Laten we gewoon doen alsof ik nooit ben weggeweest want anders moet ik mij uitputten in excuses omdat ik hier al 2 maanden niet meer geschreven heb. Ik had zo wel mijn redenen: eerst waren we afgesloten van het internet (hoezo dat moet elke maand betaald worden ??), daarna besloot onze pc om voor de zoveelste keer de geest te geven en toen we die weer aan de praat kregen dankzij wat LETS-hulp, had mijn moraal het begeven.
Het zag er dus naar uit dat mijn blog een stille dood zou sterven, wat wel eens meer gebeurt met projecten waar ik halsoverkop aan begin (zoals het ambitieuze plan dat ik ooit had om naast mijn fulltime job en 2 kinderen nog eens terug te gaan studeren, 1 examen later en de studie-ijver was al gefnuikt ). Er zijn de laatste weken echter zoveel dingen gebeurd dat ik toch ergens een ventilatieschacht nodig had om de 'bad mojo' van ons af te weren dus besloot ik vandaag dapper (en overmoedig wellicht) om de draad terug op te pakken en het gat in de tijdslijn gewoon vakkundig te negeren.
Wat is er dus veranderd sinds mijn laatste post:
- In een wanhopige poging om ons huis wat leger te krijgen en dus meer plaats te hebben om te klussen hebben we 3 garageverkopen georganiseerd. Zonder garage was dit niet zo evident dus hebben we er maar 'caféverkopen' van gemaakt. Deze waren zonder meer gezellig en brachten daarnaast ook de nodige centjes op om weer wat verder te kunnen verbouwen. Afscheid nemen van onze spullen was niet zo evident voor een sentimentele doos als ik maar ondertussen heb ik er vrede mee dat andermans kinderen paraderen in de retro-kleren die ik scoorde en dat er gekookt wordt in de potten waarin ik, pasgetrouwd, lekkers klaarmaakte voor mijn ventje, zoals een goede echtgenote betaamt. "We kunnen het toch niet meenemen in ons graf" zou de bomma dan zeggen, en inderdaad ik zou niet goed weten wat ik met al dat kinderspeelgoed zou doen onder de grond.
- Financieel gezien brachten deze rommelmarkten een kleine ademruimte, ware het niet dat er ons nog steeds het zwaard van Electrabel boven het hoofd hing te bengelen. De maandelijkse pijnlijke afbetaling van het gas dat we vorig jaar opsoupeerden bracht ons er toe om zo lang mogelijk het aanzetten van de verwarming uit te stellen. Het was op bepaalde momenten danig op de tanden bijten, en ik wens hierbij nogmaals mijn excuses te maken aan de mensen die overdag aan onze deur stonden en mij betrapten in roze peignoir: Het was mij enkel om de extra warmte van dat ding te doen, ik wou zeker geen fashion-statement maken. Uiteindelijk zijn we op 15/11 overstag moeten gaan nadat Folke overal pokken begon te krijgen (godzijdank bleek het geen builenpest maar enkel windpokken) en ook Bente een nieuwe ronde 'ziek-zijn' had ingezet. In de living is het dus vanaf nu weer boven de 10° en voor de overige ruimtes zijn er alternatieven als kersenpitkussens en roze peignoirs ...
- Wat de maagvulling betreft is er uit onverwachte hoek hulp gekomen en kunnen we vanaf nu rekenen op wekelijkse donaties. Het is geen prettig gevoel om afhankelijk te zijn van andere mensen maar de zekerheid die het biedt weegt voorlopig niet op tegen het schuldgevoel dat ik als mens heb en het idee dat ik dit ooit allemaal met gelijke munt terug zal moeten betalen. In een magere poging om toch iets in ruil te stellen voor alle geschonken waren ben ik massaal aan het naaien geslagen met een veertigtal vrolijke vogels tot gevolg. Deze beestjes zijn vervolgens een eigen leven beginnen leiden en daarover komt er binnenkort meer nieuws. Goed nieuws deze keer ...
- Voor de rest is de toestand redelijk status quo gebleven. Er zijn geen kinderen toegevoegd of geschrapt in onze gezinssamenstelling, we hebben nog steeds geen openingsdatum voor het café, ik ben nog steeds geen 30 (maar ondertussen wel al 29) en zoals gewoonlijk is het in LolinkaLand druk, druk, druk. Maar laat dat geen excuus zijn voor mij om na deze update opnieuw in winterslaap te gaan, ik beloof jullie ten stelligste dat ik volgende week opnieuw paraat zal staan om al mijn trouwe blogfans op de hoogte te houden van alle onbenulligheden in ons leventje. Wat er mij trouwens aan doet denken dat ik de grootste aankondiging nog niet heb gedaan: Onze Cas is gestopt met cola!!!
Ik laat deze spectaculaire tijding nog even nazinderen en zeg jullie tot ziens. Tot volgende week!
(o ja, en houd misschien de website van de Kringloopwinkel in de gaten, je weet nooit wie je daar tegenkomt ;-))
vrijdag 29 november 2013
woensdag 18 september 2013
Week 18: autoloze repaircafé-verkoop dinges
De opmerkzame lezer merkt meteen de sprong in het tijdsverloop.
Mijn zorgvuldig uitgekiend plan om vanaf nu elke week netjes een verslagje af te leveren heeft een deuk gekregen. Ik geraak er gewoon helemaal niet toe om die strakke deadline te halen en op tijd een wekelijkse blogpost te baren. Hoe ik in het begin van de zomer zelfs dagelijks een tekstje kon afleveren is mij ondertussen een raadsel, ik vermoed dat mijn hersenen in die periode overgenomen waren door een buitenaardse levenskracht die onophoudelijk volzinnen uitbraakte. Tegenwoordig is het dus een kwestie van tussen de courgettesoep en de patatten snel iets op papier te zetten, gewoon om te laten weten dat wij na 18 weken nog steeds 'alive and kicking' zijn.
Vorig weekend was ook weer zo'n moment van 'veel plannen' en 'weinig tijd'. Bij nazicht van onze kelder waren we gestoten op een immens fort van kartonnen dozen die daar ondertussen al anderhalf jaar stonden te schimmelen (figuurlijk dan). Dwergen en trollen sprongen er gelukkig niet uit bij het openen van de verpakkingen, maar wel een eindeloze stroom kleren, speelgoed en huisraad waarvan we het bestaan ondertussen vergeten waren. Ik heb ooit ergens gehoord dat spullen die je 1 jaar niet gebruikt of mist in feite overbodig zijn dus wisten we meteen wat ons te doen stond. We moesten van al die zooi verlost raken want plaats om het opnieuw in huis uit te stallen blijkt er helemaal niet te zijn. Het geld dat we hiervoor terug zouden krijgen kon dan geïnvesteerd worden in de verbouwingen. Toch was het niet gemakkelijk om die klik te maken. Aan veel voorwerpen waren we nog steeds emotioneel gehecht (oké, vooral sentimentele ik dan) en die navelstreng moest dan natuurlijk doorgeknipt worden. In mijn hoofd rijpte het briljante idee om een 'garage-sale' te houden zodat we met een minimum aan inspanning toch onze waren konden etaleren en aan een nieuwe eigenaar helpen. Ik betrok man en vriendin Cathy in het complot en de uiteindelijke verkoopdag bleek een waar succes te zijn. We hadden drankjes en hapjes voorzien voor de kooplustigen en het werd een gezellige bedoening waardoor het minder pijnlijk werd om de helft van mijn inboedel te zien vertrekken. Ondertussen zijn we zelfs al volop aan het voorbereiden voor een tweede dag op 19 oktober, want minstens de helft van de dozen moet nog worden leeggemaakt.
Wie denkt dat we na die drukke zaterdag een weekje verlof konden nemen kwam bedrogen uit want ook dit weekend staat er weer vanalles op het programma. Onze oudste zoon vertrekt zaterdag voor het eerst op scoutskamp dus dat is nog een andere navelstreng die wordt uitgerokken, gelukkig ziet hij het zelf volledig zitten. Op zondag is er na jaren opnieuw een autoloze zondag in onze Stad Kortrijk. Ik kan dit als fervent (bak)fietser enkel maar toejuichen. We staan zelf op de lijst om de school een handje toe steken bij de festiviteiten op de grote markt want aan zo'n initiatief draag ik graag mijn steentje bij. Hopelijk vinden we in de namiddag nog ergens een gaatje om langs te gaan in het eerste repaircafé in Kortrijk (linkje: https://www.facebook.com/events/186374768189064/). Eindelijk bruist Kortrijk terug op een manier zoals wij het graag hebben: niet de champagnebubbels voor de rijkere klasse maar het echte werkmansschuim van biobloed, ecozweet en transitietranen.
Mijn zorgvuldig uitgekiend plan om vanaf nu elke week netjes een verslagje af te leveren heeft een deuk gekregen. Ik geraak er gewoon helemaal niet toe om die strakke deadline te halen en op tijd een wekelijkse blogpost te baren. Hoe ik in het begin van de zomer zelfs dagelijks een tekstje kon afleveren is mij ondertussen een raadsel, ik vermoed dat mijn hersenen in die periode overgenomen waren door een buitenaardse levenskracht die onophoudelijk volzinnen uitbraakte. Tegenwoordig is het dus een kwestie van tussen de courgettesoep en de patatten snel iets op papier te zetten, gewoon om te laten weten dat wij na 18 weken nog steeds 'alive and kicking' zijn.
Vorig weekend was ook weer zo'n moment van 'veel plannen' en 'weinig tijd'. Bij nazicht van onze kelder waren we gestoten op een immens fort van kartonnen dozen die daar ondertussen al anderhalf jaar stonden te schimmelen (figuurlijk dan). Dwergen en trollen sprongen er gelukkig niet uit bij het openen van de verpakkingen, maar wel een eindeloze stroom kleren, speelgoed en huisraad waarvan we het bestaan ondertussen vergeten waren. Ik heb ooit ergens gehoord dat spullen die je 1 jaar niet gebruikt of mist in feite overbodig zijn dus wisten we meteen wat ons te doen stond. We moesten van al die zooi verlost raken want plaats om het opnieuw in huis uit te stallen blijkt er helemaal niet te zijn. Het geld dat we hiervoor terug zouden krijgen kon dan geïnvesteerd worden in de verbouwingen. Toch was het niet gemakkelijk om die klik te maken. Aan veel voorwerpen waren we nog steeds emotioneel gehecht (oké, vooral sentimentele ik dan) en die navelstreng moest dan natuurlijk doorgeknipt worden. In mijn hoofd rijpte het briljante idee om een 'garage-sale' te houden zodat we met een minimum aan inspanning toch onze waren konden etaleren en aan een nieuwe eigenaar helpen. Ik betrok man en vriendin Cathy in het complot en de uiteindelijke verkoopdag bleek een waar succes te zijn. We hadden drankjes en hapjes voorzien voor de kooplustigen en het werd een gezellige bedoening waardoor het minder pijnlijk werd om de helft van mijn inboedel te zien vertrekken. Ondertussen zijn we zelfs al volop aan het voorbereiden voor een tweede dag op 19 oktober, want minstens de helft van de dozen moet nog worden leeggemaakt.
Wie denkt dat we na die drukke zaterdag een weekje verlof konden nemen kwam bedrogen uit want ook dit weekend staat er weer vanalles op het programma. Onze oudste zoon vertrekt zaterdag voor het eerst op scoutskamp dus dat is nog een andere navelstreng die wordt uitgerokken, gelukkig ziet hij het zelf volledig zitten. Op zondag is er na jaren opnieuw een autoloze zondag in onze Stad Kortrijk. Ik kan dit als fervent (bak)fietser enkel maar toejuichen. We staan zelf op de lijst om de school een handje toe steken bij de festiviteiten op de grote markt want aan zo'n initiatief draag ik graag mijn steentje bij. Hopelijk vinden we in de namiddag nog ergens een gaatje om langs te gaan in het eerste repaircafé in Kortrijk (linkje: https://www.facebook.com/events/186374768189064/). Eindelijk bruist Kortrijk terug op een manier zoals wij het graag hebben: niet de champagnebubbels voor de rijkere klasse maar het echte werkmansschuim van biobloed, ecozweet en transitietranen.
donderdag 12 september 2013
Week 14: Altijd solden
Een nieuwe voedselvergaartactiek dringt zich op. Zelfs met het rekenmachineshoppen in de Colruyt zitten we nog steeds boven het budget dat we in principe maar kunnen uitgeven dus er zal nog meer uit de winkelkar gezwierd moeten worden. Cas is echter slimmer dan mij. Waarschijnlijk heeft hij eindelijk door (al dan niet onbewust) dat hij als vleeswolf van het gezin de kosten de hoogte in jaagt en hij kwam zelf met een oplossing aandraven. In andere warenhuizen zoals Carrefour en Delhaize zetten ze de producten die de dag zelf genuttigd moeten worden aan -50%. Een rekensommetje is snel gemaakt en zo blijkt het vlees dan na aftrek van die korting goedkoper te zijn dan de Colruyt. Natuurlijk kunnen we niet elke dag gaan winkelen achter onze dagelijkse kost, daar hebben we helemaal geen tijd voor én dat is veel gevaarlijker voor de portemonnee, aangezien je dan meer meeneemt dan je nodig hebt. We hebben echter wel een diepvriesmonster die deze houdbaarheidsdatum kan vasthouden en uitstellen. Een nieuwe jacht is geboren. Vanaf nu doen we naast de Colruyt-commissies ook nog speurtochten in duurdere supermarkten om daar alle afgeprijsde waren te scoren. Mijn jager is getraind en pikt er als eerste de net-niet-verlepte paardenbiefstukken en bijna-slecht-geworden gehaktballen uit de vleesfrigo's. In de oertijd hadden ze het vast niet beter gekund, alhoewel daar was alle vlees 'voor vandaag te gebruiken' aangezien er nog geen frigidaires bestonden.
Meestal kunnen we genieten van een rijke oogst aan kippenbouten, koteletten, varkenslapjes en zelfs stoofvlees. Kieskeurig zijn is nu niet langer een mogelijkheid, het is eten wat de anderen hebben laten liggen. Stilaan vult onze vrieskist zich met gekleurde plaketiketten en kan ons vleeshondje op zijn 2 oren slapen, hij zal zijn stukje worst niet moeten missen. We kunnen zelfs heel af en toe genieten van exotische spijzen zoals gerookte zalm of gemarineerde steak, dingen die anders al te duur zijn om zelfs nog maar van te dromen. Hierbij blijkt dan weer dat het cliché 'honger is de beste saus' ook een waarheid als een koe is. Maaltijden die we vroeger zonder nadenken tussen de kiezen vermaalden smaken nu precies 10 keer beter omdat er bewuster gegeten wordt. Weer iets bijgeleerd dus, en waarschijnlijk ook iets dat zal blijven hangen, zelfs al hebben we later terug wat meer financiële ademruimte. Want het is toch zonde als deze ongewenste producten op het einde van de dag de supermarktcontainer in verdwijnen, om daar een stille dood te sterven tussen beschimmelde groenten en hardgeworden brood. Bovendien zijn die arme beestjes dan voor niets geslacht geworden, dat moet zelfs het hart van een niet-vegetariër raken. En zo werpt mijn wederhelft zich dapper op als 'raider of the lost steak'
Meestal kunnen we genieten van een rijke oogst aan kippenbouten, koteletten, varkenslapjes en zelfs stoofvlees. Kieskeurig zijn is nu niet langer een mogelijkheid, het is eten wat de anderen hebben laten liggen. Stilaan vult onze vrieskist zich met gekleurde plaketiketten en kan ons vleeshondje op zijn 2 oren slapen, hij zal zijn stukje worst niet moeten missen. We kunnen zelfs heel af en toe genieten van exotische spijzen zoals gerookte zalm of gemarineerde steak, dingen die anders al te duur zijn om zelfs nog maar van te dromen. Hierbij blijkt dan weer dat het cliché 'honger is de beste saus' ook een waarheid als een koe is. Maaltijden die we vroeger zonder nadenken tussen de kiezen vermaalden smaken nu precies 10 keer beter omdat er bewuster gegeten wordt. Weer iets bijgeleerd dus, en waarschijnlijk ook iets dat zal blijven hangen, zelfs al hebben we later terug wat meer financiële ademruimte. Want het is toch zonde als deze ongewenste producten op het einde van de dag de supermarktcontainer in verdwijnen, om daar een stille dood te sterven tussen beschimmelde groenten en hardgeworden brood. Bovendien zijn die arme beestjes dan voor niets geslacht geworden, dat moet zelfs het hart van een niet-vegetariër raken. En zo werpt mijn wederhelft zich dapper op als 'raider of the lost steak'
woensdag 4 september 2013
Week 13: Post-vakantionele depressie
Het duurt enkele dagen vooraleer ik terug gewend ben aan ons Belgische leventje. De metamorfose in het café maakt het ook wat onwennig. Tot mijn grote verbazing is de tedere wederhelft goed opgeschoten met de werken en overtreft hij zelfs mijn verwachtingen (al moet ik eerlijk bekennen dat ik die heel laag had ingesteld, aangezien hij tijdens mijn vorige verlof enkel een trapleuning had geïnstalleerd). We hebben zowaar een plafond, er is gepleisterd op de muren (knap werk trouwens voor zijn plamuurontmaagding) en een eerste laag smetteloos witte primer weerkaatst in mijn ogen. Ook in de keuken hebben we eindelijk terug plafond én isolatie, gedaan met wakker worden van de wasmachine of bakgeurtjes die tot in onze slaapkamer dringen. Een pluim voor de man dus, dat er een reuze-afwas staat en de wasmand uitpuilt zullen we voor het gemak maar door de vingers zien.
Wat die (af)was betreft was ik al op voorhand gewaarschuwd. Ergens halverwege de reis kreeg ik een onaangenaam telefoontje met slecht nieuws op mijn bord. In een paar dagen tijd:
- had de afwasmachine definitief de geest gegeven (tenzij ze met die rooksignalen iets anders wou vertellen)
- weigerde de wasmachine het water af te pompen waardoor deze ook 'out' was
- en waren er 3 zware rekeningen binnen gekomen (autoverzekering, kadastraal inkomen en een opleg van 1.400 € voor Electrabel) die we onmogelijk konden betalen
Nog extra kopzorgen dus, die ik bewust geblokkeerd had om toch nog ietwat van de reis te genieten zonder de bittere smaak van euromiserie. Ik moet echter de koe bij de horens vatten want ik heb slechts 1 dag tijd om alles op te lossen, dinsdag moet ik terug aan het werk.
De afwasmachine laat ik links liggen, die had al eerder signalen van kamikazeneigingen gegeven en ik ben nu eenmaal geen technieker van beroep. De wasmachine neem ik wel onder handen: eens de filter goed uitkuisen, een spoelprogramma starten en wonder boven wonder werkt het beestje terug als tevoren. Ik kan het toch niet laten om dit breed uit te smeren bij manlief: de vrouw die een machine weer aan de praat krijgt terwijl hij de hele vakantie naar het wassalon is gelopen ...
De rekeningen verdwijnen echter niet zo vlot, ik moet gaan bedelen bij Electrabel voor een haalbaar afbetalingsplan en de allerlaatste reserves moeten er ook aan geloven. Een kei kunnen ze niet meer stropen dacht ik, maar blijkbaar worden er toch verwoede pogingen gedaan om bij ons geld te halen dat er niet is. Ik kan gelukkig de gedachten verzetten op het werk, waar de drukte voor het nieuwe academiejaar langzaam op gang komt. Af en toe dwaal ik nog eens mijmerend af naar Frankrijk, naar 'soleil, rivière et pré' maar we zijn terug met beide voetjes in de werkelijkheid. Aan ons om er opnieuw het beste van te maken...
