelijke ziekte en dus meer dan één doek heb liggen thuis. Het begon allemaal met een workshop die ik volgde bij Eva van de Doekentheek (voor wie op zoek is naar alle informatie over dragen is dit trouwens de ultieme website). Het babyknopen bij mijn oudste had ik mezelf aangeleerd volgens de handleiding van de gekochte Tricot Slen, een rekbare doek die op mijn geboortelijstje stond, want ik was op dat moment nog een draagdoekenmaagd. Ik had dus de eerste de beste genomen, namelijk de enige die te krijgen was in het babywarenhuis. Ferre heeft er desondanks vele gelukkige uurtjes in doorgebracht maar in tegenstelling tot wat hun instructiegids beweerde kon je met dat ding helemaal niet rugdragen. Zo'n rekbare doek doet namelijk precies wat zijn naam al aangeeft: uitrekken. Dat wil je dus niet met een kind op je rug, waar je het niet kunt ondersteunen of monitoren. Toen mijn buikdraagdagen achter de rug waren wegens het toenemende gewicht van mister krullenbol had ik geen alternatief meer en moest ik toch met een buggy sleuren.
Tijdens de zwangerschap van Bente trad ik echter toe tot een sekte van oermoeders en die openden mijn ogen: er bestonden nog andere draagsystemen. Ik volgde de hierboven genoemde workshop en sindsdien is er bijna geen dag voorbij gegaan zonder dat ik een kind op mij bond. Daarvoor moest ik dus eerst het niet-elastische broertje van de rekbare doek aanschaffen: de geweven doek. Op de Duitse Ebay werd ik verliefd op mijn allereerste: een rood-wit gestreepte lana (één van de vele merken in de branche). Ik bood 50 € en haalde hem in huis, en nu 4 jaar later is het nog steeds mijn favoriete doekje. Wanneer is het dan uit de hand beginnen lopen? Wel op een bepaald punt zat die ene doek in de was en besefte ik dat ik een reserve nodig had. En toen ik een tijdje later boodschappen ging doen leek het mij wel handig dat ik steeds een doek in de auto zou liggen hebben. Nog wat later had ik nood aan een langere doek want ik wou proberen om beide kinderen tegelijk te dragen. Na de aankoop van een langere doek had ik er eigenlijk ook eentje van doen die dunner was, speciaal voor de zomer dus. Op een bepaald punt had ik zelfs helemaal geen excuus meer en kocht ik er gewoon omdat ik ze mooi vond of omdat iemand ze goedkoop weg deed. Met op het hoogtepunt van deze verslaving dus een doek of 25 in mijn collectie. Allemaal werden ze gebruikt, maar de ene al veel meer dan de andere natuurlijk. Doeken terug verkopen heb ik echter nooit gekund, al zit ik nu op een punt dat ik al geen meer bijkoop (ik hoor de man al opgelucht zuchten) en er wel af en toe eentje uitleen of zelfs uitzonderlijk schenk aan een vriendin die me nauw aan het hart ligt. Er zijn zoveel mooie herinneringen verbonden met deze doekjes dat ik ze liefst gewoon allemaal bijhoud voor de kleinkinderen. Dan neem ik die lekker bij mij op schoot en vertel hen dan de verhalen van hoe ik hun moeder of vader de ganse dag als een prins(es) ronddroeg van hot naar her. En als ik nog fit genoeg ben dan zwier ik hen vervolgens op mijn rug om een eindje te gaan wandelen. Dan noemen ze mij allemaal 'kangoeroe-oma'.
zondag 23 juni 2013
Dag 34: Recy-kleren
Ondanks het miezerige weertje ben ik daarstraks een eindje gaan wandelen met onze kadetten. Cas had wat denk- en rekenwerk te doen en vreemd genoeg lukt dat beter zonder drie schreeuwende brulboeien naast je bureau. Brecht van café De Dingen was jarig en had een mini-dansfeestje gepland dus trokken we daarheen. Van ver hoorden we al de vrolijke retromuziek uit de boxen schallen, dat kon niet anders dan dj's Nice'n'Hi-dee-ho zijn, ofte de sympathieke Nico en Heidi met wat gezellige deuntjes in jaren '30 stijl. Folke was in elk geval zeer enthousiast over de danceact die even later volgde: in hun sexy oufits gaven Miss Coco en Miss Haydee het beste van zichzelf en de armpjes van mijn kleine man wapperden oncontroleerbaar heen en weer. Ook Bente had haar zwierigste rokje aangetrokken, eentje die van onder mijn naaimachine gerold is enkele maanden geleden:
Ik kreeg al verschillende keren van voorbijgangers de vraag waar ik dat rokje/stofje gehaald had dus misschien moet ik toch eens mijn geheimen prijsgeven. Ik ben namelijk een recy-kleerder. Ik naai enkel met stoffen die ik tweedehands aankoop. Niet enkel omdat het goedkoper is, maar ook omdat je originele stofjes kunt gebruiken (ik hou enorm van dat retro-tintje) en omdat het helemaal past in de geest van 'niets weggooien dat nog bruikbaar is'. Er is enorm veel te vinden als je er voor open staat, je moet enkel je fantasie wat aanscherpen. De kunst is namelijk van je niet te beperken tot gewone lappen stof, maar alles wat ook maar enigszins in de buurt komt kan herschapen worden tot een nieuw kledingstuk op maat. Een tafellaken wordt een ballerinarokje, een gordijn vindt een tweede leven als jurkje en van een handdoek maak je een mooie slab of een sponzen shortje. Ook kussenovertrekken, theemutsen, keukenschorten en strijkplankhoezen zijn allemaal te ontleden en om te toveren in iets nieuws. Geen enkele kans dat je op een feestje opduikt en dat iemand dezelfde outfit aanheeft, tenzij haar grootmoeder toevallig dezelfde gordijnen had natuurlijk.
Ritsen, knopen, lintjes, frulletjes, zowat alles wat je nodig hebt kun je vinden op rommelmarkten en in kringwinkels. Ik geef toe dat ik een voorraad liggen heb waar ik het toch wel een serieus eind mee kan uitzingen, maar het voordeel is dat ik bijna meteen de juiste spullen voor handen heb als ik een naai-aanval heb. Zo was Ferre bijvoorbeeld al enkele weken aan het vragen naar een zakje voor zijn 'gogo's' (plastieken speelgoedprulletjes) en daar maakte ik deze morgen eindelijk werk van. Een oud tafelkleed, een lintje en wat flockfolie en onze man was tevreden met zijn hippe zakje:
Mijn favorieten blijven nog steeds deze twee werkstukken: een ex tafelkleed dat nu een kersenrokje is voor mijn dochter, en een wandtapijtje dat tegenwoordig dienst doet als jurkje:
Ik kreeg al verschillende keren van voorbijgangers de vraag waar ik dat rokje/stofje gehaald had dus misschien moet ik toch eens mijn geheimen prijsgeven. Ik ben namelijk een recy-kleerder. Ik naai enkel met stoffen die ik tweedehands aankoop. Niet enkel omdat het goedkoper is, maar ook omdat je originele stofjes kunt gebruiken (ik hou enorm van dat retro-tintje) en omdat het helemaal past in de geest van 'niets weggooien dat nog bruikbaar is'. Er is enorm veel te vinden als je er voor open staat, je moet enkel je fantasie wat aanscherpen. De kunst is namelijk van je niet te beperken tot gewone lappen stof, maar alles wat ook maar enigszins in de buurt komt kan herschapen worden tot een nieuw kledingstuk op maat. Een tafellaken wordt een ballerinarokje, een gordijn vindt een tweede leven als jurkje en van een handdoek maak je een mooie slab of een sponzen shortje. Ook kussenovertrekken, theemutsen, keukenschorten en strijkplankhoezen zijn allemaal te ontleden en om te toveren in iets nieuws. Geen enkele kans dat je op een feestje opduikt en dat iemand dezelfde outfit aanheeft, tenzij haar grootmoeder toevallig dezelfde gordijnen had natuurlijk.
Ritsen, knopen, lintjes, frulletjes, zowat alles wat je nodig hebt kun je vinden op rommelmarkten en in kringwinkels. Ik geef toe dat ik een voorraad liggen heb waar ik het toch wel een serieus eind mee kan uitzingen, maar het voordeel is dat ik bijna meteen de juiste spullen voor handen heb als ik een naai-aanval heb. Zo was Ferre bijvoorbeeld al enkele weken aan het vragen naar een zakje voor zijn 'gogo's' (plastieken speelgoedprulletjes) en daar maakte ik deze morgen eindelijk werk van. Een oud tafelkleed, een lintje en wat flockfolie en onze man was tevreden met zijn hippe zakje:
Mijn favorieten blijven nog steeds deze twee werkstukken: een ex tafelkleed dat nu een kersenrokje is voor mijn dochter, en een wandtapijtje dat tegenwoordig dienst doet als jurkje:
Dus voor de creatieve medemensen: volgende keer dat je in de kringloopwinkel bent kijk dan eens verder dan je neus lang is. Maar laat nog iets liggen voor mij alsjeblieft!
zaterdag 22 juni 2013
Dag 33: Kangoeroemama
Gisteren was het dan eindelijk zover: de langverwachte eerste stapjes van de kleine man! Eén of twee wankele pinguïnpassen van papa naar mama en omgekeerd waren voldoende opdat ik als een zou idioot staan applaudisseren en juichen. Het kind dacht waarschijnlijk dat hij net het wereldkampioenschap gewonnen had. Alhoewel we hier proberen op te voeden volgens de UP-methode, die geen voorstander is van straffen en belonen, prijsden we zonder nadenken onze 16-maander de hemel in omwille van deze simpele beenbeweging, die hij trouwens nog de rest van zijn leven miljoenen keren zal uitoefenen. Ook de volgende dagen zullen we wellicht nog enthousiast zijn, maar langzaam zal de euforie wegebben en zal Folke weer een nieuw trucje moeten leren om onze handen op elkaar te krijgen. (En nee de kleine smeerlap zegt nog steeds geen 'mama', integendeel: daarstraks riep hij met helder stemmetje 'Ca(s)', wat dus betekent dat hij voor de papa nu al 2 woorden gereserveerd heeft en voor mij enkel wat schril gekrijs).
Na deze topsportprestatie was onze vriend wel behoorlijk uitgeput en kwam hij tot rust bij mij in de draagdoek. Voor de leken: een draagdoek is een lange lap (geweven) stof die je op zo'n manier rond je lichaam knoopt dat je kleintje comfortabel, ergonomisch, en lekker dicht bij de mama zit. Niet te verwarren met een babybungel, zo'n halve rugzak met arm- en beengaten waar je je kind in vastsnoert en vervolgens ergens tussen je knieën laat bengelen. Niet alleen is zo'n gruwelding pijnlijk voor de rug, schouders en borst van de drager, maar ook het slachtoffer doe je geen plezier met een ophangsysteem die vooral zijn of haar kruis omhoogtrekt, de heupjes in een verkeerde positie plaatst en het hoofd laat zwabberen naar alle kanten. Vaak moet de ouder dan nog met één hand extra steun bieden aan het scheefgezakte kind waardoor het hele gemak van zo'n draagdoek, namelijk het vrij hebben van je handen, teniet wordt gedaan. Onbegrijpelijk dat zo'n ondingen nog steeds op de markt te verkrijgen zijn, al zie ik gelukkig steeds meer doeken opduiken (ik kom natuurlijk wel vaak op plaatsen waar de draagmoeders bewust samenscholen). Met de aankoop van een degelijke draagdoek spaar je trouwens de grote kost van een buggy uit in veel gevallen. Al moet ik toegeven dat wij toch zo'n tweedehands kinderwagentje hebben om op rommelmarkten onze aankopen in te vervoeren. Baby zit dan gezellig bij mij op de rug, waardoor ik onbeperkt kan grasduinen tussen kunst en kitsch. Alle drie de kinderen hebben uren aan een stuk doorgebracht in dit kangoeroenestje, van bij de geboorte tot zelfs op 5-jarige leeftijd. Festivals, personeelsfeesten, optredens, dansavonden, school- en huwelijksfeesten, je kan het zo gek niet bedenken of ik stond er met mijn aanhangsel op mij gebonden. Slapen, eten, rondkijken, contact leggen met andere mensen, ... mijn nageslacht leefde zowat in de doek. Stiekem hoop ik dus dat met de eerste stapjes van Folke mijn draagdagen nog niet geteld zijn. Ik zou het missen om zo'n warm lijfje op mijn buik of rug te voelen, die kleine handjes die in mijn nek kroelen of dat hoofdje dat zich vlijt om te slapen. Laat hem dus nog maar even klein blijven, mijn kangoeroebaby.
