Dag 11: eendenborst en chocolade

Ik moet toegeven dat ik de voorbije dagen een dipje had. Ik durf de schuld hiervan volledig toeschuiven naar de maandelijkse hormonale ongemakken. Naast hoofdpijn en buikpijn bezorgt die verdomde tante Roza mij namelijk een onverzadigbare honger. Laat een bende menstruerende vrouwen los op een all-you-can-eat buffet en het restaurant is gegarandeerd failliet.
De oorzaak was dus bekend en de oplossing lag hem in comfortfood. En laat dat nu net hetgeen zijn dat ik niet meer in huis heb. Rantsoeneren betekent vanzelfsprekend keuzes maken. Vlees is te duur dus dat wordt zwaar beperkt, groenten en fruit worden voorlopig niet meer bio gekocht (gelukkig is ons abonnement volledig biodynamisch) en alles wat niet noodzakelijk is om te overleven valt er van tussen. Geen knabbeltjes meer voor 's avonds voor de buis, geen koekjes, chips of andere ongezonde traktaten. Ik deed enkel een minieme toegeving van een doos roomijs om man en kinderen te vriend te houden, maar zag mezelf daarbij schromelijk over het hoofd. Het gevolg was dat ik gisteren een schrijnende goesting had achter chocolade. Wegens het voorgenoemde suiker- en koemelkvrije dieet is gepaste chocolade vinden geen evidentie. Gelukkig bestaan er ondertussen versies met kokosbloesemsuiker of stevia. Helaas zijn die dingen pokkeduur (reken maar al snel 3 € voor 1 reepje). Geen optie dus.
Ik schreeuwde mijn frustratie uit op het forum van MamAditi: sjokolaaaaaaaa.
Het duurde niet lang of mijn oproep werd beantwoord. Liesbeth bleek mijn redster in nood en op haar bakfiets kwam ze een tablet zwart goud afleveren en met nog wat bemoedigende woorden er bovenop. Net wat ik nodig had. Dat er suiker in mijn lekkers zat kon mij voor 1 keer geen bal schelen, ik vind dat ik al genoeg toegevingen doe deze maand. Met een tasje thee erbij was mijn namiddag meer dan geslaagd.
Bij het thuiskomen stond er nog een pakketje van Linsy voor me klaar met onder andere koekjes en risotto (waarvoor dank, Linsy) en om de dag helemaal in schoonheid af te ronden bracht Michèle 's avonds balletjes in tomatensaus en een bevroren eendenborst.
Ik moet wel bekennen dat ik nog nooit eerder eendenborst klaarmaakte maar als het mij lukt dan zal carnivoor Cas in zijn nopjes zijn dit weekend. Ik heb nog ergens zoetzure saus liggen die er wel zal bij passen dus we gaan het er op wagen.
Op zaterdagavond kunnen we de voetjes onder tafel schuiven bij mijn ouders, ter gelegenheid van mijn moeder haar verjaardag. Ik hoop dat ze tevreden zal zijn met mijn zelfgemaakte geschenkje, al moet ik dat deze avond nog zien af te werken. Weer een werkweek achter de rug en een weekend voor de boeg. De spinnenwebben in mijn hoofd blaas ik weg met een luide portie balkanbeats en ik probeer nog niet teveel te denken aan welke hindernissen er nog op ons pad zullen komen. Maar ik spaarde voor de zekerheid de helft van de chocolade...

