Af en toe word ik overvallen door een hele vreemde drang, namelijk de goesting om nog eens naar 'den Ikea' te gaan. Ik worstel altijd even wanneer ik die behoefte voel opkomen want ik weet sowieso dat ik er achteraf spijt van ga hebben, en toch overwint de begeerte het meestal.
Eigenlijk staat zo'n zweudse shopkeuten vol plastiek aan dumpingprijzen haaks op de principes die ik nastreef om zoveel mogelijk tweedehands en verantwoord spul aan te schaffen, en toch word ik onherroepelijk meegezogen in de lokroep van Billy, Pax en hun gedemonteerde vrienden. Ik heb geprobeerd te analyseren hoe dit gevoel veroorzaakt wordt want mijn dierbare echtgenoot deelt deze sporadische passie niet, integendeel voor hem is zo'n tripje het voorgeborchte naar de hel.
Volgens mij is het toonzaaltrappelen tussen al die fake geïnstalleerde woonruimtes gewoon omdat we hier zelf in een bouwval leven, en ik dus uit gemis graag eens in een tot in de puntjes ingerichte living vertoef. Verder geeft het aankopen van nieuwe opbergdozen bij mij altijd de aanzet tot het effectief wegruimen van een heleboel rommel en dat schept ook rust in het hoofd. En tenslotte ben ik stiekem fan van de ballen en de amandel-chocoladetaart, al moet ik bij de eerste tegenwoordig de saus laten wegens niet koemelkvrij en van de laatste mag ik helemaal niet meer proeven.
Vorige week jeukte het dus opnieuw, en met als excuus dat Cas klemlampjes nodig had voor zijn muziekinstallatie, trok ik IKEA-waarts.
Ik had eigenlijk al meteen de wind tegen. Mijn derde kind wilde namelijk niet naar school die dag en op de E17 naar Gent stond er blijkbaar een file. Ik wou dan wel graag gaan brolwinkelen maar ik ben nu ook niet zo gek om met een peuter en een baby die een hekel heeft aan de maxi-cosi, vrijwillig in een autorij te gaan aanschuiven voor een dik uur. Dan maar naar Frankrijk, in Lille is er ook eentje en die is eigenlijk nog dichter dan Gent, maar de prijzen zijn er meestal iets duurder. Tijd is echter ook kostbaar en geduld nog meer, dus ik stak vermetel de landsgrens over (wat een mens allemaal niet overheeft voor een plastieken bak).
Om de verplaatsing toch iets verantwoorder te maken vraag ik meestal op voorhand aan lotgenoten of ze nog iets nodig hebben, zodoende kan ik het voor mezelf rechtvaardigen dat ik eigenlijk aan naastenliefde doe door te shoppen voor werkende mensen met een tekort aan tijd.
De 3-jarige vond het eerst heel spannend, al moet ik bekennen dat zijn favoriete uitstap sowieso 'de winkel' in het algemeen is, daar is hij altijd wel voor te vinden, onze kleine kapitalist. Na enkele showroomkamers was de fun er echter af en moesten we in sneltreinvaart door de overvloed om een donut te gaan eten in het restaurant. Klein meneertje was ook blij want die kreeg een vloeibaar aperitiefje en we konden vervolgens onze weg verderzetten in de donkere krochten van het magazijn. Nadat ik alles had afgevinkt van ons lijstje en tevreden in mijn karretje staarde omdat ik netjes binnen beperkt budget was gebleven besloot ik van toch nog te blijven en voor de kötbullar te gaan. Daarvoor diende ik eerst mijn gekochte goedje nog in de voiture te dumpen, maar dat was buiten de veranderde parkingregels gerekend. Om te vermijden dat de parkeerplaats vol verdwaalde karren zou staan hadden ze overal paaltjes gezet zodat geen enkele winkelkar nog tot bij de auto geraakte, je moest zorgen dat je wagen maar bij de kar terecht kwam. Waarschijnlijk zitten de ikea-bazen dan op de bovenverdieping in hun kantoren met verrekijkers te gluren naar alle vloekende huisvrouwen die met een zootje spullen in hun handen en kinderen die alle kanten op hollen naar hun vehikel strompelen, hilariteit verzekerd. Volgens mij worden er zelfs weddenschappen gesloten wat er het eerst zal vallen: de baby of de boekenkast.
