Ik had eerlijk gezegd verwacht dat het geldloze leven een grotere impact zou hebben op ons gezin en onze relatie. Toch lijken man en kinderen maar in beperkte mate last te hebben van alle veranderingen. Deels is dat natuurlijk omdat ik krampachtig probeer om de schade te beperken. Ik zet mezelf daarbij op de laatste plaats omdat ik als spil in dit project de intrinsieke motivatie geniet. Als ik de motor draaiende kan houden dan rollen de 4 wielen automatisch mee. Toch ben ik benieuwd of Cas morgen zichzelf zal kunnen beheersen. Hij neemt deel aan platenbeurs en gaat een poging doen om wat oude vinyl te slijten.
Aan platen hebben we hier in elk geval geen gebrek. Moesten die eetbaar zijn dan konden we gerust een jaar overleven op zwarte schijven. Het steeds weerkerende excuus bij aankoop van nieuw luistervoer is "ja maar ik heb die nodig voor de zaak". In Pop Center (het vroeger Music Mania in Kortrijk) zit Jacques zich nu waarschijnlijk al meer dan 3 weken af te vragen waar Cas plots naar toe is en wat hij nu moet doen met die obscure bestellingen die nog open staan. Wekelijks springt mijn vent daar wel binnen met in zijn hand een lijstje met albums die hij graag aan zijn collectie zou toevoegen. De andere helft van zijn expeditkasten is gevuld met rommelmarktvondsten, kringloopvinyl en platenbeurstrofeeën. Het vinden van een collectors item geeft hem vast evenveel voldoening als Imelda Marcos die een schoenenorgasme krijgt. Hij draagt er ook zorg voor want ze worden één voor één in een plastieken hoesje gehesen en vervolgens alfabetisch bij hun broertjes en zusjes gezet. Als vrouw schud ik dan eens meewarig mijn hoofd. Net zoals hij niet begrijpt waarom ik wild word bij het vinden van retrospeelgoed, kleren uit de jaren '60 of een vintage tinyboek heb ik dus ook niet de nodige vinylvoeling. Als hij op een rommelmarkt door de knieën gaat en een curverbak begint te doorspitten weet ik dat ik hem voor minstens een kwartier kwijt ben. Uren kan hij zitten turen op internet naar sites waar collega-freaks zich verzamelen als vliegen rond een stront.
Nu schuilt het gevaar dus in de beurs morgen. Wellicht zal hij daar wat platen aan de man kunnen brengen (laten we hopen dat hij van die 4 geselecteerde bakken er maar 1 terug naar huis mee brengt). Hij zal dus geld in zijn handen hebben, een groot risico bij een man die al weken gekweld wordt door verlangen naar drank, frieten en rock-'n-roll. Ik ga hem in elk geval mijn oudste zoon meegeven, in de hoop van toch wat afleiding te creëren tegenover deze tantaluskwelling. Maar ik vrees dat dit niet voldoende zal zijn. Bij deze doe ik dan ook een oproep aan iedereen die morgen naar de Trukendoos in Stasegem trekt: spot je mijn man aan de toog, klaar om een orval te bestellen, wijs hem dan kordaat op de regels. Komt hij aan je standje om zijn zoveelste plaat te kopen, wimpel hem dan af. Hoor je hem plannen maken om junkfood te gaan scoren, duw hem dan een bierworstje in de hand en herinner hem er aan dat vrouw en kinderen op hem rekenen. Nog 15 dagen en dan mag hij van mij terug een plaatje kopen; eentje voor de zaak en eentje voor zichzelf. Maar een nieuwe expeditkast komt er niet meer in. Zeg hem dat ook maar als je hem ziet.
1 opmerking:
En, is hij braaf geweest?
Een reactie posten