Dag 10: pseudo-vlees voor carnivoren

Zowat op hetzelfde moment dat we met het groentenabonnement gestart waren voerde ik 6 jaar geleden ook al de befaamde 'vegetarische donderdag' in. Het was puur toeval dat ik dit op donderdag plaatste want van eVa had ik toen nog nooit gehoord. Ik wou echter iets doen voor 'het milieu' want het krijgen van een kind had mij in één klap veel bewuster gemaakt van de wereld waarin het zou opgroeien.
Niets zo beïnvloedbaar als pas bevallen moeders. Nog steeds beneveld door een grote dosis week-maak-hormonen kun je die voor elke zaak warm krijgen. Hoe vaak heb ik niet zitten snotteren in de zetel bij de journaalbeelden van oorlog, ongevallen en natuurrampen. Eén close-up van een hongerig kindje was genoeg om de sluizen open te zetten en mijn eigen gebroed vast te klemmen in een verstikkende knuffelgreep. De gedachte dat je kinderen allerlei onheil kan overkomen maakt onmiddellijk de tijger in een vrouw wakker. Verkopers van allerhande babyspullen weten dit al lang. Even vermelden in hun reclame dat je als moeder je kind zwaar tekort doet als hij of zij het aangeboden speeltje/meubel/voedingswaar niet krijgt en de horde oestrogeenbommen loopt en masse naar de winkel om het in huis te halen. Na het eerste kind weet je meestal wel beter en belanden al die misbaksels op de tweedehandsmarkt of op zolder.
Maar goed, ik wou het dus over 'veggie-donderdag' hebben. Ik was al vanaf de start erg overtuigd maar zoals steeds was het mijn halve trouwboek die weer dwars lag. Grotere cranivoren dan hem zul je moeilijk vinden, tenzij in de oertijd misschien. Elke week opnieuw was het dus strijd tussen mij en mijn harige holenmens. Geen enkel vleesloos gerecht kon hem bekoren. Het klagen begon dikwijls al op dinsdag: "oh nee, overmorgen weer vegetarisch" en wakkerde aan tot het op donderdag oorverdovend luid werd. Met lange tanden at hij een paar hapjes tofu-wok of rode-bieten-lasagne. Groenteburgers vond hij te droog, seitan was iets van satan en quorn was enkel goed om te winnen met scrabble. Ik bleef echter standvastig volhouden en experimenteerde honderduit in de hoop toch iets te vinden dat hem aanstond. Eén keer slaagde ik erin om hem te misleiden; in zijn lievelingsgerecht 'paprika/ajuin met rijst en currysaus' had ik het gehakt vervangen door een diervrije kloon en nietsvermoedend at hij zijn bordje leeg. Gniffelend meldde ik hem achteraf mijn hoogverraad en beschaamd moest hij toegeven dat het 'best wel oké was'. Vanaf dan leek het tij te keren.
Niet dat hij nu niet meer durft te klagen en donderdag zal nooit zijn favoriete dag worden, maar na 6 jaar weet ik eindelijk met welke gerechten ik mijn vleeswolf éénmalig kan vermurwen. En wat de kinderen betreft ben ik vroeg genoeg begonnen met mijn indoctrinatie. Die vragen op donderdag dikwijls nog wat extra 'vleesje' en wijzen begerig naar de linzenburger in de pan.

Dag 9: miserios en ellendos

De trouwe volger zal gisteren wellicht gemerkt hebben dat onze eerste volle week achter de rug is. Ik was al helemaal verheugd over hoe vlot het allemaal verloopt. Logisch dat vandaag dan alles fout begon te lopen, zo gaat dat nu eenmaal volgens Murphy.
Het begon deze morgen bij het openen van mijn broodbakmachine. Wat daar te vinden was zag er alles behalve 'broodachtig' uit. Het leek meer op de paddenstoelenwolk boven Hiroshima.
Ik vermoed dat het een probleem van teveel gist moet geweest zijn, verder reikt mijn kennis van broodbakken eigenlijk niet. Godzijdank gebeurde dit op een woensdag wanneer er geen lunch voor de kinderen gemaakt moet worden en kon ik nog de onderkant van het brood recupereren als ontbijt.
Ik wrong het misbaksel (letterlijk dus) in de elektrische broodsnijmachine maar zorgde meteen ook voor wat fijne vleeswaren voor erop: mijn middelvinger. Een diepe snee in mijn broodnodige naaivinger (o jee wat klinkt dit fout, ik bedoel de vinger waarmee ik mijn naald vasthoudt natuurlijk).
De toon was dus meteen gezet. De dokter waar ik ging voor Folke zijn vaccinatie had een halfuur vertraging, de babyfoon ging stuk en tante Roza kwam met het Russisch leger binnenwalsen. Door al die tegenslagen ging ik aan het emo-shoppen in de Colruyt en nam zowaar 2 dingen mee die niet op mijn streng gecontroleerde lijstje stonden. Daarmee overschreed ik vanzelfsprekend het vooropgestelde budget voor deze week en dat terwijl we nog 31 dagen te gaan hebben.
Op het werk was het gevaar gisteren al gelokaliseerd maar ik had er toen nog niet over geschreven. Ik leerde namelijk dit weekend dat je beter niet reageert als je nog stijf staat van de emoties.
De bom zat dus nog in mijn mailbox, een echte 'obusios' zoals de West-Vlaamse landbouwers in het Pools plachten te zeggen. Omwille van de privacy kan ik niet in detail treden maar er was slecht nieuws ivm mijn maaltijdcheques. het ziet er naar uit dat deze zullen worden afgeschaft. Met onmiddellijke ingang!
Zonder die maaltijdcheques van volgende maand wordt het wel heel moeilijk, dan moet ik de broeksriem nog meer aanspannen en mag er in principe niets meer fout lopen. Het wordt de komende dagen dus bang afwachten wat er definitief beslist zal worden.
Gelukkig kan ik nog wat teren op de donaties die ik al gekregen heb. Qua rijst, deegwaren en granen zullen we niets tekort komen. Maar het is vooral om de echtgenoot gemotiveerd te houden dat ik creatiever uit de hoek zal moeten komen. Uit medelijden heb ik hem maandag een maaltijdcheque gegeven die hij volledig voor zichzelf mocht besteden. Iets waar hij vroeger eens smalend mee gelachen zou hebben is deze maand plots een grote luxe. Ik heb echter al spijt van deze zet als ik bedenk dat we nu misschien nog 2 weken langer moeten doen met het huidige aantal dat nog overblijft. Ik zal de site van LETS nog maar eens afspeuren op zoek naar alles wat enigszins eetbaar is. Al moet ik toch wat op de uitgaven van mijn vlasbloemen letten, daar ben ik deze week ook bijzonder kwistig mee geweest.
Toch nog een grappige noot om deze mislukte dag mee af te sluiten: wist je dat autocorrect de woorden 'naaivinger' en 'emo-shoppen' respectievelijk had aangepast tot 'nazi-vinger' en 'emoe-shoppen'. Kwestie dat dit wel courant gebruikte woorden zijn natuurlijk :-)

