Dag 33: Kangoeroemama

Gisteren was het dan eindelijk zover: de langverwachte eerste stapjes van de kleine man! Eén of twee wankele pinguïnpassen van papa naar mama en omgekeerd waren voldoende opdat ik als een zou  idioot staan applaudisseren en juichen. Het kind dacht waarschijnlijk dat hij net het wereldkampioenschap gewonnen had. Alhoewel we hier proberen op te voeden volgens de UP-methode, die geen voorstander is van straffen en belonen, prijsden we zonder nadenken onze 16-maander de hemel in omwille van deze simpele beenbeweging, die hij trouwens nog de rest van zijn leven miljoenen keren zal uitoefenen. Ook de volgende dagen zullen we wellicht nog enthousiast zijn, maar langzaam zal de euforie wegebben en zal Folke weer een nieuw trucje moeten leren om onze handen op elkaar te krijgen. (En nee de kleine smeerlap zegt nog steeds geen 'mama', integendeel: daarstraks riep hij met helder stemmetje 'Ca(s)', wat dus betekent dat hij voor de papa nu al 2 woorden gereserveerd heeft en voor mij enkel wat schril gekrijs).
Na deze topsportprestatie was onze vriend wel behoorlijk uitgeput en kwam hij tot rust bij mij in de draagdoek. Voor de leken: een draagdoek is een lange lap (geweven) stof die je op zo'n manier rond je lichaam knoopt dat je kleintje comfortabel, ergonomisch, en lekker dicht bij de mama zit. Niet te verwarren met een babybungel, zo'n halve rugzak met arm- en beengaten waar je je kind in vastsnoert en vervolgens ergens tussen je knieën laat bengelen. Niet alleen is zo'n gruwelding pijnlijk voor de rug, schouders en borst van de drager, maar ook het slachtoffer doe je geen plezier met een ophangsysteem die vooral zijn of haar kruis omhoogtrekt, de heupjes in een verkeerde positie plaatst en het hoofd laat zwabberen naar alle kanten. Vaak moet de ouder dan nog met één hand extra steun bieden aan het scheefgezakte kind waardoor het hele gemak van zo'n draagdoek, namelijk het vrij hebben van je handen, teniet wordt gedaan. Onbegrijpelijk dat zo'n ondingen nog steeds op de markt te verkrijgen zijn, al zie ik gelukkig steeds meer doeken opduiken (ik kom natuurlijk wel vaak op plaatsen waar de draagmoeders bewust samenscholen). Met de aankoop van een degelijke draagdoek spaar je trouwens de grote kost van een buggy uit in veel gevallen. Al moet ik toegeven dat wij toch zo'n tweedehands kinderwagentje hebben om op rommelmarkten onze aankopen in te vervoeren. Baby zit dan gezellig bij mij op de rug, waardoor ik onbeperkt kan grasduinen tussen kunst en kitsch. Alle drie de kinderen hebben uren aan een stuk doorgebracht in dit kangoeroenestje, van bij de geboorte tot zelfs op 5-jarige leeftijd. Festivals, personeelsfeesten, optredens, dansavonden, school- en huwelijksfeesten, je kan het zo gek niet bedenken of ik stond er met mijn aanhangsel op mij gebonden. Slapen, eten, rondkijken, contact leggen met andere mensen, ... mijn nageslacht leefde zowat in de doek. Stiekem hoop ik dus dat met de eerste stapjes van Folke mijn draagdagen nog niet geteld zijn. Ik zou het missen om zo'n warm lijfje op mijn buik of rug te voelen, die kleine handjes die in mijn nek kroelen of dat hoofdje dat zich vlijt om te slapen. Laat hem dus nog maar even klein blijven, mijn kangoeroebaby.