Wat die (af)was betreft was ik al op voorhand gewaarschuwd. Ergens halverwege de reis kreeg ik een onaangenaam telefoontje met slecht nieuws op mijn bord. In een paar dagen tijd:
- had de afwasmachine definitief de geest gegeven (tenzij ze met die rooksignalen iets anders wou vertellen)
- weigerde de wasmachine het water af te pompen waardoor deze ook 'out' was
- en waren er 3 zware rekeningen binnen gekomen (autoverzekering, kadastraal inkomen en een opleg van 1.400 € voor Electrabel) die we onmogelijk konden betalen
Nog extra kopzorgen dus, die ik bewust geblokkeerd had om toch nog ietwat van de reis te genieten zonder de bittere smaak van euromiserie. Ik moet echter de koe bij de horens vatten want ik heb slechts 1 dag tijd om alles op te lossen, dinsdag moet ik terug aan het werk.
De afwasmachine laat ik links liggen, die had al eerder signalen van kamikazeneigingen gegeven en ik ben nu eenmaal geen technieker van beroep. De wasmachine neem ik wel onder handen: eens de filter goed uitkuisen, een spoelprogramma starten en wonder boven wonder werkt het beestje terug als tevoren. Ik kan het toch niet laten om dit breed uit te smeren bij manlief: de vrouw die een machine weer aan de praat krijgt terwijl hij de hele vakantie naar het wassalon is gelopen ...
De rekeningen verdwijnen echter niet zo vlot, ik moet gaan bedelen bij Electrabel voor een haalbaar afbetalingsplan en de allerlaatste reserves moeten er ook aan geloven. Een kei kunnen ze niet meer stropen dacht ik, maar blijkbaar worden er toch verwoede pogingen gedaan om bij ons geld te halen dat er niet is. Ik kan gelukkig de gedachten verzetten op het werk, waar de drukte voor het nieuwe academiejaar langzaam op gang komt. Af en toe dwaal ik nog eens mijmerend af naar Frankrijk, naar 'soleil, rivière et pré' maar we zijn terug met beide voetjes in de werkelijkheid. Aan ons om er opnieuw het beste van te maken...
dinsdag 3 september 2013
Dag 80: De terugreis
Aangezien de heenreis behoorlijk vlekkeloos was verlopen zag ik helemaal niet op tegen het terugrijden. Ik hoopte alleen dat de kinderen toch iets meer zouden slapen want deze keer zouden we volledig in het donker rijden. Vertrekken om 21u was hiervoor een goeie zet want nog voor ik in Valence was (45min rijden) lag het kleinste zwijntje al te knorren. Nog geen kwartier later volgde de dochter en toen ik mij een derde keer omdraaide was ook nummer drie uitgeteld.
Ik had nog getwijfeld tussen vertrekken op zaterdag- of zondagnacht omwille van het verkeer maar het was gelukkig heel rustig op de baan. Voor ik het wist was ik al voorbij Lyon, nochtans het minst favoriete gedeelte van de rit. Op de achterbank nog steeds geen kik dus ik besloot van rustig verder te tuffen en pas halt te houden wanneer Folke zou wakker worden voor een slok mamamelk. Ik was echter al in de buurt van Dijon en dus praktisch halverwege tegen dat meneertje zich aandiende voor een teugje. Vlug even de benen strekken op een truckersparking en met Bente naar het toilet, waar we veel bekijks hadden (Folke in de doek op mijn rug en Bente in mijn armen gedragen). Een kwartiertje later dommelden ze opnieuw collectief in en was ik alleen met de 'autobahn'. Het rijden verliep uitermate vlot aangezien ik de weg ondertussen al kende en ook het wakker blijven was geen probleem. Ik genoot zelfs van achter het stuur te zitten, zou er dan diep in mij een truckchauffeuse verstopt zitten? En waar ik in het doorgaan nog zat te wachten tot de kinderen in slaap zouden vallen, vond ik het nu toch ook wat saai dat er geen enkele ter beschikking was om een praatje mee te slaan. Om mijn gedachten af te leiden verzon ik dan maar enkele 'spelletjes':
- meezingen met de cd maar in plaats van tekst met dierengeluiden
- nummerplaten bekijken (al passeerde er bij momenten amper een auto want ik was meestal de snelste) en dan met de letters woorden vormen die de bestuurder beschrijven --> c.a.d = cholerieke alleenstaande duiveluitdrijver of f.p.r= flegmatische populaire raapzaadverkoper
- liedjes simultaan vertalen en meezingen in het Nederlands i.p.v. Engels
- dansen op je stoel met al je lichaamsdelen (zonder dat het gevaarlijk wordt), voor de mensen die mij toevallig voorbijreden tussen Lyon en Reims: ik deed geen obscene gebaren of provocerende tekens, ik was aan het elleboogdansen op gitaarmuziek.
Alles verliep dus van een leien dakje en opnieuw zag het er naar uit dat ik het uurrecord zou verbreken en nog voor 6u 's morgens in Kortrijk staan, maar dan zou ik Lolinka niet zijn natuurlijk ...
Op 300 km van huis merkte ik dat de tank voor driekwart leeg was en ik besloot om bij een volgende stop onze auto te drinken te geven. Volgens een vriendelijk infobord had ik de keuze tussen het station op 5 km of de volgende op 20km. Een blik op de achterbank vol doezelende spruiten deed mij besluiten om de tweede te nemen. Het informerende bord had er echter niet bij verteld dat er voor die 20km een splitsing kwam die mij naar een andere weg bracht waar het eerstkomende tankstation op ...52 km lag. Even slikken dus maar dat zou wel nog net lukken. Ik reed na die 52 km netjes de weg af, de 'aire' op, om vervolgens te merken dat deze midden in de verbouwingen zat en ik prompt de verkeerde route koos, namelijk deze van de camions, waar ik helemaal niet kon tanken. Terugrijden was ook geen optie wegens overal 'sens unique' en mijn leven nog niet beu. Even snel als ik was opgereden stond ik dus terug op de autostrade. Ai, daar had ik niet op gerekend en na 2 minuten waarschuwde een oranje lichtje en een pieptoon mij dat ik het volgende pompstation echt niet mocht missen. Met een zucht van opluchting reed ik dan ook 10 minuten later naar de pomp, haakte de hendel van de benzinetank los en toen gebeurde er helemaal niets! Paniek! Waren de pompen kapot of dicht?
Bij het aanpalende winkeltje zag ik enkele mensen ronddwalen als zombies op zoek naar voedsel en ik schaarde mij bij de massa om mijn probleem opgelost te krijgen. Bleek dat de winkelbediende zomaar was verdwenen enkele minuten daarvoor, hij had de pompen uitgeschakeld en het metalen rolluik van de shop dichtgedaan en had zich teruggetrokken achter een deur. Mensen die klaar waren met tanken konden niet betalen en onfortuinlijken zoals ik die dringend brandstof nodig hadden kwamen ook niet aan hun trekken. Na 10 minuten raakte het geduld op en begonnen er zich 2 groepen mensen te vormen:
*groep A: de 'angry mob'. Deze stonden waarschijnlijk stijf van koffie of energiedrank en eisten van de bediende dat hij stante pede tevoorschijn kwam. Hiertoe bonkten ze op het raam, rolluik en riepen verwensingen tegen een lege winkel.
*groep B: de 'paniekzaaiers'. Deze waren er meteen van overtuigd dat er iets ernstig aan de hand was en spraken over gewapende overvallen, hartaanvallen en terrorisme-aanslagen. Ze twijfelden over het al dan niet bellen van politie, ambulance en het leger.
Ikzelf behoorde tot groep B en maande mijn kinderen aan om terug in de auto te kruipen, stel je voor dat er plots een man met revolver opdook. Ik piepte nogmaals door het raam van de shop en kon mits nauwkeurig getuur net een lijst met telefoonnummers ontwaren aan de achterkant van het kassabureau. Ik zocht mij een lotgenote uit groep B die bereid was deze nummers te proberen en na 3 pogingen hadden we een zeker Mr Marchand aan de lijn. Die wist ons te zeggen dat het helemaal niet normaal was dat de winkel en pompen gesloten waren, aangezien deze verondersteld waren 24u op 24u beschikbaar te zijn. Hij zou onmiddellijk uit zijn pyjama en in zijn auto springen om de situatie te komen overzien. Net op het moment dat Mr Marchand als een ridder op het witte paard kwam aangestormd slenterde de pompbediende doodgemoederd vanuit het privévertrek en opende opnieuw de pompen. Ik tankte alsof mijn leven er van afging en net toen ik wou afrekenen had onze olijke bezineknecht door dat we zijn baas verwittigd hadden van zijn ongeoorloofde pauze. Mijn belvriendinnetje verontschuldigde zich door te zeggen dat we oprecht bezorgd geweest waren om de man zijn gezondheid maar ik deed netjes alsof mijn neus bloedde want de man zag er in staat uit om nog een nieuwe stunt uit te halen. Ik was blij dat ik afgerekend had en wipte spoorslags in de auto voor de laatste 200 km.
En zo arriveerde ik dan toch pas om 7u30, ik had een uur tijd verloren van mijn zorgvuldige schema dankzij een luie kassaklerk. Maar ik was blij van heelhuids thuis te zijn en verlangde maar 1 ding: MIJN BED ...
Ik had nog getwijfeld tussen vertrekken op zaterdag- of zondagnacht omwille van het verkeer maar het was gelukkig heel rustig op de baan. Voor ik het wist was ik al voorbij Lyon, nochtans het minst favoriete gedeelte van de rit. Op de achterbank nog steeds geen kik dus ik besloot van rustig verder te tuffen en pas halt te houden wanneer Folke zou wakker worden voor een slok mamamelk. Ik was echter al in de buurt van Dijon en dus praktisch halverwege tegen dat meneertje zich aandiende voor een teugje. Vlug even de benen strekken op een truckersparking en met Bente naar het toilet, waar we veel bekijks hadden (Folke in de doek op mijn rug en Bente in mijn armen gedragen). Een kwartiertje later dommelden ze opnieuw collectief in en was ik alleen met de 'autobahn'. Het rijden verliep uitermate vlot aangezien ik de weg ondertussen al kende en ook het wakker blijven was geen probleem. Ik genoot zelfs van achter het stuur te zitten, zou er dan diep in mij een truckchauffeuse verstopt zitten? En waar ik in het doorgaan nog zat te wachten tot de kinderen in slaap zouden vallen, vond ik het nu toch ook wat saai dat er geen enkele ter beschikking was om een praatje mee te slaan. Om mijn gedachten af te leiden verzon ik dan maar enkele 'spelletjes':
- meezingen met de cd maar in plaats van tekst met dierengeluiden
- nummerplaten bekijken (al passeerde er bij momenten amper een auto want ik was meestal de snelste) en dan met de letters woorden vormen die de bestuurder beschrijven --> c.a.d = cholerieke alleenstaande duiveluitdrijver of f.p.r= flegmatische populaire raapzaadverkoper
- liedjes simultaan vertalen en meezingen in het Nederlands i.p.v. Engels
- dansen op je stoel met al je lichaamsdelen (zonder dat het gevaarlijk wordt), voor de mensen die mij toevallig voorbijreden tussen Lyon en Reims: ik deed geen obscene gebaren of provocerende tekens, ik was aan het elleboogdansen op gitaarmuziek.
Alles verliep dus van een leien dakje en opnieuw zag het er naar uit dat ik het uurrecord zou verbreken en nog voor 6u 's morgens in Kortrijk staan, maar dan zou ik Lolinka niet zijn natuurlijk ...
Op 300 km van huis merkte ik dat de tank voor driekwart leeg was en ik besloot om bij een volgende stop onze auto te drinken te geven. Volgens een vriendelijk infobord had ik de keuze tussen het station op 5 km of de volgende op 20km. Een blik op de achterbank vol doezelende spruiten deed mij besluiten om de tweede te nemen. Het informerende bord had er echter niet bij verteld dat er voor die 20km een splitsing kwam die mij naar een andere weg bracht waar het eerstkomende tankstation op ...52 km lag. Even slikken dus maar dat zou wel nog net lukken. Ik reed na die 52 km netjes de weg af, de 'aire' op, om vervolgens te merken dat deze midden in de verbouwingen zat en ik prompt de verkeerde route koos, namelijk deze van de camions, waar ik helemaal niet kon tanken. Terugrijden was ook geen optie wegens overal 'sens unique' en mijn leven nog niet beu. Even snel als ik was opgereden stond ik dus terug op de autostrade. Ai, daar had ik niet op gerekend en na 2 minuten waarschuwde een oranje lichtje en een pieptoon mij dat ik het volgende pompstation echt niet mocht missen. Met een zucht van opluchting reed ik dan ook 10 minuten later naar de pomp, haakte de hendel van de benzinetank los en toen gebeurde er helemaal niets! Paniek! Waren de pompen kapot of dicht?
Bij het aanpalende winkeltje zag ik enkele mensen ronddwalen als zombies op zoek naar voedsel en ik schaarde mij bij de massa om mijn probleem opgelost te krijgen. Bleek dat de winkelbediende zomaar was verdwenen enkele minuten daarvoor, hij had de pompen uitgeschakeld en het metalen rolluik van de shop dichtgedaan en had zich teruggetrokken achter een deur. Mensen die klaar waren met tanken konden niet betalen en onfortuinlijken zoals ik die dringend brandstof nodig hadden kwamen ook niet aan hun trekken. Na 10 minuten raakte het geduld op en begonnen er zich 2 groepen mensen te vormen:
*groep A: de 'angry mob'. Deze stonden waarschijnlijk stijf van koffie of energiedrank en eisten van de bediende dat hij stante pede tevoorschijn kwam. Hiertoe bonkten ze op het raam, rolluik en riepen verwensingen tegen een lege winkel.
*groep B: de 'paniekzaaiers'. Deze waren er meteen van overtuigd dat er iets ernstig aan de hand was en spraken over gewapende overvallen, hartaanvallen en terrorisme-aanslagen. Ze twijfelden over het al dan niet bellen van politie, ambulance en het leger.
Ikzelf behoorde tot groep B en maande mijn kinderen aan om terug in de auto te kruipen, stel je voor dat er plots een man met revolver opdook. Ik piepte nogmaals door het raam van de shop en kon mits nauwkeurig getuur net een lijst met telefoonnummers ontwaren aan de achterkant van het kassabureau. Ik zocht mij een lotgenote uit groep B die bereid was deze nummers te proberen en na 3 pogingen hadden we een zeker Mr Marchand aan de lijn. Die wist ons te zeggen dat het helemaal niet normaal was dat de winkel en pompen gesloten waren, aangezien deze verondersteld waren 24u op 24u beschikbaar te zijn. Hij zou onmiddellijk uit zijn pyjama en in zijn auto springen om de situatie te komen overzien. Net op het moment dat Mr Marchand als een ridder op het witte paard kwam aangestormd slenterde de pompbediende doodgemoederd vanuit het privévertrek en opende opnieuw de pompen. Ik tankte alsof mijn leven er van afging en net toen ik wou afrekenen had onze olijke bezineknecht door dat we zijn baas verwittigd hadden van zijn ongeoorloofde pauze. Mijn belvriendinnetje verontschuldigde zich door te zeggen dat we oprecht bezorgd geweest waren om de man zijn gezondheid maar ik deed netjes alsof mijn neus bloedde want de man zag er in staat uit om nog een nieuwe stunt uit te halen. Ik was blij dat ik afgerekend had en wipte spoorslags in de auto voor de laatste 200 km.
En zo arriveerde ik dan toch pas om 7u30, ik had een uur tijd verloren van mijn zorgvuldige schema dankzij een luie kassaklerk. Maar ik was blij van heelhuids thuis te zijn en verlangde maar 1 ding: MIJN BED ...
Dag 79: Aan alle mooie liedjes ...
Het is weer voorbij voor dit jaar.
Onze Frankrijk-trip loopt op zijn laatste pootjes en vandaag moesten we al afscheid nemen van Finn, Mil en Jasmien die iets vroeger terugreizen naar Belgenland. Wat op het nippertje lukte want bijna hadden ze hun TGV gemist. Bleek namelijk dat er geen tijdige busverbinding was tussen Valence Ville en Valence TGV en even zag het er naar uit dat het niet meer goed zou komen. Ik kon via sms meevolgen hoe Jasmien heldhaftige pogingen deed om taxi's op te vorderen. Toen ze er uiteindelijk eentje te pakken had deed die gelukkig alle moeite ter wereld om op tijd tot in het station te raken: bochten afsnijden, via parkings rijden en gaan liggen in de bochten om aan snelheid te winnen. Het werd een spannende race tegen de klok maar gelukkig haalden ze het net op tijd. Ferre vond het zowaar spijtig dat hij niet in de formule1-taxi zat.
Aan ons restte de taak om het kampeerterrein op te ruimen en alles opnieuw in de auto te puzzelen. Het eten was al bijna volledig verdwenen dus dat scheelde al een aantal dozen. Het afbreken van de tenten was een minder leuk werkje. In deze van Ferre en Bente vond ik een volledige dierentuin aan fauna en flora. Ik sprong zowat een halve meter omhoog toen een dikke oranje-rode spin op 2 cm van mijn hand over de tentpalen kroop. En uit het aantal naaktslakken die er op het binnenzeil zaten kon je zeker een halve liter slijm melken. De gedachte dat mijn bloedjes van kindjes tussen al deze beesterij lagen te pitten vond ik toch verontrustend. Vandaar dat Bente al eens midden in de nacht durfde schreeuwen "mama, er zit een grote sprinkhaan op mijn bed" (en als je dan slaapdronken ging gaan kijken verkondigde ze doodleuk "ik heb ze zelf al weg gedaan").
Het is opletten geblazen dat we niets vergeten want de spullen liggen zowat overal in de weide verspreid. Ferre is ondertussen mee met Lien om de ontsnapte koeien te gaan vangen want die hebben het blijkbaar op een lopen gezet in St Etienne. Ik profiteer van de gelegenheid om nog eventjes te gaan liggen want een lange terugreis staat mij s' nachts te wachten. Slapen lukt niet door de warmte dus gaan we een nachtje moeten doortrekken op natuurlijke energie.
Een ander Belgisch koppel dat logeert in de Serre de l'Homme bereid nog een lekkere ovenschotel voor het avondeten en dan is het tijd voor het afscheid.
Na 3 weken zijn we helemaal verfranst en is het moeilijk om ons los te weken van de ongedwongen sfeer, de zalige warmte en de adembenemende natuur. Lien zullen we wellicht ook pas over enkele maanden terug zien als zij nog eens naar België afzakt. Net voor vertrek valt Folke nog uit de zetel met een grote blauwe plek op zijn rug als gevolg, maar Murphy kan ons niet langer ophouden en om 21u start ik de terugrit met 3 moe-maar-tevreden-kinderen, een frigobox vol kaas en yoghurt en een pak verhalen om te vertellen bij thuiskomst.
Tot gauw St-Julien!!!