Van daar af begon mijn vrolijke bezoekje eigenlijk bergaf te gaan. Wat toen nog volgde zijn: een overvolle eetkantine, ballen met vieze frieten die mij helemaal niet gesmaakt hebben, een toiletbezoek met een wriemelende baby op de arm en een slotopenprutsende peuter én een pot zonder bril, diezelfde peuter die een scène maakte omdat hij geen tweede donut mocht, het ontbreken van een borstvoedingsplek waardoor ik op een toonzaaltienerbed heb zitten voeden en de kleine een geut melk teruggaf op de kleurige 'kötsa'-lakens, het besef dat ik de herlaadbare batterijen die ik eigenlijk nog het meest nodig had vergeten te kopen was en de wrange nasmaak van schuld en goedkoop eten die ik meteen kreeg bij buitenkomst. Ik ben bovendien nog de hele namiddag misselijk geweest van de afschuwelijke aardappelgedrochten die ze 'frites' durfden noemen.
Hopelijk heb ik nu mijn lesje geleerd en kan ik de drang naar zelfbouwpaketten weer voor lange tijd onderdrukken. Ik ga maar lekker weer massieve kasten en gebruikte curverbakken gaan scoren in de kringloop. Zonder ballen maar ook zonder schuld en boete.
zaterdag 28 februari 2015
donderdag 19 februari 2015
Piemelparty
'Spijtig dat het geen meisje is'
Baby 4 was nog niet geboren of hij had het al verkorven door van het verkeerde geslacht te zijn.
Telkens als men mij naar de samenstelling van ons gezinnetje vraagt dan krijgt mijn dochter meteen een blik vol medeleven en mijn man een schampere opmerking dat hij 'toch beter nog een meisje had gemaakt'. Hij heeft het nochtans geprobeerd hoor, de stakker, want hij wou zelf ook heel graag nog een tweede prinsesje maar helaas draaide de fabriek na Bente enkel nog mannenmodellen.
Ze zit dus gesandwiched tussen een oudere en 2 jongere broers, ons arm schaapje. Dat is tenminste wat de goegemeente er van denkt, als we dan toch per se een vierde wilden (euhm dat was eigenlijk niet gepland) dan konden we enkel maar een meisje baren want blijkbaar is de hele wereld anders uit balans.
Ik geef ruiterlijk toe dat ik ook best wel nog een mini-juffertje wilde, na al dat jongensgeweld, maar sinds onze Birke er is zou ik heb voor geen goud meer willen ruilen.
Veel testosteron in ons huis dus, maar niet al mijn venten blijken even stoer te zijn als van ze verwacht wordt. Zo is Folke eigenlijk stiekem een klein beetje een zusje voor Bente, want hij doet niks liever dan samen met haar 'bajbies' aankleden, theekransje organiseren en zich verkleden als prinses. Hij is ook haar favoriete zetelpartner om samen naar films in roze dvd-hoesjes te kijken over vliegende pony's, zeemeerminmeiden en pratende poesjes. Maar deze week maakte hij het plaatje compleet door ook vestimentair aan te sluiten bij zijn geliefde zuster. Toen ik Bente haar kapsel in model bracht, kwam meneertje Folke bedelen om ook 'een staartje' te mogen. Dat was op maandag.
Op dinsdag wou hij er plots al 2, en ik draaide zonder verpinken 2 roze elastiekjes in zijn blonde krullen.
Op dag drie bleef hij standvastig vasthouden aan zijn nieuwe coiffure, al bij het ontwaken kwam hij aangetrippeld met de haarborstel en eiste dat ik aan zijn nieuwe look zou werken. Vandaag wou hij er ook een rokje bij, en we haalden een exemplaar uit Bente haar kast die hij over zijn broek aan trok, waarna hij pauwentrots rondjes draaide om het zwiereffect te testen.
Ik ben ondertussen al buiten geweest en in elke winkel werd naar hem gerefereerd als 'ze', 'zij' of 'uw dochtertje'. Ik antwoord dan losjes dat het een jongen is maar dat ik hun vergissing wel kon begrijpen, hij maakt het er natuurlijk niet gemakkelijk op. De daaropvolgende blikken kan ik dan categoriseren volgens de de verschillende graden van 'slecht moederschap' die me toegediend worden:
1) Hmm, die kleedt haar jongen aan als een meisje. Het ventje lijkt er plezier in te hebben dus dan zal het wel geen kwaad kunnen zeker. Best wel grappig eigenlijk en toch goed dat de mama dit toestaat maar zelf zou ik dit niet durven.
