Instant-slaap

Eindelijk zit hij er bijna door, die vermaledijde tand nummer 3 bij kind nummer 4, die ons al meer dan een week rotnachten bezorgd. Dat in combinatie met een fikse nasofaryngitis (klinkt dramatischer dan gewoon 'verkoudheid') en wellicht een ooronsteking maakten van onze zuurverdiende nachtrust een echte bedhel.
Zelden halen mensen een baby in huis omdat ze denken dat dit hun slaap zal bevorderen, maar er zijn wel verschillende gradaties aan de postnatale insomnia die je er gratis bij krijgt. Grofweg kan ik onze nachten verdelen in volgende categorieën:

- een goeie nacht: baby wordt ongeveer 5 keer wakker om te drinken, baant zichzelf happend een weg naar de borst, drinkt enkele minuten alsof hij net de Gobiwoestijn heeft doorkruist, valt vervolgens voldaan weer in slaap en ik kan hem loskoppelen, een halve meter van mij af rollen en zonder verpinken zelf terug indommelen. Meestal weet ik 's morgens niet meer hoeveel keer ik als tankstation heb gefungeerd en dat is een goed teken. We staan fit, vrolijk en net niet uitgerust op maar we trekken het zonder problemen een volledige dag.
- een minder goede nacht: baby wordt meer dan normaal wakker, dit kan oplopen tot 1x per uur, de melkbar dient een extra voorraad in te slaan wat zich kan vertalen in een lekkende installatie en een bed vol moedermelk. Voor de rest hetzelfde scenario als bij een goede nacht: even op de tanden bijten (moeder, niet de baby gelukkig) en zonder een centje pijn terug verder soezen. Deze periodes duren meestal enkele dagen en vallen samen met een ontwikkelingssprong, een groeispurt of gewoon een onverklaarbare drang om lekker veel te zuipen. Net als ze roofbouw beginnen plegen op het moederschip zijn ze weer voorbij en worden het terug goeie nachten.
- een slechte nacht: Wordt meestal niet zozeer gekenmerkt door het aantal keer dat de baby wakker wordt maar eerder door de duur van het waakzaam zijn. Niets zo vervelend als een koter die na het drinken plots beslist dat het tijd is om even te gaan spelen en daarbij negeert dat het 3u in de nacht is. De afgepeigerde moeder is het na een minuut al kotsbeu en wil haar broodnodige slaap terwijl baby met gemak een uur of 2 kan doorgaan tot hij in het 'jengelstadium' komt. Vervolgens is het bed het tafereel van een vreemdsoortige dans waarbij moeder tevergeefs de baby in coma probeert te slaan met haar tepel en het kleine smeerlapje aanhapt, loslaat, het op een blèren zet, de andere kant van het buffet wil proberen, terug vrijgeeft, en dat tot beiden uiteindelijk uitgeput knock-out vallen.
- een hele slechte nacht: idem als hierboven, maar dan net als moeder in de armen van Morpheus ligt dan wordt er een ander kind wakker, bij voorkeur omwille van een totaal zinloze reden ('ik heb het dopje van mijn roze viltstift nog niet dicht gedaan', 'ik wil graag een glaasje versgeperst druivensap' of 'hoeveel keer slapen is het nog voor het mijn verjaardag is?') en is de nacht compleet om zeep.

Daarnaast heb je ook nog 2 soorten nachten die hors-categorie vallen, omdat ze zelden voorkomen:

- de heel goede nacht: iedereen slaapt het klokje rond, geen enkel kind wordt wakker, moeder geraakt feilloos aan minimum 8 uur nachtrust en er is geen vuiltje aan de lucht. Gebeurt 1 keer per jaar, tenzij je 4 kinderen hebt, dan is het wachten tot ze allemaal het huis uit zijn.
- de echt rottige nacht: Het aantal minuten slaap is op 1 hand te tellen. Meestal komt dit door een combinatie van factoren en 2 dergelijke nachten op een rij zijn voldoende om de rest van de maand te verknallen.
Zo'n leukerds hebben wij dus vorige week gehad. Met een baby die voor 90% uit slijm en snot leek te bestaan en rochelend aan de borst lag te pruttelen om daarna 2 uur lang over te gaan op krijsmodus en op geen enkele manier te kalmeren was. Ik geef zelfs toe dat ik hem op een bepaald moment gewoon in de verste hoek van de co-sleeper heb geduwd en mijn rug heb gedraaid (natuurlijk hou ik dit nog geen minuut vol en trek ik het snerpend biggetje dan toch maar weer tegen mij aan). Het meest frustrerende in dit verhaal is dan nog dat de kleine 's morgens geen enkel spoor van vernieling lijkt te vertonen, terwijl de grote zich als een zombie door de dag moet slepen.
Maar gisteren kwam hij dus bloederig en vlijmscherp piepen, de eerste tand bovenaan, de rotzak die van mijn lieve honingbolletje een irritant duivelsjong heeft gemaakt. Het herstel en terugwinnen van wat slaapuurtjes kan nu hopelijk ingezet worden want ondertussen zijn zowel vader als moeder geveld. En terwijl ik dit schrijf ligt de kleine dictator prinsheerlijk te slapen in ons grote bed, zich van geen kwaad bewust.