Na deze topsportprestatie was onze vriend wel behoorlijk uitgeput en kwam hij tot rust bij mij in de draagdoek. Voor de leken: een draagdoek is een lange lap (geweven) stof die je op zo'n manier rond je lichaam knoopt dat je kleintje comfortabel, ergonomisch, en lekker dicht bij de mama zit. Niet te verwarren met een babybungel, zo'n halve rugzak met arm- en beengaten waar je je kind in vastsnoert en vervolgens ergens tussen je knieën laat bengelen. Niet alleen is zo'n gruwelding pijnlijk voor de rug, schouders en borst van de drager, maar ook het slachtoffer doe je geen plezier met een ophangsysteem die vooral zijn of haar kruis omhoogtrekt, de heupjes in een verkeerde positie plaatst en het hoofd laat zwabberen naar alle kanten. Vaak moet de ouder dan nog met één hand extra steun bieden aan het scheefgezakte kind waardoor het hele gemak van zo'n draagdoek, namelijk het vrij hebben van je handen, teniet wordt gedaan. Onbegrijpelijk dat zo'n ondingen nog steeds op de markt te verkrijgen zijn, al zie ik gelukkig steeds meer doeken opduiken (ik kom natuurlijk wel vaak op plaatsen waar de draagmoeders bewust samenscholen). Met de aankoop van een degelijke draagdoek spaar je trouwens de grote kost van een buggy uit in veel gevallen. Al moet ik toegeven dat wij toch zo'n tweedehands kinderwagentje hebben om op rommelmarkten onze aankopen in te vervoeren. Baby zit dan gezellig bij mij op de rug, waardoor ik onbeperkt kan grasduinen tussen kunst en kitsch. Alle drie de kinderen hebben uren aan een stuk doorgebracht in dit kangoeroenestje, van bij de geboorte tot zelfs op 5-jarige leeftijd. Festivals, personeelsfeesten, optredens, dansavonden, school- en huwelijksfeesten, je kan het zo gek niet bedenken of ik stond er met mijn aanhangsel op mij gebonden. Slapen, eten, rondkijken, contact leggen met andere mensen, ... mijn nageslacht leefde zowat in de doek. Stiekem hoop ik dus dat met de eerste stapjes van Folke mijn draagdagen nog niet geteld zijn. Ik zou het missen om zo'n warm lijfje op mijn buik of rug te voelen, die kleine handjes die in mijn nek kroelen of dat hoofdje dat zich vlijt om te slapen. Laat hem dus nog maar even klein blijven, mijn kangoeroebaby.
vrijdag 21 juni 2013
Dag 32: Weekendplannen
Tot nu toe waren de meeste weekends rustig en bleven we hoofdzakelijk thuis. Nu het einde schooljaar is aangebroken en de festivalzomer van start gaat zijn er weer veel meer dingen te doen. Veel van die uitstapjes zijn gratis qua inkom, maar vreemd genoeg ben je toch meestal een pak geld kwijt op het einde van de dag. Het wordt dus een uitdaging om ergens heen te gaan maar niets uit te geven.
Het begint al deze avond: op de school van de kinderen is er een afsluitfeestje. Je kon op voorhand inschrijven voor pizza, tegen betaling natuurlijk. De italiaanse specialiteiten gaan we dus aan ons moeten laten voorbijgaan, maar dat belet ons niet om te gaan genieten van de sfeer, de circusworkshop en wat bij te praten met de andere ouders.
Dit weekend is er ook braderie in Kortrijk, weer iets om te omzeilen dus. Met koopjes en afprijzingen tot bijna vlak voor onze deur is dat niet zo evident. Al hebben ze nu wel net een nieuw speelpleintje op de grote markt neergepoot, dus toch gratis plezier voor de kinderen. Hopelijk staan er geen 20 ijskraampjes in de buurt anders wordt het wel opboksen tegen 3 ijs-eisers.
Op zondag gaan we ons eindelijk aan DE grote test wagen: een rommelmarkt. De voorbije weken durfde ik het nog niet goed aan, maar nu staan we (hopelijk) sterk genoeg in onze schoenen om zelf te verkopen maar niets extra terug mee te brengen naar huis. De zondagsmatinee's op overleie zijn gelukkig ook voorzien van randanimatie voor de kids (pony's, springkasteel, speelplein) dus hoeven ze zeker niets te kort te komen. Een gouden tip in geval van uitstappen met kinderen is zorgen dat je zeker voldoende eten en drinken mee hebt van thuis: drinkflessen met water (eventueel met diksap erbij als het extra feestelijk mag zijn), maïs- of rijstkoeken, fruit, koekjes of iets lekkers, ... want op verplaatsing is een kindermaag precies dubbel zo groot.
Een ander plan voor dit weekend is vlierbloesemsiroop maken: de struik in onze tuin staat volop in bloei en het zou zonde zijn om daar geen gebruik van te maken. Alleen spijtig dat er zoveel suiker bij komt te kijken. Ik probeerde op internet te zoeken naar alternatieve recepten maar vond precies nergens minder dan de verhouding 1kg suiker voor 1,5 liter water. Op LETS kreeg ik wel een leuke tip om pannenkoeken met vlierbloempjes te maken. Aangezien er sowieso 'palullen' op het programma stonden gaan we ons daar ook eens aan wagen.
Een aardig gevuld weekendje dus, wat misschien wel nodig zal zijn want de laatste loodjes wegen het zwaarst. Nu nog een streepje zon er bij en dan zijn we helemaal tevreden.
Het begint al deze avond: op de school van de kinderen is er een afsluitfeestje. Je kon op voorhand inschrijven voor pizza, tegen betaling natuurlijk. De italiaanse specialiteiten gaan we dus aan ons moeten laten voorbijgaan, maar dat belet ons niet om te gaan genieten van de sfeer, de circusworkshop en wat bij te praten met de andere ouders.
Dit weekend is er ook braderie in Kortrijk, weer iets om te omzeilen dus. Met koopjes en afprijzingen tot bijna vlak voor onze deur is dat niet zo evident. Al hebben ze nu wel net een nieuw speelpleintje op de grote markt neergepoot, dus toch gratis plezier voor de kinderen. Hopelijk staan er geen 20 ijskraampjes in de buurt anders wordt het wel opboksen tegen 3 ijs-eisers.
Op zondag gaan we ons eindelijk aan DE grote test wagen: een rommelmarkt. De voorbije weken durfde ik het nog niet goed aan, maar nu staan we (hopelijk) sterk genoeg in onze schoenen om zelf te verkopen maar niets extra terug mee te brengen naar huis. De zondagsmatinee's op overleie zijn gelukkig ook voorzien van randanimatie voor de kids (pony's, springkasteel, speelplein) dus hoeven ze zeker niets te kort te komen. Een gouden tip in geval van uitstappen met kinderen is zorgen dat je zeker voldoende eten en drinken mee hebt van thuis: drinkflessen met water (eventueel met diksap erbij als het extra feestelijk mag zijn), maïs- of rijstkoeken, fruit, koekjes of iets lekkers, ... want op verplaatsing is een kindermaag precies dubbel zo groot.
Een ander plan voor dit weekend is vlierbloesemsiroop maken: de struik in onze tuin staat volop in bloei en het zou zonde zijn om daar geen gebruik van te maken. Alleen spijtig dat er zoveel suiker bij komt te kijken. Ik probeerde op internet te zoeken naar alternatieve recepten maar vond precies nergens minder dan de verhouding 1kg suiker voor 1,5 liter water. Op LETS kreeg ik wel een leuke tip om pannenkoeken met vlierbloempjes te maken. Aangezien er sowieso 'palullen' op het programma stonden gaan we ons daar ook eens aan wagen.
Een aardig gevuld weekendje dus, wat misschien wel nodig zal zijn want de laatste loodjes wegen het zwaarst. Nu nog een streepje zon er bij en dan zijn we helemaal tevreden.
donderdag 20 juni 2013
Dag 31: piemeltjespijn
Dag 31 en we zitten weer even in een klein dipje. Het slaapgebrek van de voorbije dagen fnuikt mijn enthousiasme en helaas ook mijn schrijfcapaciteiten. Tot nu toe vulde ik vlot elke dag deze blog aan en meestal zwierde ik de tekstjes in 10 minuten online, maar nu weet ik dus niet goed wat geschreven vandaag. De voorbije nachten waren namelijk nog korter dan gewoonlijk. De zweterige temperaturen zorgden ervoor dat zowel Folke als mama en papa moeilijk de slaap konden vatten en maar wat naast elkaar lagen te draaien en keren. Met als toppunt deze nacht toen hij van 2u04 tot 5u18 wakker was (o ja, ik weet exact tot op de minuut hoe lang, de uren kropen tergend langzaam voorbij). Deze ochtend werd de boosdoener duidelijk bij het pamperwisselen: kleine man zat met een grote blaas op zijn piemeltje (het gaat hier dus nog steeds over Folke, voor de goede verstandhouding). Naar de dokter dan maar, gelukkig heb ik de 'medische noodgevallen'-clausule opgenomen in mijn spelregels want die hebben we deze maand toch al een paar keer moeten gebruiken. Ik kreeg gelukkig al snel goed nieuws van Cas dat het om een ontsteking gaat die normaal snel zou moeten genezen door er oogzalf op te smeren (ja u leest het goed: oogzalf voor geslachtsdelen).
Klaagberichten liggen echter niet in mijn aard dus zal ik toch maar proberen om nog iets positiefs neer te pennen vandaag. Met het project gaat het nog steeds goed, al had ik vorige nacht een kringloopnachtmerrie waarin ik zwaar gezondigd had en mij compleet had laten gaan aan het tweedehandsshoppen. Ik werd wakker met een torenhoog schuldgevoel en het duurde toch een momentje voor ik besefte dat het allemaal maar een droom was. En zeggen dat zo'n visioen mij vroeger gelukkig zou gemaakt hebben terwijl ik nu angstig wakker werd.
In de loop van de dag gaat het al een stuk beter met Cas junior. Hij hervindt opnieuw zijn speelplezier en is weer de vrolijke vent van weleer. Tijdens het bakfietsen naar huis schept hij er een groot genoegen in om allerhande spullen uit de bak te katapulteren, bij voorkeur wanneer ik in volle vaart een helling afsjees. Ik moet dan telkens een stuk terugfietsen om de gevallen knuffel/fopspeen/prul op te halen, zo blijft een mens bezig natuurlijk. Bij thuiskomst speelt het hele nageslacht collectief in de tuin terwijl ik vegetarische tabouleh klaarstoom. Als ik Ferre hoor schaterlachen weet ik meteen hoe laat het is: Folke spookt weer iets uit. Deze keer krijgt de arme knuffellap een doop in vuil bloempotwater en de pret kan niet op. Een bad is nodig om couscous, zandsnottebellen en moddersap weg te spoelen en nu liggen er drie voldaan te slapen. En ik kan enkel hopen dat ik binnen enkele uren ook rustig naar dromenland kan vertrekken. Slaapwel!
Klaagberichten liggen echter niet in mijn aard dus zal ik toch maar proberen om nog iets positiefs neer te pennen vandaag. Met het project gaat het nog steeds goed, al had ik vorige nacht een kringloopnachtmerrie waarin ik zwaar gezondigd had en mij compleet had laten gaan aan het tweedehandsshoppen. Ik werd wakker met een torenhoog schuldgevoel en het duurde toch een momentje voor ik besefte dat het allemaal maar een droom was. En zeggen dat zo'n visioen mij vroeger gelukkig zou gemaakt hebben terwijl ik nu angstig wakker werd.
In de loop van de dag gaat het al een stuk beter met Cas junior. Hij hervindt opnieuw zijn speelplezier en is weer de vrolijke vent van weleer. Tijdens het bakfietsen naar huis schept hij er een groot genoegen in om allerhande spullen uit de bak te katapulteren, bij voorkeur wanneer ik in volle vaart een helling afsjees. Ik moet dan telkens een stuk terugfietsen om de gevallen knuffel/fopspeen/prul op te halen, zo blijft een mens bezig natuurlijk. Bij thuiskomst speelt het hele nageslacht collectief in de tuin terwijl ik vegetarische tabouleh klaarstoom. Als ik Ferre hoor schaterlachen weet ik meteen hoe laat het is: Folke spookt weer iets uit. Deze keer krijgt de arme knuffellap een doop in vuil bloempotwater en de pret kan niet op. Een bad is nodig om couscous, zandsnottebellen en moddersap weg te spoelen en nu liggen er drie voldaan te slapen. En ik kan enkel hopen dat ik binnen enkele uren ook rustig naar dromenland kan vertrekken. Slaapwel!
woensdag 19 juni 2013
Dag 30: mini-moestuin
Tot vorig jaar woonden we op een appartement op de derde verdieping. Zonder tuin dus, al hadden we wel een tamelijk ruim terras. Dat hield mij echter niet tegen om mijn groene vingers vuil te maken. Ik schafte mij in de kringloopwinkel een serie bloempotten aan en het plan was om mijn eigen eetbare moestuintje op 3 hoog te maken. Dat het eetbaar moest zijn stond al op voorhand vast, met 2 kleine kindjes in huis was 'veiligheid' een prioriteit. Het nummer van het antigifcentrum staat dan wel standaard in mijn gsm maar ik prefereer toch preventie in dit geval.
De lijst van groenten, fruit en kruiden die in potten kunnen gekweekt worden is heel lang, je hoeft dus zeker niet beperkt te zijn in mogelijkheden als je geen hof hebt. Aangezien ik graag kook besloot ik voor een groot aanbod aan verse kruiden te gaan, en dit aan te vullen met gemakkelijk te telen groenten en eetbare bloemen. Een groot deel van mijn plantjes bestelde ik via natuurpunt. Jaarlijks doen zij een grote samenaankoop van gewassen en de kwaliteit en de prijs hiervan zijn heel goed. Ik kocht daarna ook nog wat zaadjes en enkel zakken cocopeat (ik had ergens de tip gekregen dat dit beter is dan gewone potgrond) en dan konden we aan de slag. Zo hebben we 3 jaar de vruchten van ons terrastuintje kunnen plukken, al waren niet alle oogsten een succes. Het ene jaar zat er een plaag op mijn Oost-Indische kers nog voor we de bloemetjes en blaadjes hadden kunnen verorberen. Met spijt in het hart heb ik deze moeten weggooien. Tot mijn verbazing zag ik het volgende jaar in de tuin van de onderste buurvrouw overal Oost-Indische kers opduiken. Naast het zand van onze mini-zandbak had ze dus ook wat zaad opgelopen. Het was soms ook experimenteren met de stand van de planten (schaduw of felle zon), de hoeveelheid water en de bestandheid tegen bepaalde temperaturen. Na enkele jaren begin je gelukkig al je pappenheimers wat te kennen en elk jaar werd de opbrengst beter.