2) Weer zo'n hippie die een vrije opvoeding geeft aan haar gebroed. Zie die kleine er nu bijlopen, bij ons zou dat geen waar zijn. Die krijgt waarschijnlijk ook nog borstvoeding voor ze hem in de bakfiets zet om naar de bioshop te rijden. Raar volk, maar gelukkig niet gevaarlijk.
3) Je reinste kindermishandeling! Die weet zeker niet dat je kind homoseksueel kan worden als hij als een meisje gekleed op straat loopt. Zou ik de politie bellen of hou ik het gewoon bij een lange blik vol afschuw en doem? Ze zouden zo'n mensen moeten steriliseren voor ze nog meer kinderen kunnen 'kopen' en die dan mismeesteren. In wat voor wereld leven wij eigenlijk tegenwoordig?
Veel onbegrip dus, maar daar trekt de kleine vriend zich allemaal lekker niets van aan, het kereltje beseft niet dat de staartjes die vrolijk op zijn hoofdje wapperen commotie kunnen teweeg brengen, voor hem zijn het namelijk gewoon 2 'voelsprieten' om monster te kunnen spelen. Het heeft dus helemaal niets te maken met gender of sekse, maar met de grenzeloze fantasie van een 3-jarige die nog geen maatschappelijke beperkingen voelt en onbezorgd kind wil zijn. En dan laat deze slechte moeder dat gewoon lekker toe. En geniet ik keihard om eventjes het gevoel van 2 dochters en 2 zonen te hebben, lekker evenwichtig toch?
Baby 4 was nog niet geboren of hij had het al verkorven door van het verkeerde geslacht te zijn.
Telkens als men mij naar de samenstelling van ons gezinnetje vraagt dan krijgt mijn dochter meteen een blik vol medeleven en mijn man een schampere opmerking dat hij 'toch beter nog een meisje had gemaakt'. Hij heeft het nochtans geprobeerd hoor, de stakker, want hij wou zelf ook heel graag nog een tweede prinsesje maar helaas draaide de fabriek na Bente enkel nog mannenmodellen.
Ze zit dus gesandwiched tussen een oudere en 2 jongere broers, ons arm schaapje. Dat is tenminste wat de goegemeente er van denkt, als we dan toch per se een vierde wilden (euhm dat was eigenlijk niet gepland) dan konden we enkel maar een meisje baren want blijkbaar is de hele wereld anders uit balans.
Ik geef ruiterlijk toe dat ik ook best wel nog een mini-juffertje wilde, na al dat jongensgeweld, maar sinds onze Birke er is zou ik heb voor geen goud meer willen ruilen.
Veel testosteron in ons huis dus, maar niet al mijn venten blijken even stoer te zijn als van ze verwacht wordt. Zo is Folke eigenlijk stiekem een klein beetje een zusje voor Bente, want hij doet niks liever dan samen met haar 'bajbies' aankleden, theekransje organiseren en zich verkleden als prinses. Hij is ook haar favoriete zetelpartner om samen naar films in roze dvd-hoesjes te kijken over vliegende pony's, zeemeerminmeiden en pratende poesjes. Maar deze week maakte hij het plaatje compleet door ook vestimentair aan te sluiten bij zijn geliefde zuster. Toen ik Bente haar kapsel in model bracht, kwam meneertje Folke bedelen om ook 'een staartje' te mogen. Dat was op maandag.
Op dinsdag wou hij er plots al 2, en ik draaide zonder verpinken 2 roze elastiekjes in zijn blonde krullen.
Op dag drie bleef hij standvastig vasthouden aan zijn nieuwe coiffure, al bij het ontwaken kwam hij aangetrippeld met de haarborstel en eiste dat ik aan zijn nieuwe look zou werken. Vandaag wou hij er ook een rokje bij, en we haalden een exemplaar uit Bente haar kast die hij over zijn broek aan trok, waarna hij pauwentrots rondjes draaide om het zwiereffect te testen.
Ik ben ondertussen al buiten geweest en in elke winkel werd naar hem gerefereerd als 'ze', 'zij' of 'uw dochtertje'. Ik antwoord dan losjes dat het een jongen is maar dat ik hun vergissing wel kon begrijpen, hij maakt het er natuurlijk niet gemakkelijk op. De daaropvolgende blikken kan ik dan categoriseren volgens de de verschillende graden van 'slecht moederschap' die me toegediend worden:
1) Hmm, die kleedt haar jongen aan als een meisje. Het ventje lijkt er plezier in te hebben dus dan zal het wel geen kwaad kunnen zeker. Best wel grappig eigenlijk en toch goed dat de mama dit toestaat maar zelf zou ik dit niet durven.