Dag 8: hroentjes uit de westhoek

Eigenlijk ben ik stiekem wel een beetje een gewoontedier. Mijn leven en dat van de kinderen verloopt veel vlotter als er niet teveel afgeweken wordt van de dagdagelijkse routine. Je mag daar echter niet teveel voor uitkomen want dat wordt als 'saai' en 'sleur' aanzien terwijl alles tegenwoordig  snel, hip en vernieuwend hoort te zijn. Dat ik op mijn werk steeds hetzelfde toilet kies (het middelste van de drie) zelfs al is dit bezet en de andere niet, illustreert mijn honkvastheid. Ik probeer dus in mijn huishouden ook wat ankerpunten in te voegen, voor zover dat het mogelijk is in die immense chaos. Zo is maandag al eeuwenlang 'marktdag'. Dan kopen we wat groenten en vlees, af en toe eens een lekker kippetje (en dan krijgen we steevast het 'er is weer te weinig saus bij' discours van Cas), stoppen eens bij de KoffieQueen en voor we het weten zijn we bijna 50 € kwijt. No go-zone voor de komende weken dus.
Op dinsdag komt ons groentenpakket aan. Ook dit abonnement loopt al lang, ik ben ermee begonnen toen Ferre op 6 maanden zijn eerste vaste voedsel kreeg en nu hebben we een gezonde kleuter van 6 jaar rondlopen. Onze vaste leverancier is De Blauwe Spie uit Lo-Reninge maar we hoeven zelf zo ver niet te rijden achter onze groentjes, die worden netjes geleverd bij natuurslagerij Malfait in Kortrijk.
Het spannende is dat je nooit op voorhand weet wat je gaat krijgen. In het begin leverde dat soms verrassingen op bij het ontdekken van vreemdgevormde gewassen. Een blik op het bijgeleverde spiekblaadje met recepten leerde ons dat deze speciallekes onder andere daïkon, koolrabi, paksoi, misuna, pastinaak, postelein, topinamboer, warmoes en rammenas waren. Ondertussen kennen we onze pappenheimers al goed en weten we ze al te temmen.
De eerste keren ontbrak al eens de inspiratie om iets met de paria's onder de groenten te doen. De oplossing was dan meestal om ze voor te schotelen aan de kinderen (enkel een optie tot ze anderhalf zijn want daarna lusten ze plots niets meer) of in de soep te draaien. Gaandeweg ontdek je echter lekkere receptjes en begin je zelfs uit te kijken naar die vreemdelingen. Op dit gebied mis ik mijn oven keihard. Sinds we verhuisd zijn naar onze huidige ruïne heb ik wel een industrieel fornuis (tweedehands en maak je geen illusie, het is verre van mijn gedroomde AGA) maar dus nog geen oven. Een lekkere ovenschotel, groentenlasagne, zelfgemaakte pizza of een zondags gebraad zit er dus voorlopig nog niet in. Gelukkig zijn er nog talloze andere mogelijkheden om iets lekkers op tafel te zetten, al heb ik niet altijd het meest enthousiaste publiek ervoor. Over mijn dochter en jongste zoon kan ik niet klagen, die proeven meestal zonder morren en eten dan naargelang ze veel of weinig honger hebben. Maar breek me de bek niet open over de oudste 2 mannen. Als ik die de menu liet schrijven dan aten we ofwel elke pasta met pesto ofwel biefstuk, heel gevarieerd dus. Gelukkig is moeder de vrouw nog steeds de baas achter haar fornuis en eten we wat de creuset schaft: hroentjes uit de Westhoek, recht van het veld!