Vorig jaar verhuisden we dan eindelijk naar een huis met tuin, een luxe aangezien we in het hartje van de stad wonen. Ik werd instant verliefd op deze 100m², nog meer dan op de woning zelf. Ik zag mezelf al een immense moestuin aanleggen die ons praktisch zelfvoorzienend zou maken. Helaas heeft mijn man het voorlopig anders in gedachten. De tuin wordt namelijk deel van het café en zal dus vooral dienen als terras. Daarnaast ook als speelruimte voor de kinderen natuurlijk, maar een groentenhof zal het spijtig genoeg niet worden. Niets belet me echter om door te doen met mijn potplezier. Het concept blijft hetzelfde: eetbaar, gemakkelijk te kweken en kindvriendelijk. En hierbij presenteer ik dan ook graag onze tuin anno 2013:
Links een mengeling van veldbloemen die bijvriendelijk zijn (heel belangrijk dat het tanende bijenbestand wordt opgekrikt), daarnaast lavendel (al een oude rot, deze verhuisde mee van op ons terras), een gomboom (= eucalyptus) en calendula in een oude creuset.
Stevia rebaudiana, één van Ferre zijn lievelingsplanten. Hij snoept van de zoete blaadjes of doet ze in zijn thee. Vorig jaar stierf mijn plantje jammer genoeg al snel, terwijl stevia het op ons appertement zo goed deed. Duimen dat ons honingkruid het dit jaar beter doet (met meer zon dus).
Mijn muntmuur, bestaande uit 10 verschillende soorten munt. Omdat we nogal muntthee-drinkers zijn maar ook met latere mojito's in het achterhoofd. Ook een geliefde plaats voor een strooptocht van de kinderen.
Onze laurier die sinds vorige winter plots een groeischeutje heeft gekregen. Op het tafeltje bieslook, peterselie en daslook, de twee eerste worden zowat dagelijks gebruikt. Achter de vuilnisbak staat ook nog een grote rabarberplant en oregano.
Een leuk rommelmarkttrapje met (van boven naar onderen) mierikswortel, citroenmelisse, rozemarijn, grove bieslook, nogmaals gewone bieslook, echinacea, vers gezaaide basilicum en kamille. In de hangende pot groeien de tomatenzaadjes al flink uit.
Nog een tweede pot basilicum, paarse deze keer. De eerste plantjes hebben het niet overleefd wegens de kou maar nu gaan ze wel lekker hard. Vorige zomer was mijn paarse basilicum een waar bijenparadijsje en zelf hebben we lekker kunnen smullen van de grote opbrengst aan blaadjes.
Van links naar rechts: citroengras, peperplantje, komkommer, kerstomaatjes, platte peterselie, citroenthijm, rucola, driekleurig viooltje en aarbeien.
Detail van de viooltjes (al aangetast door grijpgrage Folke)
Zoals je ziet is er dus veel mogelijk. Zelfbedruipend zijn we nog lang niet maar zo'n mini-moestuintje is ontspannend, mooi om te zien en lekker om van te smullen. Dus aan onze toekomstige klanten vraag ik alvast om respect te hebben voor onze plantjes. De mojito's zullen dan des te beter smaken!
dinsdag 18 juni 2013
Dag 29: En ondertussen ...
Vier weken zijn we ondertussen bezig! Applausje voor onszelf.
Een echte evaluatie volgt pas op het einde maar het ziet er naar uit dat we vlotjes de finish gaan halen.
Ondertussen staat ons dagdagelijkse leven niet stil, ook zonder geld groeien en bloeien de kinderen en op vier weken verandert er heel wat.
Vooral bij de jongste is die ontwikkeling echt merkbaar. Onze kleine blonde god is nu 16 maanden geworden. Elke dag zijn we in blijde verwachting van de eerste losse stapjes maar meneertje weigert voorlopig zijn veilige steun te lossen. Hij was nochtans goed gestart toen hij op 5 maanden al begon te tijgeren en kruipen. Nog geen 3 maanden erna had hij ook het optrekken en stappen rond de tafel onder de knie. En toen viel de boel zowat stil.
In kruipen heeft hij ondertussen een gouden medaille, wat wil je na 11 maanden oefenen. Geen obstakel is hem teveel en ook hellingen, trappen, stoelen en andere drempels worden vlot bedwongen. Heel af en toe zou hij eens enkele seconden op zijn voetjes balanceren, de meeste kans hierop is als hij wordt afgeleid met iets eetbaars. Maar van zodra hij merkt dat hij het alleen moet zien te rooien zakt hij toch terug naar de grond of grijpt hij iets vast uit de buurt. Nog even afwachten dus tot Folke het nodige zelfvertrouwen gewonnen heeft.
Wat hij echter wel al kan is communiceren. Zowel met lichaamstaal als met enkele woordjes. Ondertussen rollen deze klanken al regelmatig van zijn lippen: papa, dada, kaka, tuutje, ba(l) en poe(s). Bij die laatste kan hij ook de gepaste 'miauw'-geluiden produceren en zeg je 'een, twee' terwijl je op de vingers telt dan vult hij aan met 'die'. De opmerkzame lezer ziet onmiddellijk de grote afwezigheid van het woord der woorden: mama. Al ettelijke keren probeerde ik mijn koter deze onmisbare term aan te leren maar telkens word ik vergast op een schaterlach en spreekt hij klaar en duidelijk 'PAPA'. Het is al beter dan de 'poeta' die hij mij eerst plachtte te noemen maar als spilfiguur in zijn kleine leventje voel ik mij toch zwaar benadeeld. Heelder dagen hoor ik hem 'papa, papa' roepen en de broer en zus vinden het hilarisch als ik weer een poging doe om zelfs gewoon nog maar de 'ma' klank te verkrijgen en toch weer die vervloekte 'pa' krijg met bijhorend monkellachje.
Het kind heeft duidelijk de humor van zijn zo begeerde vader geërfd.
Nu het weer ook duidelijk beter is zitten de kinderen veel buiten. Op het gezaaide gras mag er nog niet gelopen worden (al heb ik de papa al eens betrapt toen hij er zijn ligzetel op neergeplant had) dus is het terras the place to be. Gelukkig wonen we in het centrum dus een park met speeltuin is ook niet veraf. En de speelgoedberg van het nageslacht mag dan wel gedecimeerd zijn sinds de voorbije dagen, toch blijft er nog ruim voldoende over om zich uit te kunnen leven. Wat de vakantie zal brengen dat merken we over 2 weken. Want het ziet er naar uit dat dit project niet zal stoppen binnen 11 dagen, maar daar vertel ik later graag meer over.
Nu eerst nog eens proberen om mijn benjamin het woord te ontlokken waar ik al 16 maanden zit op te wachten.
Een echte evaluatie volgt pas op het einde maar het ziet er naar uit dat we vlotjes de finish gaan halen.
Ondertussen staat ons dagdagelijkse leven niet stil, ook zonder geld groeien en bloeien de kinderen en op vier weken verandert er heel wat.
Vooral bij de jongste is die ontwikkeling echt merkbaar. Onze kleine blonde god is nu 16 maanden geworden. Elke dag zijn we in blijde verwachting van de eerste losse stapjes maar meneertje weigert voorlopig zijn veilige steun te lossen. Hij was nochtans goed gestart toen hij op 5 maanden al begon te tijgeren en kruipen. Nog geen 3 maanden erna had hij ook het optrekken en stappen rond de tafel onder de knie. En toen viel de boel zowat stil.
In kruipen heeft hij ondertussen een gouden medaille, wat wil je na 11 maanden oefenen. Geen obstakel is hem teveel en ook hellingen, trappen, stoelen en andere drempels worden vlot bedwongen. Heel af en toe zou hij eens enkele seconden op zijn voetjes balanceren, de meeste kans hierop is als hij wordt afgeleid met iets eetbaars. Maar van zodra hij merkt dat hij het alleen moet zien te rooien zakt hij toch terug naar de grond of grijpt hij iets vast uit de buurt. Nog even afwachten dus tot Folke het nodige zelfvertrouwen gewonnen heeft.
Wat hij echter wel al kan is communiceren. Zowel met lichaamstaal als met enkele woordjes. Ondertussen rollen deze klanken al regelmatig van zijn lippen: papa, dada, kaka, tuutje, ba(l) en poe(s). Bij die laatste kan hij ook de gepaste 'miauw'-geluiden produceren en zeg je 'een, twee' terwijl je op de vingers telt dan vult hij aan met 'die'. De opmerkzame lezer ziet onmiddellijk de grote afwezigheid van het woord der woorden: mama. Al ettelijke keren probeerde ik mijn koter deze onmisbare term aan te leren maar telkens word ik vergast op een schaterlach en spreekt hij klaar en duidelijk 'PAPA'. Het is al beter dan de 'poeta' die hij mij eerst plachtte te noemen maar als spilfiguur in zijn kleine leventje voel ik mij toch zwaar benadeeld. Heelder dagen hoor ik hem 'papa, papa' roepen en de broer en zus vinden het hilarisch als ik weer een poging doe om zelfs gewoon nog maar de 'ma' klank te verkrijgen en toch weer die vervloekte 'pa' krijg met bijhorend monkellachje.
Het kind heeft duidelijk de humor van zijn zo begeerde vader geërfd.
Nu het weer ook duidelijk beter is zitten de kinderen veel buiten. Op het gezaaide gras mag er nog niet gelopen worden (al heb ik de papa al eens betrapt toen hij er zijn ligzetel op neergeplant had) dus is het terras the place to be. Gelukkig wonen we in het centrum dus een park met speeltuin is ook niet veraf. En de speelgoedberg van het nageslacht mag dan wel gedecimeerd zijn sinds de voorbije dagen, toch blijft er nog ruim voldoende over om zich uit te kunnen leven. Wat de vakantie zal brengen dat merken we over 2 weken. Want het ziet er naar uit dat dit project niet zal stoppen binnen 11 dagen, maar daar vertel ik later graag meer over.
Nu eerst nog eens proberen om mijn benjamin het woord te ontlokken waar ik al 16 maanden zit op te wachten.
maandag 17 juni 2013
Dag 28: Cadeautjes
Bij feestelijke gelegenheden horen gepaste cadeautjes. Het ligt nu eenmaal in de aard van de meeste mensen om zijn of haar medemens blij te maken met een geschenkje. Bij mij geldt echter niet de 'hoe duurder, hoe beter'-wet die je soms ziet opduiken. Ik vind het zelf ook veel leuker om een persoonlijke attentie te krijgen in plaats van een bon met een uitgeschreven bedrag op. Het is namelijk niet de hoeveelheid centen die van je gift een succes maken maar wel de zorg en de tijd die je besteed hebt aan het uitzoeken ervan. Het is gewoon aangenaam om te weten dat mensen rekening houden met je voorkeuren en interesses, ook al betekent dat een geschenk dat ze zelf eigen nooit in huis zouden halen. Mijn echtgenoot is hierin nogal dubbel, de ene keer kan hij er recht op zitten en de andere keer slaat hij de bal volledig mis. Zo is er een tijd geweest dat de donaties zo aangekocht waren dat ze in feite tot zijn voldoening zouden leiden. In die categorie vallen keukenobjecten zoals een wok, tajine en lookpers. Hoe zeer ik deze attributen ook apprecieer, uiteindelijk is de verwachting erachter dat ik er een gerecht mee maak om aan hem te kunnen voorschotelen. Daarnaast heb je ook nog de dubbelzinnige klasse van de kledijgiften: een bon voor de veritas waarbij hij dan meekomt om mij subtiel naar het rek met 'sexy kousen' te gidsen of een kadocheque voor de naaiwinkel waar hij opnieuw controle uitvoert of ik wel de juiste stofjes en fournituren kies. Ach, ik weet dat al deze geschenkjes met liefde gegeven zijn. Al twijfel ik toch over dat ene jaar waarin ik "dagboek van een ploetermoeder" cadeau kreeg voor mijn moederdag. Was dat ironisch?
Nu gaf ik hem zelf dit jaar voor valentijn een zak aardappelen. Eigenlijk vooral omdat ik meende dat wij niet meededen aan het commerciële hartjesfestijn en ik dus niets had voorzien. Nadat ik zelf iets kreeg toegestopt moest ik dus last-minute improviseren. Een zak patatten met een rode strik stond toen symbool voor een uitgesteld cadeau: mijn toestemming om een frietketel in huis te halen. Zo was de man terug content en had ik mijn eer gered.
Als je geen geld mag uitgeven moet je dus ofwel zelf je kadootjes knutselen ofwel iets weggeven dat je eerder kocht. Aangezien we hier wel nog wat creatief talent in huis hebben kies ik meestal voor optie 1. De benodigdheden koop ik vaak in de kringloopwinkel of op een rommelmarkt. Zo ben ik zeker dat ik een uniek stuk maak voor een klein prijsje. En dan is het zoeken naar het juiste presentje: ik snuffel eens in mijn naaiboeken, kijk op internet voor inspiratie of vind zelf iets uit. En dan kom je tot volgende resultaten:
Een vosjestas voor Cécile, omdat ik weet dat ze wild is van deze rosse diertjes. Het toeval wil dat ze net op het punt stond om mij te vragen om er eentje te maken. Een beter geschenk had ik dus niet kunnen bedenken.
Aangezien de tas zo'n succes was maakte ik er ook eentje voor mijn moeder. Samen met een fietszadelhoesje (waar ik geen foto van heb) werd dit een verjaardagspresentje. Dat haar fietszadel van enkele gaten voorzien was had ik natuurlijk op voorhand gespot en zo rijpt dan een idee.
Voor baby Elise maakte ik uit een oude handdoek een mouwslab en een bijhorend gepersonaliseerd t-shirt. Kwestie van op te vallen in de babymeute.
En ook de zus van Elise werd niet vergeten en kreeg een bloemig rokje. Misschien herkent u het tafellaken van uw bomma?