Onze Frankrijk-trip loopt op zijn laatste pootjes en vandaag moesten we al afscheid nemen van Finn, Mil en Jasmien die iets vroeger terugreizen naar Belgenland. Wat op het nippertje lukte want bijna hadden ze hun TGV gemist. Bleek namelijk dat er geen tijdige busverbinding was tussen Valence Ville en Valence TGV en even zag het er naar uit dat het niet meer goed zou komen. Ik kon via sms meevolgen hoe Jasmien heldhaftige pogingen deed om taxi's op te vorderen. Toen ze er uiteindelijk eentje te pakken had deed die gelukkig alle moeite ter wereld om op tijd tot in het station te raken: bochten afsnijden, via parkings rijden en gaan liggen in de bochten om aan snelheid te winnen. Het werd een spannende race tegen de klok maar gelukkig haalden ze het net op tijd. Ferre vond het zowaar spijtig dat hij niet in de formule1-taxi zat.
Aan ons restte de taak om het kampeerterrein op te ruimen en alles opnieuw in de auto te puzzelen. Het eten was al bijna volledig verdwenen dus dat scheelde al een aantal dozen. Het afbreken van de tenten was een minder leuk werkje. In deze van Ferre en Bente vond ik een volledige dierentuin aan fauna en flora. Ik sprong zowat een halve meter omhoog toen een dikke oranje-rode spin op 2 cm van mijn hand over de tentpalen kroop. En uit het aantal naaktslakken die er op het binnenzeil zaten kon je zeker een halve liter slijm melken. De gedachte dat mijn bloedjes van kindjes tussen al deze beesterij lagen te pitten vond ik toch verontrustend. Vandaar dat Bente al eens midden in de nacht durfde schreeuwen "mama, er zit een grote sprinkhaan op mijn bed" (en als je dan slaapdronken ging gaan kijken verkondigde ze doodleuk "ik heb ze zelf al weg gedaan").
Het is opletten geblazen dat we niets vergeten want de spullen liggen zowat overal in de weide verspreid. Ferre is ondertussen mee met Lien om de ontsnapte koeien te gaan vangen want die hebben het blijkbaar op een lopen gezet in St Etienne. Ik profiteer van de gelegenheid om nog eventjes te gaan liggen want een lange terugreis staat mij s' nachts te wachten. Slapen lukt niet door de warmte dus gaan we een nachtje moeten doortrekken op natuurlijke energie.
Een ander Belgisch koppel dat logeert in de Serre de l'Homme bereid nog een lekkere ovenschotel voor het avondeten en dan is het tijd voor het afscheid.
Na 3 weken zijn we helemaal verfranst en is het moeilijk om ons los te weken van de ongedwongen sfeer, de zalige warmte en de adembenemende natuur. Lien zullen we wellicht ook pas over enkele maanden terug zien als zij nog eens naar België afzakt. Net voor vertrek valt Folke nog uit de zetel met een grote blauwe plek op zijn rug als gevolg, maar Murphy kan ons niet langer ophouden en om 21u start ik de terugrit met 3 moe-maar-tevreden-kinderen, een frigobox vol kaas en yoghurt en een pak verhalen om te vertellen bij thuiskomst.
Tot gauw St-Julien!!!
Dag 78: Hel en verdoemenis (part II)
Wie de vorige vakantiedagverslagjes heeft gelezen herinnert zich misschien het onweer van de eerste week dat van zo'n kaliber was dat ik de hele nacht angstig in mijn bed had lag te beven. Mijn opluchting was dan ook groot dat er na het ochtendgloren opnieuw een zonnige dag was aangebroken en ik was al bijna vergeten hoe dwaas ik daar had liggen trillen om wat natuurgeweld. Tot er tegen het einde van de vakantie opnieuw een dergelijke storm voorbij trok.
's Morgens hadden we al een voorgevoel dat het wel eens zou kunnen regenen en we vroegen ons af of we de geplande 'riviertocht' moesten annuleren. Het probleem was echter dat Ferre en co al enkele dagen de oren van ons hoofd 'zaagden' om deze tocht te mogen doen. Na het middageten besloten we het er dan toch maar op te wagen en we trokken met alle 7 de kinderen naar de kabbelende Sure, beneden aan ons kampeerterrein. Volgens Lien konden we een mooie wandeling van ongeveer anderhalf uur doen om dan aan te komen bij de geitenstal van Oda en Jochen, waar we ons vieruurtje zouden nuttigen. Folke zat hoog en droog op mijn rug en de andere kleintjes baanden zich een weg tussen stenen en water. De sfeer zat er in en de grootsten stippelden de beste route uit (niet noodzakelijk de droogste helaas). Na een twintigtal minuten begon het plots lichtjes te druppelen, en de eerste donder rolde door de vallei. In eerste instantie vonden we het allemaal wel spannend en we trokken vrolijk verder naar het einddoel. Na een tijdje ging het voorzichtige gedruppel over in meer stortende regen en kwamen er naast wat loos gegrom ook duidelijke bliksemflitsen bij.
Ik speurde mijn hersenen af naar basis-survival informatie en "wat te doen bij onweer" maar verder dan de gedachte dat het allesbehalve veilig kon zijn om met je voeten in het water te staan kwam ik niet. Opgeven was echter niet meteen een optie, de oevers van de rivier waren op de meeste plaatsen te hoog om er uit te klimmen dus konden we enkel verder stappen en hopen dat de lucht wat zou opklaren. Wat natuurlijk niet gebeurde.
Uiteindelijk hebben we ongeveer 2 uur geploeterd en waren we allemaal doornat. Ik had grootmoedig mijn regenjas afgestaan aan Babette waardoor ook Folke tot op het bot verzopen was in de draagdoek. En nog steeds geen geit in het zicht. Godzijdank was Moppie de hond met ons mee gewandeld en die spotte met haar hondse opmerkzaamheid onze reddingstroepen. David was er met de jeep op uit getrokken om ons te zoeken en kon ons lokaliseren dankzij Moppie haar geblaf. Hij viste ons uit het water en ik hoorde vreemd genoeg geen enkel kind klagen dat we ons einddoel niet hadden gehaald. Onderweg naar huis (heerlijk illegaal met 10 mensen in 1 auto) verzuchtten de helle stemmetjes "Wat een avontuur!". Achteraf kwam deze tocht op nummer 1 bij Ferre zijn favoriete vakantieherinneringen, al beweerde hij de dag zelf dat hij nooit meer in de rivier wou stappen. De kinderen trokken afgemat naar hun tent en al gauw sliepen ze als roosjes. Wat niet van de mama's gezegd kan worden. Die hebben nog de helft van de nacht wakker gelegen door het aanzwellende onweer en met schrik vroegen we ons af of we de kinderen niet bij ons in de caravan moesten nemen. Geen van ons beiden had echter de moed/zin om in het gutsende wolkennat naar de tenten te lopen dus besloten we dan maar de moederlijke wacht te houden vanuit ons plastieken huis. De volgende ochtend bleek dat geen van de vier rakkers iets had gemerkt van al dat gedonder en gebliksem, die hadden gewoon als een blok geslapen. Er volgde dan nog een dagje met een sporadische regenbui die Jasmien dapper trotseerde om met Ferre en Finn een fikse bergwandeling te doen. Ik bleef echter wijselijk binnen met de rest van het gebroed, ik had mijn portie wel gehad ondertussen.
's Morgens hadden we al een voorgevoel dat het wel eens zou kunnen regenen en we vroegen ons af of we de geplande 'riviertocht' moesten annuleren. Het probleem was echter dat Ferre en co al enkele dagen de oren van ons hoofd 'zaagden' om deze tocht te mogen doen. Na het middageten besloten we het er dan toch maar op te wagen en we trokken met alle 7 de kinderen naar de kabbelende Sure, beneden aan ons kampeerterrein. Volgens Lien konden we een mooie wandeling van ongeveer anderhalf uur doen om dan aan te komen bij de geitenstal van Oda en Jochen, waar we ons vieruurtje zouden nuttigen. Folke zat hoog en droog op mijn rug en de andere kleintjes baanden zich een weg tussen stenen en water. De sfeer zat er in en de grootsten stippelden de beste route uit (niet noodzakelijk de droogste helaas). Na een twintigtal minuten begon het plots lichtjes te druppelen, en de eerste donder rolde door de vallei. In eerste instantie vonden we het allemaal wel spannend en we trokken vrolijk verder naar het einddoel. Na een tijdje ging het voorzichtige gedruppel over in meer stortende regen en kwamen er naast wat loos gegrom ook duidelijke bliksemflitsen bij.
Ik speurde mijn hersenen af naar basis-survival informatie en "wat te doen bij onweer" maar verder dan de gedachte dat het allesbehalve veilig kon zijn om met je voeten in het water te staan kwam ik niet. Opgeven was echter niet meteen een optie, de oevers van de rivier waren op de meeste plaatsen te hoog om er uit te klimmen dus konden we enkel verder stappen en hopen dat de lucht wat zou opklaren. Wat natuurlijk niet gebeurde.
Uiteindelijk hebben we ongeveer 2 uur geploeterd en waren we allemaal doornat. Ik had grootmoedig mijn regenjas afgestaan aan Babette waardoor ook Folke tot op het bot verzopen was in de draagdoek. En nog steeds geen geit in het zicht. Godzijdank was Moppie de hond met ons mee gewandeld en die spotte met haar hondse opmerkzaamheid onze reddingstroepen. David was er met de jeep op uit getrokken om ons te zoeken en kon ons lokaliseren dankzij Moppie haar geblaf. Hij viste ons uit het water en ik hoorde vreemd genoeg geen enkel kind klagen dat we ons einddoel niet hadden gehaald. Onderweg naar huis (heerlijk illegaal met 10 mensen in 1 auto) verzuchtten de helle stemmetjes "Wat een avontuur!". Achteraf kwam deze tocht op nummer 1 bij Ferre zijn favoriete vakantieherinneringen, al beweerde hij de dag zelf dat hij nooit meer in de rivier wou stappen. De kinderen trokken afgemat naar hun tent en al gauw sliepen ze als roosjes. Wat niet van de mama's gezegd kan worden. Die hebben nog de helft van de nacht wakker gelegen door het aanzwellende onweer en met schrik vroegen we ons af of we de kinderen niet bij ons in de caravan moesten nemen. Geen van ons beiden had echter de moed/zin om in het gutsende wolkennat naar de tenten te lopen dus besloten we dan maar de moederlijke wacht te houden vanuit ons plastieken huis. De volgende ochtend bleek dat geen van de vier rakkers iets had gemerkt van al dat gedonder en gebliksem, die hadden gewoon als een blok geslapen. Er volgde dan nog een dagje met een sporadische regenbui die Jasmien dapper trotseerde om met Ferre en Finn een fikse bergwandeling te doen. Ik bleef echter wijselijk binnen met de rest van het gebroed, ik had mijn portie wel gehad ondertussen.
dinsdag 27 augustus 2013
Dag 77: Kindertainment
Op vakantie zijn de dagen extra lang, uitgerekt door de zon. En dan blijkt al gauw dat onze min 8-jarigen over heel wat meer energie beschikken dan hun voortbrengers. Af en toe moet er dus een rustmomentje worden ingelast anders zijn batterijen eerder plat dan opgeladen op het einde van de reis.
Jasmien heeft een fantastisch boek mee 'de waanzinnige boomhut van 13 verdiepingen'. Een hilarisch verhaal waar we onze kroost toch wel een halfuurtje zoet mee kunnen houden of de gemoederen wat bedaren voor het slapengaan. Maar er blijken ook nog andere manieren om het gebroed te boeien. We zetten ze allemaal op een rijtje voor een improvisatieverhaaltje waarbij ze zelf hun bijdrage moeten leveren. Ik begin het verhaal en af en toe moet er aangevuld worden en mogen de kinderen elk om beurt kiezen welke kant het op gaat. Dit leidt tot vreemde histories over stoelen en steelpannen die samen op reis gaan naar Amerika, een blinde zwerver zonder ledematen die optrekt met de hond van een seriemoordenaar en een matroos die als belangrijkste taak heeft 'kakken om het schip recht te houden'. Ik blijk niet de enige te zijn die over een ongebreidelde fantasie beschikt want de gekste suggesties worden gedaan en het verhaal draait alle kanten op. Het is dan aan de verteller om het weer op het rechte pad te krijgen en er nog een enigszins begrijpbaar plot uit te puren. Het werkt in elk geval want we hebben hun aandacht en 12 oortjes luisteren geboeid naar de vertellingen.
Als hun interesse dan toch weer verslapt proberen we het met een sessie 'massage' of 'kinderyoga'. Opnieuw zuig ik ter plekke het één en ander uit de duim en er wordt gemasseerd op het ritme van de seizoenen, we brullen als een krolse kater en we maken een lachketting van kinderen. Op zulke momenten lijkt het een makkie om 7 kinderen op te voeden maar die zeepbel wordt al snel weer doorprikt als er eentje ontsnapt, ze plots op elkaar beginnen springen in plaats van een ontspannen massage toe te dienen of het simpelweg op een krijsen zetten omdat ze het beu zijn. In extreme noodgevallen hebben we gelukkig nog plan B: de draagbare dvd-speler. Dan puzzelen we ze alle 7 in de zetel als blokjes in een tetrisspel, leggen een filmpje op en dan turen ze gehypnotiseerd naar het schermpje van amper 20 cm groot. Even rust voor de oude mensen ...
Jasmien heeft een fantastisch boek mee 'de waanzinnige boomhut van 13 verdiepingen'. Een hilarisch verhaal waar we onze kroost toch wel een halfuurtje zoet mee kunnen houden of de gemoederen wat bedaren voor het slapengaan. Maar er blijken ook nog andere manieren om het gebroed te boeien. We zetten ze allemaal op een rijtje voor een improvisatieverhaaltje waarbij ze zelf hun bijdrage moeten leveren. Ik begin het verhaal en af en toe moet er aangevuld worden en mogen de kinderen elk om beurt kiezen welke kant het op gaat. Dit leidt tot vreemde histories over stoelen en steelpannen die samen op reis gaan naar Amerika, een blinde zwerver zonder ledematen die optrekt met de hond van een seriemoordenaar en een matroos die als belangrijkste taak heeft 'kakken om het schip recht te houden'. Ik blijk niet de enige te zijn die over een ongebreidelde fantasie beschikt want de gekste suggesties worden gedaan en het verhaal draait alle kanten op. Het is dan aan de verteller om het weer op het rechte pad te krijgen en er nog een enigszins begrijpbaar plot uit te puren. Het werkt in elk geval want we hebben hun aandacht en 12 oortjes luisteren geboeid naar de vertellingen.
Als hun interesse dan toch weer verslapt proberen we het met een sessie 'massage' of 'kinderyoga'. Opnieuw zuig ik ter plekke het één en ander uit de duim en er wordt gemasseerd op het ritme van de seizoenen, we brullen als een krolse kater en we maken een lachketting van kinderen. Op zulke momenten lijkt het een makkie om 7 kinderen op te voeden maar die zeepbel wordt al snel weer doorprikt als er eentje ontsnapt, ze plots op elkaar beginnen springen in plaats van een ontspannen massage toe te dienen of het simpelweg op een krijsen zetten omdat ze het beu zijn. In extreme noodgevallen hebben we gelukkig nog plan B: de draagbare dvd-speler. Dan puzzelen we ze alle 7 in de zetel als blokjes in een tetrisspel, leggen een filmpje op en dan turen ze gehypnotiseerd naar het schermpje van amper 20 cm groot. Even rust voor de oude mensen ...
maandag 26 augustus 2013
Dag 76: By the rivers of St Julien
Wat een uitvinding: zo'n riviertje met stromend net-iets-te-fris-maar-het-went-na-een-tijdje-water, keitjes, wat zand, een oever om de handdoek te spreiden en de schaduw van een brug of boom als bescherming tegen de ergste zon. Ik zou er wel zo eentje willen in de tuin want het hield de kinderen uren zoet met niets meer dan natuurelementen en wat plastic speeltuig. Door de hele vallei stromen waterloopjes met parmantige namen als 'La Sure', 'La Drôme', 'La Chaumette' en 'Le Bès'. Hun grillige bochten kronkelen verleidelijk door het landschap en nodigen uit tot een frisse duik. Als sirenen lokken ze de oververhitte toeristen met de belofte van verkoeling en vertier. Er was dus geen ontsnappen aan, praktisch dagelijks zakten we af naar zo'n plekje langs de waterkant. We schaarden wat voedsel, flessenwater, leesvoer en kinderen in zwemgoed bij elkaar en wandelen zo met pak en zak tot beneden aan de stroom.
De eerste week moest ik nog al te vaak mijn boek terug neer leggen wegens
- "mama, kom eens kijken naar die speetsjieaale steen"
- "mama, ik wil een dam bouwen en het lukt niet, ga je mij helpen?"
- "mama, ik heb koude voeten, ga je mij dragen naar de overkant?"
- "mama ik verveel mij" (variaties op dit thema waren onder andere honger dorst, behoefte aan lichaamscontact, aan verkoeling, aan verwarming, kaka, pipi, ... de rij blijkt eindeloos).
Van lezen was er dus niet veel sprake maar dat beterde gelukkig met de komst van de kameraadjes.
Zo konden de luie moekes al eens wat liggen zonnen, 2 seconden de ogen sluiten of een hoofdstuk bladvoer vermalen terwijl de kroost ploeterde, plonsde en peddelde. Ook scharrelbaby Folke vond zijn genoegdoening in het doelloos verplaatsen van stenen en korrels zand, het overgieten van zijn tenen met frigofris water en snuffelen in de modder van de oever.
Een keer kwamen we in een hachelijke situatie terecht toen rebelse Ferre mijn verbod om naar de overkant te waden had genegeerd. We bevonden ons toen in een meander van de Drôme, niet ver van Die. Op die plaats werd er duchtig gekajakt omwille van de stroomversnellingen en de iets dieper liggende bedding. Ik had dus Ferre ten stelligste verboden om in zo'n versnelling te spelen aangezien hij zelf nog niet kan zwemmen. Ik was even bezig met Folke en Bente toen ik boven mij gestommel hoorde. We zaten namelijk net onder de 'Passerelle du pont rompu', een ijzeren wandelbrug boven de rivier. Meneertje had er niets beter op gevonden dan zich te voet naar de overkant te begeven en wou dan maar van daar de terugtocht naar de moederlijke oever ondernemen. Ik dacht zelfs even dat het hem ging lukken tot hij midden de rivier vervaarlijk begon te wankelen en net niet het evenwicht verloor. Indien dat gebeuren zou dan werd hij meegesleurd door het bruisende water, en ik mag er niet aan denken welke gevolgen dit zou hebben. Ik veerde recht en probeerde mijn zoon van aan de andere kant tegemoet te gaan en de hand te reiken. Ook voor mij was het vloeiende water echter te krachtig en ik geraakte amper vooruit. Een passerende kajak zag onmiddellijk dat we in nood waren en stuurde zichzelf naar de kant. De stuurman kon met enkele kordate passen als een zalm stroomopwaarts tot bij Ferre raken en plukte hem uit het water. Hij kreeg daarbij een vermaning in het Frans die hij niet verstond in woorden maar wel in lichaamstaal, zo'n avontuur zou hij geen twee maal ondernemen. Deze keer was het dus goed afgelopen maar met Jasmien er bij was ik toch blij met het extra paar ogen om de kleintjes in de gaten te houden. Tot slot enkele foto's van ons rivierplezier:
De eerste week moest ik nog al te vaak mijn boek terug neer leggen wegens
- "mama, kom eens kijken naar die speetsjieaale steen"
- "mama, ik wil een dam bouwen en het lukt niet, ga je mij helpen?"