2) Weer zo'n hippie die een vrije opvoeding geeft aan haar gebroed. Zie die kleine er nu bijlopen, bij ons zou dat geen waar zijn. Die krijgt waarschijnlijk ook nog borstvoeding voor ze hem in de bakfiets zet om naar de bioshop te rijden. Raar volk, maar gelukkig niet gevaarlijk.
3) Je reinste kindermishandeling! Die weet zeker niet dat je kind homoseksueel kan worden als hij als een meisje gekleed op straat loopt. Zou ik de politie bellen of hou ik het gewoon bij een lange blik vol afschuw en doem? Ze zouden zo'n mensen moeten steriliseren voor ze nog meer kinderen kunnen 'kopen' en die dan mismeesteren. In wat voor wereld leven wij eigenlijk tegenwoordig?
Veel onbegrip dus, maar daar trekt de kleine vriend zich allemaal lekker niets van aan, het kereltje beseft niet dat de staartjes die vrolijk op zijn hoofdje wapperen commotie kunnen teweeg brengen, voor hem zijn het namelijk gewoon 2 'voelsprieten' om monster te kunnen spelen. Het heeft dus helemaal niets te maken met gender of sekse, maar met de grenzeloze fantasie van een 3-jarige die nog geen maatschappelijke beperkingen voelt en onbezorgd kind wil zijn. En dan laat deze slechte moeder dat gewoon lekker toe. En geniet ik keihard om eventjes het gevoel van 2 dochters en 2 zonen te hebben, lekker evenwichtig toch?
donderdag 12 februari 2015
Uit de hand gelopen.
'Of ik misschien nog een oude rits had, en een paar knopen?'
Ze vroeg het terloops op vrijdag, toen ik Folke in de klas ging afzetten.
Isabelle is nu al 6 jaar de klasbegeleidster van de peutertjes, ze is samen met mijn oudste zoon gestart en ik zou geen andere vervangmama voor mijn baby's kunnen wensen. Ik blijf dan ook regelmatig 'hangen' in het lokaal, een luxe die ik mij kan permitteren omdat ik toevallig altijd in zwangerschapsverlof ben als de jongste start op school. Hoe we dat over 2 jaar gaan oplossen met Birke weet ik dus nog niet want nog een extra kostganger is helaas geen optie.
Dat rondlummelen tussen hummels die niet eens de mijne zijn, vertaalt zich vaak in het voorlezen van een verhaaltje, het meehelpen knutselen of het simpelweg vegen van snottebellenneusjes. In een ver verleden was ik vast kleuterjuf of gouvernante want ik word op onverklaarbare wijze aangetrokken door dat klein grut. Of ik hou gewoon van de geur van plasbroeken en snot, dat kan ook natuurlijk.
Isabelle vouwde haar plan uit de doeken. Om de kleintjes meer te stimuleren wou ze een paar 'experimenteerplaten' maken. Een schuifslot om open en dicht te doen, een rits om te leren ritsen, een knoop, een stuk touw geplakt op een stuk karton, ...
Ze wist natuurlijk dat ze bij mij aan het juiste adres zou zijn. Knopen en ritsen heb ik namelijk in overvloed, genoeg zelfs om een halve stad te voorzien van een nieuwe munteenheid in geval van euro-devaluatie. Ik kan geen kringloopwinkel uitkomen zonder wat naaiaccessoires, ik geloof zelfs dat ik die al kocht nog voor ik ooit een naaimachine had aangeraakt. Naast een enorme voorraad stof (lees: de grootste IKEA-vakkenkast vol + nog enkele curverbakken met kleinere 'restjes') ben ik de trotse bezitter van een knopenverzameling om U tegen te zeggen. Zelfs al naai ik de rest van mijn leven wekelijks een broek of een hemdje, dan krijg ik ze vast nog niet allemaal weggewerkt.
Ik kon er dus gerust enkele missen, bovendien was ik fan van haar plan.
Maar meteen zag ik al een praktisch probleem. Hoe zou ze die knopen bevestigen op een bord? Ik kon ze misschien best op een lapje stof naaien. O ja, en ik had ook nog van die leuke kleurrijke kamsnaps liggen (voor de leken: plastieken drukknoopjes), zou dat niet tof zijn?
Het kwaad was geschied.