Zoals je merkt hoeft een zelfgemaakte attentie zeker niet als minderwaardig beschouwd te worden. Mij kun je er in elk geval ook een groot plezier mee doen. Want dat zoiets met liefde gemaakt is dat zie je aan de details. En daar word je pas echt gelukkig van.
zondag 16 juni 2013
Dag 27: Rommelmarktverdriet
Vandaag weeral geen luie zondag (ik kan de tijd niet zeggen wanneer we die wel eens gehad hebben). Ik zet mijn goede voornemens van gisteren al direct om in daden en begin met het evacueren van het teveel aan speelgoed. Hierbij moet ik van mijn hart een steen maken en mijn emoties en hormonen uitschakelen. Ik begin met de dozen uit de kelder. Talloze puzzels en gezelschapsspelletjes worden uit hun winterslaap gehaald en meedogenloos het web op gezwierd. De meesten worden al snel geadopteerd door een nieuw baasje. De kinderen zien met lede ogen aan hoe hun goed gecatalogiseerd wordt in verschillende dozen: eentje om te houden, eentje om te verkopen, eentje om weg te geven (deze gaan in de givebox op school of naar de kringloop) en een laatste categorie zijn de paria's. Deze spullen zijn ofwel te afgeleefd om nog naar iemand anders te gaan of er ontbreken vitale delen (een puzzel met enkele stukjes tekort, een gezelschapsspel zonder spelbord of een smurf zonder ledematen). Het is spijtig maar ik vrees dat er voor hen een enkele reis containerpark geboekt is. Soms kan ik hier en daar nog een stukje recupereren zodat enkel het hoogstnodige op de afvalberg terecht komt.
Een eindeloze stroom speelgoed, kleren en andere kinderspullen passeren door mijn handen maar na enkele uren lijkt het alsof er bijna niets veranderd is. Toch is er een mentale knop omgedraaid en kan ik de komende weken nog verder doen met de grote opruimwoede.
Na het middageten maken we tijd voor een verdiende pauze en zitten we met het hele gezin rond de tafel voor een gezelschapspelletje. Met kabouterthee en een speculoosje erbij voor wat extra gezelligheid. Cas moet als fanatiek Risk-speler zijn niveau wel verlagen naar 'rupsje nooitgenoeg' en 'mijn eerste doolhof' want 3 van de 5 deelnemers zijn jonger dan 7. Ik gooi man en kroost vervolgens buiten voor een wandelingetje en vijs het park van Folke uit elkaar terwijl ik mijmer over alweer een tijdperk dat voorbij is. Ik ben nog niet klaar om alle babyspullen definitief weg te doen dus die gaan voorlopig gewoon even op reis. Ik heb een leuke ruildeal met Jo: haar zoon en dochter dragen kleertjes die te klein zijn voor de mijne en zij spoort leuke kringloopoutfits op voor mijn kadetten.
De grote babyspullen zet ik netjes aan de kant voor als er in de familie of vriendenkring een kleintje zou bijkomen. Ik ben trots op mezelf voor zoveel koelbloedigheid en bijna denk ik onvatbaar te zijn geworden voor sentimentshoppen. Tot ik een vriendin aan de lijn heb die vraagt of ik deze morgen ook naar die rommelmarkt in de buurt ben geweest. "Nee hoor" zeg ik fier, "ik heb mezelf helemaal in de hand kunnen houden". En dan maak ik de fout om te vragen of zij nog iets leuks gevonden heeft. Blijkt dat ze op een dame is gestoten die mooie Scandinavische kinderkledij wegdeed. Zo van die leuke merkjes met een retrotintje die normaal stukken van mensen kosten. Een schat die ik vroeger wellicht had weggekaapt aangezien ik meestal in de vroege uurtjes de markten afschuim. Ik slik mijn jaloezie vlug door en wens haar proficiat met haar voltreffer. Helemaal immuun ben ik dus nog niet, maar we zijn op de goede weg.
Een eindeloze stroom speelgoed, kleren en andere kinderspullen passeren door mijn handen maar na enkele uren lijkt het alsof er bijna niets veranderd is. Toch is er een mentale knop omgedraaid en kan ik de komende weken nog verder doen met de grote opruimwoede.
Na het middageten maken we tijd voor een verdiende pauze en zitten we met het hele gezin rond de tafel voor een gezelschapspelletje. Met kabouterthee en een speculoosje erbij voor wat extra gezelligheid. Cas moet als fanatiek Risk-speler zijn niveau wel verlagen naar 'rupsje nooitgenoeg' en 'mijn eerste doolhof' want 3 van de 5 deelnemers zijn jonger dan 7. Ik gooi man en kroost vervolgens buiten voor een wandelingetje en vijs het park van Folke uit elkaar terwijl ik mijmer over alweer een tijdperk dat voorbij is. Ik ben nog niet klaar om alle babyspullen definitief weg te doen dus die gaan voorlopig gewoon even op reis. Ik heb een leuke ruildeal met Jo: haar zoon en dochter dragen kleertjes die te klein zijn voor de mijne en zij spoort leuke kringloopoutfits op voor mijn kadetten.
De grote babyspullen zet ik netjes aan de kant voor als er in de familie of vriendenkring een kleintje zou bijkomen. Ik ben trots op mezelf voor zoveel koelbloedigheid en bijna denk ik onvatbaar te zijn geworden voor sentimentshoppen. Tot ik een vriendin aan de lijn heb die vraagt of ik deze morgen ook naar die rommelmarkt in de buurt ben geweest. "Nee hoor" zeg ik fier, "ik heb mezelf helemaal in de hand kunnen houden". En dan maak ik de fout om te vragen of zij nog iets leuks gevonden heeft. Blijkt dat ze op een dame is gestoten die mooie Scandinavische kinderkledij wegdeed. Zo van die leuke merkjes met een retrotintje die normaal stukken van mensen kosten. Een schat die ik vroeger wellicht had weggekaapt aangezien ik meestal in de vroege uurtjes de markten afschuim. Ik slik mijn jaloezie vlug door en wens haar proficiat met haar voltreffer. Helemaal immuun ben ik dus nog niet, maar we zijn op de goede weg.
zaterdag 15 juni 2013
Dag 26: Bubbelplastiek
Ik moet het onder ogen zien: mijn kinderen hebben veel te veel speelgoed. We zijn nu bijna een jaar geleden verhuisd en de kelder is nog steeds een bolwerk van onuitgepakte kartonnen dozen. De meeste hiervan bevatten boeken en strips, huisraad die we blijkbaar nog steeds niet nodig gehad hebben en dus ook een aantal dozen vol speelgoed. Het feit dat de kinderen in al die tijd amper gevraagd hebben naar deze spullen zegt al genoeg. Hun kamer staat echter nu al vol dus ik zou niet weten hoe ik al de rest er nog bij kan wurmen. Excuses voor deze overdaad aan tuig zijn er genoeg:
- er zijn drie kindjes met verschillende leeftijden en interesses dus is er voor elk wat wils
- ze zijn voorlopig de enige kleinkinderen in de familie dus worden ze materieel verwend door de oma's, opa's, tantes en nonkels
- 90% van het speelgoed is tweedehands dus voor de prijs moeten we het niet laten
Maar de echte reden ligt eigenlijk bij de mama die als een verwoede jager-verzamelaar al die rommel het hol in sleept. Een groot deel van de speeltjes werden namelijk gekocht in een sentimentele bui. Vaak zie ik iets liggen in de kringloopwinkel die instant flashbacks oproept naar mijn eigen kindertijd. Fisher Price uit de jaren '80 (of ouder), trollen en polly pockets uit de jaren '90, viewmasterschijfjes, my little pony's, monchichi's, ... ze katapulteren mij onmiddellijk terug naar toen ik zelf nog de speelleeftijd had. Zie ik iets dat ik zelf als kind had dan kan ik het niet laten om dit ook te kopen voor mijn nageslacht: al die uren dat ik er zo'n plezier mee had dat wil ik natuurlijk ook mijn kinderen gunnen. Of nog erger: spot ik gerief dat ik in die tijd WOU hebben maar niet kreeg van mijn ouders dan zie ik nu mijn kans schoon om alsnog mijn slag te slaan. Met als gekend gevolg een exces aan kinderspullen.
Ik besluit dat een actieplan nodig is als ik door het bos de bomen nog wil zien. Niet enkel omdat manlief steen en been klaagt dat er geen bewegingsruimte is in onze nochtans niet zo benepen woning , maar ook omdat ik merk dat veel speelgoed niet noodzakelijk 'veel spelen' betekent. Integendeel! Waarschijnlijk geraken Ferre en Bente al ontmoedigd op voorhand omdat ze niet weten wat ze eerst moeten kiezen. Hun hersentjes slaan vervolgens tilt en gaan over wat spaarstand, wat resulteert in zetelhangen en 'ik-verveel-mij' modus. Tijd om de boel wat uit te dunnen en een 5-jarenplan op te stellen om een gezond speelbeleid aan te houden. Dit staat op mijn to-do lijstje voor de komende week
- een grove selectie maken van het babyspeelgoed en slechts 1 doos met de allermooiste spullen bewaren voor eventuele neefjes of nichtjes in de familie. Folke speelt toch zo goed als nooit met al dat kleurrijk plastic spul, die eigent zich gewoon toe wat grote broer en zus hebben.
- kijken wat er weg kan bij van het andere speeltuig: alles waar ze meer dan 6 maanden niet mee gespeeld hebben, naar gevraagd hebben of wat ze beu gezien zijn.
- Vanaf nu komt er met verjaardagen, feestdagen van baardige oude mannen, besnijdenissen, lentefeesten of welke cadeaugelegenheid dan ook geen nieuwe rommel meer bij. We vragen aan familie om ofwel samen te leggen voor 1 nuttig cadeau of in uitzonderlijke gevallen voor een aanvulling van reeds eerder verworven en veel bespeeld goed (lego, duplo, playmobil, houten treinset, poppen, ...)
- Moeder houdt zich koest en probeert haar emoties onder controle te houden als ze nog eens op een rommelmarkt komt. Zelfs al is dat ene poppetje van fisher price zo zeldzaam of die Furby zo schattig toch doe ik er mijn kinderen meer kwaad dan goed mee.
En voor iedereen die nu verschrikkelijk veel medelijden krijgt met mijn arme koters die al dat winkelwaar ontzegd worden kan dit voorbeeld misschien troost bieden: vorige week had ik een groot vel bubbelplastiek mee van het werk en mijn telgen zijn hier ondertussen al uren zoet mee geweest. Behalve het bubbelploppen zelf hebben ze er al verschillende dingen mee gedaan: een poppenbed mee gemaakt, een vliegend tapijt, een rode loper, een tent, ... Voor zover ik weet is fantasie nog steeds gratis dus vanaf nu krijgen ze dit op hun feestje.
- er zijn drie kindjes met verschillende leeftijden en interesses dus is er voor elk wat wils
- ze zijn voorlopig de enige kleinkinderen in de familie dus worden ze materieel verwend door de oma's, opa's, tantes en nonkels
- 90% van het speelgoed is tweedehands dus voor de prijs moeten we het niet laten
Maar de echte reden ligt eigenlijk bij de mama die als een verwoede jager-verzamelaar al die rommel het hol in sleept. Een groot deel van de speeltjes werden namelijk gekocht in een sentimentele bui. Vaak zie ik iets liggen in de kringloopwinkel die instant flashbacks oproept naar mijn eigen kindertijd. Fisher Price uit de jaren '80 (of ouder), trollen en polly pockets uit de jaren '90, viewmasterschijfjes, my little pony's, monchichi's, ... ze katapulteren mij onmiddellijk terug naar toen ik zelf nog de speelleeftijd had. Zie ik iets dat ik zelf als kind had dan kan ik het niet laten om dit ook te kopen voor mijn nageslacht: al die uren dat ik er zo'n plezier mee had dat wil ik natuurlijk ook mijn kinderen gunnen. Of nog erger: spot ik gerief dat ik in die tijd WOU hebben maar niet kreeg van mijn ouders dan zie ik nu mijn kans schoon om alsnog mijn slag te slaan. Met als gekend gevolg een exces aan kinderspullen.
Ik besluit dat een actieplan nodig is als ik door het bos de bomen nog wil zien. Niet enkel omdat manlief steen en been klaagt dat er geen bewegingsruimte is in onze nochtans niet zo benepen woning , maar ook omdat ik merk dat veel speelgoed niet noodzakelijk 'veel spelen' betekent. Integendeel! Waarschijnlijk geraken Ferre en Bente al ontmoedigd op voorhand omdat ze niet weten wat ze eerst moeten kiezen. Hun hersentjes slaan vervolgens tilt en gaan over wat spaarstand, wat resulteert in zetelhangen en 'ik-verveel-mij' modus. Tijd om de boel wat uit te dunnen en een 5-jarenplan op te stellen om een gezond speelbeleid aan te houden. Dit staat op mijn to-do lijstje voor de komende week
- een grove selectie maken van het babyspeelgoed en slechts 1 doos met de allermooiste spullen bewaren voor eventuele neefjes of nichtjes in de familie. Folke speelt toch zo goed als nooit met al dat kleurrijk plastic spul, die eigent zich gewoon toe wat grote broer en zus hebben.
- kijken wat er weg kan bij van het andere speeltuig: alles waar ze meer dan 6 maanden niet mee gespeeld hebben, naar gevraagd hebben of wat ze beu gezien zijn.
- Vanaf nu komt er met verjaardagen, feestdagen van baardige oude mannen, besnijdenissen, lentefeesten of welke cadeaugelegenheid dan ook geen nieuwe rommel meer bij. We vragen aan familie om ofwel samen te leggen voor 1 nuttig cadeau of in uitzonderlijke gevallen voor een aanvulling van reeds eerder verworven en veel bespeeld goed (lego, duplo, playmobil, houten treinset, poppen, ...)
