Dag 31: piemeltjespijn

Dag 31 en we zitten weer even in een klein dipje. Het slaapgebrek van de voorbije dagen fnuikt mijn enthousiasme en helaas ook mijn schrijfcapaciteiten. Tot nu toe vulde ik vlot elke dag deze blog aan en meestal zwierde ik de tekstjes in 10 minuten online, maar nu weet ik dus niet goed wat geschreven vandaag. De voorbije nachten waren namelijk nog korter dan gewoonlijk. De zweterige temperaturen zorgden ervoor dat zowel Folke als mama en papa moeilijk de slaap konden vatten en maar wat naast elkaar lagen te draaien en keren. Met als toppunt deze nacht toen hij van 2u04 tot 5u18 wakker was (o ja, ik weet exact tot op de minuut hoe lang, de uren kropen tergend langzaam voorbij). Deze ochtend werd de boosdoener duidelijk bij het pamperwisselen: kleine man zat met een grote blaas op zijn piemeltje (het gaat hier dus nog steeds over Folke, voor de goede verstandhouding). Naar de dokter dan maar, gelukkig heb ik de 'medische noodgevallen'-clausule opgenomen in mijn spelregels want die hebben we deze maand toch al een paar keer moeten gebruiken. Ik kreeg gelukkig al snel goed nieuws van Cas dat het om een ontsteking gaat die normaal snel zou moeten genezen door er oogzalf op te smeren (ja u leest het goed: oogzalf voor geslachtsdelen).
Klaagberichten liggen echter niet in mijn aard dus zal ik toch maar proberen om nog iets positiefs neer te pennen vandaag. Met het project gaat het nog steeds goed, al had ik vorige nacht een kringloopnachtmerrie waarin ik zwaar gezondigd had en mij compleet had laten gaan aan het tweedehandsshoppen. Ik werd wakker met een torenhoog schuldgevoel en het duurde toch een momentje voor ik besefte dat het allemaal maar een droom was. En zeggen dat zo'n visioen mij vroeger gelukkig zou gemaakt hebben terwijl ik nu angstig wakker werd.
In de loop van de dag gaat het al een stuk beter met Cas junior. Hij hervindt opnieuw zijn speelplezier en is weer de vrolijke vent van weleer. Tijdens het bakfietsen naar huis schept hij er een groot genoegen in om allerhande spullen uit de bak te katapulteren, bij voorkeur wanneer ik in volle vaart een helling afsjees. Ik moet dan telkens een stuk terugfietsen om de gevallen knuffel/fopspeen/prul op te halen, zo blijft een mens bezig natuurlijk. Bij thuiskomst speelt het hele nageslacht collectief in de tuin terwijl ik vegetarische tabouleh klaarstoom. Als ik Ferre hoor schaterlachen weet ik meteen hoe laat het is: Folke spookt weer iets uit. Deze keer krijgt de arme knuffellap een doop in vuil bloempotwater en de pret kan niet op. Een bad is nodig om couscous, zandsnottebellen en moddersap weg te spoelen en nu liggen er drie voldaan te slapen. En ik kan enkel hopen dat ik binnen enkele uren ook rustig naar dromenland kan vertrekken. Slaapwel!