Een simpele vraag om een knoopje had in mijn brein een lawine aan ideeën in gang gezet, een bal creativiteit die niet meer te stoppen was voor hij als een verwoestende tornado over mijn schaarse vrije tijd zou gewalst hebben.
Op de bakfiets naar huis kreeg mijn concept verder vorm. Ik zou gewoon helemaal zelf zo'n ding maken, ik had vast genoeg verschillende spullen om een proefplankje te fabriceren, ik bespaarde Isabelle het werk zodat ze zich ten volle kon storten op de ontwikkeling van mijn zoon en zijn vriendjes.
Thuis verzamelde ik enkele ritsen, knopen, sluitingen (houtje touwtjes die ik al eeuwen liggen had, waar ik nooit iets mee maakte maar die ik te leuk vond om weg te doen) en een verkeerd aangekochte legplank. Ik bedacht dat er ook nog iets met velcro kon gedaan worden en daar escaleerde het opnieuw in mijn hoofd: er moest en zou een mannetje opkomen met verwisselbare kleren en pruikjes, een simpele velcro-sluiting was weer niet genoeg voor de masochistische moeder.
Uiteindelijk werkte ik er in het weekend een paar uur aan en toen besefte ik dat het allemaal 'te' zou zijn om en passant eens binnen te smijten in de klas. Om het een beetje te kaderen kon ik er best het cadeau van maken dat Folke voor zijn verjaardag aan het klasje zou schenken. Op onze school worden er namelijk geen individuele traktaties gegeven, maar bak je gewoon een cake of doneer je een stuk speelgoed of een boek waar de hele meute baat bij heeft.
Weer een schitterende wending van mijn probleemoplossend denkvermogen, ware het niet dat die bewuste verjaardag al 4 dagen later plaatsvond. En met 4 kinderen en een eigen zaak zijn de naaimomenten op 1 hand te tellen. Alarmfase 3 dus en alle hens aan dek om af te werken waar ik zo vermetel aan begonnen was, anders bestond de kans dat het in de schuif 'half afgewerkte projecten' terecht kwam, een bodemloze put vol troosteloze items zoals kapotgeknipte kniesokken die ooit beenverwarmers moesten worden, een gescheurd kersenpitkussentje die een nieuw hoesje moet krijgen en een t-shirt van Bente waarop ik een applicatie wou maken maar die ondertussen al 2 maten te klein is.
Of mijn megalomaan model dan toch is afgeraakt kun je al raden waarschijnlijk, anders zou ik er geen blogpost aan besteden. Laat ik zeggen dat de reacties van de klasgenootjes en van onze juf zelf, de tijdsinvestering en de stress meer dan goed maakten, onze driejarige was deze morgen zo fier als een gieter toen hij het grote pak mocht openscheuren voor de ogen van zijn nieuwsgierige klasmakkers.
Maar de volgende keer dat mijn hoofd weer op hol slaat zal ik mijn vingers in mijn oren stoppen en een vrolijk deuntje neuriën, in de hoop dat het vanzelf overgaat. Misschien komt er dan ooit een moment dat ik eens lekker lui in de zetel kan neerploffen en genieten van het nietsdoen, zoals mijn echtgenoot dat wel eens kan. Een fotootje kan er in elk geval nog vanaf:
Ze vroeg het terloops op vrijdag, toen ik Folke in de klas ging afzetten.
Isabelle is nu al 6 jaar de klasbegeleidster van de peutertjes, ze is samen met mijn oudste zoon gestart en ik zou geen andere vervangmama voor mijn baby's kunnen wensen. Ik blijf dan ook regelmatig 'hangen' in het lokaal, een luxe die ik mij kan permitteren omdat ik toevallig altijd in zwangerschapsverlof ben als de jongste start op school. Hoe we dat over 2 jaar gaan oplossen met Birke weet ik dus nog niet want nog een extra kostganger is helaas geen optie.
Dat rondlummelen tussen hummels die niet eens de mijne zijn, vertaalt zich vaak in het voorlezen van een verhaaltje, het meehelpen knutselen of het simpelweg vegen van snottebellenneusjes. In een ver verleden was ik vast kleuterjuf of gouvernante want ik word op onverklaarbare wijze aangetrokken door dat klein grut. Of ik hou gewoon van de geur van plasbroeken en snot, dat kan ook natuurlijk.
Isabelle vouwde haar plan uit de doeken. Om de kleintjes meer te stimuleren wou ze een paar 'experimenteerplaten' maken. Een schuifslot om open en dicht te doen, een rits om te leren ritsen, een knoop, een stuk touw geplakt op een stuk karton, ...