- Moeder houdt zich koest en probeert haar emoties onder controle te houden als ze nog eens op een rommelmarkt komt. Zelfs al is dat ene poppetje van fisher price zo zeldzaam of die Furby zo schattig toch doe ik er mijn kinderen meer kwaad dan goed mee.
En voor iedereen die nu verschrikkelijk veel medelijden krijgt met mijn arme koters die al dat winkelwaar ontzegd worden kan dit voorbeeld misschien troost bieden: vorige week had ik een groot vel bubbelplastiek mee van het werk en mijn telgen zijn hier ondertussen al uren zoet mee geweest. Behalve het bubbelploppen zelf hebben ze er al verschillende dingen mee gedaan: een poppenbed mee gemaakt, een vliegend tapijt, een rode loper, een tent, ... Voor zover ik weet is fantasie nog steeds gratis dus vanaf nu krijgen ze dit op hun feestje.
vrijdag 14 juni 2013
Dag 25: vinylverzamelwoede
Ik had eerlijk gezegd verwacht dat het geldloze leven een grotere impact zou hebben op ons gezin en onze relatie. Toch lijken man en kinderen maar in beperkte mate last te hebben van alle veranderingen. Deels is dat natuurlijk omdat ik krampachtig probeer om de schade te beperken. Ik zet mezelf daarbij op de laatste plaats omdat ik als spil in dit project de intrinsieke motivatie geniet. Als ik de motor draaiende kan houden dan rollen de 4 wielen automatisch mee. Toch ben ik benieuwd of Cas morgen zichzelf zal kunnen beheersen. Hij neemt deel aan platenbeurs en gaat een poging doen om wat oude vinyl te slijten.
Aan platen hebben we hier in elk geval geen gebrek. Moesten die eetbaar zijn dan konden we gerust een jaar overleven op zwarte schijven. Het steeds weerkerende excuus bij aankoop van nieuw luistervoer is "ja maar ik heb die nodig voor de zaak". In Pop Center (het vroeger Music Mania in Kortrijk) zit Jacques zich nu waarschijnlijk al meer dan 3 weken af te vragen waar Cas plots naar toe is en wat hij nu moet doen met die obscure bestellingen die nog open staan. Wekelijks springt mijn vent daar wel binnen met in zijn hand een lijstje met albums die hij graag aan zijn collectie zou toevoegen. De andere helft van zijn expeditkasten is gevuld met rommelmarktvondsten, kringloopvinyl en platenbeurstrofeeën. Het vinden van een collectors item geeft hem vast evenveel voldoening als Imelda Marcos die een schoenenorgasme krijgt. Hij draagt er ook zorg voor want ze worden één voor één in een plastieken hoesje gehesen en vervolgens alfabetisch bij hun broertjes en zusjes gezet. Als vrouw schud ik dan eens meewarig mijn hoofd. Net zoals hij niet begrijpt waarom ik wild word bij het vinden van retrospeelgoed, kleren uit de jaren '60 of een vintage tinyboek heb ik dus ook niet de nodige vinylvoeling. Als hij op een rommelmarkt door de knieën gaat en een curverbak begint te doorspitten weet ik dat ik hem voor minstens een kwartier kwijt ben. Uren kan hij zitten turen op internet naar sites waar collega-freaks zich verzamelen als vliegen rond een stront.
Nu schuilt het gevaar dus in de beurs morgen. Wellicht zal hij daar wat platen aan de man kunnen brengen (laten we hopen dat hij van die 4 geselecteerde bakken er maar 1 terug naar huis mee brengt). Hij zal dus geld in zijn handen hebben, een groot risico bij een man die al weken gekweld wordt door verlangen naar drank, frieten en rock-'n-roll. Ik ga hem in elk geval mijn oudste zoon meegeven, in de hoop van toch wat afleiding te creëren tegenover deze tantaluskwelling. Maar ik vrees dat dit niet voldoende zal zijn. Bij deze doe ik dan ook een oproep aan iedereen die morgen naar de Trukendoos in Stasegem trekt: spot je mijn man aan de toog, klaar om een orval te bestellen, wijs hem dan kordaat op de regels. Komt hij aan je standje om zijn zoveelste plaat te kopen, wimpel hem dan af. Hoor je hem plannen maken om junkfood te gaan scoren, duw hem dan een bierworstje in de hand en herinner hem er aan dat vrouw en kinderen op hem rekenen. Nog 15 dagen en dan mag hij van mij terug een plaatje kopen; eentje voor de zaak en eentje voor zichzelf. Maar een nieuwe expeditkast komt er niet meer in. Zeg hem dat ook maar als je hem ziet.
Aan platen hebben we hier in elk geval geen gebrek. Moesten die eetbaar zijn dan konden we gerust een jaar overleven op zwarte schijven. Het steeds weerkerende excuus bij aankoop van nieuw luistervoer is "ja maar ik heb die nodig voor de zaak". In Pop Center (het vroeger Music Mania in Kortrijk) zit Jacques zich nu waarschijnlijk al meer dan 3 weken af te vragen waar Cas plots naar toe is en wat hij nu moet doen met die obscure bestellingen die nog open staan. Wekelijks springt mijn vent daar wel binnen met in zijn hand een lijstje met albums die hij graag aan zijn collectie zou toevoegen. De andere helft van zijn expeditkasten is gevuld met rommelmarktvondsten, kringloopvinyl en platenbeurstrofeeën. Het vinden van een collectors item geeft hem vast evenveel voldoening als Imelda Marcos die een schoenenorgasme krijgt. Hij draagt er ook zorg voor want ze worden één voor één in een plastieken hoesje gehesen en vervolgens alfabetisch bij hun broertjes en zusjes gezet. Als vrouw schud ik dan eens meewarig mijn hoofd. Net zoals hij niet begrijpt waarom ik wild word bij het vinden van retrospeelgoed, kleren uit de jaren '60 of een vintage tinyboek heb ik dus ook niet de nodige vinylvoeling. Als hij op een rommelmarkt door de knieën gaat en een curverbak begint te doorspitten weet ik dat ik hem voor minstens een kwartier kwijt ben. Uren kan hij zitten turen op internet naar sites waar collega-freaks zich verzamelen als vliegen rond een stront.
Nu schuilt het gevaar dus in de beurs morgen. Wellicht zal hij daar wat platen aan de man kunnen brengen (laten we hopen dat hij van die 4 geselecteerde bakken er maar 1 terug naar huis mee brengt). Hij zal dus geld in zijn handen hebben, een groot risico bij een man die al weken gekweld wordt door verlangen naar drank, frieten en rock-'n-roll. Ik ga hem in elk geval mijn oudste zoon meegeven, in de hoop van toch wat afleiding te creëren tegenover deze tantaluskwelling. Maar ik vrees dat dit niet voldoende zal zijn. Bij deze doe ik dan ook een oproep aan iedereen die morgen naar de Trukendoos in Stasegem trekt: spot je mijn man aan de toog, klaar om een orval te bestellen, wijs hem dan kordaat op de regels. Komt hij aan je standje om zijn zoveelste plaat te kopen, wimpel hem dan af. Hoor je hem plannen maken om junkfood te gaan scoren, duw hem dan een bierworstje in de hand en herinner hem er aan dat vrouw en kinderen op hem rekenen. Nog 15 dagen en dan mag hij van mij terug een plaatje kopen; eentje voor de zaak en eentje voor zichzelf. Maar een nieuwe expeditkast komt er niet meer in. Zeg hem dat ook maar als je hem ziet.
donderdag 13 juni 2013
Dag 24: Gestraft!
Vorige week maakte ik voor collega Emanuel zijn dochtertje volgend schortje (draagbaar aan beide kanten):
De stof had ik nog liggen van een kringloopstrooptocht en deze had vroeger gediend als bedlaken. Het oranje lint (biais voor de kenners) heb ik zelf moeten maken want daar had ik niet voldoende meer van liggen. Ik probeer ook voor mijn hobby's te werken met tweedehands of recuperatiemateriaal maar daar schrijf ik later wel nog wat uitgebreider over.
In ruil voor mijn naaiwerk besloot de collega mij te trakteren op een maaltijd waar ik al enkele weken naar hunkerde: een hamburger met frietjes. Het werd natuurlijk niet zomaar een burger van een fastfoodketen, dat zou geen eerlijke ruil geweest zijn want mijn schortje was toch wel van hoger niveau. Dus trok Emanuel naar de lokale afdeling van Paul's Boutique (beroemd in Kortrijk en omstreken) voor het betere burgerwerk. Ondertussen zat ik te smachten op mijn bureaustoel want zo'n lekkernij is een ongekende luxe als je al 3 weken overleeft op goedkopere schotels. Het moet geen mooi zicht geweest zijn toen ik aanviel op mijn maaltijd maar smaken deed het des te meer. Ik at tot ik geen pap meer kon zeggen want ik wist dat ik hierna weer enkele weken burgerloos zou blijven.
Maar helaas werd ik gestraft voor deze pekelzonde. In de namiddag begon ik plots hoofdpijn te krijgen die aanzwol van vervelend gegons tot randje migraine 's avonds. Was het door mijn snelle geschrans of omdat ik niet meer gewend ben om vettig te eten? Of was het de suiker in de frietjes waar mijn lichaam aan ontwend is? Het kan natuurlijk ook gewoon Cas geweest zijn die telepathisch aanvoelde dat hem onrecht werd aangedaan. Het kan toch niet zijn dat ik een fantastische maaltijd kreeg voorgeschoteld terwijl hij thuis salade zat te herkauwen? Misschien heeft hij via voodoo een vetvloek over mij uitgesproken zodat ik nimmer nog hamburgers durf te eten zonder hem.
Na een nachtje slaap bleek de pijn gelukkig weggeëbd en kon ik opnieuw met een fris hoofd starten. Jammer genoeg zat Murphy mij nog steeds achterna. Wat resulteerde in zowat de meest stressvolle ochtend sinds maanden. Met 2 kapotte printers en een drukdeadline die ik moest halen, een onbereikbare helpdesk, een probleem met de kassa, een hangklant in de winkel en als hoogtepunt een doos papier die op mijn hoofd viel. (waarom mik je toch steeds naar mijn hoofd Murphy?). Een beetje veel straf voor één burger vind ik, ik heb hem toch eerlijk verdiend?
In elk geval heb ik mijn lesje geleerd. Vanavond staat er een gezonde maaltijd op het menu:
http://www.evavzw.be/index.php?option=com_content&view=article&id=91%3Arecept&catid=57%3Aculinair&Itemid=396&ID=624
Al had deze toch ook wat voeten in de aarde. Ik had gisteren alles in huis gehaald om deze te kunnen bereiden (op de tofu na had ik het meeste toch al liggen) maar had in een wilde kookbui alle wortels in de reuzenkom spaghettisaus gedraaid. Gelukkig kon ik via LETS nog wat wortels letsen dankzij Kaat en Gwende, anders had Murphy mij ook op dit vlak liggen gehad. Ik zal alvast maar de dafalgan klaarleggen voor het geval er nog een strafronde volgt ...
De stof had ik nog liggen van een kringloopstrooptocht en deze had vroeger gediend als bedlaken. Het oranje lint (biais voor de kenners) heb ik zelf moeten maken want daar had ik niet voldoende meer van liggen. Ik probeer ook voor mijn hobby's te werken met tweedehands of recuperatiemateriaal maar daar schrijf ik later wel nog wat uitgebreider over.
In ruil voor mijn naaiwerk besloot de collega mij te trakteren op een maaltijd waar ik al enkele weken naar hunkerde: een hamburger met frietjes. Het werd natuurlijk niet zomaar een burger van een fastfoodketen, dat zou geen eerlijke ruil geweest zijn want mijn schortje was toch wel van hoger niveau. Dus trok Emanuel naar de lokale afdeling van Paul's Boutique (beroemd in Kortrijk en omstreken) voor het betere burgerwerk. Ondertussen zat ik te smachten op mijn bureaustoel want zo'n lekkernij is een ongekende luxe als je al 3 weken overleeft op goedkopere schotels. Het moet geen mooi zicht geweest zijn toen ik aanviel op mijn maaltijd maar smaken deed het des te meer. Ik at tot ik geen pap meer kon zeggen want ik wist dat ik hierna weer enkele weken burgerloos zou blijven.
Maar helaas werd ik gestraft voor deze pekelzonde. In de namiddag begon ik plots hoofdpijn te krijgen die aanzwol van vervelend gegons tot randje migraine 's avonds. Was het door mijn snelle geschrans of omdat ik niet meer gewend ben om vettig te eten? Of was het de suiker in de frietjes waar mijn lichaam aan ontwend is? Het kan natuurlijk ook gewoon Cas geweest zijn die telepathisch aanvoelde dat hem onrecht werd aangedaan. Het kan toch niet zijn dat ik een fantastische maaltijd kreeg voorgeschoteld terwijl hij thuis salade zat te herkauwen? Misschien heeft hij via voodoo een vetvloek over mij uitgesproken zodat ik nimmer nog hamburgers durf te eten zonder hem.
Na een nachtje slaap bleek de pijn gelukkig weggeëbd en kon ik opnieuw met een fris hoofd starten. Jammer genoeg zat Murphy mij nog steeds achterna. Wat resulteerde in zowat de meest stressvolle ochtend sinds maanden. Met 2 kapotte printers en een drukdeadline die ik moest halen, een onbereikbare helpdesk, een probleem met de kassa, een hangklant in de winkel en als hoogtepunt een doos papier die op mijn hoofd viel. (waarom mik je toch steeds naar mijn hoofd Murphy?). Een beetje veel straf voor één burger vind ik, ik heb hem toch eerlijk verdiend?