- "mama, ik heb koude voeten, ga je mij dragen naar de overkant?"
- "mama ik verveel mij" (variaties op dit thema waren onder andere honger dorst, behoefte aan lichaamscontact, aan verkoeling, aan verwarming, kaka, pipi, ... de rij blijkt eindeloos).
Van lezen was er dus niet veel sprake maar dat beterde gelukkig met de komst van de kameraadjes.
Zo konden de luie moekes al eens wat liggen zonnen, 2 seconden de ogen sluiten of een hoofdstuk bladvoer vermalen terwijl de kroost ploeterde, plonsde en peddelde. Ook scharrelbaby Folke vond zijn genoegdoening in het doelloos verplaatsen van stenen en korrels zand, het overgieten van zijn tenen met frigofris water en snuffelen in de modder van de oever.
Een keer kwamen we in een hachelijke situatie terecht toen rebelse Ferre mijn verbod om naar de overkant te waden had genegeerd. We bevonden ons toen in een meander van de Drôme, niet ver van Die. Op die plaats werd er duchtig gekajakt omwille van de stroomversnellingen en de iets dieper liggende bedding. Ik had dus Ferre ten stelligste verboden om in zo'n versnelling te spelen aangezien hij zelf nog niet kan zwemmen. Ik was even bezig met Folke en Bente toen ik boven mij gestommel hoorde. We zaten namelijk net onder de 'Passerelle du pont rompu', een ijzeren wandelbrug boven de rivier. Meneertje had er niets beter op gevonden dan zich te voet naar de overkant te begeven en wou dan maar van daar de terugtocht naar de moederlijke oever ondernemen. Ik dacht zelfs even dat het hem ging lukken tot hij midden de rivier vervaarlijk begon te wankelen en net niet het evenwicht verloor. Indien dat gebeuren zou dan werd hij meegesleurd door het bruisende water, en ik mag er niet aan denken welke gevolgen dit zou hebben. Ik veerde recht en probeerde mijn zoon van aan de andere kant tegemoet te gaan en de hand te reiken. Ook voor mij was het vloeiende water echter te krachtig en ik geraakte amper vooruit. Een passerende kajak zag onmiddellijk dat we in nood waren en stuurde zichzelf naar de kant. De stuurman kon met enkele kordate passen als een zalm stroomopwaarts tot bij Ferre raken en plukte hem uit het water. Hij kreeg daarbij een vermaning in het Frans die hij niet verstond in woorden maar wel in lichaamstaal, zo'n avontuur zou hij geen twee maal ondernemen. Deze keer was het dus goed afgelopen maar met Jasmien er bij was ik toch blij met het extra paar ogen om de kleintjes in de gaten te houden. Tot slot enkele foto's van ons rivierplezier:
dinsdag 20 augustus 2013
Dag 75: uiers en luiers, koeien en kak.
Als er iets is waar we deze vakantie alvast geen tekort aan hebben dan is het blote kindertjes. Ik twijfelde nog of ik de katoenen pampers zou meenemen voor Folkie, maar uiteindelijk heb ik toch voor het gemak gekozen en ben gezwicht voor de wegwerpversie. Ik had hier nog een megapak die we cadeau kregen van de mutualiteiten en die liggen anders toch maar in de weg. Veel van de luiers zal ik echter niet kwijt zijn, want in de praktijk draait het er op uit dat klein meneertje zowat de hele dag in zijn blote billen rondscharrelt. Aangezien hij toch de helft van de tijd in en uit het water gaat en zo'n vuilnisbakluier dan fungeert als een gigantische spons aan zijn achterwerk is het gewoon beter om de boel puur natuur te laten. Op zulke momenten gebeurt er wel al eens een accidentje natuurlijk. In een zwembad of rivier valt een klein babyplasje helemaal niet op (dat er in het zwembadwater urinedetecterende stoffen zitten die rood kleuren als je gaat plassen blijkt bij deze dus ook een fabeltje) maar op het droge zijn de sporen minder goed weg te moffelen. Blonde god heeft er bovendien een spelletje van gemaakt om zijn lading te lossen net op dat ene plekje waar het niet goed uitkomt. Zo mag ik drolletjes vegen in de caravan en in de speelruimte en plasjes dweilen in de badkamer en keuken. Terwijl hij een volledige weide ter beschikking heeft waar hij ongestoord zijn gevoeg kan doen tussen kanjers van koeienvlaaien kiest hij er toch voor om discreet even binnen te kakken.
Aan 'schijt je rijk' zou niet veel te verdienen zijn met onze jongste want hij weigert blijkbaar om in het gras zijn cadeautje achter te laten. Met wildplassen hebben de oudste dan weer minder problemen. Vooral de jongens maken er een spelletje van met verschillende categorieën. Je kan onder andere meedingen in de groep 'wie het verst kan' (jammer voor Bente maar op dat vlak is ze helaas niet zo goed uitgerust), 'wie er het meest kan' (met stip gewonnen door Mil, die als tweede naam 'blaasontsteking' zou kunnen hebben), 'wie er op de gekste plaats durft' (tot ze op een bepaald moment gewoon midden een winkelstraat hun waren bovenhalen en we wijselijk deze discipline afschaffen) en zelfs 'wie er het mooiste liedje kan over verzinnen' (de meezinger 'deze puppy is zo lang' blijkt een oorwurm vanjewelste). Onze mannen voelen zich vrij en blij met hun piemeltje in de wind en draaien hun hand niet om voor een collectief potje ravijnurineren (zie foto). Het zal zwaar afkicken worden bij thuiskomst want daar wordt zo'n vrijheid helaas niet getolereerd. Ik zie Ferre al op school een putje graven in de zandbak of Bente tijdens een familiebezoekje even grootmoeders hortensia's besproeien. Op vakantie mag er altijd net iets meer, dus laat ze nog maar even wapperen in hun blote kont. Dan kan er daar ook nog een bruin kleurtje op komen. Van de zon weliswaar ...
Aan 'schijt je rijk' zou niet veel te verdienen zijn met onze jongste want hij weigert blijkbaar om in het gras zijn cadeautje achter te laten. Met wildplassen hebben de oudste dan weer minder problemen. Vooral de jongens maken er een spelletje van met verschillende categorieën. Je kan onder andere meedingen in de groep 'wie het verst kan' (jammer voor Bente maar op dat vlak is ze helaas niet zo goed uitgerust), 'wie er het meest kan' (met stip gewonnen door Mil, die als tweede naam 'blaasontsteking' zou kunnen hebben), 'wie er op de gekste plaats durft' (tot ze op een bepaald moment gewoon midden een winkelstraat hun waren bovenhalen en we wijselijk deze discipline afschaffen) en zelfs 'wie er het mooiste liedje kan over verzinnen' (de meezinger 'deze puppy is zo lang' blijkt een oorwurm vanjewelste). Onze mannen voelen zich vrij en blij met hun piemeltje in de wind en draaien hun hand niet om voor een collectief potje ravijnurineren (zie foto). Het zal zwaar afkicken worden bij thuiskomst want daar wordt zo'n vrijheid helaas niet getolereerd. Ik zie Ferre al op school een putje graven in de zandbak of Bente tijdens een familiebezoekje even grootmoeders hortensia's besproeien. Op vakantie mag er altijd net iets meer, dus laat ze nog maar even wapperen in hun blote kont. Dan kan er daar ook nog een bruin kleurtje op komen. Van de zon weliswaar ...
zondag 18 augustus 2013
Dag 74: a room with a view
De eerste nacht voor mijn 2 oudste in een tent. Het inslapen verliep relatief vlot (daar zal het late uur wel voor een groot deel mee te maken hebben) maar alleen aan het wakker worden kan er nog wat gesleuteld worden. Wel eerder in de zin van 'graag iets later dan bij het eerste ochtendkrieken'.
Opstaan in de prachtige omgeving van de Vallée de Quint maakt echter veel goed, dan durft een mens al eens wat minder hard klagen over te vroeg wakkere kinderen. Al snel is de zon ook van de partij en ze schijnt nog net niet te hard om ons weg te jagen. We schuiven aan voor een heerlijk ontbijtje waarbij morsen voor 1 keer niet zo'n kwaad kan, aangezien de vloer uit gras bestaat. En omdat beelden nu eenmaal meer zeggen dan woorden volgen hier de allereerste foto's van onze trip. Ik kon zelf mijn camera niet meenemen want die werd door Cas gegijzeld om de plafondvorderingen op de gevoelige plaat vast te leggen.
Opstaan in de prachtige omgeving van de Vallée de Quint maakt echter veel goed, dan durft een mens al eens wat minder hard klagen over te vroeg wakkere kinderen. Al snel is de zon ook van de partij en ze schijnt nog net niet te hard om ons weg te jagen. We schuiven aan voor een heerlijk ontbijtje waarbij morsen voor 1 keer niet zo'n kwaad kan, aangezien de vloer uit gras bestaat. En omdat beelden nu eenmaal meer zeggen dan woorden volgen hier de allereerste foto's van onze trip. Ik kon zelf mijn camera niet meenemen want die werd door Cas gegijzeld om de plafondvorderingen op de gevoelige plaat vast te leggen.
Vroege ochtend en iedereen is al gekleed en monter.
Let vooral op het fantastische uitzicht.
Een ochtend later in de week, het slapen duurt al iets langer en het ontbijt wordt in pyjama genuttigd. Met extra 'goed slapen'-thee voor de volgende nacht.
Mijn dochter met ochtendlijke warbol.
Folke immer vrolijk, zelfs nog voor de dag begint.
Dag 73: Hoog bezoek
Na een eerste week alleen doorgebracht te hebben met de kinderen verwachten we tijdens de tweede week extra vakantiegasten voor onze mini-camping. Jasmien arriveert s' avonds laat met haar 2 blonde goden, zijnde Finn en Mil. Wat het totaal op 5 kinderen en 2 volwassenen brengt, en dan vergeet ik nog de 2 rakkers van Lien die ook de helft van de tijd bij ons rondhangen. We overwegen stilaan om boven onze caravan een bordje te hangen met daarop 'CAV' --> Camping voor Alleenstaande Vrouwen.
De caravan blijkt net iets te klein voor 7 mensen dus worden er twee tenten extra opgezet. Eentje daarvan kon ik nog lastminute voor vertrek scoren op een rommelmarkt, voor 5 euro. De andere hebben we in bruikleen van Elke en Bram. Strategisch plaatsen we slechts 2 kinderen per tent en worden deze ook elk aan een kant van de caravan geposteerd. Kwestie dat de mama's na het avondgloren ook nog wat rust hebben en kunnen bekomen van een dag vol kleutergeweld. Het opzetten van de tijdelijke kampeerplaatsen en het mondblazen van 4 matrassen vraagt nogal wat tijd, dus voor de rest gebeurt er niet veel die dag. Lien rijdt na het avondmelken naar het station van Die om de 3 gasten op te halen na hun tgv-rit van Lille naar Valence en de daaropvolgende busreis tot in Die. Ondertussen vertel ik een verhaal aan Ferre, Bente, Folke, Jules en Babette. Daarna gaan we op sprinkhanenjacht om hun aandacht nog wat af te leiden want het wachten wordt hen net iets teveel. Bij elke stap die je zet in de weide springen er wel een stuk of 10 krekels van voor je voeten weg dus zijn ze wel een eindje zoet met deze attractie. Uiteindelijk komt de auto van Lien aangescheurd en kan ook Jasmien haar vakantie nu helemaal beginnen. Vanaf nu nog meer avontuur in het verschiet !
De caravan blijkt net iets te klein voor 7 mensen dus worden er twee tenten extra opgezet. Eentje daarvan kon ik nog lastminute voor vertrek scoren op een rommelmarkt, voor 5 euro. De andere hebben we in bruikleen van Elke en Bram. Strategisch plaatsen we slechts 2 kinderen per tent en worden deze ook elk aan een kant van de caravan geposteerd. Kwestie dat de mama's na het avondgloren ook nog wat rust hebben en kunnen bekomen van een dag vol kleutergeweld. Het opzetten van de tijdelijke kampeerplaatsen en het mondblazen van 4 matrassen vraagt nogal wat tijd, dus voor de rest gebeurt er niet veel die dag. Lien rijdt na het avondmelken naar het station van Die om de 3 gasten op te halen na hun tgv-rit van Lille naar Valence en de daaropvolgende busreis tot in Die. Ondertussen vertel ik een verhaal aan Ferre, Bente, Folke, Jules en Babette. Daarna gaan we op sprinkhanenjacht om hun aandacht nog wat af te leiden want het wachten wordt hen net iets teveel. Bij elke stap die je zet in de weide springen er wel een stuk of 10 krekels van voor je voeten weg dus zijn ze wel een eindje zoet met deze attractie. Uiteindelijk komt de auto van Lien aangescheurd en kan ook Jasmien haar vakantie nu helemaal beginnen. Vanaf nu nog meer avontuur in het verschiet !
zaterdag 17 augustus 2013
Dag 72: Hel en verdoemenis
Ondertussen hebben we al een week achter de rug met fantastisch zomers weer. Elke dag temperaturen van 35° of meer en langzaam krijgen we allemaal een lichtbruin tintje. Het grond is kurkdroog en de lucht zindert van de hitte. Logisch dat er vroeg of laat een onweer zat aan te komen om even de hittegolf te doorbreken. Op een avond zijn Lien en ik samen met de kinderen bij de paardenwei. De 3 beestjes hebben extra ruimte nodig want na enkele dagen hebben ze al het terrein leeg gegraasd. We zetten extra piketten en vergroten de afspanning zodat het veldje verdubbelt in oppervlakte. We zijn bijna klaar als we verrast worden door de eerste dikke druppels. Op dit moment zijn die meer dan welkom en heerlijk verfrissend. Al snel zijn we doornat want de draad moet toch nog snel worden afgewerkt. De kinderen schuilen wijselijk in de auto want ook het gerommel in de lucht zwelt aan. Het is ondertussen al helemaal donker en tijd om te gaan slapen. Ik besluit om samen met de kippen, euh kinderen op stok te gaan want het feestje van gisteren zit ook nog wat in de kleren. We slapen nog steeds alle vier samen in de caravan, het opzetten van de tenten is gepland voor dinsdag als Jasmien, Finn en Mil ons komen vervoegen. De regen roffelt onophoudelijk op het plastieken dak van ons tijdelijke huisje maar dat deert niet voor mijn nageslacht want die zijn als snel collectief in dromenland. Ik luister nog even naar de donder en val dan tenslotte ook in een lichte onrustige slaap. Die is echter van korte duur want de weersgesteldheid wordt steeds slechter. Ik begin mij zorgen te maken over de standplaats van onze sleurhut. Deze staat geparkeerd in de koeienweide, bovenaan een helling. Ondertussen zijn er al ettelijke liters water gepasseerd en die hebben het terrein herschapen in een modderig boeltje vol koeienvlaaien. Ik krijg visioenen van modderstromen die tsunamigewijs ons hele hebben en houden meesleuren en een caravan die de helling afsjeest om ondersteboven te eindigen in de rivier. Ik probeer mijn hoofd buiten te steken om de toestand van de ondergrond te controleren maar de talloze bliksemschichten schrikken mij af om de deur te openen. Als kind heb ik ooit de bliksem weten inslaan bij ons thuis, net op het moment dat mijn moeder de voordeur opende. Ik herinner mij nog levendig de vuurbol die vervolgens op onze televisie insloeg en die mij opzadelde met een extra lichtflitstrauma. Ik lig dus met opengesperde ogen te bibberen in bed en te luisteren naar het continue kletsen van de regen en de zware donder die tussen de bergen blijft weerkaatsen. Ik tel zowat elke minuut van de nacht terwijl de koters onverstoord verder tukken, zich van geen kwaad bewust. Pas tegen 6u 's morgens neemt de intensiteit van het noodweer af en durf ik weer bewegen in bed, er eindelijk van overtuigd dat we niet meer zullen wegspoelen. Achteraf hoor ik dat David en Lien 's nachts komen controleren zijn of alles in orde was met ons, maar ik heb ze zelfs niet gehoord door al dat natuurgeweld. Overdag herneemt de zon terug haar oude programma en binnen de kortste keren valt er niets meer te merken van de helse nacht. Enkel aan moeder haar kleine en vermoeide oogjes kun je nog aflezen wat er zich in het donker heeft afgespeeld.
Dag 71: Boeren, bier en ballen
Ons eerste vakantieweekend in de Vercors en net toevallig vandaag is er het grote jaarlijkse dorpsfeest in St Julien. Zo'n plaatselijke fuif heet 'Vogue' en omdat ik normaal altijd buiten het seizoen op reis ga was ik er nog nooit op eentje geweest. Het ideale moment dus om de bloemetjes eens buiten te gaan zetten, al werd ik op voorhand gewaarschuwd door Lien: een vogue draait namelijk vooral rond boeren, bier en ballen. Dat laatste slaat op het petanquetoernooi waar het feest mee wordt ingezet. Er wordt hier nog verwoed gegooid met de ijzeren bolleketten met als einddoel zo dicht mogelijk bij de 'cochonnet' te mikken. Het winnen van dit toernooi bezorgt de kampioen niet enkel een jaar lang faam en 'honeur' in het hele dorp maar ook een geldprijs waar hij de rest van de avond mee kan trakteren aan de toog. Van jeu de boules wordt ik echter niet warm of koud dus wachten we tot s' avonds om af te zakken naar het versierde centrum. Zowat alle inwoners van het gehucht zijn present en al snel wordt ook duidelijk dat de mannelijke helft van de bevolking 's namiddags de keel al goed gesmeerd heeft tijdens het petanquen. Er is naar het schijnt een maaltijd voorzien maar daar is blijkbaar geen haast bij, want om 22u staat nog steeds iedereen te aperitieven.
Op een boerenkar staat de DJ-installatie opgesteld en al gauw schalt de boenke-boenke muziek uit de boxen. Het valt op dat de DJ gestopt is met plaatjes kopen in 1983 want zowat alle nummers blijken oud en fout. Dit belet echter de lokale jeugd niet om de benen los te gooien en al snel staan mijn kinderen te swingen tussen hun Franse leeftijdsgenootjes op singles van Madonna en Prince van toen ik zelf hun leeftijd had. Voor de rest speelt de enige actie zich af naast de toog en bij de finales van het ballengooien, op beide plaatsen laaien de gemoederen steeds hoger op naargelang het alcoholpercentage begint te stijgen. Voor de rest is er hier dus niets te beleven en toch is het voor vele inwoners het event van het jaar. De mannen drinken alsof hun leven er van af hangt en halen enkel glas of sigaret uit de mond om tussendoor de vrouwen te becommentariëren, te verleiden met cliché pick-up-lines of hun eigen halve trouwboek te verzekeren dat ze nog niet in de olie zijn. Als de duisternis begint te vallen sleur ik mijn kroost van de dansvloer want het is ondertussen al lang voorbij bedtijd. Vooral mijn dochter protesteert, dat wordt later nog een echte nachtbraakster. We laten de boeren en andere bewoners van St Julien hun feest alleen verder opsouperen want voor ons verwende Belgen is het net iets te veel van het goede. Misschien moeten we tegen volgend jaar leren jeu de boulen om zo helemaal in de sfeer te komen, en dan breng ik ook wat deftige platen mee. Of zou het voor de oudjes een shock zijn om te horen dat er na de jaren '80 ook nog muziek is gemaakt?