Geschwisterliebe

Na exact 2 jaar en 2 maanden werd de alleenheerschappij van koning Ferre Pjotr Casimir doorbroken. Op een zaterdag in mei kwam er een troonopvolgster bij en moest de moederkoek voortaan gedeeld worden.
Ik had gelukkig 9 maanden tijd gehad om mij helemaal in te lezen in de materie en potentiële veldslagen te anticiperen. Volgens gerenommeerde academische naslagwerken zoals 'Ouders van Nu' mocht ik mij bij de oudste verwachten aan jaloerse driftbuien, terugkerend babygedrag, stiekeme aanvallen op de hulpeloze zuigeling of net het compleet negeren van haar bestaan. We hadden ons al schrap gezet voor een helse strijd maar de eerste 2 jaren gebeurde er niets van dat. Tot onze grote verbazing sloot de kleine tiran de prinses meteen in zijn hart en na enkele weken was het alsof we altijd met zijn vieren geweest waren.
De ellende kwam pas achteraf, kort nadat Bente gestart was met haar schoolcarrière. Tot dan toe had ze zich voorbeeldig geschikt naar de wensen en grillen van haar oudere broer en gediend als zitzak, stootkussen, zondebok en speeltuig. Ze liet zich zonder morren eten en speelgoed uit de handjes stelen en ondanks de lauwe interesse van zijn kant was ze één en al adoratie voor die rebelse krullenkop.
In de klas kwam ze echter plots tot het besef dat ze al jaren met zich liet sollen. Bij mijn volgzame, rustige baby groeide er eensklaps haar op de melktandjes en ze ontplooide zich tot een mondige kleuter die zich niet langer op de kop liet kakken. Voortaan begon ze te vechten voor haar territorium en haar bezit. Vanaf dan was het gedaan met de rust, de rush naar ouderlijke aandacht werd ingezet en de adoratie maakte plaats voor rivaliteit. Voortaan moest alles minutieus in gelijke porties verdeeld worden: liefde, voedsel en alle materiële zaken; een vermoeden van voortrekkerij was al voldoende om de boel in lichterlaaie te zetten. De kleinste moest daarbij meestal het onderspit delven wegens fysiek achtergesteld maar dat compenseerde ze bij voorkeur met een groter stemvolume en schreeuwfactor 9.
Na de geboorte van nummer 3 veranderden de verhoudingen opnieuw. De oudste zag vooral een bondgenoot in zijn kleinere broer, terwijl de dochter de grond onder haar voeten heet voelde worden en de alle registers open trok om haar moeilijk verworven positie ten allen tijde te verdedigen (had ik die boeken dan toch niet voor niets gelezen). De opflakkering van jaloezie was gelukkig van korte duur want opnieuw hadden wij gekozen voor een boreling van het gedweeë type en met zijn blonde haartjes, diepblauwe ogen en ontwapenende glimlach kon hij de oudere overtuigen van zijn onschuld. Zelfs zijn schoolgaan maakte niet bijzonder veel verschil want hij bleef eerder zijn pacifistische aard trouw.
En toen kwam er nog eentje bij.
Eventjes was het terug zoeken naar hun plek maar qua jaloezie bleef het bij een kleine rimpeling op het wateroppervlakte. Folke besefte zelf amper dat hij zijn benjaminspositie en de bijbehorende extralegale voordelen kwijt was en zette zonder problemen een stap opzij. Het ventje had immers nog maar zelden van onverdeelde aandacht kunnen genieten en miste het dan ook niet. De storm tussen kind 1 en 2 bleef daarentegen onvermoeid verder razen. Dagelijks terugkerende ergernissen zijn het spanningsveld stilte-lawaai (het eeuwige gezang van de dochter dat enorm op de zenuwen van de oudste werkt), de ongelijke verdeling van goederen en diensten, de tegenstrijdige interesse (minecraft, computerspelletjes en games versus prinsessen, nagellak en barbies), gendergerelateerde wrevel, verkeerde communicatie, ... kortom elke scheet is hier zowat een atoombom die ontploft. Van broeder/zusterliefde is er nog niet echt sprake, maar als ik dan terugdenk aan mijn eigen jeugd dan maak ik mij geen zorgen. Ik heb zowat altijd op voet van oorlog geleefd met mijn middelste zus. We bestoken elkaar niet enkel met scheldwoorden maar dikwijls kwam er zelfs fysiek geweld bij te pas (met stoelen gooien, knijpen, haren trekken, ...). Pas toen ik het huis uit ging om te trouwen veranderde de verstandhouding en was er opeens geen vuiltje meer aan de lucht. Ik leef dus op hoop, over 18 jaar hoef ik vast niet meer te bemiddelen bij al dat gekibbel. Dan gaan ze misschien wel blij zijn dat ze elkaar hebben om lief en leed te delen, terwijl dat nu nog niet eens lukt met een koek.