In elk geval heb ik mijn lesje geleerd. Vanavond staat er een gezonde maaltijd op het menu:
http://www.evavzw.be/index.php?option=com_content&view=article&id=91%3Arecept&catid=57%3Aculinair&Itemid=396&ID=624
Al had deze toch ook wat voeten in de aarde. Ik had gisteren alles in huis gehaald om deze te kunnen bereiden (op de tofu na had ik het meeste toch al liggen) maar had in een wilde kookbui alle wortels in de reuzenkom spaghettisaus gedraaid. Gelukkig kon ik via LETS nog wat wortels letsen dankzij Kaat en Gwende, anders had Murphy mij ook op dit vlak liggen gehad. Ik zal alvast maar de dafalgan klaarleggen voor het geval er nog een strafronde volgt ...
woensdag 12 juni 2013
Dag 23: Rekenwerk
Het is me vroeger een paar keer overkomen dat ik aan de kassa van het warenhuis stond met een volle kar en dat er een onaangenaam geluid uit de betaalterminal kwam. "Saldo ontoereikend" piept dat ding dan sarcastisch. Met schaamrood op de wangen probeer ik nog een keer om opnieuw keihard afgewezen te worden door Mr bankcontact. De mensen in de rij achter je beginnen te morren en met elkaar te roddelen over je financiële toestand en je voorkomen. Er zou net zo goed een zwaailicht en een alarm kunnen afgaan want ondertussen kijken alle kassawachtenden naar jou. Ik stamel iets over een late storting van mijn loon en probeer de onschuldige puppylook uit op de kasbediende. Die zucht verveeld, maakt een wapperend handgebaar naar de zijkant van de kassa's en draagt me op mijn kar daar te parkeren totdat ik over de nodige pegels beschik. Ik twijfel nog om eventueel mijn kinderen als onderpand achter te laten maar vrees dat zo'n jengelend gebroed niet echt goeie reclame is voor Jef Colruyt of Louis Delhaize. Met de staart tussen de benen druip ik af en ga snel op zoek naar centen om mijn voedingswaren vrij te kopen. Ondertussen smelten de diepvriespizza's en ijsjes langzaam weg en krijgen de bacteriën op kip en gehakt vrij spel. Na een spurtje huiswaarts en terug kom ik hijgend aan en laten de scanmadammen mij nog wat extra boeten door mij vakkundig te negeren en klanten die wel prompt kunnen betalen voor te nemen. Heel vernederend allemaal.
Vandaag zit ik met een moeilijk keuze: ik heb nog een aantal maaltijdcheques maar niet meer genoeg voor 2 weken. Volgende week zou Cas normaal een nieuwe levering aankrijgen maar de kans bestaat dat ze wat later zullen zijn. Er zijn dus 2 opties: de huidige cheques verdelen in twee en nog minder kopen (wat bijna onmogelijk is, aangezien ik mij nu al beperk tot het hoogstnoodzakelijke) of alle cheques opgebruiken en boodschappen doen waar we het in uiterste nood anderhalve week mee kunnen trekken. Ik besluit om voor de laatste optie te kiezen, riskant maar wel bevredigender. Carpe diem zoals men zegt, ik zie dan volgende week wel weer hoe we het gaan rooien als er zich problemen voordoen. Ik moet er dan wel op letten dat ik exact voor dat bedrag koop. Alles wat ik over heb wordt namelijk cash teruggegeven en volgens mijn eigen regels mag ik dat dan niet meer uitgeven (misschien wat overdreven van mij maar ik ben heel strikt wat dit project betreft). Alles wat ik er boven zou zitten mag ik ook niet bijleggen in centjes en zou ik dan aan de kassa moeten terugleggen. Om nog meer schande te vermijden kom ik op het geniale idee om mijn rekenmachine mee te nemen. Zo kan ik tot op de cent volgen hoe ver ik zit en zo mooi eindigen op het vooropgestelde bedrag. Als extra buffer besluit ik nog wat leeggoed mee te nemen uit de kelder. Stel dat de prijzen niet allemaal correct zijn dan heb ik nog het statiegeldbonnetje om mijn eer te redden.
Ik maak mijn lijstje op in volgorde van belangrijkheid, wat het hoogst staat is prioritair, wat onderaan bengelt kan eventueel weggelaten worden. Met Folke in het zitje voor mij ga ik op avontuur tussen de rekken. Ik krijg vreemde blikken van mijn medeshoppers als ik netjes elk product intik op mijn machientje. Langzaam stijgt het bedrag terwijl ik zak tot de onderste regionen van mijn papiertje. Het stoofvlees dat ik inplande voor zondag valt af en zal vervangen moeten worden door goedkopere lamsburgers, maar voor de rest heb ik alles wat ik nodig heb plus zelfs nog een extraatje voor man en kinderen. Tevreden ga ik aanschuiven aan de kassa, over piepende bankkaarten moet ik mij alvast geen zorgen maken. Uiteindelijk blijk ik toch 2 € over te hebben, ik had de 'extra korting' niet verrekend. De tablet chocolade die ik hiermee nog kon kopen probeer ik uit mijn gedachten te krijgen en ik concentreer mij op mijn overwinning. Ik moet trouwens toegeven dat het rekenmachine-winkelen mij erg bevallen is, misschien moet ik dat vanaf nu altijd invoeren. Het is in elk geval minder genant dan voor de hele winkel als wanbetaler aangegaapt te worden.
Vandaag zit ik met een moeilijk keuze: ik heb nog een aantal maaltijdcheques maar niet meer genoeg voor 2 weken. Volgende week zou Cas normaal een nieuwe levering aankrijgen maar de kans bestaat dat ze wat later zullen zijn. Er zijn dus 2 opties: de huidige cheques verdelen in twee en nog minder kopen (wat bijna onmogelijk is, aangezien ik mij nu al beperk tot het hoogstnoodzakelijke) of alle cheques opgebruiken en boodschappen doen waar we het in uiterste nood anderhalve week mee kunnen trekken. Ik besluit om voor de laatste optie te kiezen, riskant maar wel bevredigender. Carpe diem zoals men zegt, ik zie dan volgende week wel weer hoe we het gaan rooien als er zich problemen voordoen. Ik moet er dan wel op letten dat ik exact voor dat bedrag koop. Alles wat ik over heb wordt namelijk cash teruggegeven en volgens mijn eigen regels mag ik dat dan niet meer uitgeven (misschien wat overdreven van mij maar ik ben heel strikt wat dit project betreft). Alles wat ik er boven zou zitten mag ik ook niet bijleggen in centjes en zou ik dan aan de kassa moeten terugleggen. Om nog meer schande te vermijden kom ik op het geniale idee om mijn rekenmachine mee te nemen. Zo kan ik tot op de cent volgen hoe ver ik zit en zo mooi eindigen op het vooropgestelde bedrag. Als extra buffer besluit ik nog wat leeggoed mee te nemen uit de kelder. Stel dat de prijzen niet allemaal correct zijn dan heb ik nog het statiegeldbonnetje om mijn eer te redden.
Ik maak mijn lijstje op in volgorde van belangrijkheid, wat het hoogst staat is prioritair, wat onderaan bengelt kan eventueel weggelaten worden. Met Folke in het zitje voor mij ga ik op avontuur tussen de rekken. Ik krijg vreemde blikken van mijn medeshoppers als ik netjes elk product intik op mijn machientje. Langzaam stijgt het bedrag terwijl ik zak tot de onderste regionen van mijn papiertje. Het stoofvlees dat ik inplande voor zondag valt af en zal vervangen moeten worden door goedkopere lamsburgers, maar voor de rest heb ik alles wat ik nodig heb plus zelfs nog een extraatje voor man en kinderen. Tevreden ga ik aanschuiven aan de kassa, over piepende bankkaarten moet ik mij alvast geen zorgen maken. Uiteindelijk blijk ik toch 2 € over te hebben, ik had de 'extra korting' niet verrekend. De tablet chocolade die ik hiermee nog kon kopen probeer ik uit mijn gedachten te krijgen en ik concentreer mij op mijn overwinning. Ik moet trouwens toegeven dat het rekenmachine-winkelen mij erg bevallen is, misschien moet ik dat vanaf nu altijd invoeren. Het is in elk geval minder genant dan voor de hele winkel als wanbetaler aangegaapt te worden.
dinsdag 11 juni 2013
Dag 22: time is money
Het was gisteren nogal een emotionele dag. Mijn grootvader is opgenomen in het ziekenhuis en moet vandaag of morgen een zware hartoperatie ondergaan. s' Avonds is mijn zus mij komen halen en zijn we nog snel naar het UZ gereden voor een last-minute bezoekje. Ik had nog niets gegeten dus grabbelde ik snel wat cornflakes mee voor in de auto. Geen fantastisch idee want tegen het einde van de rit trok Folke de doos uit mijn handen en vlogen de graanknikkers de hele auto rond. Sorry zus, bij deze ervaar je meteen hoe je wagen er uit ziet als je kinderen hebt. Schaf je alvast maar een goeie stofzuiger aan.
Door al die zorgen was de nacht nog slechter dan anders. Toen wekker Folke afging om 6u15 (voor alle duidelijkheid, ik zet al jaren geen wekker meer maar reken dus op mijn kinderen aangezien er altijd wel eentje wakker is voor 7u) besloot ik van nog een paar minuutjes te blijven liggen om langzaam wakker te worden. Het volgende moment stonden er plots 2 kinderen met een rinkelende gsm naast mijn oor en deed een blik op het uurwerk mij rechtveren. Het was ondertussen 7u30 en er was een bouwvakker aan de telefoon die vroeg om onmiddellijk onze auto te verplaatsen tenzij we graag hadden dat deze werd weggesleept. Vanaf dan begon de chaos toe te slaan. Ik begon onduidelijke instructies uit te delen aan man en kinderen. Beval iedereen in hun kleren te schieten en riep naar Cas dat hij de auto moest verplaatsen. Al kan het zijn dat ik dit slaapdronken tegen één van de kinderen zei. Ferre reageeert niet zo fantastisch op stress, dus in plaats van het gevraagde te doen ging hij liever naakt ondersteboven hangen in de zetel om naar Harry Potter te kijken. Great ...
Ik worstelde met Folke op het aankleedkussen en zag vanuit mijn ooghoek Bente sukkelen met haar doorknoopjurk. De onderste knoop werd ergens halverwege in een knoopgat gewurmd en vanaf daar liep het helemaal fout. Het aantal knopen bleek omgekeerd evenredig aan het aantal minuten dat we nog hadden. Vervolgens liep ik als een kip zonder kop door mijn keuken te scharrelen. Tijd om een rijst- of pastasalade te maken was er niet meer dus zou iedereen het met brood moeten doen vandaag. Gelukkig had ik gisteren een groot meergranenbrood uit mijn bakmachine getoverd dat nu enkel nog gesneden moest worden. Wat toch ook al gauw een minuut of 5 duurt, tenzij ik graag nog eens mijn vingers inkort. Haast en spoed is zelden goed en ik stootte dan maar mijn teen tegen het aanrecht om dit te bewijzen (na de splinter onder mijn vingernagel gisteren, wordt dit nummer 2 in de pijn-top-tien van deze week). Het brood werd snel belegd en in de boterhamdozen gekwakt. Normaal schil ik dan nog wat fruit maar de arme kindertjens hebben het deze keer met een overschotje pannenkoek van zondag moeten doen (o jee, wat zullen ze verdrietig geweest zijn). Uiteindelijk raakte iedereen op tijd waar hij of zij moest zijn maar ik vond het toch een slecht begin van de dag. Meestal doe ik 's morgens nog wat klusjes voor ik vertrek (vaat afdrogen in en de rekken zetten, was uithangen, bedden maken, living opruimen, ...) maar dat werd nu allemaal avondcorvee. Hoe de avond verliep ga ik jullie besparen. Na een spaghetti-oorlog, een verzopen badkamer, een scène van Ferre wegens onverwacht bezoek, een zware discussie over de te bekijken dvd en een zoektocht naar een welbepaalde knuffel zijn ze uiteindelijk alle drie in bed beland. Ondertussen houd ik angstvallig de telefoon in het oog voor als er meer nieuws zou komen uit Gent. Anders durven we wel nog een slapeloze nacht tegemoet te gaan ...
Door al die zorgen was de nacht nog slechter dan anders. Toen wekker Folke afging om 6u15 (voor alle duidelijkheid, ik zet al jaren geen wekker meer maar reken dus op mijn kinderen aangezien er altijd wel eentje wakker is voor 7u) besloot ik van nog een paar minuutjes te blijven liggen om langzaam wakker te worden. Het volgende moment stonden er plots 2 kinderen met een rinkelende gsm naast mijn oor en deed een blik op het uurwerk mij rechtveren. Het was ondertussen 7u30 en er was een bouwvakker aan de telefoon die vroeg om onmiddellijk onze auto te verplaatsen tenzij we graag hadden dat deze werd weggesleept. Vanaf dan begon de chaos toe te slaan. Ik begon onduidelijke instructies uit te delen aan man en kinderen. Beval iedereen in hun kleren te schieten en riep naar Cas dat hij de auto moest verplaatsen. Al kan het zijn dat ik dit slaapdronken tegen één van de kinderen zei. Ferre reageeert niet zo fantastisch op stress, dus in plaats van het gevraagde te doen ging hij liever naakt ondersteboven hangen in de zetel om naar Harry Potter te kijken. Great ...