Op een boerenkar staat de DJ-installatie opgesteld en al gauw schalt de boenke-boenke muziek uit de boxen. Het valt op dat de DJ gestopt is met plaatjes kopen in 1983 want zowat alle nummers blijken oud en fout. Dit belet echter de lokale jeugd niet om de benen los te gooien en al snel staan mijn kinderen te swingen tussen hun Franse leeftijdsgenootjes op singles van Madonna en Prince van toen ik zelf hun leeftijd had. Voor de rest speelt de enige actie zich af naast de toog en bij de finales van het ballengooien, op beide plaatsen laaien de gemoederen steeds hoger op naargelang het alcoholpercentage begint te stijgen. Voor de rest is er hier dus niets te beleven en toch is het voor vele inwoners het event van het jaar. De mannen drinken alsof hun leven er van af hangt en halen enkel glas of sigaret uit de mond om tussendoor de vrouwen te becommentariëren, te verleiden met cliché pick-up-lines of hun eigen halve trouwboek te verzekeren dat ze nog niet in de olie zijn. Als de duisternis begint te vallen sleur ik mijn kroost van de dansvloer want het is ondertussen al lang voorbij bedtijd. Vooral mijn dochter protesteert, dat wordt later nog een echte nachtbraakster. We laten de boeren en andere bewoners van St Julien hun feest alleen verder opsouperen want voor ons verwende Belgen is het net iets te veel van het goede. Misschien moeten we tegen volgend jaar leren jeu de boulen om zo helemaal in de sfeer te komen, en dan breng ik ook wat deftige platen mee. Of zou het voor de oudjes een shock zijn om te horen dat er na de jaren '80 ook nog muziek is gemaakt?
woensdag 14 augustus 2013
Dag 70: De beesten. Niet het werkwoord.
VLIEGEN!
Aanvankelijk stonden ze random genoteerd bij 'hiervoor blijf je beter thuis', maar hun constante en vooral veelvuldige aanwezigheid deden hen stijgen tot hoofdergernis nummer 1.
Logeren in een koeienweide is dan wel heel rustiek en zo maar de zoemende zeurders die je er gratis bij krijgt hoeven voor mij echt niet. Onze boerin Lien heeft ondertussen zo'n bloedhekel aan die beesten dat ze er een waar genoegen in schept om ganser dagen met een mepper rond te gaan en een waar bloedbad aan te richten. Niet dat je het ook maar merkt in het vliegenbestand, maar het helpt ongetwijfeld om een deel van de frustraties van zich af te slaan. We krijgen het nadrukkelijke gebod om ten allen tijde deuren gesloten te houden zodat 'les mouches' niet zouden binnendringen in huis en werkplaats maar met 7 kinderen in de buurt wordt die regel natuurlijk meermaals per dag genegeerd. Met als gevolg dat het gevleugeld ongedierte de koeienvlaaien links laat liggen en zich gezellig installeert de woonruimtes van hun vijand. Lien haar eerste taak bij het opstaan is dan ook alle vliegen doodmeppen in de keuken. Op het ochtendlijke melkuur zijn de beesten nog wat slaperig en zitten ze gezapig op vloer en ramen. Dat is het ideale moment om toe te slaan. De volgende die het kookgedeelte betreedt moet zich dan een weg banen tussen een slagveld van platgeklopte mormels. Als er niet snel genoeg geveegd of gestofzuigd wordt dan is er het risico dat Folke al kruipend de lijkjes verzamelt op zijn handen en knieën en echt smakelijk is dat nu ook niet echt.
Als Lien haar morgenmoordpartij goed heeft volbracht en de deuren daarna netjes dicht worden gehouden dan is het in huis nog enigszins leefbaar. Maar o wee als je buiten wil gaan eten.
Binnen de kortste keren strijkt een heel peloton zwartzoemers neer op boterham, beleg en de etende persoon in kwestie. Bij elke hap moet je goed kijken of je geen extra vlees binnen hebt want zelfs voor de dreiging van vermalen te worden door een volwassen gebit deinzen de kleine rotzakjes niet terug. Er naar slaan helpt welgeteld voor een halve nanoseconde. Dan maken ze een schijnbeweging en doen ze alsof ze zich terugtrekken, om vervolgens gewoon op een ander lichaamsdeel of etenswaar neer te strijken. Hun gezamenlijke gegons zwelt aan tot alarmerend niveau, Joke Schauvliege zou al klaarstaan met de decibelmeter, ware het niet dat haar familienaam misschien enige sympathie of zelfs verwantschap met de schepsels doet vermoeden. Voor de hygiëne in de fromagerie is het helemaal not done dat er vliegen rondscharrelen tussen kaas en melk, want voor je het weet leggen die hun eitjes op de versgemaakte producten, gaat de kaas daarna in de kelder en kunnen ze de boel nadien weggooien omdat er wormen zouden in zitten (al bestaat er blijkbaar 1 soort kaas die daar een gimmick heeft van gemaakt: de 'casu marzu').
We doen dus ons best om al het ongedierte buiten te houden en dienen daarbij zowat als levend lokaas. Ik word door Lien smalend herinnerd aan een dwaze uitspraak van vroeger, toen ik ooit eens schamper opmerkte dat zo'n vlieg die langzaam omhoogwandelt van op je enkel naar de blote dijen toch ergens een licht erotische sensatie geeft, maar toen had ik het wel degelijk over 1 vlieg en niet over haar ganse uitgebreide familie, buren, verre kennissen en aanverwanten. Want zo'n massale aanval is verre van aangenaam, vandaar dus deze blogpost als uiting van onze gezamenlijke frustratie. En ondertussen zit ik hier al veilig terug thuis, ver weg van de minimonsters en kan ik weer rustig buiten een broodje eten of een boek lezen. Zonder dat ik hoef te wensen dat ik een staart had om vliegen van mij af te slaan.
Aanvankelijk stonden ze random genoteerd bij 'hiervoor blijf je beter thuis', maar hun constante en vooral veelvuldige aanwezigheid deden hen stijgen tot hoofdergernis nummer 1.
Logeren in een koeienweide is dan wel heel rustiek en zo maar de zoemende zeurders die je er gratis bij krijgt hoeven voor mij echt niet. Onze boerin Lien heeft ondertussen zo'n bloedhekel aan die beesten dat ze er een waar genoegen in schept om ganser dagen met een mepper rond te gaan en een waar bloedbad aan te richten. Niet dat je het ook maar merkt in het vliegenbestand, maar het helpt ongetwijfeld om een deel van de frustraties van zich af te slaan. We krijgen het nadrukkelijke gebod om ten allen tijde deuren gesloten te houden zodat 'les mouches' niet zouden binnendringen in huis en werkplaats maar met 7 kinderen in de buurt wordt die regel natuurlijk meermaals per dag genegeerd. Met als gevolg dat het gevleugeld ongedierte de koeienvlaaien links laat liggen en zich gezellig installeert de woonruimtes van hun vijand. Lien haar eerste taak bij het opstaan is dan ook alle vliegen doodmeppen in de keuken. Op het ochtendlijke melkuur zijn de beesten nog wat slaperig en zitten ze gezapig op vloer en ramen. Dat is het ideale moment om toe te slaan. De volgende die het kookgedeelte betreedt moet zich dan een weg banen tussen een slagveld van platgeklopte mormels. Als er niet snel genoeg geveegd of gestofzuigd wordt dan is er het risico dat Folke al kruipend de lijkjes verzamelt op zijn handen en knieën en echt smakelijk is dat nu ook niet echt.
Als Lien haar morgenmoordpartij goed heeft volbracht en de deuren daarna netjes dicht worden gehouden dan is het in huis nog enigszins leefbaar. Maar o wee als je buiten wil gaan eten.
Binnen de kortste keren strijkt een heel peloton zwartzoemers neer op boterham, beleg en de etende persoon in kwestie. Bij elke hap moet je goed kijken of je geen extra vlees binnen hebt want zelfs voor de dreiging van vermalen te worden door een volwassen gebit deinzen de kleine rotzakjes niet terug. Er naar slaan helpt welgeteld voor een halve nanoseconde. Dan maken ze een schijnbeweging en doen ze alsof ze zich terugtrekken, om vervolgens gewoon op een ander lichaamsdeel of etenswaar neer te strijken. Hun gezamenlijke gegons zwelt aan tot alarmerend niveau, Joke Schauvliege zou al klaarstaan met de decibelmeter, ware het niet dat haar familienaam misschien enige sympathie of zelfs verwantschap met de schepsels doet vermoeden. Voor de hygiëne in de fromagerie is het helemaal not done dat er vliegen rondscharrelen tussen kaas en melk, want voor je het weet leggen die hun eitjes op de versgemaakte producten, gaat de kaas daarna in de kelder en kunnen ze de boel nadien weggooien omdat er wormen zouden in zitten (al bestaat er blijkbaar 1 soort kaas die daar een gimmick heeft van gemaakt: de 'casu marzu').
We doen dus ons best om al het ongedierte buiten te houden en dienen daarbij zowat als levend lokaas. Ik word door Lien smalend herinnerd aan een dwaze uitspraak van vroeger, toen ik ooit eens schamper opmerkte dat zo'n vlieg die langzaam omhoogwandelt van op je enkel naar de blote dijen toch ergens een licht erotische sensatie geeft, maar toen had ik het wel degelijk over 1 vlieg en niet over haar ganse uitgebreide familie, buren, verre kennissen en aanverwanten. Want zo'n massale aanval is verre van aangenaam, vandaar dus deze blogpost als uiting van onze gezamenlijke frustratie. En ondertussen zit ik hier al veilig terug thuis, ver weg van de minimonsters en kan ik weer rustig buiten een broodje eten of een boek lezen. Zonder dat ik hoef te wensen dat ik een staart had om vliegen van mij af te slaan.
Dag 69: Een zwak moederhart
Oké, ik moet het toegeven: op dag 3 daagde het mij al dat een volledig geldloze vakantie gewoon niet kon lukken. Ondanks de goede voorbereidingen zijn er te weinig alternatieven ter plekke om alle eurogebruik te kunnen omzeilen. We zitten in een prachtige streek, in 'the middle of nowhere', omringd door natuur en beesterij. De dichtste bakker is op 20 minuten rijden (met de auto) en voor een winkel moet je in Die zijn, wat ongeveer gelijk staat aan van Kortrijk naar Waregem tuffen om je boodschappen te kunnen doen.Tijdens het koken snel een vergeten ingrediënt halen zit er dus niet in. Het lijkt hiermee een ideale omgeving als je geldloos wil leven maar de keerzijde van de medaille is dat er hier dan ook niet zoveel te beleven valt voor veeleisende stadskinderen. De aanhoudende hitte maakt hen kregelig, vermoeid en zeurderig. Ze vinden spelen in de nabije rivier dan wel heel fijn, maar als je dag al om 7u begint en pas tegen 21u weer eindigt, dan moet je rekenen dat er naast eten en zwemmen nog meer dan 6u te vullen zijn. En bijna nergens een spoor van schaduw te bekennen.
Wandelen is te inspannend met deze temperaturen en dan kan een autorit met airco al snel een aantrekkelijke optie lijken: verstrooiing, verkoeling en de mogelijkheid tot een middagdutje in 1!
Dus ga ik op dag 3 overstag en rijdt met de wagen vol halfgesmolten telgen naar het zwembad van Châttilon en Diois. Waar ik vanzelfsprekend inkomgeld moet betalen. Ik lieg schaamteloos dat Bente nog geen 4 jaar is en kom er dus toch goedkoop van af. Ik voel mij wel schuldig over de neergetelde centen maar dit gevoel verdwijnt al snel als ik merk hoeveel plezier de broedsels hebben in het buitenbassin. Ik troost mij met de gedachte dat ik de weken voor vertrek nog spaarzamer dan anders heb geleefd en dat ik best wel enkele euro's kan missen. Er zullen dus nog wel een paar uitstapjes volgen in de komende 3 weken maar daarna is het weer de knip op de portemonnee. Maar nu eerst een duik in het verfrissende water van het grote bad.
Plons!
Wandelen is te inspannend met deze temperaturen en dan kan een autorit met airco al snel een aantrekkelijke optie lijken: verstrooiing, verkoeling en de mogelijkheid tot een middagdutje in 1!
Dus ga ik op dag 3 overstag en rijdt met de wagen vol halfgesmolten telgen naar het zwembad van Châttilon en Diois. Waar ik vanzelfsprekend inkomgeld moet betalen. Ik lieg schaamteloos dat Bente nog geen 4 jaar is en kom er dus toch goedkoop van af. Ik voel mij wel schuldig over de neergetelde centen maar dit gevoel verdwijnt al snel als ik merk hoeveel plezier de broedsels hebben in het buitenbassin. Ik troost mij met de gedachte dat ik de weken voor vertrek nog spaarzamer dan anders heb geleefd en dat ik best wel enkele euro's kan missen. Er zullen dus nog wel een paar uitstapjes volgen in de komende 3 weken maar daarna is het weer de knip op de portemonnee. Maar nu eerst een duik in het verfrissende water van het grote bad.
Plons!
Dag 68: Souvenirs uit St Julien en Quint
Dit brachten we extra mee naar huis:
- het vel van een ringslang dat we vonden naast de rivier
- een foto van de blauwe kreeft die we gevangen hadden maar die de hond heeft opgegeten
- een creuset fonduetoestel met bijhorende vorkjes, gekocht voor 2 € in de lokale kringloopwinkel
- nieuwe smaakjes van stevia-siropen die in België niet te vinden zijn
- een oude schoolposter over de adder en de hagedis
- enkele flessen Clairette de Die om het vakantiegevoel thuis te herbeleven
- veel blauwe plekken, schrammen, insectenbeten
- een lichtjes gebruind velletje (al is Ferre van ons 4 toch het donkerst gekleurd)
- overheerlijke kaas en yoghurt van Madame Vache (waar ik dus zelf niet mag van eten wegens koemelkallergie)
- een paar kleine rommelmarktvondsten maar geen spectaculaire zaken wegens te weinig budget. Die Leica heb ik dus moeten laten staan...
- 3 vuile en vermoeide kindjes die zichtbaar genoten hebben van 3 weken zon en ravotten
- het vel van een ringslang dat we vonden naast de rivier
- een foto van de blauwe kreeft die we gevangen hadden maar die de hond heeft opgegeten
- een creuset fonduetoestel met bijhorende vorkjes, gekocht voor 2 € in de lokale kringloopwinkel
- nieuwe smaakjes van stevia-siropen die in België niet te vinden zijn
- een oude schoolposter over de adder en de hagedis
- enkele flessen Clairette de Die om het vakantiegevoel thuis te herbeleven
- veel blauwe plekken, schrammen, insectenbeten
- een lichtjes gebruind velletje (al is Ferre van ons 4 toch het donkerst gekleurd)
- overheerlijke kaas en yoghurt van Madame Vache (waar ik dus zelf niet mag van eten wegens koemelkallergie)
- een paar kleine rommelmarktvondsten maar geen spectaculaire zaken wegens te weinig budget. Die Leica heb ik dus moeten laten staan...
- 3 vuile en vermoeide kindjes die zichtbaar genoten hebben van 3 weken zon en ravotten
dinsdag 13 augustus 2013
Dag 67: Hiervoor blijf je best thuis
* Als je autistische zoon 1 specifieke kei tot favoriet heeft uitgeroepen, deze vervolgens in de rivier keilt en dan een scène maakt omdat hij exact dezelfde terug wil. Ik kan je verzekeren dat er veel keien in zo'n waterloop liggen.
* Als je bij je caravan 2 puppy's wonen die voortdurend voor je voeten lopen, je dochter haar sandalen stuk bijten en 's nachts een robbertje vechten onder je bed waardoor je kinderen doodsbang zijn omdat ze denken dat er een monster onder de caravan zit.
* Als je je kroost aanmaant om voorzichtig te zijn met hun chocolademelk en niet te morsen op hun kleren en vervolgens zelf het karton omstoot waardoor er 2 van de 3 volledig onder de chocola zitten.
* Als je een tochtje in de rivier doet en het na 10 minuten begint te donderen en te bliksemen en je toch nog een uur verder moet stappen in de gietende regen, met 7 doorweekte en angstige koters.
* Als je om 4u 's nachts moet opstaan omdat je dochter vanuit haar tent krijst dat er een sprinkhaan op haar slaapzak zit.
* Als je midden in de nacht dringend moet plassen maar het buiten te nat en te koud is, je vervolgens het lumineuze idee krijgt om in een kookpot te gaan en plots nattigheid voelt aan je voeten omdat je in het donker per ongeluk een vergiet hebt genomen.
* Als je auto bijna de ravijn in rijdt of begint te roken wanneer je een berg omhoog wilt karren
* Als je vriendin in het terugkeren bijna haar tgv mist en midden de straat moet springen om een taxi te kapen en deze vervolgens praktisch illegale manoeuvres (liggen in de bochten, de weg afsnijden via parkings, ...) moet laten uitvoeren om toch nog op tijd te zijn.
* Als je tijdens een nachtelijk onweder doodsangsten uitstaat omdat je vreest dat de caravan gaat wegspoelen (zie dag 72)
* Als je kinderen uit vermoeidheid strontvervelend zijn en nergens zin in hebben en dan simultaan kattenkwaad beginnen uit te halen (Folke: alle vochtige doekjes uit de pak trekken, Bente: een volledig spel kaarten in 2 plooien, Ferre: alles wat je maar kunt bedenken)
* Als de jongste hooligan het zelfgemaakte bessenijs liever over zijn moeder haar benen uitsmeert dan op te eten
* Als je behoefte hebt aan 2 minuten voor jezelf maar dit je niet gegund blijkt en je altijd en overal 1 of meerdere kinderen (al dan niet eigen bloed) achter aan je hebt lopen
* Als je bij het opruimen van de tenten verschrikkelijke monsters van beesten tegenkomt (zie dag 83)
* Als vakantie op een bepaald moment vermoeiender wordt dan gaan werken
maandag 12 augustus 2013
Dag 66: Hiervoor ga je best op reis
* om monokini in de rivier een dam te bouwen samen met je kinderen
* om eindelijk eens wat kleur te krijgen op het melkwitte stel benen waar je iedereen in je buurt al het hele jaar mee verblindt
* omdat in Franse kringloopwinkels de creusetpotten en het arcopalservies goedkoper zijn
* om met het hele gezin praktisch zonder kleren te kunnen rondlopen en zo te besparen op waskosten en luiers
* om 's avonds een pintje of een glas Clairette te kunnen drinken met een fabelachtig uitzicht erbij
* om schatten te vinden in de rivier (zie dag 68)
* om je kinderen te zien openbloeien: de eerste dag nog op tafel kruipen uit schrik voor de hond en tegen het einde van de vakantie zowat vastgekleefd zijn aan dat beest
* om het huishouden in bikini te kunnen doen, was uithangen, soep mixen, afwassen, ... het is allemaal veel leuker bij temperaturen van 35°
* om nieuwe ervaringen op te doen: koeienuiers wassen, kalfjes voeden, kaas helpen maken, ... allemaal zaken die je thuis niet kunt doen
* om eindelijk nog eens een boek te kunnen lezen zonder dat je er 2 maanden over doet
* om te beseffen hoeveel je thuis mist en dat je het echt wel zo slecht nog niet hebt
* om je batterijen weer helemaal te kunnen opladen en zonnevitamientjes in te slaan
* om even je hoofd leeg te maken van alle ellende en enkel te denken aan banale dingen zoals welk kleedje je gaat aandoen en wat je gaat eten
* om eindelijk eens wat kleur te krijgen op het melkwitte stel benen waar je iedereen in je buurt al het hele jaar mee verblindt
* omdat in Franse kringloopwinkels de creusetpotten en het arcopalservies goedkoper zijn
* om met het hele gezin praktisch zonder kleren te kunnen rondlopen en zo te besparen op waskosten en luiers
* om 's avonds een pintje of een glas Clairette te kunnen drinken met een fabelachtig uitzicht erbij
* om schatten te vinden in de rivier (zie dag 68)
* om je kinderen te zien openbloeien: de eerste dag nog op tafel kruipen uit schrik voor de hond en tegen het einde van de vakantie zowat vastgekleefd zijn aan dat beest
* om het huishouden in bikini te kunnen doen, was uithangen, soep mixen, afwassen, ... het is allemaal veel leuker bij temperaturen van 35°
* om nieuwe ervaringen op te doen: koeienuiers wassen, kalfjes voeden, kaas helpen maken, ... allemaal zaken die je thuis niet kunt doen
* om eindelijk nog eens een boek te kunnen lezen zonder dat je er 2 maanden over doet
* om te beseffen hoeveel je thuis mist en dat je het echt wel zo slecht nog niet hebt
* om je batterijen weer helemaal te kunnen opladen en zonnevitamientjes in te slaan
* om even je hoofd leeg te maken van alle ellende en enkel te denken aan banale dingen zoals welk kleedje je gaat aandoen en wat je gaat eten
Dag 65: Tips voor een vakantie zonder geld
1) Houd contact met vrienden, familie of kennissen die in het buitenland gaan wonen. Deze opportuniteit mag je zeker niet laten verloren gaan. Blijf hun FB-statussen liken, mail hen af en toe met Belgische nieuwtjes, stuur al eens een pakketje op met spullen die ze in hun buurt niet kunnen vinden en bouw zo krediet op voor een bezoek ter plekke (al dan niet jezelf uitnodigen). Zo is je verblijf al bijna gratis, naargelang van de energie die je reeds investeerde in deze relaties.