Ze wist natuurlijk dat ze bij mij aan het juiste adres zou zijn. Knopen en ritsen heb ik namelijk in overvloed, genoeg zelfs om een halve stad te voorzien van een nieuwe munteenheid in geval van euro-devaluatie. Ik kan geen kringloopwinkel uitkomen zonder wat naaiaccessoires, ik geloof zelfs dat ik die al kocht nog voor ik ooit een naaimachine had aangeraakt. Naast een enorme voorraad stof (lees: de grootste IKEA-vakkenkast vol + nog enkele curverbakken met kleinere 'restjes') ben ik de trotse bezitter van een knopenverzameling om U tegen te zeggen. Zelfs al naai ik de rest van mijn leven wekelijks een broek of een hemdje, dan krijg ik ze vast nog niet allemaal weggewerkt.
Ik kon er dus gerust enkele missen, bovendien was ik fan van haar plan.
Maar meteen zag ik al een praktisch probleem. Hoe zou ze die knopen bevestigen op een bord? Ik kon ze misschien best op een lapje stof naaien. O ja, en ik had ook nog van die leuke kleurrijke kamsnaps liggen (voor de leken: plastieken drukknoopjes), zou dat niet tof zijn?
Het kwaad was geschied.
Een simpele vraag om een knoopje had in mijn brein een lawine aan ideeën in gang gezet, een bal creativiteit die niet meer te stoppen was voor hij als een verwoestende tornado over mijn schaarse vrije tijd zou gewalst hebben.
Op de bakfiets naar huis kreeg mijn concept verder vorm. Ik zou gewoon helemaal zelf zo'n ding maken, ik had vast genoeg verschillende spullen om een proefplankje te fabriceren, ik bespaarde Isabelle het werk zodat ze zich ten volle kon storten op de ontwikkeling van mijn zoon en zijn vriendjes.
Thuis verzamelde ik enkele ritsen, knopen, sluitingen (houtje touwtjes die ik al eeuwen liggen had, waar ik nooit iets mee maakte maar die ik te leuk vond om weg te doen) en een verkeerd aangekochte legplank. Ik bedacht dat er ook nog iets met velcro kon gedaan worden en daar escaleerde het opnieuw in mijn hoofd: er moest en zou een mannetje opkomen met verwisselbare kleren en pruikjes, een simpele velcro-sluiting was weer niet genoeg voor de masochistische moeder.
Uiteindelijk werkte ik er in het weekend een paar uur aan en toen besefte ik dat het allemaal 'te' zou zijn om en passant eens binnen te smijten in de klas. Om het een beetje te kaderen kon ik er best het cadeau van maken dat Folke voor zijn verjaardag aan het klasje zou schenken. Op onze school worden er namelijk geen individuele traktaties gegeven, maar bak je gewoon een cake of doneer je een stuk speelgoed of een boek waar de hele meute baat bij heeft.
Weer een schitterende wending van mijn probleemoplossend denkvermogen, ware het niet dat die bewuste verjaardag al 4 dagen later plaatsvond. En met 4 kinderen en een eigen zaak zijn de naaimomenten op 1 hand te tellen. Alarmfase 3 dus en alle hens aan dek om af te werken waar ik zo vermetel aan begonnen was, anders bestond de kans dat het in de schuif 'half afgewerkte projecten' terecht kwam, een bodemloze put vol troosteloze items zoals kapotgeknipte kniesokken die ooit beenverwarmers moesten worden, een gescheurd kersenpitkussentje die een nieuw hoesje moet krijgen en een t-shirt van Bente waarop ik een applicatie wou maken maar die ondertussen al 2 maten te klein is.
Of mijn megalomaan model dan toch is afgeraakt kun je al raden waarschijnlijk, anders zou ik er geen blogpost aan besteden. Laat ik zeggen dat de reacties van de klasgenootjes en van onze juf zelf, de tijdsinvestering en de stress meer dan goed maakten, onze driejarige was deze morgen zo fier als een gieter toen hij het grote pak mocht openscheuren voor de ogen van zijn nieuwsgierige klasmakkers.
Maar de volgende keer dat mijn hoofd weer op hol slaat zal ik mijn vingers in mijn oren stoppen en een vrolijk deuntje neuriën, in de hoop dat het vanzelf overgaat. Misschien komt er dan ooit een moment dat ik eens lekker lui in de zetel kan neerploffen en genieten van het nietsdoen, zoals mijn echtgenoot dat wel eens kan. Een fotootje kan er in elk geval nog vanaf:
donderdag 5 februari 2015
Opzij, opzij, opzij, ...