Ik worstelde met Folke op het aankleedkussen en zag vanuit mijn ooghoek Bente sukkelen met haar doorknoopjurk. De onderste knoop werd ergens halverwege in een knoopgat gewurmd en vanaf daar liep het helemaal fout. Het aantal knopen bleek omgekeerd evenredig aan het aantal minuten dat we nog hadden. Vervolgens liep ik als een kip zonder kop door mijn keuken te scharrelen. Tijd om een rijst- of pastasalade te maken was er niet meer dus zou iedereen het met brood moeten doen vandaag. Gelukkig had ik gisteren een groot meergranenbrood uit mijn bakmachine getoverd dat nu enkel nog gesneden moest worden. Wat toch ook al gauw een minuut of 5 duurt, tenzij ik graag nog eens mijn vingers inkort. Haast en spoed is zelden goed en ik stootte dan maar mijn teen tegen het aanrecht om dit te bewijzen (na de splinter onder mijn vingernagel gisteren, wordt dit nummer 2 in de pijn-top-tien van deze week). Het brood werd snel belegd en in de boterhamdozen gekwakt. Normaal schil ik dan nog wat fruit maar de arme kindertjens hebben het deze keer met een overschotje pannenkoek van zondag moeten doen (o jee, wat zullen ze verdrietig geweest zijn). Uiteindelijk raakte iedereen op tijd waar hij of zij moest zijn maar ik vond het toch een slecht begin van de dag. Meestal doe ik 's morgens nog wat klusjes voor ik vertrek (vaat afdrogen in en de rekken zetten, was uithangen, bedden maken, living opruimen, ...) maar dat werd nu allemaal avondcorvee. Hoe de avond verliep ga ik jullie besparen. Na een spaghetti-oorlog, een verzopen badkamer, een scène van Ferre wegens onverwacht bezoek, een zware discussie over de te bekijken dvd en een zoektocht naar een welbepaalde knuffel zijn ze uiteindelijk alle drie in bed beland. Ondertussen houd ik angstvallig de telefoon in het oog voor als er meer nieuws zou komen uit Gent. Anders durven we wel nog een slapeloze nacht tegemoet te gaan ...
maandag 10 juni 2013
Dag 21: Pokkiewien
Ik geef toe dat we hier op maandagvoormiddag wat verloren rondlopen. Al jarenlang starten Cas en ik de nieuwe (werk)week met een uitstapje naar de maandagmarkt. Enkel in het begin van mijn zwangerschappen vermeed ik de kakafonie van geuren omwille van instant misselijkheid, maar na de bevallingen tekende ik onmiddellijk weer present met versgeboren kroost. Zo zijn Ferre en Bente vaak mee geweest voor ze de schoolgaande leeftijd bereikten. Voor een peuter of kleuter is de markt een heerlijke plaats om rond te dolen. Er is veel te bekijken en nog meer te proeven. Marktkramers duwen maar al te graag een partje mandarijn, een stukje kaas of een sneetje brood in de grijpgrage mollige kleuterhandjes, in de hoop van zo de bijhorende volwassene te verleiden tot een aankoop bij hun standje. Specialist hierin was de man van vuurtoren. Een klein maar opvallend kraam met heerlijke garnaal-, kaas en andere kroketten die iedereen lokt met zijn proevertjes. Voor mijn koemelkvrij dieet trapte ik soms ook in zijn val en kocht enkele dure maar lekkere kroketjes. Daarna nog een stop bij de bioboer voor wat extra groentjes, een paar eierkoeken (met krokante randjes), brood en pistoletjes en charcuterie van 'bachten de kupe'. In de winter durfden we ons aan een gebakken kippetje wagen en in de zomer werd dat vervangen door ribbetjes van hetzelfde kraam (gelukkig niet van hetzelfde beest). Mijn dochter kon je geen groter plezier dan met verse garnaaltjes. Had ze de keuze tussen een kilo snoep of een kilo kleine kreeftachtigen dan greep ze resoluut naar die tweede. Ik nam dan een 100g ongepelde Noordzeegarnalen en we gingen gezellig zitten op de bankjes van de Koffiequeen om deze lekkernijen van hun jasje te ontdoen.
Voor de mensen van Kortrijk en omstreken is de Koffiequeen zeker geen onbekende. Met haar trouwe caravannetje Marcel staat ze op festivals, markten en feestjes om koffie, thee en ander lekkers te schenken. Kom je bij haar kraampje dan is er steevast bekend volk in de buurt en onder het genot van een warm drankje kan er bijgepraat worden over grote en kleine zaken. Vooral Ferre was een trouwe fan, hij spotte het rode wagentje al van ver en verheugde zich vervolgens op een 'sjokomejk' bij de 'pokkiewien'. Vaak belandde de helft van de chocomelk naast zijn mond maar dat kon de pret niet deren. Ik koesterde deze familie-uitstapjes en vond het spijtig als we een weekje moesten overslaan. Ik heb op mijn huidige job zelfs mijn uurschema zo geregeld dat ik toch nog die maandagvoormiddag vrij heb. Maar nu moet ik die uurtjes dus verplicht thuis spenderen. Wat op zich ook wel geen kwaad kan want zo heb ik deze ochtend de afwas kunnen doen, de was uitgehangen, brood gebakken, de living opgeruimd en gestofzuigd, risotto gemaakt als lunch, nog wat papierwerk ingevuld en in bad geweest! Heel productief dus allemaal, maar helaas heb ik nu niets om mezelf te belonen. Geen garnaaltjes, eierkoeken of Irish coffee. Nog 3 maandagen op de tanden bijten en dan kunnen we weer op stap. Met het hele gezin want tegen dan is het grote vakantie. Zet de muntthee maar al klaar Dorine!
Voor de mensen van Kortrijk en omstreken is de Koffiequeen zeker geen onbekende. Met haar trouwe caravannetje Marcel staat ze op festivals, markten en feestjes om koffie, thee en ander lekkers te schenken. Kom je bij haar kraampje dan is er steevast bekend volk in de buurt en onder het genot van een warm drankje kan er bijgepraat worden over grote en kleine zaken. Vooral Ferre was een trouwe fan, hij spotte het rode wagentje al van ver en verheugde zich vervolgens op een 'sjokomejk' bij de 'pokkiewien'. Vaak belandde de helft van de chocomelk naast zijn mond maar dat kon de pret niet deren. Ik koesterde deze familie-uitstapjes en vond het spijtig als we een weekje moesten overslaan. Ik heb op mijn huidige job zelfs mijn uurschema zo geregeld dat ik toch nog die maandagvoormiddag vrij heb. Maar nu moet ik die uurtjes dus verplicht thuis spenderen. Wat op zich ook wel geen kwaad kan want zo heb ik deze ochtend de afwas kunnen doen, de was uitgehangen, brood gebakken, de living opgeruimd en gestofzuigd, risotto gemaakt als lunch, nog wat papierwerk ingevuld en in bad geweest! Heel productief dus allemaal, maar helaas heb ik nu niets om mezelf te belonen. Geen garnaaltjes, eierkoeken of Irish coffee. Nog 3 maandagen op de tanden bijten en dan kunnen we weer op stap. Met het hele gezin want tegen dan is het grote vakantie. Zet de muntthee maar al klaar Dorine!
zondag 9 juni 2013
Dag 20: Vervloekte vaderdag
Ik dacht dat maand juni nog meeviel qua feestdagen. Na mijn moeders verjaardag in het begin van de maand, meende ik tijdelijk verlost te zijn van het cadeau-bedenken. Tot mijn schaamte had ik daarbij Vaderdag over het oog gezien. Niet enkel een moeilijk geval om met iets zelfgemaakts op de proppen te komen, maar ik moet er dan ook nog eens drie vaders voorzien van iets leuk! Vergis je niet, zelf heb ik natuurlijk maar één vader, maar het is daarnaast ook traditie dat ik iets koop voor de papa van mijn eigen kinderen (zolang ze nog niet oud genoeg zijn om dat zelf te doen) én voor Cas zijn vader.
Kinderen en vrouwen zijn meestal eenvoudig te bedienen van een zelfgemaakt cadeautje: een genaaide boodschappentas, een jurkje of een rokje, een geappliceerde t-shirt, een schortje, ...
Ik zie mij echter nog geen mansbroek naaien, heb geen idee wat ik op een t-shirt voor mijn schoonvader zou kunnen zetten en ik vrees dat Cas niet gediend is met een zwierig rokje.
Ik ben bovendien ook beperkt qua grondstoffen en zolang ik niet weet of ik nu volgende maand maaltijdcheques zal hebben of niet kan ik ook geen extra eten aanschaffen.
Na lang nadenken kwam ik op het idee om voor Cas een 'bonnenboekje' te maken. Ik kon enkele beloftes op papier zetten waar ik hem nu of later plezier mee kan doen. En de meeste zijn gewoon gratis. Volgende coupons voorzag ik:
- vrijstelling van de klaspoetsbeurt (in onze school gebeurt het poetsen van de klas met een beurtrolsysteem. Net dit weekend waren wij het slachtoffer. Ik heb mij bij deze dus opgeofferd en ben in mijn eentje geweest want ik weet dat Cas daar een hekel aan heeft)
- 1 maaltijdcheque, vrij te gebruiken
- 1 avond op café, MET uitslapen erbij (dit zal voor na de volgende 20 dagen zijn, tenzij hij een gulle vriend vindt)
- JOKER; inzetbaar om van een vervelend klusje af te geraken
- steak met pepersaus en frietjes (zijn lievelingsgerecht, hoe raadt u het)
- ontbijt met 2
- een avondje uit zonder kinderen (is sinds de geboorte van de jongste nog niet gebeurd)
- 3 poepafkuis-vrijstellingen (enkel geldig bij de kinderen)
- 1 streekbier naar keuze
- extra vertroeteling in geval van ziekte
- overname 1 'naar-school-breng-shift'
- rode kaart om mij te mond te snoeren wanneer ik zaag (slechts 1 keer te gebruiken)
- 1 menu naar keuze op veggie-donderdag
Als hij nu niet tevreden is dan weet ik het ook niet. Zelden deed ik zoveel toegevingen in 1 dag tijd.
Voor mijn vader nam ik enkele scheutjes uit mijn munttuin. Ik heb namelijk tien verschillende soorten staan en ik weet dat hij een fan is van dit lekkere kruid. Vanaf nu kan hij ook ananasmunt, lavendelmunt, limoenmunt, chocolademunt en Marrakechmunt in zijn thee doen.
De kindjes knutselden nog een mooie tekening voor erbij.
Maar dan hadden we nog de schoonvaderkwestie. In normale omstandigheden is dat al een moeilijk geval om iets voor te kopen en nu mag ik er zelfs geen geld voor gebruiken.
Uiteindelijk kon ik met niets beter op de proppen komen dan een bloempot met driekleurig viooltje in (ook een stekje uit eigen tuin). Volgens Cas is het not-done om bloemen aan een man te schenken maar ik weet dat vader-Cas groene vingers heeft en graag al eens een plantje bij zijn caravan zet. Dan kun je toch niets fout doen met zo'n geschenk? En de bloemetjes zijn nog eetbaar ook.
In elk geval, ik ben blij dat het achter de rug is, want voor mannen gaan 'shoppen' is niet zo bevredigend. En mocht de schoonpapa echt niet tevreden zijn, dan maak ik dat wel goed in juli ...
Kinderen en vrouwen zijn meestal eenvoudig te bedienen van een zelfgemaakt cadeautje: een genaaide boodschappentas, een jurkje of een rokje, een geappliceerde t-shirt, een schortje, ...
Ik zie mij echter nog geen mansbroek naaien, heb geen idee wat ik op een t-shirt voor mijn schoonvader zou kunnen zetten en ik vrees dat Cas niet gediend is met een zwierig rokje.
Ik ben bovendien ook beperkt qua grondstoffen en zolang ik niet weet of ik nu volgende maand maaltijdcheques zal hebben of niet kan ik ook geen extra eten aanschaffen.
Na lang nadenken kwam ik op het idee om voor Cas een 'bonnenboekje' te maken. Ik kon enkele beloftes op papier zetten waar ik hem nu of later plezier mee kan doen. En de meeste zijn gewoon gratis. Volgende coupons voorzag ik:
- vrijstelling van de klaspoetsbeurt (in onze school gebeurt het poetsen van de klas met een beurtrolsysteem. Net dit weekend waren wij het slachtoffer. Ik heb mij bij deze dus opgeofferd en ben in mijn eentje geweest want ik weet dat Cas daar een hekel aan heeft)
- 1 maaltijdcheque, vrij te gebruiken
- 1 avond op café, MET uitslapen erbij (dit zal voor na de volgende 20 dagen zijn, tenzij hij een gulle vriend vindt)
- JOKER; inzetbaar om van een vervelend klusje af te geraken
- steak met pepersaus en frietjes (zijn lievelingsgerecht, hoe raadt u het)
- ontbijt met 2
- een avondje uit zonder kinderen (is sinds de geboorte van de jongste nog niet gebeurd)
- 3 poepafkuis-vrijstellingen (enkel geldig bij de kinderen)
- 1 streekbier naar keuze
- extra vertroeteling in geval van ziekte
- overname 1 'naar-school-breng-shift'
- rode kaart om mij te mond te snoeren wanneer ik zaag (slechts 1 keer te gebruiken)
- 1 menu naar keuze op veggie-donderdag
Als hij nu niet tevreden is dan weet ik het ook niet. Zelden deed ik zoveel toegevingen in 1 dag tijd.
Voor mijn vader nam ik enkele scheutjes uit mijn munttuin. Ik heb namelijk tien verschillende soorten staan en ik weet dat hij een fan is van dit lekkere kruid. Vanaf nu kan hij ook ananasmunt, lavendelmunt, limoenmunt, chocolademunt en Marrakechmunt in zijn thee doen.
De kindjes knutselden nog een mooie tekening voor erbij.
Maar dan hadden we nog de schoonvaderkwestie. In normale omstandigheden is dat al een moeilijk geval om iets voor te kopen en nu mag ik er zelfs geen geld voor gebruiken.
Uiteindelijk kon ik met niets beter op de proppen komen dan een bloempot met driekleurig viooltje in (ook een stekje uit eigen tuin). Volgens Cas is het not-done om bloemen aan een man te schenken maar ik weet dat vader-Cas groene vingers heeft en graag al eens een plantje bij zijn caravan zet. Dan kun je toch niets fout doen met zo'n geschenk? En de bloemetjes zijn nog eetbaar ook.