2) Reken op voorhand uit wat de goedkoopste manier van reizen is. Houd wel met alles rekening. In dit geval was de autorit net iets duurder dan de TGV maar ik kon met de auto wel veel meer bagage meenemen. Zo had ik veel eten en drinken mee, luiers, ... waardoor ik minder ter plaatse moest kopen en dat compenseerde dan weer. Eten meenemen is steeds een goed idee, zo kom je niet in de verleiding om te hamsteren in een tankstation onderweg, waar de prijzen zo hoog zijn dat je je afvraagt of er misschien bladgoud tussen hun voorverpakte boterhammen ligt.
3) Kook zoveel mogelijk zelf. Je hebt dan wel een iets minder 'vakantiegevoel' omdat koken en afwassen je herinneren aan de dagelijkse sleur, maar op restaurant gaan kost stukken van mensen. Je kan naar lokale marktjes gaan om ingrediënten te kopen en wees ook creatief met restjes, deze kunnen perfect verwerkt worden in slaatjes, wat ideaal is om te eten als het zo warm is (deze tip geldt niet voor de mensen die op vakantie gaan naar Alaska of Spitsbergen).
4) Kinderen vinden de goedkoopste uitstapjes meestal de leukste. Geen pretparken, musea of dierentuinen dus, maar gewoon een bergwandeling met oog voor fauna en flora, een namiddag bij de rivier of koetjes kijken in de wei.
5) Laat je niet tegenhouden door de weersomstandigheden. Regenweer hoeft niet noodzakelijk te betekenen dat je meteen op zoek moet naar een betalende binnenactiviteit, je kan ook gewoon doen wat er wel al op het programma stond. Zo hebben wij tijdens een onweer een rivierentocht gedaan en ook de bergexcursie viel niet in het water door wat nat.
6) Wees sociaal en joviaal. Is je glas Clairette leeg, raak dan aan de praat met een plaatselijk boertje dat een volle fles op tafel staan heeft en na enkele minuten biedt hij garantie aan om je glas weer te vullen (dat hij 5 minuten later vraagt welke kleur ondergoed je aan hebt moet je er dan ook wel bijnemen). Nieuwe vrienden maken kan nooit kwaad, want heel misschien emigreren die daarna naar een ander land, en dan kun je weer beginnen bij stap 1.
2) Reken op voorhand uit wat de goedkoopste manier van reizen is. Houd wel met alles rekening. In dit geval was de autorit net iets duurder dan de TGV maar ik kon met de auto wel veel meer bagage meenemen. Zo had ik veel eten en drinken mee, luiers, ... waardoor ik minder ter plaatse moest kopen en dat compenseerde dan weer. Eten meenemen is steeds een goed idee, zo kom je niet in de verleiding om te hamsteren in een tankstation onderweg, waar de prijzen zo hoog zijn dat je je afvraagt of er misschien bladgoud tussen hun voorverpakte boterhammen ligt.
3) Kook zoveel mogelijk zelf. Je hebt dan wel een iets minder 'vakantiegevoel' omdat koken en afwassen je herinneren aan de dagelijkse sleur, maar op restaurant gaan kost stukken van mensen. Je kan naar lokale marktjes gaan om ingrediënten te kopen en wees ook creatief met restjes, deze kunnen perfect verwerkt worden in slaatjes, wat ideaal is om te eten als het zo warm is (deze tip geldt niet voor de mensen die op vakantie gaan naar Alaska of Spitsbergen).
4) Kinderen vinden de goedkoopste uitstapjes meestal de leukste. Geen pretparken, musea of dierentuinen dus, maar gewoon een bergwandeling met oog voor fauna en flora, een namiddag bij de rivier of koetjes kijken in de wei.
5) Laat je niet tegenhouden door de weersomstandigheden. Regenweer hoeft niet noodzakelijk te betekenen dat je meteen op zoek moet naar een betalende binnenactiviteit, je kan ook gewoon doen wat er wel al op het programma stond. Zo hebben wij tijdens een onweer een rivierentocht gedaan en ook de bergexcursie viel niet in het water door wat nat.
6) Wees sociaal en joviaal. Is je glas Clairette leeg, raak dan aan de praat met een plaatselijk boertje dat een volle fles op tafel staan heeft en na enkele minuten biedt hij garantie aan om je glas weer te vullen (dat hij 5 minuten later vraagt welke kleur ondergoed je aan hebt moet je er dan ook wel bijnemen). Nieuwe vrienden maken kan nooit kwaad, want heel misschien emigreren die daarna naar een ander land, en dan kun je weer beginnen bij stap 1.
Dag 64: De heenreis
* TOPMOMENTEN ONDERWEG
- Na de eerste minuut op baan al meteen overweldigd worden door een instant-vakantiegevoel
- De Belgisch-Franse grens passeren en naar het middernachtnieuws luisteren (ik herinner mij enkel nog dat Willy en Kate een zoon hadden gekregen)
- Gekir en gelach op de achterbank gedurende de eerste drie uur van de rit
- Twee slapende zonen en 1 stilzwijgend naar buiten kijkend kindje tussen 3u en 5u30
- Een drievaksbaan helemaal voor je alleen hebben met voor of achter je geen enkel andere auto in zicht
- 130 km/u rijden op een vlakke effen autoweg en het gevoel hebben alsof je auto elk moment kan opstijgen
- Franse werklui die om 2u 's nachts in hun 'Marcelleke' aan het asfalteren zijn
- meezinghits uit de jaren '80 en kinderen die nog niet oud genoeg zijn om zich bewust te schamen voor een vals kwelende moeder
- De zon zien opkomen boven Lyon
- Zo vlot kunnen rijden dat je zelfs met inbegrip van de pauzes toch voor zit op het geplande uurschema van Michelin
- Gokken hoeveel km je nog verwijderd bent van je doel en op een volgend bord zien dat het minder is dan je inschatte
- Heelhuids arriveren om 9u 's morgens met opgewekte kinderen, ondanks het feit dat ze amper geslapen hebben (en eentje zelfs helemaal niet)
* MINDER MEMORABELE REISMOMENTEN
- Een megakakpamper nog voor Parijs. Eerst hebben we nog geprobeerd om deze collectief te negeren in de hoop dat het enkel een geurtje uit de airco was maar eindelijk hebben we dan toch het onderspit moeten delven en moest ik al stoppen na een uurtje rijden.
- Net voorbij Rijsel zijn en plots beseffen dat je je rijbewijs bent vergeten (nee, ik ben niet terug gekeerd)
- De 'Orpheusfout' maken = na enkele minuten van stilte op de achterbank denken dat iedereen slaapt en even omkijken. Waarop je drie paar oogjes ziet terugstaren en ze plots allemaal terug klaarwakker zijn.
- Geen GPS hebben en ook geen kaartleespartner. Het moeten rooien met een geprinte wegbeschrijving van de Michelinwebsite en daarmee eigenlijk wel vlot je route vinden tot er plots een onvoorziene omleiding is en je door het centrum van Parijs moet zonder enige kaart of oriëntatie. Stress met de grote S!
- Tot tweemaal toe in de verkeerde rij aanschuiven bij de péage, gevaarlijke manoeuvres moeten doen om terug achteruit te rijden en dan angstige gezichtjes zien op de achterbank bij al dat moederlijk gevloek.
- Een suikervrije redbull drinken terwijl je maag geen cafeïne gewend is, omdat je denkt dat het zal helpen in de strijd tegen de vermoeidheid en na enkele kilometers verschrikkelijke buikkrampen krijgen en visioenen van helse diarree op een Franse wc met 3 kinderen bij je in het hokje (gelukkig is alles vanzelf over gegaan)
- kinderen die 10u lang in de auto zitten zonder dat het in hen opkomt om even de ogen te sluiten, vreemd genoeg bleef het verwachte gezaag en geklaag tot het minimum beperkt.
- Na de eerste minuut op baan al meteen overweldigd worden door een instant-vakantiegevoel
- De Belgisch-Franse grens passeren en naar het middernachtnieuws luisteren (ik herinner mij enkel nog dat Willy en Kate een zoon hadden gekregen)
- Gekir en gelach op de achterbank gedurende de eerste drie uur van de rit
- Twee slapende zonen en 1 stilzwijgend naar buiten kijkend kindje tussen 3u en 5u30
- Een drievaksbaan helemaal voor je alleen hebben met voor of achter je geen enkel andere auto in zicht
- 130 km/u rijden op een vlakke effen autoweg en het gevoel hebben alsof je auto elk moment kan opstijgen
- Franse werklui die om 2u 's nachts in hun 'Marcelleke' aan het asfalteren zijn
- meezinghits uit de jaren '80 en kinderen die nog niet oud genoeg zijn om zich bewust te schamen voor een vals kwelende moeder
- De zon zien opkomen boven Lyon
- Zo vlot kunnen rijden dat je zelfs met inbegrip van de pauzes toch voor zit op het geplande uurschema van Michelin
- Gokken hoeveel km je nog verwijderd bent van je doel en op een volgend bord zien dat het minder is dan je inschatte
- Heelhuids arriveren om 9u 's morgens met opgewekte kinderen, ondanks het feit dat ze amper geslapen hebben (en eentje zelfs helemaal niet)
* MINDER MEMORABELE REISMOMENTEN
- Een megakakpamper nog voor Parijs. Eerst hebben we nog geprobeerd om deze collectief te negeren in de hoop dat het enkel een geurtje uit de airco was maar eindelijk hebben we dan toch het onderspit moeten delven en moest ik al stoppen na een uurtje rijden.
- Net voorbij Rijsel zijn en plots beseffen dat je je rijbewijs bent vergeten (nee, ik ben niet terug gekeerd)
- De 'Orpheusfout' maken = na enkele minuten van stilte op de achterbank denken dat iedereen slaapt en even omkijken. Waarop je drie paar oogjes ziet terugstaren en ze plots allemaal terug klaarwakker zijn.
- Geen GPS hebben en ook geen kaartleespartner. Het moeten rooien met een geprinte wegbeschrijving van de Michelinwebsite en daarmee eigenlijk wel vlot je route vinden tot er plots een onvoorziene omleiding is en je door het centrum van Parijs moet zonder enige kaart of oriëntatie. Stress met de grote S!
- Tot tweemaal toe in de verkeerde rij aanschuiven bij de péage, gevaarlijke manoeuvres moeten doen om terug achteruit te rijden en dan angstige gezichtjes zien op de achterbank bij al dat moederlijk gevloek.
- Een suikervrije redbull drinken terwijl je maag geen cafeïne gewend is, omdat je denkt dat het zal helpen in de strijd tegen de vermoeidheid en na enkele kilometers verschrikkelijke buikkrampen krijgen en visioenen van helse diarree op een Franse wc met 3 kinderen bij je in het hokje (gelukkig is alles vanzelf over gegaan)
- kinderen die 10u lang in de auto zitten zonder dat het in hen opkomt om even de ogen te sluiten, vreemd genoeg bleef het verwachte gezaag en geklaag tot het minimum beperkt.
maandag 22 juli 2013
Dag 63: Auf wiedersehen, goodbye!
Ik had gehoopt van nog een uitgebreid afscheid te kunnen schrijven maar de laatste voorbereidingen hebben toch meer tijd gevraagd dan ik dacht.
Ik kruip dus nu in bed want deze nacht staat mij een rit van 900 km te wachten, met drie kinderen op de achterbank.
Ik ga normaal gezien 3 weken niet online zijn maar we blijven gewoon doorgaan op het minimum van budget. Daar gaan jullie ongetwijfeld alles over horen bij terugkomst...
Tot binnen enkele weekjes :-)
Ik kruip dus nu in bed want deze nacht staat mij een rit van 900 km te wachten, met drie kinderen op de achterbank.
Ik ga normaal gezien 3 weken niet online zijn maar we blijven gewoon doorgaan op het minimum van budget. Daar gaan jullie ongetwijfeld alles over horen bij terugkomst...
Tot binnen enkele weekjes :-)
zondag 21 juli 2013
Dagen 61 en 62: Wist je dat ...
...wij hier weer een gezellig druk weekend hadden met uitstapjes naar speeltuinen, familiebezoekjes, bessenpluksessies, bakfietstochtjes en kraamvisite
...ik tussendoor toch ook al veel voorbereiding heb gedaan voor ons vertrek morgen, maar er nog veel gedaan moet worden
...je kinderen op zondagochtend in hun pyjama aan het werk zetten om de auto te wassen geen kinderarbeid is maar een verantwoorde speelactiviteit waarbij je zelf ook nog iets aan hebt
...Onze buren niet enkel gluren maar nu ook beginnen roepen als mijn gebroed teveel lawaai maakt in de tuin en er vandaag eentje subtiel vroeg of we gingen verhuizen
...er bessen bestaan met de naam 'josta's'. Deze heerlijk smaken (een beetje zoals cassisbessen maar iets zuurder) en we met de kinderen een kleine kilo gaan plukken zijn bij een letsdame. In de winkel hadden we vast 20 euro betaald voor zo'n lekkernij en nu kostte het ons enkel wat vlasbloemetjes
...Bente niet weg te slaan was van de televisie bij de eedaflegging van koning Flippo (meisjesprinsessensyndroom waarschijnlijk) en Ferre even kwam kijken maar vervolgens zwaar ontgoocheld afdroop omdat er geen kroon te zien was
...drie vierde van de gyproc nu tegen de plafond zit dankzij letshulp van Koen en Cathy. Cathy die trouwens tien keer zo sterk is als ik, wat wel handig is om platen te heffen die meer wegen dan ikzelf.
...er bezoek is gekomen voor Folke en ze speciaal voor Cas enkele flesjes echte cola meehadden. Er bleek zelfs eentje tussen te zitten met zijn naam op, toeval bestaat niet zeggen ze dan.
...ik nu wat bagage ga inpakken, al moet ik qua kleren niet teveel voorzien: waar wij naartoe gaan is het momenteel elke dag meer dan 30° en met een zwembroek zullen we ruim voldoende hebben
...ik tussendoor toch ook al veel voorbereiding heb gedaan voor ons vertrek morgen, maar er nog veel gedaan moet worden
...je kinderen op zondagochtend in hun pyjama aan het werk zetten om de auto te wassen geen kinderarbeid is maar een verantwoorde speelactiviteit waarbij je zelf ook nog iets aan hebt
...Onze buren niet enkel gluren maar nu ook beginnen roepen als mijn gebroed teveel lawaai maakt in de tuin en er vandaag eentje subtiel vroeg of we gingen verhuizen
...er bessen bestaan met de naam 'josta's'. Deze heerlijk smaken (een beetje zoals cassisbessen maar iets zuurder) en we met de kinderen een kleine kilo gaan plukken zijn bij een letsdame. In de winkel hadden we vast 20 euro betaald voor zo'n lekkernij en nu kostte het ons enkel wat vlasbloemetjes
...Bente niet weg te slaan was van de televisie bij de eedaflegging van koning Flippo (meisjesprinsessensyndroom waarschijnlijk) en Ferre even kwam kijken maar vervolgens zwaar ontgoocheld afdroop omdat er geen kroon te zien was
...drie vierde van de gyproc nu tegen de plafond zit dankzij letshulp van Koen en Cathy. Cathy die trouwens tien keer zo sterk is als ik, wat wel handig is om platen te heffen die meer wegen dan ikzelf.
...er bezoek is gekomen voor Folke en ze speciaal voor Cas enkele flesjes echte cola meehadden. Er bleek zelfs eentje tussen te zitten met zijn naam op, toeval bestaat niet zeggen ze dan.
...ik nu wat bagage ga inpakken, al moet ik qua kleren niet teveel voorzien: waar wij naartoe gaan is het momenteel elke dag meer dan 30° en met een zwembroek zullen we ruim voldoende hebben
vrijdag 19 juli 2013
Dag 60: Soep met een extra smaakje
Ik had eigenlijk verwacht dat de stroom hulppakketjes die we mochten ontvangen van verschillende mensen langzaam zou opdrogen na onze eerste 40 dagen maar niets blijkt minder waar. Nog steeds zijn er goedhartige zielen die met ons meeleven en hier en daar iets komen droppen voor onze deur. Vanzelfsprekend zijn we hier heel erg blij mee, op dit moment is onze interne eurokoers zo hoog dat we soms zelfs in centen durven rekenen. Een pakje couscous hier, wat groentjes daar, een modaal gezin voelt het vaak niet maar in tijden van nood kan het een groot verschil maken.
Zo smulden we deze week van heerlijk soep, gemaakt met reuzencourgettes van Nathalie haar moestuintje. De soep was lekker, maar smaakte nog extra zo goed omdat de groenten met liefde gekweekt en gegeven waren (dat laatste veronderstel ik toch, ik heb haar in elk geval geen mes op de keel gezet en haar gedwongen "je courgette of je leven!".) Er waren ook aardappeltjes bij en daar hebben we toch 3 keer kunnen van eten, terwijl ze in de supermarkt erg duur staan. Bij deze verklaar ik alvast dat de beloofde naailessen die ik in ruil wil geven zeker doorgaan, het staat nu immers zwart op wit.