Dag 7: borsten en billen

Nadat ik gisteren over MamAditi en natuurlijk opvoeden schreef maakte ik mij de bedenking dat dit project geen kans had van slagen zonder enkele bewuste keuzes die wij reeds in het verleden maakten. Als ik geen borstvoeding zou geven aan onze jongste spruit verloor ik al de helft van ons eetbudget aan melk van poederkoeien. En ook pampers hoeven niet aangekocht te worden. De katoenen luiers die we gebruiken zijn al derde- of zelfs vierdekinds.
Ik merk dat er bij sommige mensen nog steeds een compleet achterhaald idee heerst over wasbare luiers. Ze menen dat ik ganser dagen tot aan mijn ellebogen in de kindermest zit. Middelleeuwse taferelen van grote flanellen lakens die tot vierkante meters luier worden hersneden, kinderbuikjes gespietst door gigantische veiligheidspelden en wasborden en zinken teilen doemen in hen op.
Niets zo gemakkelijk echter als de hedendaagse katoentjes. Een handig sluitingsysteem met velcro of drukknoopjes spaart het velletje van onze kleintjes. Geen dikke vormloze pakken stof in de broek maar een gewone pasvorm zoals traditionele wegwerpluiers. Maar dan wel mooier om naar te kijken en zachter.
Bovendien keil ik mijn luiers gewoon zo de wasmachine in. Even het inlegvliesje met daarop de grote boodschap het toilet inwippen en voor de rest heb je er geen omkijken meer naar. Het is ook een fabeltje dat deze luiers speciale inweektijd, langere wasprogramma's of hogere temperaturen nodig hebben; die van ons belanden gewoon op 60° tussen alle andere witte was en zijn even proper. En zijn er dan al eens hardnekkige kleurvlekken achtergebleven dan lost het zonnetje die wel even op (als ze te vinden is tenminste). Na het drogen op het wasrek zet ik dan de wederhelft aan het werk: 'Luiers-vouwen-tijdens-het-kijken-van-een televisieserie' is ondertussen een verplichte hobby voor hem. Iedereen tevreden dus, vooral ook onze kleine man.(zie foto)
Maar heel soms durft het wel eens fout lopen. Zo is er het verhaal van die ene natte luier die spoorloos verdwenen was en een eindje na onze verhuizing weer opdook maar dan met een pruik er op. Zelfs die luier heb ik kunnen redden (al mocht hij dan wel voor 1 keer in een badje van 90° om het witte paard er af te krijgen). Of de histoire van de gruwelijk stinkende kakpamper die na het terugkomen van bij de onthaalmoeder nog een nachtje bleef slapen in onze auto, in hartje zomer. Heerlijk instappen was het de dag erna!
Maar deze kleine accidentjes kunnen het toch niet halen bij het verhaal van een vriendin die haar wegwerpluier per ongeluk had meegewassen. Dan krijg je het 'papieren-zakdoek-in-de-was'-syndroom maar dan maal 10. En dan lacht zo'n katoenen luier-hippie als ik stiekem in haar vuistje. Toch achterhaald zo'n saaie wegwerpluier ...

Dag 6: Back to school

Vandaag geen luie zondag maar we gingen voor even terug naar de 'schoolbanken'. Ik ben al enkele jaren vrijwilliger bij vzw MamAditi, een vereniging die natuurlijk opvoeden hoog in het vaandel draagt. Ik heb al ontelbare uren gesleten op hun forum: om te klagen, te ventileren, vreugde te delen of te showen met foto's van mijn goddelijk knappe kinderen. Daarnaast ontvang ik met 2 collega's 1x per maand de mama's (in spe) in het Kortrijkse voor een gezellige ontmoeting onder gelijkgestemden.
Vandaag werden de vrijwilligers van over het hele land in Haaltert verwacht om wat bij te leren over  sociale media en communiceren.
Een blik op de benzinetank van onze auto deed me toch even twijfelen, maar aangezien er voor komende weken geen andere verre verplaatsingen op het programma staan waagde ik toch de sprong.
Ik was bovendien genoodzaakt om ook mijn kroost mee te nemen, aangezien de papa de hele dag met gasleidingen en slijpschijfmachines wou spelen en dat nu niet de meest kindvriendelijke omgeving is.
Het werd een ontspannen dag met boeiende lezingen en leuke ontmoetingen met mensen die ik normaal enkel online spreek. Lien had speciaal voor mij een brood meegebracht, iets wat de man des huizes ten zeerste zal appreciëren. Hij zweert toch nog steeds bij lekkers 'van den bakker', hoe zeer ik ook mijn best doe met de nieuwe broodmachine. Karen merkte op dat mijn boterhammen keurige dunne sneetjes waren en ik moest eerlijk bekennen dat ik ondertussen een broodsnijmachine heb geletst. Niet helemaal in de geest van het consuminderen maar wel 'betaald' met vlasbloemen dus nog steeds volgens mijn opgestelde regels.
In het terugkeren naar huis zijn de kinderen moe en hongerig maar de picknickmand is helemaal leeg. Even kom ik in de verleiding om te stoppen bij een baanwinkel of een frituur, om van het geweeklaag verlost te zijn, maar ik bijt op de tanden en rij netjes huiswaarts. Daar kan mijn uitgehongerde bende zich tegoed doen aan het eten dat Ruth, Michèle en Manuela de voorbije dagen mee brachten. De man moppert dat hij toch wel iets 'deftig' wil eten want hij heeft vandaag hard gewerkt dus offer ik een portie spitskoolpuree en een worst uit de diepvries op.
Het weekend is vlekkeloos verlopen en we gaan opnieuw een werkweek in zonder geld.