In elk geval, ik ben blij dat het achter de rug is, want voor mannen gaan 'shoppen' is niet zo bevredigend. En mocht de schoonpapa echt niet tevreden zijn, dan maak ik dat wel goed in juli ...
zaterdag 8 juni 2013
Dag 19: Budget bbq'en
Met het prachtige weer dat nu al enkele dagen aanhoudt, voelde ik de bui al hangen. Ik wist dat het een kwestie van tijd was voor Cas zou beginnen smeken om te barbecueën. Nog zo'n primitieve oerbehoefte die mijn alfamannetje persé vervuld wil zien.
Nu kent iedereen ongetwijfeld wel de formule van de traditionele Belgische 'vleesbraai': vlees als aperitiefhapje, kilo's vlees in allerlei gemarineerde en verwerkte vormen als plat de résistance, en voor de liefhebbers nog wat extra vlees als bijgerecht. O ja, en soms wat groentjes of aardappelen als er nog plaats is op het bord.
Onmogelijk om zo'n dure uitspatting in te passen in het weekmenu, de helft van mijn budget zou al opgaan aan enkel het vlees. Maar ik wou het idee toch niet helemaal van tafel gooien, om demotivatie te vermijden. In feite ben ik degene die het minst moeilijkheden heeft met dit project, het is vooral man en kinderen die ik tevreden moet houden. Met de beperkte middelen die ik heb is het dus steeds een koorddansoefening tussen het rantsoeren en bevredigen. Ik cijfer mezelf daarbij weg om te zorgen dat de kinderen hun vieruurtje voor school hebben en af en toe een dessertje, de man zijn lekkernijtjes en zijn stukje vlees. De kapitein moet het schip recht houden en dat kan alleen als de bemanning geen muiterij pleegt.
Het wordt dus een minimalistische bbq en ik ga op zoek naar het goedkoopste vlees in de rekken van Colruyt. Ik vergelijk prijzen en gewichten en probeer ook nog rekening te houden met smaken en voorkeuren (organen en ingewanden mogen dan wel het goedkoopste zijn, ik vrees dat deze niet echt succes gaan hebben op de grill). Ik beland uiteindelijk aan de kassa met gemarineerde spek voor Cas en kippenboutjes voor de kinderen. Hiermee overschrijd ik mijn budget met 2 € maar dat haal ik volgende week wel weer in ("hopelijk houdt de hittegolf niet aan", denk ik spontaan). Gelukkig heb ik voldoende alternatieve bordvulling in gedachten zodat het geen al te kale reis wordt. Ik heb thuis nog verschillende groentjes, ik kan wat patatjes vullen met zelfgemaakte soya-kruidenboter (alle kruiden groeien gewoon in de tuin), ik kan een quinoasalade maken en de rabarber uit het groentepakket zal prima dienen als dessert, met wat vanille-ijs. Het zal dus weer een namiddagje in de keuken zijn, maar het is nu eenmaal traiteur Demeulenaere of niets.
Het lijkt me bovendien ook gezellig om wat mensen bij te vragen, want ons sociaal leven had ook nogal te lijden de voorbije 19 dagen. Geen optredens of cafébezoekjes meer voor Cas, geen naaionderonsje meer voor mij (a ja, want er moet 2€ stoelgeld betaald worden), geen ponyclub meer voor Ferre, ... Tijd om weer wat onder de mensen te komen. Ik vraag mijn zus en haar vriend en waarschuw ze vooraf dat we behalve aangenaam gezelschap niet veel te bieden hebben. Ze zullen zelf hun vlees en wat drank moeten meenemen. Aangezien Vicki mijn blog volgt weet ze de oorzaak hiervan, dus maakt ze er geen probleem van. En terwijl ik dit schrijf is alfapapa de houtskool aan het opwarmen om straks zijn langverwachte braadfestijn te kunnen houden. Godzijdank hadden we nog kolen van vorige zomer, anders soupeerde die verdomde bbq nog meer van mijn maaltijdcheques op.
Smakelijk!
Nu kent iedereen ongetwijfeld wel de formule van de traditionele Belgische 'vleesbraai': vlees als aperitiefhapje, kilo's vlees in allerlei gemarineerde en verwerkte vormen als plat de résistance, en voor de liefhebbers nog wat extra vlees als bijgerecht. O ja, en soms wat groentjes of aardappelen als er nog plaats is op het bord.
Onmogelijk om zo'n dure uitspatting in te passen in het weekmenu, de helft van mijn budget zou al opgaan aan enkel het vlees. Maar ik wou het idee toch niet helemaal van tafel gooien, om demotivatie te vermijden. In feite ben ik degene die het minst moeilijkheden heeft met dit project, het is vooral man en kinderen die ik tevreden moet houden. Met de beperkte middelen die ik heb is het dus steeds een koorddansoefening tussen het rantsoeren en bevredigen. Ik cijfer mezelf daarbij weg om te zorgen dat de kinderen hun vieruurtje voor school hebben en af en toe een dessertje, de man zijn lekkernijtjes en zijn stukje vlees. De kapitein moet het schip recht houden en dat kan alleen als de bemanning geen muiterij pleegt.
Het wordt dus een minimalistische bbq en ik ga op zoek naar het goedkoopste vlees in de rekken van Colruyt. Ik vergelijk prijzen en gewichten en probeer ook nog rekening te houden met smaken en voorkeuren (organen en ingewanden mogen dan wel het goedkoopste zijn, ik vrees dat deze niet echt succes gaan hebben op de grill). Ik beland uiteindelijk aan de kassa met gemarineerde spek voor Cas en kippenboutjes voor de kinderen. Hiermee overschrijd ik mijn budget met 2 € maar dat haal ik volgende week wel weer in ("hopelijk houdt de hittegolf niet aan", denk ik spontaan). Gelukkig heb ik voldoende alternatieve bordvulling in gedachten zodat het geen al te kale reis wordt. Ik heb thuis nog verschillende groentjes, ik kan wat patatjes vullen met zelfgemaakte soya-kruidenboter (alle kruiden groeien gewoon in de tuin), ik kan een quinoasalade maken en de rabarber uit het groentepakket zal prima dienen als dessert, met wat vanille-ijs. Het zal dus weer een namiddagje in de keuken zijn, maar het is nu eenmaal traiteur Demeulenaere of niets.
Het lijkt me bovendien ook gezellig om wat mensen bij te vragen, want ons sociaal leven had ook nogal te lijden de voorbije 19 dagen. Geen optredens of cafébezoekjes meer voor Cas, geen naaionderonsje meer voor mij (a ja, want er moet 2€ stoelgeld betaald worden), geen ponyclub meer voor Ferre, ... Tijd om weer wat onder de mensen te komen. Ik vraag mijn zus en haar vriend en waarschuw ze vooraf dat we behalve aangenaam gezelschap niet veel te bieden hebben. Ze zullen zelf hun vlees en wat drank moeten meenemen. Aangezien Vicki mijn blog volgt weet ze de oorzaak hiervan, dus maakt ze er geen probleem van. En terwijl ik dit schrijf is alfapapa de houtskool aan het opwarmen om straks zijn langverwachte braadfestijn te kunnen houden. Godzijdank hadden we nog kolen van vorige zomer, anders soupeerde die verdomde bbq nog meer van mijn maaltijdcheques op.
Smakelijk!
vrijdag 7 juni 2013
Dag 18: geletste sletsen en geswapte kasten
Geen titel van de zoveelste sus- en wisstrip, maar echt gebeurd in LolinkaLand.
Soms moet je in het leven lang naar iets zoeken, andere keren moet je er durven om vragen, maar heel soms wordt het gewoon in je schoot geworpen en moet je het enkel nog aannemen.
Cas ging dinsdag naar wekelijkse gewoonte ons groentepakket halen bij Carmen. Zij herinnerde zich dat wij ooit langs de kant van de weg een prachtige antieke kleerkast hadden gevonden (met een bordje 'gratis mee te nemen' erbij). Op het eerste zicht zag het er uit alsof het enkel wat losse planken en een spiegel waren, maar eens ze was behandeld tegen houtwormen en gemonteerd bleek het een degelijke art Deco kast van massief hout. We waren zo blij met deze vondst dat we achteraf nog een flesje Clairette de Die naar de vorige eigenaars hebben gebracht.
En opnieuw stuurde dame Fortuna wat gratis meubilair op ons pad. Een klant van de natuurslagerij had namelijk geklaagd dat hij een oude kast had die in zijn weg stond, maar zelf was hij niet meer in staat om deze te verhuizen. Carmen meende dat dit misschien iets voor ons was?
Cas had maar een half woord nodig en hij ging een kijkje nemen bij deze vriendelijke heer. Hij vond er een mooie kleerkast van 100 jaar oud, eentje die prima zou passen bij de eerste die we vonden. Nu kan eindelijk de krakemikkige Ikea kast waar mijn garderobe in huist naar het containerpark, want na 3 verhuizen valt deze zowat uit elkaar.
Het gesprek met het heertje was blijkbaar nog niet ten einde want even later bleek er ook nog een antieke commode te zijn (zo eentje met spiegel en marmeren blad), een dressoir en een nachtkastje. Allemaal gratis mee te nemen want hij wilde er zo snel mogelijk van af zijn.
Via LETS vroegen we wat mankracht en een bestelwagen aan, en de dag erna kwam Koen al heffen in ruil voor wat vlasbloemen. Een buurman kwam even kijken wat er aan de hand was en bood zelfs spontaan nog een houtkachel aan! Sommige dagen zit de wind blijkbaar extra goed.
Verschillende keren vroeg Cas wat meneer in ruil wilde voor deze mooie kasten maar er hoefde helemaal geen wederdienst gedaan te worden, hij was al blij dat hij eindelijk weer wat ruimte had.
En zo ging iedereen tevreden huiswaarts, en kunnen wij straks de nieuwe kast in elkaar zetten.
En die sletsen (sandalen voor de niet-West-Vlamingen) uit mijn titel vonden ook een nieuwe eigenaar. Ik had ze vorig jaar te groot gekocht voor mijn echtgenoot en nu is iemand anders er gelukkig mee. Om nog maar eens aan te tonen dat veel spullen niet weggegooid hoeven te worden, er is altijd wel iemand die je er blij mee kunt maken. Letsen, swappen, swishing, gedeeld gebruiken, ... het zijn allemaal modewoorden voor het oeroude fenomeen van ruilhandel. In tijden van economische crisis is het dikwijls een verademing om niet in euro's te moeten denken. En hoe meer mensen dit beseffen hoe vlotter het ruilen, delen en wisselen gebeurt. Wij zijn in elk geval volledig overtuigd!
Soms moet je in het leven lang naar iets zoeken, andere keren moet je er durven om vragen, maar heel soms wordt het gewoon in je schoot geworpen en moet je het enkel nog aannemen.
Cas ging dinsdag naar wekelijkse gewoonte ons groentepakket halen bij Carmen. Zij herinnerde zich dat wij ooit langs de kant van de weg een prachtige antieke kleerkast hadden gevonden (met een bordje 'gratis mee te nemen' erbij). Op het eerste zicht zag het er uit alsof het enkel wat losse planken en een spiegel waren, maar eens ze was behandeld tegen houtwormen en gemonteerd bleek het een degelijke art Deco kast van massief hout. We waren zo blij met deze vondst dat we achteraf nog een flesje Clairette de Die naar de vorige eigenaars hebben gebracht.
En opnieuw stuurde dame Fortuna wat gratis meubilair op ons pad. Een klant van de natuurslagerij had namelijk geklaagd dat hij een oude kast had die in zijn weg stond, maar zelf was hij niet meer in staat om deze te verhuizen. Carmen meende dat dit misschien iets voor ons was?
Cas had maar een half woord nodig en hij ging een kijkje nemen bij deze vriendelijke heer. Hij vond er een mooie kleerkast van 100 jaar oud, eentje die prima zou passen bij de eerste die we vonden. Nu kan eindelijk de krakemikkige Ikea kast waar mijn garderobe in huist naar het containerpark, want na 3 verhuizen valt deze zowat uit elkaar.
Het gesprek met het heertje was blijkbaar nog niet ten einde want even later bleek er ook nog een antieke commode te zijn (zo eentje met spiegel en marmeren blad), een dressoir en een nachtkastje. Allemaal gratis mee te nemen want hij wilde er zo snel mogelijk van af zijn.
Via LETS vroegen we wat mankracht en een bestelwagen aan, en de dag erna kwam Koen al heffen in ruil voor wat vlasbloemen. Een buurman kwam even kijken wat er aan de hand was en bood zelfs spontaan nog een houtkachel aan! Sommige dagen zit de wind blijkbaar extra goed.
Verschillende keren vroeg Cas wat meneer in ruil wilde voor deze mooie kasten maar er hoefde helemaal geen wederdienst gedaan te worden, hij was al blij dat hij eindelijk weer wat ruimte had.
En zo ging iedereen tevreden huiswaarts, en kunnen wij straks de nieuwe kast in elkaar zetten.
En die sletsen (sandalen voor de niet-West-Vlamingen) uit mijn titel vonden ook een nieuwe eigenaar. Ik had ze vorig jaar te groot gekocht voor mijn echtgenoot en nu is iemand anders er gelukkig mee. Om nog maar eens aan te tonen dat veel spullen niet weggegooid hoeven te worden, er is altijd wel iemand die je er blij mee kunt maken. Letsen, swappen, swishing, gedeeld gebruiken, ... het zijn allemaal modewoorden voor het oeroude fenomeen van ruilhandel. In tijden van economische crisis is het dikwijls een verademing om niet in euro's te moeten denken. En hoe meer mensen dit beseffen hoe vlotter het ruilen, delen en wisselen gebeurt. Wij zijn in elk geval volledig overtuigd!
Abonneren op:
Posts (Atom)