Toen ik 4 maanden geleden herstartte met de blog, had ik mezelf beloofd om regelmatig iets te komen schrijven en niet opnieuw van de radar te verdwijnen. Vlak na de bevalling had ik vreemd genoeg nog tijd om na te denken en zelfs neer te pennen wat er zoal door mijn hoofd spookte. We waren nog geen nieuwjaar of mijn goede voornemen was al vervlogen als een scheet in de wind.
Deze keer was een nieuwe telg hieraan schuldig, want we mochten namelijk onze Cassimir welkom heten.
De ietwat intelligente lezer zal meteen door hebben dat het hier niet om nog een extra koter kan gaan, aangezien het meest verse exemplaar nog geen 5 maanden op de teller heeft staan. Het betreft wel Cas zijn nieuwe cafeetje.
Na een moeizame olifantendracht van wel meer dan twee-en-een-half jaar, verbouwingen die nog zwaarder waren dan diegene in mijn eigen lijf dat vier keer omgewoond werd, en een uitdrijvingsfase vol administratieve rompslomp die wel een eeuwigheid leek te duren, werd dan uiteindelijk op 1 januari de opening van onze zaak een feit. Er was dan ook meer dan 10 cm nodig om alle nieuwsgierigen binnen te laten, de helft van Kortrijk zat ondertussen in spanning om ten langen leste te zien wat Cas al die maanden had uitgespookt. Het voorbije jaar hadden we geen stap meer buiten kunnen zetten zonder dat één of andere voormalige klant (of 'patiënt' zoals mijn wederhelft ze wel eens placht te noemen) de gevleugelde vraag 'enwanneergajenuopen?' stelde.
De eerste weken waren dan ook nogal hectisch, op zijn zachtst gezegd. Manlief moet weer omschakelen van een dag naar een namiddag/nacht-ritme, wat inhoudt dat hij opstaat rond de middag, om 15u vertrekt naar zijn werk, om 20u15 thuis komt en nog geen 10 minuten later dan de deuren van de kroeg openzet. Meestal sluit hij de gordijnen pas ver na middernacht, wanneer hij afgepeigerd in onze bedstee rolt (voor de zekerheid ligt baby B in de cosleeper rechts van mij). Ik sta er nu dus meer dan ooit alleen voor in de ochtend- en avondspits, en dat in volle winterperiode.
Ervaren ouders weten dat het op winterochtenden altijd veel langer duurt eer je je gebroed het huis uit krijgt, want ten eerste doen ze mini-winterslaapjes waaruit je ze onmogelijk wakker kan maken zonder een rothumeur te genereren (behalve in het weekend, dan zijn ze standaard fris en monter om 5u49), daarna krijg je ze met geen stokken uit hun pyjama want daarvoor is het veel te koud in huis en als ze dan toch enigszins gekleed, gekamd en gevoed voor de deur staan dan mag je nog op zeker een halfuur rekenen vooraleer ze hun handschoenen, muts, sjaal, jas, handenmof, bivakmuts, oorwarmers, beenverwarmers, teenverwarmers, neusdop, ... kortom alles samen genoeg textiel om een leger daklozen warm te houden, verzameld hebben en er het juiste lichaamsdeel mee bedekken. En dan zwijg ik nog over het instappen in de bakfiets en de daaropvolgende discussies over de voorkeur van zitplaats, het wel of niet willen van een dekentje, het verschuiven van datzelfde dekentje in de verkeerde richting, één van de bovengenoemde kledingstukken die blijven haperen is aan de rits van de bakfiets en dus weer opnieuw moet aangetrokken worden (liefst in rituele volgorde zodat je dus helemaal van voorafaan kan beginnen), de boekentassen die er bij gepuzzeld moeten worden, de batterijen van het voorlicht die altijd net plat blijken wanneer je wil vertrekken en de sleutels die zichzelf verplaatsen op het cruciale moment waarop je wil wegrijden.
Een mens zou al moe worden van dit gewoon te typen, en toch moet ik het 5 keer per week doorstaan, de kinderen ondertussen steeds aanmanend van stil te zijn 'want de papa slaapt en heeft hard gewerkt' en toch de juiste dosis autoriteit in mijn fluisterstem krijgen zodat ze niet blijven lanterfanten op de trap.