Dag 5: Star Wars met popcorn

Het weekend start bij ons net zoals een doordeweekse schooldag: om 6u klimt de oudste krullenbol uit zijn bed, legt de pc aan en begint te 'joe-tjoepen'. Al snel horen we het getrippel van zijn zus en tegen 7u is heel de bende paraat. Wat dus ook betekent dat we een lange dag hebben die helemaal gevuld moet geraken.
Voor het eerst ondervindt ook Ferre wat het betekent om zonder geld te leven.
Normaal gaat hij elke zaterdagnamiddag naar vzw Jutte paardje in Lauwe, waar hij op speelse manier leert paardrijden. Helaas draven die beesten niet voor niets rondjes met een horde joelende kinderen op hun  rug, ze vragen daar ook (terecht) een honorarium voor. Gedaan met paardrijden voor 5 weken dus. Om hem te troosten vraag ik Ferre wat hij het allerliefste wil doen. "Star Wars" klinkt het uit de mond van mijn 6-jarige. Onze zoon kan soms last hebben van tijdelijke obsessies. Na de strijkparel-manie, de wereldduurrecord 'vliegtuigvouwen' (5 weken aan een stuk werd elk stuk papier in huis tot straaljager omgevormd) en de ontembare lego-passie, heeft hij sinds enkele weken een ongezonde interesse in alles van Star Wars. Het zal wel een gat in mijn cultuur zijn maar zelf heb ik deze films nog nooit gezien. Op naar de bibliotheek dus.
Het uitstapje naar de bib is gelukkig al een ochtendvullende bezigheid. Sinds enkele weken is het gebouw in Kortrijk helemaal vernieuwd en is er voor elk wat wils. Terwijl Bente zich op een toren boeken stort en Folke het speelhoekje onveilig maakt kies ik samen met Ferre het nodige lees- en kijkvoer. Enkele mama-papa dvd-series voor de kinderloze avonduurtjes, een stapel strips, dvd's voor de kids en natuurlijk de eerste film van Star Wars met een bijhorend boek.
Na het middageten doet Folke zijn dutje en maak ik met de andere 2 kinderen verse popcorn. We versieren zakjes in papier en installeren ons vervolgens voor de televisie voor een echte 'cinema'-namiddag. Ik merk dat ik zelf ook relaxter ben en eens kan genieten van het 'nietsdoen'. Geen boodschappen die nog snel snel moeten gebeuren, geen verplichte activiteiten waar je op tijd je kinderen moet afzetten of (als je dat nog wil) ophalen en geen geld dat de deur uitvliegt zonder dat je goed beseft waar het heen is.
We sluiten de dag af met een bezoekje aan de schoonouders en worden getrakteerd op gratis eitjes.
Hadden we een oven dan waren de mogelijkheden hiermee legio maar nu belanden deze kippen-in-de-dop morgen waarschijnlijk in een lekkere omelet of roerei.
Bij het in bed stoppen vraag ik toch nog eens aan Ferre of hij het een leuke dag vond want ik voel mij schuldig omdat ik hem zijn paardrijden heb ontzegd. Ik maakte mij echter zorgen om niets want paard en pony zijn al vergeten en mijn kleine  man zal vanavond tevreden dromen over popcorn en Yoda.