An en Vincent hadden dan weer een goeie deal voor ons klaar. Ze vertrekken immers op reis en hadden graag hun diepvriezer in tussentijd eens laten ontdooien. Er was nog een slachtoffer nodig om enkele bereide maaltijden weg te werken dus offerden wij ons met plezier op. Ik kan alvast zeggen dat het de beste Gentse waterzooi was die Cas ooit gegeten heeft (dat het zijn eerste keer was dat hij dit maaltje achter de kiezen kreeg doet er zelfs niet toe). Als dank kan An zeker aansluiten bij mijn klasje naai-initiatie, dat trouwens open staat voor iedereen die er zin zou in hebben.
En ook Lolinka zelf werd eens verwend: met chocolade. Katrijn had onthouden dat ik er enkel zonder melk en suiker mag en ik vond dus tot mijn verrassing een tablet pure steviachocolade bij thuiskomst. Mijn hormonen zijn u alvast eeuwig dankbaar Katrijn, want die moeten heel af en toe toch bijgetankt worden met wat zondig zoet.
Op die manier zullen we er wel geraken uit dit tijdelijke dal, alle kleine beetjes helpen en zo houden we er steevast de moed in. Maar zelfs in tijden van schaarste hebben wij ook iets over voor een medemens. Koen kwam namelijk in ruil voor vlasbloemen helpen met Cas om gyproc te plaatsen tegen het plafond. Twee zo'n stoere werkmannen moesten natuurlijk beloond worden met een ferme maaltijd, dus offerde ik graag mijn biefstukje op. Terwijl de macho's van dienst smulden van hun vleesje at ik dan maar een vegetarische burger.
Een zonnige dag, de voorbereidingen voor de reis (autorijdcd's kiezen in de bib) én een mail van de klantendienst van Delhaize die zou kijken voor een rechtzetting (zie de perikelen van gisteren), een mens zou al bijna alle financiële ellende vergeten. En komt die toch weer bovendrijven, dan spoelen we dat snel weg met nog een tasje van die speciale soep.
Schol!
Zo smulden we deze week van heerlijk soep, gemaakt met reuzencourgettes van Nathalie haar moestuintje. De soep was lekker, maar smaakte nog extra zo goed omdat de groenten met liefde gekweekt en gegeven waren (dat laatste veronderstel ik toch, ik heb haar in elk geval geen mes op de keel gezet en haar gedwongen "je courgette of je leven!".) Er waren ook aardappeltjes bij en daar hebben we toch 3 keer kunnen van eten, terwijl ze in de supermarkt erg duur staan. Bij deze verklaar ik alvast dat de beloofde naailessen die ik in ruil wil geven zeker doorgaan, het staat nu immers zwart op wit.
An en Vincent hadden dan weer een goeie deal voor ons klaar. Ze vertrekken immers op reis en hadden graag hun diepvriezer in tussentijd eens laten ontdooien. Er was nog een slachtoffer nodig om enkele bereide maaltijden weg te werken dus offerden wij ons met plezier op. Ik kan alvast zeggen dat het de beste Gentse waterzooi was die Cas ooit gegeten heeft (dat het zijn eerste keer was dat hij dit maaltje achter de kiezen kreeg doet er zelfs niet toe). Als dank kan An zeker aansluiten bij mijn klasje naai-initiatie, dat trouwens open staat voor iedereen die er zin zou in hebben.
En ook Lolinka zelf werd eens verwend: met chocolade. Katrijn had onthouden dat ik er enkel zonder melk en suiker mag en ik vond dus tot mijn verrassing een tablet pure steviachocolade bij thuiskomst. Mijn hormonen zijn u alvast eeuwig dankbaar Katrijn, want die moeten heel af en toe toch bijgetankt worden met wat zondig zoet.
Op die manier zullen we er wel geraken uit dit tijdelijke dal, alle kleine beetjes helpen en zo houden we er steevast de moed in. Maar zelfs in tijden van schaarste hebben wij ook iets over voor een medemens. Koen kwam namelijk in ruil voor vlasbloemen helpen met Cas om gyproc te plaatsen tegen het plafond. Twee zo'n stoere werkmannen moesten natuurlijk beloond worden met een ferme maaltijd, dus offerde ik graag mijn biefstukje op. Terwijl de macho's van dienst smulden van hun vleesje at ik dan maar een vegetarische burger.
Een zonnige dag, de voorbereidingen voor de reis (autorijdcd's kiezen in de bib) én een mail van de klantendienst van Delhaize die zou kijken voor een rechtzetting (zie de perikelen van gisteren), een mens zou al bijna alle financiële ellende vergeten. En komt die toch weer bovendrijven, dan spoelen we dat snel weg met nog een tasje van die speciale soep.
Schol!
donderdag 18 juli 2013
Dag 59: Ecomisleiding in Delhaize
Onverwacht kreeg ik naast mijn gebruikelijke maaltijdcheques deze maand ook nog een klein aantal ecocheques. Ik werk nog niet zo lang bij mijn huidige werkgever dus het bedrag is te klein om er echt grote aankopen mee te doen, maar zo'n extraatje wordt hier vanzelfsprekend toch met open armen ontvangen. De meest dringende behoefte op dit moment is nog steeds voedsel, dus zocht ik op de lijst met deelnemende handelaars naar warenhuizen die mijn cheques zouden willen ruilen voor biohapjes. Bleek dat enkel Delhaize open stond voor deze nochtans legale manier van betalen. Ik herinnerde mij dat ik enkele jaren geleden ook met dezelfde queeste zat en dat ik toen een karretje had gevuld met eco- en biospul. Aan de kassa bleek echter dat ik bijna niets kon afrekenen met de cheques, nochtans allemaal producten met in grote blokletters BIO op geschreven. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, dus trok ik gewaarschuwd op pad. Bij het binnenkomen wendde ik mij ogenblikkelijk tot het onthaal en vroeg uitdrukkelijk welke waren ik kon aanschaffen met de ecobriefjes. "Alle bioproducten" verzekerde de dame mij, al hoorde ik toen al een zweem van twijfel in haar stem. Ik had nattigheid moeten voelen, maar ik was te zeer aan het rondkijken naar wat ik allemaal zou kunnen scoren. Het was trouwens al lang geleden dat ik nog eens in Louis zijn winkel was geweest. Toen we vroeger nog geld hadden was dit nochtans onze vaste dealer, maar na het vergelijken met de prijzen in de Colruyt zijn we nooit meer terug gegaan. Ik kuierde door de gangen op zoek naar de juiste spullen en merkte al gauw een speciaal aangebracht etiket op een flacon ecover handzeep: "dit product kunt u met ecocheques betalen". Aha, zo had ik toch mijn zekerheid, aangezien het specifiek vermeld stond konden ze aan de kassa niet weigeren. Ik laadde de nodige zaken in het winkelmandje en telde ondertussen mee in mijn hoofd, want ik was mijn rekenmachine vergeten. Ik mocht zeker het bedrag van de cheques niet overschrijden want voor betalend eten hebben we op dit moment geen enkele reserve. Op een bepaald moment stootte ik echter op een probleem: een fles fruitsap werd gecategoriseerd als biologisch maar er hing geen speciaal 'dit kunt u betalen met...'-briefje bij. Toch nog maar eens vragen dan. Opnieuw werd ik door het Delhaizepersoneel gesust met de boodschap dat een bioproduct zeker met ecocheques kon betaald worden dus waagde ik mijn kans. Ik zwierde het fruitsap in mijn mandje met in het achterhoofd plan B, namelijk als het niet zou ingescand raken aan de kassa kon ik deze fles nog steeds terug leggen.
Uiteindelijk had ik de som bereikt die ik nastreefde en kon ik gaan aanschuiven in de file voor het betaalloket. Het was rustig in de winkel maar toch duurde het even want een koppel alcoholici maakte het de jobstudent van dienst niet gemakkelijk door 3 lege Duvelbakken te willen kopen. Het ventje was nog aan het nazweten toen ik voor een derde en laatste keer vroeg of ik zeker kon betalen met ecocheques. Niet dat ik aan alzheimer of syndroom van Tourette lijd maar ik wou dus absoluut zeker zijn dat ik mijn portemonnee niet zou moeten bovenhalen. De knaap keek alsof hij het in Keulen hoorde donderden, waarschijnlijk was het zijn eerste week achter de kassa, maar collega-caissière Kelly had de vraag gehoord en knikte instemmend.
GROOT was dan ook mijn verbazing na het doorschuiven, inscannen en verwerken, want van de 32 euro die ik mee had aan BIO-producten viel slechts 12 euro te betalen met ecocheques! Ik vloekte binnensmonds, zette mij schrap voor een stevige woordenwisseling en keek het schaapachtige knulletje met gefronste wenkbrauwen aan. Ik bleef in eerste instantie kalm en vroeg hem om een verificatie, er moest iets misgegaan zijn in de kassa want volgens de reketiketten kon ik al die koopwaar afrekenen met die verdomde ecocheques. Nerveus zat hij wat te tokkelen op zijn schermpje om vervolgens met wanhopige blik naar Kelly te loeren om hulp te vragen. Kelly moest nog even een oudje afschepen dat problemen had met de 1+1 gratis actie op het brood maar kwam daarna in mijn kar snuffelen om te zien waar het probleem zat. Achter mij groeide de rij klanten en ik hoorde gezucht, geschuifel en ogen rollen in hun kassen. Ik bleef echter voet bij stuk houden, tenslotte had ik van 4 verschillende bronnen vernomen dat ik mijn eten met ecocheques kon betalen.
Maar de mensen die mij kennen weten al hoe het verder afliep. Ik ben namelijk helemaal geen kenau die een scène maakt in het openbaar of die luidkeels opkomt voor haar rechten. Ik ben eerder van het muizige type dat thuis veel praat heeft maar waarvan de moed in de schoenen zakt van zodra er zich een echte situatie voordoet. Het eindigde dus met het terugleggen van een deel van de producten en het snel afrekenen van de rest van de verduivelde biohandel aangezien ik de rij wachtenden niet wou blokkeren. En zo had Delhaize mij dus lelijk bij mijn pietje met hun etiketten vol leugens. En ben ik naast een muis ook een ezel om twee maal tegen dezelfde steen te stoten. Een derde keer zien ze mij daar in elk geval niet meer terug, dat ze hun biofruitsap steken waar de zon niet schijnt ...
EDIT: Na een klacht via een onlineformulier op hun website en wat heen en weer gemail heb ik uiteindelijk van Delhaize 2 waardebonnen van 5 euro ontvangen als compensatie. Dus op dat gebied zijn ze wel correct moet ik hen nageven.
Uiteindelijk had ik de som bereikt die ik nastreefde en kon ik gaan aanschuiven in de file voor het betaalloket. Het was rustig in de winkel maar toch duurde het even want een koppel alcoholici maakte het de jobstudent van dienst niet gemakkelijk door 3 lege Duvelbakken te willen kopen. Het ventje was nog aan het nazweten toen ik voor een derde en laatste keer vroeg of ik zeker kon betalen met ecocheques. Niet dat ik aan alzheimer of syndroom van Tourette lijd maar ik wou dus absoluut zeker zijn dat ik mijn portemonnee niet zou moeten bovenhalen. De knaap keek alsof hij het in Keulen hoorde donderden, waarschijnlijk was het zijn eerste week achter de kassa, maar collega-caissière Kelly had de vraag gehoord en knikte instemmend.
GROOT was dan ook mijn verbazing na het doorschuiven, inscannen en verwerken, want van de 32 euro die ik mee had aan BIO-producten viel slechts 12 euro te betalen met ecocheques! Ik vloekte binnensmonds, zette mij schrap voor een stevige woordenwisseling en keek het schaapachtige knulletje met gefronste wenkbrauwen aan. Ik bleef in eerste instantie kalm en vroeg hem om een verificatie, er moest iets misgegaan zijn in de kassa want volgens de reketiketten kon ik al die koopwaar afrekenen met die verdomde ecocheques. Nerveus zat hij wat te tokkelen op zijn schermpje om vervolgens met wanhopige blik naar Kelly te loeren om hulp te vragen. Kelly moest nog even een oudje afschepen dat problemen had met de 1+1 gratis actie op het brood maar kwam daarna in mijn kar snuffelen om te zien waar het probleem zat. Achter mij groeide de rij klanten en ik hoorde gezucht, geschuifel en ogen rollen in hun kassen. Ik bleef echter voet bij stuk houden, tenslotte had ik van 4 verschillende bronnen vernomen dat ik mijn eten met ecocheques kon betalen.
Maar de mensen die mij kennen weten al hoe het verder afliep. Ik ben namelijk helemaal geen kenau die een scène maakt in het openbaar of die luidkeels opkomt voor haar rechten. Ik ben eerder van het muizige type dat thuis veel praat heeft maar waarvan de moed in de schoenen zakt van zodra er zich een echte situatie voordoet. Het eindigde dus met het terugleggen van een deel van de producten en het snel afrekenen van de rest van de verduivelde biohandel aangezien ik de rij wachtenden niet wou blokkeren. En zo had Delhaize mij dus lelijk bij mijn pietje met hun etiketten vol leugens. En ben ik naast een muis ook een ezel om twee maal tegen dezelfde steen te stoten. Een derde keer zien ze mij daar in elk geval niet meer terug, dat ze hun biofruitsap steken waar de zon niet schijnt ...
EDIT: Na een klacht via een onlineformulier op hun website en wat heen en weer gemail heb ik uiteindelijk van Delhaize 2 waardebonnen van 5 euro ontvangen als compensatie. Dus op dat gebied zijn ze wel correct moet ik hen nageven.
woensdag 17 juli 2013
Dag 58: Die pipi-Polizei
Gisteren werd ik door een mede-kringloopfanate aangesproken over het toiletbeleid in de winkel in Kortrijk. Ze was er met haar dochtertje langs geweest en die moest plots dringend plassen. Dat kon volgens het plaatselijke personeel, maar wel enkel tegen betaling van een halve euro. Ik herinnerde mij dat ze een eindje geleden inderdaad geëxperimenteerd hadden met een geldslot op de deur. Na nog geen week had dit al de geest gegeven en nu incasseerden ze blijkbaar de cash eigenhandig. Er zal waarschijnlijk wel een reden achter zitten waarom deze maatregel werd ingevoerd (het wc-papier werd gepikt? de buren deden al hun behoeftes op het kringloopkabinet om zelf water uit te sparen? daklozen woonden er in in de winter? de poetsvrouw had opslag gevraagd?) maar eigenlijk is dit een schandalige praktijk.
Maar de kringloopwinkel is lang niet de enige die geld durft te vragen voor het vervullen van primaire behoeftes.
Tijdens mijn zwangerschappen had ik ook het twijfelachtige genot van een prikkelbare blaas te hebben die zich bij voorkeur aanmeldde op de meest onmogelijke plaatsen. Ik kon geen 5 stappen zetten in een winkelstraat of ik voelde alweer de onnegeerbare drang opkomen in mijn onderbuik. In veel winkels werd dit ronduit geweigerd of kwamen ze met allerlei excuses af over veiligheid, diefstalrisico's en terreurdreigingen. Vaak moest ik bijna smeken om toch op een fatsoenlijke manier mijn blaas te mogen gaan ledigen, soms was een lichte dreiging dat ik het dan maar ter plekke zou laten lopen nodig om de starre verkoopstertjes te vermurwen. In horecazaken waar ik gewoon snel even binnenwipte en vriendelijk vroeg om even naar het kleinste kamertje te mogen werd er meestal verwacht dat je dan toch maar snel een zakje chips kocht of een spa achterover sloeg (waarbij je dan 5 minuten later opnieuw met hetzelfde probleem zat). Ik begrijp dat handelszaken liever niet hebben dat klanten enkel iets verbruiken en niets opbrengen maar het schrijnende gebrek aan openbare toiletten laat ons gewoon geen andere keuze. Ook na de zwangerschappen bleef het probleem bestaan, zij het dan onder de vorm plassende kinderen. Die slagen er namelijk in om thuis 4 uren rond te lopen zonder ook maar in de buurt van het wc te komen, maar o wee als je eens een paar inkopen wil gaan doen. De enige boodschappen die je dan gedaan krijgt zijn de grote en kleine van je kroost. Voor het vertrek vraag je twintig keer of ze nog of langs de plee willen passeren maar dat wordt pertinent geweigerd wegens 'niet nodig'. Pas bij het binnenkomen van een winkel wordt de blaas plots geactiveerd en dan kan het niet snel genoeg gaan. Ik vraag mij zelfs af of die kinderurinestelsels niet reageren op de detectiepoortjes in het begin van de shop. Het begint met wat draaien en wringen en getrek aan broek of rokje. Je denkt van toch nog vlug je ronde te kunnen doen maar al snel gaat het wiebelen over in een dreinend 'mamaikmoetpipidoenentisdringend'. Nog eens een halve minuut later zie je het desbetreffende kind al rood aanlopen want als de blaas vol is dan stroomt het bloed blijkbaar over. Je klampt de eerste beste geuniformiseerde winkelhulp aan en vraagt haar met aandrang waar het toilet zich bevindt. En dan heb je dus grote kans dat de pipi-Gestapo je botweg beweert dat dit er niet is (ah ja, want blijkbaar moeten ook de werknemers hun uitscheidingen opsparen tot thuis), of dat het er wel is maar niet toegankelijk voor publiek. Soms werkt het dan om het wippende kind naar voren te schuiven zodat men ziet dat het menens is, maar ik heb al meegemaakt dat men werkelijk hardvochtig bleef weigeren en dat ik het kind in de goot moest tot verlossing laten komen. Recht voor de winkel dan natuurlijk, zo rancuneus zijn we dan wel.
Bij deze breek ik dus een lans voor alle dragers van te kleine blazen of voor de ouders van plasomane kinderen: laat ons alsjeblieft even gebruik maken van het kleinste kamertje. We zullen het niet afbreken, we consumeren enkel het minimum aan toiletpapier en we zullen spoelen op de kleinste stand. En vraag hiervoor geen geld, juwelen of verplichte consumpties want wij vragen jullie ook geen euro's vergoeding telkens je een scheet laat. Worden we vriendelijk behandeld dan komen we automatisch terug in jullie zaak, op een ander en beter gepast moment. Worden we afgescheept of afgeblaft dan zit er niets anders op dan dat we als een hond voor jullie deur staan wateren. Kwestie van het territorium te markeren als 'blaasonvriendelijk'. U weze gewaarschuwd !!!
Maar de kringloopwinkel is lang niet de enige die geld durft te vragen voor het vervullen van primaire behoeftes.
