Dag 28: Cadeautjes



Bij feestelijke gelegenheden horen gepaste cadeautjes. Het ligt nu eenmaal in de aard van de meeste mensen om zijn of haar medemens blij te maken met een geschenkje. Bij mij geldt echter niet de 'hoe duurder, hoe beter'-wet die je soms ziet opduiken. Ik vind het zelf ook veel leuker om een persoonlijke attentie te krijgen in plaats van een bon met een uitgeschreven bedrag op. Het is namelijk niet de hoeveelheid centen die van je gift een succes maken maar wel de zorg en de tijd die je besteed hebt aan het uitzoeken ervan. Het is gewoon aangenaam om te weten dat mensen rekening houden met je voorkeuren en interesses, ook al betekent dat een geschenk dat ze zelf eigen nooit in huis zouden halen. Mijn echtgenoot is hierin nogal dubbel, de ene keer kan hij er recht op zitten en de andere keer slaat hij de bal volledig mis. Zo is er een tijd geweest dat de donaties zo aangekocht waren dat ze in feite tot zijn voldoening zouden leiden. In die categorie vallen keukenobjecten zoals een wok, tajine en lookpers. Hoe zeer ik deze attributen ook apprecieer, uiteindelijk is de verwachting erachter dat ik er een gerecht mee maak om aan hem te kunnen voorschotelen. Daarnaast heb je ook nog de dubbelzinnige klasse van de kledijgiften: een bon voor de veritas waarbij hij dan meekomt om mij subtiel naar het rek met 'sexy kousen' te gidsen of een kadocheque voor de naaiwinkel waar hij opnieuw controle uitvoert of ik wel de juiste stofjes en fournituren kies. Ach, ik weet dat al deze geschenkjes met liefde gegeven zijn. Al twijfel ik toch over dat ene jaar waarin ik "dagboek van een ploetermoeder" cadeau kreeg voor mijn moederdag. Was dat ironisch?

Nu gaf ik hem zelf dit jaar voor valentijn een zak aardappelen. Eigenlijk vooral omdat ik meende dat wij niet meededen aan het commerciële hartjesfestijn en ik dus niets had voorzien. Nadat ik zelf iets kreeg toegestopt moest ik dus last-minute improviseren. Een zak patatten met een rode strik stond toen symbool voor een uitgesteld cadeau: mijn toestemming om een frietketel in huis te halen. Zo was de man terug content en had ik mijn eer gered.

Als je geen geld mag uitgeven moet je dus ofwel zelf je kadootjes knutselen ofwel iets weggeven dat je eerder kocht. Aangezien we hier wel nog wat creatief talent in huis hebben kies ik meestal voor optie 1. De benodigdheden koop ik vaak in de kringloopwinkel of op een rommelmarkt. Zo ben ik zeker dat ik een uniek stuk maak voor een klein prijsje. En dan is het zoeken naar het juiste presentje: ik snuffel eens in mijn naaiboeken, kijk op internet voor inspiratie of vind zelf iets uit. En dan kom je tot volgende resultaten:

 



 

 

Een vosjestas voor Cécile, omdat ik weet dat ze wild is van deze rosse diertjes. Het toeval wil dat ze net op het punt stond om mij te vragen om er eentje te maken. Een beter geschenk had ik dus niet kunnen bedenken. 

 

Aangezien de tas zo'n succes was maakte ik er ook eentje voor mijn moeder. Samen met een fietszadelhoesje (waar ik geen foto van heb) werd dit een verjaardagspresentje. Dat haar fietszadel van enkele gaten voorzien was had ik natuurlijk op voorhand gespot en zo rijpt dan een idee.

 

Voor baby Elise maakte ik uit een oude handdoek een mouwslab en een bijhorend gepersonaliseerd t-shirt. Kwestie van op te vallen in de babymeute.

 

En ook de zus van Elise werd niet vergeten en kreeg een bloemig rokje. Misschien herkent u het tafellaken van uw bomma?

 

Zoals je merkt hoeft een zelfgemaakte attentie zeker niet als minderwaardig beschouwd te worden. Mij kun je er in elk geval ook een groot plezier mee doen. Want dat zoiets met liefde gemaakt is dat zie je aan de details. En daar word je pas echt gelukkig van.