Dag 4: kringloopgeluk

Vandaag had ik een vrije dag. Voor het eerst sinds de start van mijn project voelde ik de aandrang om naar mijn favoriete vakantieoord te trekken: de kringloopwinkel.
Mensen die mij in het echt kennen weten wellicht dat ik een milde kringloopverslaving heb. Minimum 2x per week spring ik eens binnen in het walhalla van retro speelgoed, goedkope kinderkledij en servies dat zelfs de bomma ouderwets vind. Niets dat mij zo gelukkig maakt als het vinden van huisraad en kleren die zo oud zijn dat ze ondertussen weer helemaal 'in' zijn. Wekelijks schuim ik de rekken af achter gordijnen, tafelkleden en lakens die ik vervolgens omtover tot rokjes, jurkjes en T-shirts. Maar nu moet ik dus met een grote boog rond deze snoepwinkel heen rijden.
Gelukkig is het niet de eerste keer dat ik radicaal afkick van een verslaving. Meer dan een jaar geleden besloot ik van de ene dag op de andere te stoppen met suiker eten. Niet dat ik ervoor suikerklontjes vrat als een boerenpaard, maar ik heb het hier dus over alle voedingswaren met toegevoegde suikers in. En dat zijn er veel, heel veel. De maand ervoor had ik ook al koemelk en afgeleiden moeten schrappen van het menu wegens een allergische baby dus in het etiketten scannen had ik ondertussen al de zwarte gordel. Na de eerste weken cold turkey vielen de ontwenningsverschijnselen langzaam weg en voelde ik mij veel opgewekter, energieker en gezonder. Ook nu nog houden we dit spartaans dieet trouw vol, omdat ik voel dat mijn lichaam er op alle vlakken baat bij heeft.
Hopelijk gaat het afkicken van kringloopshoppen even vlot. Want ook de rommelmarkten zal ik de komende maand links moeten laten liggen. Gelukkig had de God der Brol en Antiquiteiten medelijden met mij en stuurde hij een kleine beloning op mijn pad. Uit de give box op school viste ik een paar rustieke klompjes voor mijn dochter en een knutseldoosje om pom-pom dieren te maken.
Een pleister op een houten been, maar dan wel een gratis pleister.
En nu op onze klompen het weekend in ...

Dag 3: halve vuilniszakken en halve vaatwastabletten

Op dag 3 sta ik een kwartier vroeger op om het ontbijt en de boterhammen klaar te maken. Want een zelfgebakken brood moet natuurlijk ook nog zelf gesneden worden.
Niet evident als je man het broodmes gebruikt heeft om glaswol mee te snijden en je het dus met een fileermes moet zien te rooien. Na wat gesukkel krijg ik toch redelijke boterham-achtigen op de plank. Het ziet er oké uit maar de echte test is om ze voor de kinderen hun neus te zetten. Wordt deze opgetrokken dan weet ik hoe laat het is. Ferre eet echter zonder morren zijn bordje leeg en Bente die wou wel proeven maar Folke was haar te snel af. Missie broodbakken is dus geslaagd.

Op het werk is het een kalme dag. Ik eet de rest van het brood als lunch dus deze avond zal er opnieuw gebakken moeten worden. Tot mijn blijdschap ontvang ik nog enkele berichten met aanbiedingen voor eten, spannend omdat ik niet precies weet wat de mensen zullen binnen brengen. Misschien leer ik nog iets nieuws kennen?

Ik merk ook dat mijn blog al op heel wat lezers kan rekenen. Nu wordt de druk om het vol te houden toch wat groter. Aan de andere kant bedenk ik mij dat ik deze mensen goed ga kunnen gebruiken als er weer hindernissen op ons pad komen.

Normaal had onze vuilniszak deze ochtend moeten buiten staan maar ik heb hem op het laatste moment terug binnen gehaald. Hij was slechts voor 3/4de gevuld dus hij kan wel nog enkele dagen mee. In normale omstandigheden zou zo'n volle zak in de gang mij storen maar nu kan ik enkel denken aan het feit dat ik maar 3 zakken meer heb voor 5 weken. Nog beter recycleren dus.

Ook de vaatwastabletten worden gerantsoeneerd. Enkele maanden geleden vond ik een afwasmachine nog een overbodige luxe maar nadat we een oud beestje cadeau kregen van Karen ben ik op slag verliefd geworden. Met een gezin van 3 kinderen, een huis dat in feite een bouwwerf is en een job waar ik mijn afwas niet mee naartoe kan nemen doet onze Conchita ongelooflijk goed dienst. Ik probeer of deze robuuste dame ook haar kunstjes kan met een halve ecover-tablet en mijn afwas is zowaar proper. Vreugdesprongetje!

Morgen dag 4 en dus al één tiende achter de rug. Ik zei toch dat het simpel zou zijn. (klopt toch voor de zekerheid even af op een geletst wijnkistje).