Genoeg stof om nog wat blogposts over te schrijven zou ik denken, en laat dat dan maar mijn goede voornemen voor dit jaar zijn: wanneer de tijd het mij toelaat hier af en toe stoom komen aflaten en de mensen een blik gunnen in de chaos van LolinkaLand. Eens zien hoe lang ik het deze keer kan volhouden...
Deze keer was een nieuwe telg hieraan schuldig, want we mochten namelijk onze Cassimir welkom heten.
De ietwat intelligente lezer zal meteen door hebben dat het hier niet om nog een extra koter kan gaan, aangezien het meest verse exemplaar nog geen 5 maanden op de teller heeft staan. Het betreft wel Cas zijn nieuwe cafeetje.
Na een moeizame olifantendracht van wel meer dan twee-en-een-half jaar, verbouwingen die nog zwaarder waren dan diegene in mijn eigen lijf dat vier keer omgewoond werd, en een uitdrijvingsfase vol administratieve rompslomp die wel een eeuwigheid leek te duren, werd dan uiteindelijk op 1 januari de opening van onze zaak een feit. Er was dan ook meer dan 10 cm nodig om alle nieuwsgierigen binnen te laten, de helft van Kortrijk zat ondertussen in spanning om ten langen leste te zien wat Cas al die maanden had uitgespookt. Het voorbije jaar hadden we geen stap meer buiten kunnen zetten zonder dat één of andere voormalige klant (of 'patiënt' zoals mijn wederhelft ze wel eens placht te noemen) de gevleugelde vraag 'enwanneergajenuopen?' stelde.
De eerste weken waren dan ook nogal hectisch, op zijn zachtst gezegd. Manlief moet weer omschakelen van een dag naar een namiddag/nacht-ritme, wat inhoudt dat hij opstaat rond de middag, om 15u vertrekt naar zijn werk, om 20u15 thuis komt en nog geen 10 minuten later dan de deuren van de kroeg openzet. Meestal sluit hij de gordijnen pas ver na middernacht, wanneer hij afgepeigerd in onze bedstee rolt (voor de zekerheid ligt baby B in de cosleeper rechts van mij). Ik sta er nu dus meer dan ooit alleen voor in de ochtend- en avondspits, en dat in volle winterperiode.
Ervaren ouders weten dat het op winterochtenden altijd veel langer duurt eer je je gebroed het huis uit krijgt, want ten eerste doen ze mini-winterslaapjes waaruit je ze onmogelijk wakker kan maken zonder een rothumeur te genereren (behalve in het weekend, dan zijn ze standaard fris en monter om 5u49), daarna krijg je ze met geen stokken uit hun pyjama want daarvoor is het veel te koud in huis en als ze dan toch enigszins gekleed, gekamd en gevoed voor de deur staan dan mag je nog op zeker een halfuur rekenen vooraleer ze hun handschoenen, muts, sjaal, jas, handenmof, bivakmuts, oorwarmers, beenverwarmers, teenverwarmers, neusdop, ... kortom alles samen genoeg textiel om een leger daklozen warm te houden, verzameld hebben en er het juiste lichaamsdeel mee bedekken. En dan zwijg ik nog over het instappen in de bakfiets en de daaropvolgende discussies over de voorkeur van zitplaats, het wel of niet willen van een dekentje, het verschuiven van datzelfde dekentje in de verkeerde richting, één van de bovengenoemde kledingstukken die blijven haperen is aan de rits van de bakfiets en dus weer opnieuw moet aangetrokken worden (liefst in rituele volgorde zodat je dus helemaal van voorafaan kan beginnen), de boekentassen die er bij gepuzzeld moeten worden, de batterijen van het voorlicht die altijd net plat blijken wanneer je wil vertrekken en de sleutels die zichzelf verplaatsen op het cruciale moment waarop je wil wegrijden.
Een mens zou al moe worden van dit gewoon te typen, en toch moet ik het 5 keer per week doorstaan, de kinderen ondertussen steeds aanmanend van stil te zijn 'want de papa slaapt en heeft hard gewerkt' en toch de juiste dosis autoriteit in mijn fluisterstem krijgen zodat ze niet blijven lanterfanten op de trap.
Genoeg stof om nog wat blogposts over te schrijven zou ik denken, en laat dat dan maar mijn goede voornemen voor dit jaar zijn: wanneer de tijd het mij toelaat hier af en toe stoom komen aflaten en de mensen een blik gunnen in de chaos van LolinkaLand. Eens zien hoe lang ik het deze keer kan volhouden...
Abonneren op:
Posts (Atom)