Dag 2: De Colruyt-queeste

Vandaag moeten er boodschappen gedaan worden. Aangezien ik zonder nadenken in dit project gestapt ben heb ik dus ook niet op voorhand kunnen hamsteren. Zo is het natuurlijk eerlijker. Want iedereen kan een maand zonder boodschappen als je eerst je kelder, frigo en diepvries volstouwt.
Aangezien de karige maaltijdcheques 4 weken moeten meegaan leg ik mezelf een strikt budget op: 40 € voor een hele week. Ik schrap in mijn lijstje tot enkel het hoognodige overblijft. Toiletpapier, bloem om brood te bakken, smeerboter, 1 keer vlees en 1 keer vleesvervanger, en om Cas gemotiveerd te houden mag hij van mij 1 zak chips kiezen.
Ik wik en weeg tussen de rekken maar wordt beloond aan de kassa: 34 €. Onderweg kom ik voorbij een schaal 'proevertjes'. De koekjes zijn netjes per stuk verpakt en lijken mij ideaal als vieruurtje voor Ferre en Bente. Zou ik er 2 durven meenemen ? Ik leg ze open en bloot in mijn kar en ben benieuwd of de kassadame mijn schaamteloze daad als diefstal zal beschouwen. Zonder blikken of blozen hevelt ze de koekjes over naar de tweede kar. Oef... ik ben blijkbaar niet de eerste die tot thuis wacht om te 'proeven'.
Al bakfietsend naar huis besef ik dat ik vergeten ben maïskoeken te kopen. Mijn stok achter de deur mocht het zelfgebakken brood mislukken. Dan maar hopen dat mijn nieuwe machientje netjes doet wat er van hem verlangd wordt. Want anders wordt het morgen improviseren om de boterhamdozen gevuld te krijgen.
Als middageten schotel ik mezelf een restje spaghetti voor. Met saus uit de diepvries en verse rucola uit 'den hof'. Ik was de salade, mizuna en waterkers uit ons groentenpakket om vanavond aan de kinderen te serveren met eitjes en spek. Een goedkope maaltijd waar ze dol op zijn. Hun tweede lievelingsgerecht is pesto 'uit een potje' dus ik denk dat ze deze maand heel blij gaan zijn als hen dat 2 keer wordt voorgeschoteld.
Ik fiets goedgeluimd naar het werk op de nieuwe fiets die we gewonnen hebben in het weekend. Een paar uurtjes knutselen en onze versierde bakfiets kaapte de hoofdprijs weg op de bike parade. In navolging van deze voltreffer besluit ik uit te kijken of er nog meer wedstijden zijn waar we kunnen aan meedoen.
Na het werk smullen de kinderen van hun maaltijd maar krijg ik van Bente obstakel 3 op mijn bord. Ik scoorde voor haar een fietsje op de rommelmarkt en ze vraagt zich af wanneer het 'gemaakt' gaat worden. Voor de prijs van 5 € moest ik er namelijk bijnemen dat de achterband vervangen moet worden. Een hobby-fietsenmaker vinden zou nog moeten lukken maar dan blijft de kwestie dat de band aangekocht moet worden. Ik omzeil het probleem door mijn dochter te overtuigen van nog even op haar houten step te blijven 'oefenen' en noteer de fietsband al virtueel bij de eerste uitgaven die ik ga doen na eind juni.
De kinderen gaan nietsvermoedend slapen terwijl beneden het eerste brood aan het bakken is. Straks zet ik mij aan de naaimachine en tover ik een oude handdoek om in een mooie mouwslab. Want de pasgeboren dochter van onze vrienden heeft natuurlijk nog steeds recht op een persoonlijk cadeautje.
Dag 2 bijna achter de rug. Morgen een doktersbezoek dat al gepland stond dus voor het eerst sinds maandag zal ik mijn portefeuille moeten bovenhalen. Daarna steek ik ze vlug terug waar de zon niet schijnt (op dit moment kan dat overal zijn).
Op naar dag 3...

Dagen zonder geld : Dag 1

Dag 1.

Nu is het voor 'echt'. Ik licht mijn wederhelft in over mijn besluit en tot mijn verbazing is hij enthousiast. Voor even toch. Want dan komt het eerste obstakel al op ons pad. Mijn gsm is stuk. De vochtigheid van de rommelmarkt gisteren is tot in de batterij gekropen. Voor een gecompliceerde werk- en gezinssituatie als de onze is dit een onontbeerlijk toestel. Vroeger zouden we waarschijnlijk op zoek gegaan zijn naar een goedkoop nieuw toestel maar zonder geld kun je zelfs geen tweedehandse aankopen. Ik blijf niet bij de pakken zitten en improviseer met een ander type batterij en 2 haarrekkers. Het ziet er niet uit, maar het werkt. Ik heb echter geen tijd om mij te verheugen over mijn eigen vindingrijkheid want obstakel 2 dient zich al aan. Deze keer brengen de kinderen het slechte nieuws: “mama, Ketnet is kapot”. Een Kingsize Katastrofe. We werken namelijk met een dvb-t antenne om zo toch de basiszenders één, canvas en ketnet te kunnen ontvangen. Tot vandaag dus. Ik besluit van onmiddellijk mijn hulplijn in te schakelen: LetsLeie.

Sinds enkele weken zijn we lid van deze organisatie. Lets is een moderne manier van ruilhandel. Je doet iets voor iemand en ontvangt daar een bepaald aantal 'vlasbloemen' voor, die je op jouw beurt dan weer opnieuw kunt besteden. Zo 'letsten' wij al houten balken, wijnkistjes, kampeerspullen en bouwmateriaal en vond het wafeldeeg dat ik overhad van Bente's verjaardagsfeestje een nieuwe eigenaar. Ik gooi mijn voornemen en de bijhorende problemen op de Lets Facebookpagina en er komt onmiddellijk reactie. Hilde heeft nog een oude gsm liggen en Marc een dvb-t ontvanger. Ik schotel hen ook mijn broodprobleem voor: bij de bakker kun je niet betalen met maaltijdcheques en we hebben geen oven om zelf te bakken. Prompt vliegen de broodbakmachines rond mijn oren. Ik ben stiekem ontroerd door zoveel respons. Ik krijg in de loop van de dag nog meer aanbiedingen voor spaghettisaus, koekjes, bereide maaltijden en ander lekkers. Helaas kan ik hier niet op ingaan wegens ons koemelkvrij dieet. Maar mijn experiment brengt blijkbaar toch iets los bij de mensen.

Dat is ook het moment waarop ik besluit om een blog te starten. Zo kan iedereen mee volgen hoe zo'n maand eigenlijk verloopt. Welke problemen er kunnen opduiken en hoe die opgelost worden. Want ik moet toegeven dat ik beter toch eerst eens nagedacht had voor ik mij in dit avontuur stortte. Halverwege de dag belt Cas om te zeggen dat hij gezondigd heeft. Hij had boterhambeleg nodig voor tijdens het werk en de maaltijdcheques zaten nog in mijn tas. Daar had ik inderdaad niet aan gedacht. Ik besluit van dit als een klein noodgeval te beschouwen en ben al blij dat hij überhaupt wil meewerken. Hij belooft dat dit een eenmalige terugval was. Het vlees is zwak en de charcuterie verleidelijk.

's Avonds zit mijn nieuwe roze nokia in de brievenbus en komt Michèle langs met een mooie broodbakmachine. In ruil beloof ik haar wat naai- en verstelwerk te doen. Ik sluit de dag af met een goed gevoel. En zonder lege maag...

40 dagen zonder geld: Dag 0

Daar sta ik dan met mijn rommelmarktkraampje op een blauwe maandag. Het blauw komt echter niet van de stralende lucht maar van de bakken regen die er uit vallen. Ik heb veel tijd om na te denken die dag want er zijn amper voorbijgangers, laat staan kopers.
Cas komt mij even aflossen en hij ziet het allemaal nogal somber in. De verbouwingen aan ons café schieten niet op waardoor we enkel maar geld uitgeven in plaats van er te verdienen. Er moet dringend iets gebeuren, maar wat?
We besluiten ons boeltje te pakken en ik ga met een onbehaaglijk gevoel naar huis. Hoe gaan we volgende maand de puzzel in elkaar passen om rond te komen. Welke onverwachte kosten mogen we weer verwachten ? Ik realiseer me bovendien dat mijn volgende maandloon verrekend wordt met het vakantiegeld van mijn vorige werk en het dus sowieso een maand zonder geld wordt.
Bij deze gedachte gaat het licht branden. Ik herinner me van op het forum van MamAditi iemand die een 'week zonder geld' leefde. Halsoverkop besluit ik dat dit de oplossing is: een maand zonder geld! Letterlijk dan. Ik stel voor mezelf de regels op:

- vanaf morgen begin ik er aan. Ik ga het 40 dagen volhouden, niet toevallig is het dan 29 juni en is er het eerste repaircafé in Kortrijk.
- vaste kosten en rekeningen worden gewoon doorbetaald. Het is niet de bedoeling om deze op te schuiven zodat ik in juli dan met een grote stapel rekeningen en aanmaningskosten zit.
- voor 'noodgevallen' mag er uitzonderlijk met geld betaald worden. Onder noodgevallen voorzie ik dokterskosten (+ eventuele medicatie), vervoerskosten naar het werk of onvoorziene omstandigheden die op geen enkele andere manier op te lossen zijn.
- voedsel en kleine boodschappen worden betaald met de maaltijdcheques, zijn die op dan worden er geen boodschappen meer gedaan. We hebben wel ons wekelijkse groente- fruit en aardappelabonnement (hoort bij vaste kosten) en een tamelijk gevulde diepvriezer. Dit zou moeten voldoende zijn om niet van de honger om te komen.
- voor de rest wordt er geen geld uitgegeven. Dingen die kapot zijn worden ofwel niet vervangen (creatief zijn is de boodschap), ofwel geleend of geletst.

Met de basisregels in mijn hoofd ga ik iets geruster slapen. Dit wordt een makkie, daar ben ik van overtuigd...