Tijdens mijn zwangerschappen had ik ook het twijfelachtige genot van een prikkelbare blaas te hebben die zich bij voorkeur aanmeldde op de meest onmogelijke plaatsen. Ik kon geen 5 stappen zetten in een winkelstraat of ik voelde alweer de onnegeerbare drang opkomen in mijn onderbuik. In veel winkels werd dit ronduit geweigerd of kwamen ze met allerlei excuses af over veiligheid, diefstalrisico's en terreurdreigingen. Vaak moest ik bijna smeken om toch op een fatsoenlijke manier mijn blaas te mogen gaan ledigen, soms was een lichte dreiging dat ik het dan maar ter plekke zou laten lopen nodig om de starre verkoopstertjes te vermurwen. In horecazaken waar ik gewoon snel even binnenwipte en vriendelijk vroeg om even naar het kleinste kamertje te mogen werd er meestal verwacht dat je dan toch maar snel een zakje chips kocht of een spa achterover sloeg (waarbij je dan 5 minuten later opnieuw met hetzelfde probleem zat). Ik begrijp dat handelszaken liever niet hebben dat klanten enkel iets verbruiken en niets opbrengen maar het schrijnende gebrek aan openbare toiletten laat ons gewoon geen andere keuze. Ook na de zwangerschappen bleef het probleem bestaan, zij het dan onder de vorm plassende kinderen. Die slagen er namelijk in om thuis 4 uren rond te lopen zonder ook maar in de buurt van het wc te komen, maar o wee als je eens een paar inkopen wil gaan doen. De enige boodschappen die je dan gedaan krijgt zijn de grote en kleine van je kroost. Voor het vertrek vraag je twintig keer of ze nog of langs de plee willen passeren maar dat wordt pertinent geweigerd wegens 'niet nodig'. Pas bij het binnenkomen van een winkel wordt de blaas plots geactiveerd en dan kan het niet snel genoeg gaan. Ik vraag mij zelfs af of die kinderurinestelsels niet reageren op de detectiepoortjes in het begin van de shop. Het begint met wat draaien en wringen en getrek aan broek of rokje. Je denkt van toch nog vlug je ronde te kunnen doen maar al snel gaat het wiebelen over in een dreinend 'mamaikmoetpipidoenentisdringend'. Nog eens een halve minuut later zie je het desbetreffende kind al rood aanlopen want als de blaas vol is dan stroomt het bloed blijkbaar over. Je klampt de eerste beste geuniformiseerde winkelhulp aan en vraagt haar met aandrang waar het toilet zich bevindt. En dan heb je dus grote kans dat de pipi-Gestapo je botweg beweert dat dit er niet is (ah ja, want blijkbaar moeten ook de werknemers hun uitscheidingen opsparen tot thuis), of dat het er wel is maar niet toegankelijk voor publiek. Soms werkt het dan om het wippende kind naar voren te schuiven zodat men ziet dat het menens is, maar ik heb al meegemaakt dat men werkelijk hardvochtig bleef weigeren en dat ik het kind in de goot moest tot verlossing laten komen. Recht voor de winkel dan natuurlijk, zo rancuneus zijn we dan wel.
Bij deze breek ik dus een lans voor alle dragers van te kleine blazen of voor de ouders van plasomane kinderen: laat ons alsjeblieft even gebruik maken van het kleinste kamertje. We zullen het niet afbreken, we consumeren enkel het minimum aan toiletpapier en we zullen spoelen op de kleinste stand. En vraag hiervoor geen geld, juwelen of verplichte consumpties want wij vragen jullie ook geen euro's vergoeding telkens je een scheet laat. Worden we vriendelijk behandeld dan komen we automatisch terug in jullie zaak, op een ander en beter gepast moment. Worden we afgescheept of afgeblaft dan zit er niets anders op dan dat we als een hond voor jullie deur staan wateren. Kwestie van het territorium te markeren als 'blaasonvriendelijk'. U weze gewaarschuwd !!!
dinsdag 16 juli 2013
Dag 57: glurende buren
Toen we dit pand kochten zat het geklemd tussen een appartementsblok en een kantoorgebouw met de oubollige naam 'Vlasunie'. Vooral die laatste leken mij de ideale buren: overdag een troep pennenlikkers die hoogstens wat gedempte typgeluiden zouden produceren en 's nachts een lege keet met niemand om te klagen over nachtlawaai of caférumoer. Drie maanden later verscheen er echter zo'n gevreesde gele affiche voor het raam: 'aanvraag tot stedenbouwkundige vergunning'. Onze rustige vlasboerende buren zouden vervangen worden door het jonge studentengeweld, want het hele gebouw werd omgevormd tot 30 studentenkoten. We waren pas verhuisd of daar kwamen de drilboren al aanzetten, maanden aan een stuk konden we niet enkel van onze eigen renovaties genieten, maar mochten we ook mee volgen hoe er naast de deur duchtig afgebroken werd. Tientallen containers met puin werden gevuld en elke maand namen ze een extra parkeerplaats voor onze deur in beslag. Toch ondergingen we de hele operatie zonder al te veel morren want ook wij zijn goeie, tolerante buren. Enkel toen er glas in onze tuin belandde, het toilethokje voor de deur een penetrante geur begon te verspreiden of een ton zand ons de weg naar buiten versperde durfden we de werfleider eens aanspreken. Ondertussen zijn hun werken al een heel eind gevorderd, al hadden ze blijkbaar ook last van de befaamde wetmatigheid dat verbouwingen altijd veel langer duren dan gepland. We mochten deze week eens een kijkje gaan nemen op de opendeurdag en konden ons wel voorstellen dat de studerende jongelieden hier een mooi plekje zullen hebben, eens het afgewerkt raakt. Een blik uit het raam van zo'n kot op het tweede verdiep maakt echter wel meteen duidelijk dat ik nooit topless in eigen tuin zal moeten zonnen. Ons stadshofje ligt namelijk in de schaduw van 2 veel hogere buurgebouwen en dit betekent dat zo'n twintigtal ramen volledige inkijk hebben op alles wat er beweegt op ons achtererf. Niet dat daar veel zaken gebeuren die het daglicht niet mogen zien, maar het 'big brother is watching'-effect is toch wel overduidelijk aanwezig. Zo was ook Jo vandaag getuige van dit fenomeen. We zaten gezellig te aperitieven met een mojito en boven ons torenden 3 potige halfnaakte bouwvakkers in een liftkraan. De hele dag mochten we dus deelgenoot zijn van hun afgrijselijke muziekkeuze ('there is no party like an alcoholic party'), hun aangebrande en pikante moppen (er luisteren kinderen mee!) en hun geschreeuwde aanwijzingen ('een profiel van 1,20m Kenny!). Kom ik met de kinderen hun diner buiten dan wordt er geroepen 'ja mannen, teten es gerjèd. Buk ik mij om het speelgoed dat uitgezaaid ligt over het gazon op te rapen dan volgen er een reeks schunnige opmerkingen, zogezegd niet bedoeld om door mij gehoord te worden maar door het helse volume van hun stereo wordt er zo hard gebalkt dat ik alles woord voor woord kan volgen. Een mens zou dus bijna beginnen verlangen naar de eerste studenten die er komen zetelen. Hopelijk hebben zij een beetje fatsoen en houden ze hun neus netjes op de boeken gericht en niet op onze achtertuin. En ik troost mij met de gedachte dat deze nieuwe buren in het weekend spoorslags terugkeren naar hotel Mama en dat we ook in de vakantie grotendeels zullen kunnen genieten van een wedergekeerde rust. Of ze zouden allemaal herexamens moeten hebben natuurlijk, wegens teveel afgeleid door mijn spelende kinderen of mijn grasafrijdende echtgenoot.
maandag 15 juli 2013
Dagen 55 en 56: Vakantiejeuk
Met deze zomerse temperaturen dacht ik van mijn drang naar het Franse subtropische klimaat bij Lien en David onder controle te kunnen houden, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Vorige week zat ik samen met collega- reisgenote Jasmien om alle praktische regelingen te overlopen en het verlangen naar het paradijsje in de Vercors laaide alweer hoog op. Nu tel ik dus ongeduldig mee af met de kinderen: nog 7 en een halve keer slapen en dan vertrekken we richting St Julien En Quint. Die halve keer dat slaat op de maandagnamiddag wanneer ik in mijn bed zal kruipen voor een preventieve middagdut. Ik heb namelijk het ambitieuze plan opgevat om 's nachts de 950 km te trotseren, om zo files, broodbaktemperaturen en hyperactieve kinderen te kunnen omzeilen. Toen wij als kind achteraan in de auto lagen te slapen met ons hoofdkussen en dekentje en bij het wakkerworden al bijna op de plaats van bestemming waren leek mij dit allemaal zo simpel. De papa stond midden in de nacht op, de auto was de dag ervoor al ingeladen en moest enkel nog gevuld worden met frigobox, slaperige kinderen en de net-niet-vergeten-bagage en vervolgens werd er in 1 trek naar zuiderse landen gereden. Helaas zal ik het wel zonder kaartleescompagnon moeten doen, want mijn tedere wederhelft blijft thuis om verder te verbouwen. Niemand dus om gekookte eitjes te pellen, schroefdoppen van flessen water los te draaien, kinderen op de achterbank te sussen of te paaien met voedsel of een nieuwe cd op te leggen en de oude in het juiste hoesje te mikken. Toch schrikt de lange rit in mijn eentje mij niet af, want ik weet dat er aan de andere kant van Frankrijk een mooie beloning wacht. Spelen in de rivier, helpen met het melken van de koeien, een wandeling tot bij de geiten van Oda en Johan, kaas verkopen op de lokale marktjes, opstaan bij het krieken van de dag en al meteen in bikini de was kunnen uithangen, genieten van de slapende kroost bij een glas Clairette de Die, ... daarvoor doen we het natuurlijk. Vorig jaar hebben de paar weken bij Madame Vache mijn batterijen opgeladen om de rest van het najaar door te komen; even weg uit alle zorgen en rompslomp en de wijde natuur in. Nu is het dus nog even kruisjes zetten op de kalender maar van zodra Filip hier de plak zwaait dan zijn we de pist uit en vluchten we naar een ander land. Tot volgende week, Lien en co!
zaterdag 13 juli 2013
Dag 54: 40 dagen en 2 weken
54 dagen geleden begon ik deze blog met als streefdatum 29 juni om ons geldloze project mooi af te ronden. Ondertussen zijn we al 14 dagen voorbij deze limiet en is er niet meteen beterschap op komst. Deadlines overschrijden, daar hebben we hier gelukkig ervaring mee, enkel met een teletijdmachine kunnen we de openingsdatum van het café (zijnde 'ergens in februari 2013') nog halen en het is ook niet de eerste keer dat we op zwart zaad zitten. Ik wist namelijk wat ik mezelf op de hals haalde toen ik op 18 augustus 2006 met licht bollend buikje mijn ja-woord gaf aan een zelfstandige kastelein. Zijn café 'Metropole' was nu niet meteen het land van melk en honing en alhoewel hij toch op een mooie schare vaste stamgasten kon rekenen was de naam 'grootstad' fel overdreven voor dit bruine hoekcafeetje. De eerste zomer dat we officieel een koppel waren heb ik een deel van mijn zuurverdiende vakantiejobcentjes afgestaan aan mijn toekomstige, zodat hij kon investeren in een terras voor het clientèle. Het was dus niet voor de poen dat ik als 17-jarige aanpapte met een man die dubbel zo oud was als mij. Het jaar erna zat ik met een vriendin in Praag toen hij terloops aan de telefoon meldde dat de elektriciteit was afgesloten. Kwestie dat ik niet teveel zou schrikken bij mijn thuiskomst als ik in het donker zou arriveren. Zo ging het steeds met ups en downs, na elke financiële meevaller kwam er wel weer een onverwachte rekening en telkens als we dachten dat we de bodem van onze rekening nu wel helemaal bereikt hadden dan waaiden er uit onverwachte hoek toch nog wat eurobiljetten onze kant uit. Het is dus steeds een strijd van zoeken en tellen geweest, nu meer dan ooit. Toch verloren we nooit helemaal de moed, mijn man kan nogal koppig zijn als hij wil, een eigenschap die onze dochter duidelijk ook al geërfd heeft van vaderlief. Opgeven staat niet in zijn woordenboek, of als het er al in stond dan heeft hij toevallig die pagina uitgescheurd om er zijn gat mee af te vagen (excusez le mot). Over dat gat gesproken, aan nagels om eraan te krabben hebben we hier dan momenteel weer geen gebrek. In feite mag Cas zich ook gelukkig prijzen dat ik diezelfde 18 augustus 2006 niet enkel ja zei op de vragen van de gemeente-ambtenaar maar ook de verbintenis aanging om 'in goede en slechte tijden' er voor hem te zijn. Want al lijkt het soms alsof die laatste tijden frequenter voorkomen dan de eerste, toch hebben ze niet dezelfde maat en gewicht. Daarom ook dat ik hier liever niet kom klagen over onze computer die nu kapot is (dit is een blogpost op een geleend exemplaar), de extra rekening die weer binnendrong in ons fort of het brood dat weer op is, maar liever iets deel over de leuke avond die we hadden bij Mike en Valerie, het zonnetje in onze groene tuin en de scharrelkipjes euh ...kinderen die zich deze namiddag te pletter amuseerden met een emmer water, een glijbaan en een doos schmink. Want daarvoor zette ik vol overgave mijn krabbel, nu bijna 7 jaar geleden. En ik zou het zo opnieuw doen, daar kunnen die deurwaarders, aangetekende zendingen en nalatigheidsinteresten niet veel aan veranderen!
vrijdag 12 juli 2013
woensdag 10 juli 2013
Dag 51: Offday
Als de afwasmachine kapot is en je moet wassen met de hand,
als je eitjes bakt voor de kinderen en ze een beetje zijn aangebrand.
Als het brood al veel te oud is en er schimmel op verschijnt,
als je was niet helemaal droog is omdat de zon te snel verdwijnt.
Als je honger hebt of goesting maar je vindt niets naar je zin,
als het de 10de van de maand is en je rekening staat al in min.
Als je optelt in de Colruyt en je zit boven je budget,
als je dan uit pure noodzaak, de helft weer in de rekken zet,
en dan liegt tegen de caissière: "ik ben mijn kaart vergeten",
dat er helemaal niets op staat dat hoeft zij toch niet te weten.
Als je alles beu bent en de brui eraan wil geven,
aan het rantsoeneren weliswaar, gelukkig niet aan het leven.
Als je blij bent dat je hier nog openlijk klagen mag
dan weet je bijna zeker: "morgen wordt een betere dag".
dinsdag 9 juli 2013
Dag 50: Puffen en persen
Gisteren circuleerde er op facebook een petitie voor een eerlijke verloning van zelfstandige vroedvrouwen. Ik heb geen seconde geaarzeld om deze te tekenen. Niet enkel uit solidariteit met mensen die ook wel een centje extra kunnen gebruiken, maar vooral ook gebaseerd op mijn eigen ervaringen met vroedvrouwen want ook kinderen krijgen doen wij hier namelijk niet op de standaard manier. Ik ben altijd al afgeschrikt geweest door ziekenhuizen en witte doktersjassen, een trauma veroorzaakt door mijn verblijf in een Waals ziekenhuis. Ik had op scoutskamp een paal op mijn hoofd gekregen en moest worden opgenomen voor een hersenschudding. Ik werd er vervolgens bijna gefolterd door Franstalige dokters die vreemde onderzoeken op mij deden (naalden in mijn hoofd) en bij gebrek aan plaats op de afdeling hersentoestanden hadden ze mij op de geriatrie gelegd naast een demente dame. Dat oude besjes schepte er een waar genoegen in om stelselmatig op het belletje te duwen en wanneer de verpleging dan kwam aangesneld wist ze niet meer dat ze geduwd had en stak ze de schuld op mij. Na deze slechte ervaringen had ik nog regelmatig hospitaalnachtmerries en ik hield er ook een levenslange fobie voor naalden aan over.
De twijfels sloegen dus al snel toe tijdens mijn eerste zwangerschap. Wilde ik wel zo'n bandwerkbevalling in een steriele omgeving? Wat als de kraamafdeling vol lag, zouden ze mij dan met baby en al op de palliatieve dienst of tussen de gevallen van builenpest en cholera leggen? En wat als ze mijn baby zouden verwisselen met een andere, zoals bij mij destijds bijna het geval was?! (echt gebeurd trouwens, gelukkig was de andere een jongetje). Ik ging op zoek naar meer informatie en na 5 maanden hakte ik eindelijk de knoop door: we zouden gewoon lekker thuisbevallen.
Cas was eerst niet bijster enthousiast, hij vond het weer een van mijn 'rare plannen' maar ik kreeg hem al snel over de schreef met de argumenten "het is goedkoper" en "jij moet dan niet de hele tijd heen- en weer rijden naar het ziekenhuis om mij vanalles te komen brengen". Luiheid overwint altijd bij hem.
Er moest dan gezocht worden naar een vroedvrouw en dokter die de klus zouden klaren, want mijn doktersafkeer was nu ook niet zo sterk dat ik helemaal alleen wou bevallen. We kwamen via een tip van de zwangerschapsyogi terecht bij Marcia en Marcel, samen sterk als team 'Babykriebels'. Van bij het eerste contact hadden we meteen het gevoel dat dit ons verlossende verlossers zouden worden, en optie 'ziekenhuis' werd onmiddellijk van de kaart geveegd. Enkele bezoekjes aan de praktijk in Kluisbergen en een paar maanden later was het dan eindelijk zover: onze eerste zoon zou ter wereld komen. Het volledige verhaal zal ik jullie besparen (of indien er wel interesse mocht zijn dan schrijf ik een andere keer uitgebreid het verslag) maar in elk geval kan ik zeggen dat de dokter en vooral ook vroedvrouw op dat moment hun geld dubbel en dik waard waren. Dankzij hen werden het 3 onvergetelijke ervaringen die ik zelfs met plezier nog eens zou overdoen. Dus mochten er mensen de petitie nog willen tekenen, zeker doen! Want ik wil het niet geweten hebben dat ook mijn lieve vroedvrouw haar zomer zonder geld zou moeten doorbrengen en al die babietjes in de kou laten staan.
Een linkje naar de petitie: http://www.petities24.com/riziv_tarieven_vroedvrouwen
De twijfels sloegen dus al snel toe tijdens mijn eerste zwangerschap. Wilde ik wel zo'n bandwerkbevalling in een steriele omgeving? Wat als de kraamafdeling vol lag, zouden ze mij dan met baby en al op de palliatieve dienst of tussen de gevallen van builenpest en cholera leggen? En wat als ze mijn baby zouden verwisselen met een andere, zoals bij mij destijds bijna het geval was?! (echt gebeurd trouwens, gelukkig was de andere een jongetje). Ik ging op zoek naar meer informatie en na 5 maanden hakte ik eindelijk de knoop door: we zouden gewoon lekker thuisbevallen.
Cas was eerst niet bijster enthousiast, hij vond het weer een van mijn 'rare plannen' maar ik kreeg hem al snel over de schreef met de argumenten "het is goedkoper" en "jij moet dan niet de hele tijd heen- en weer rijden naar het ziekenhuis om mij vanalles te komen brengen". Luiheid overwint altijd bij hem.
Er moest dan gezocht worden naar een vroedvrouw en dokter die de klus zouden klaren, want mijn doktersafkeer was nu ook niet zo sterk dat ik helemaal alleen wou bevallen. We kwamen via een tip van de zwangerschapsyogi terecht bij Marcia en Marcel, samen sterk als team 'Babykriebels'. Van bij het eerste contact hadden we meteen het gevoel dat dit ons verlossende verlossers zouden worden, en optie 'ziekenhuis' werd onmiddellijk van de kaart geveegd. Enkele bezoekjes aan de praktijk in Kluisbergen en een paar maanden later was het dan eindelijk zover: onze eerste zoon zou ter wereld komen. Het volledige verhaal zal ik jullie besparen (of indien er wel interesse mocht zijn dan schrijf ik een andere keer uitgebreid het verslag) maar in elk geval kan ik zeggen dat de dokter en vooral ook vroedvrouw op dat moment hun geld dubbel en dik waard waren. Dankzij hen werden het 3 onvergetelijke ervaringen die ik zelfs met plezier nog eens zou overdoen. Dus mochten er mensen de petitie nog willen tekenen, zeker doen! Want ik wil het niet geweten hebben dat ook mijn lieve vroedvrouw haar zomer zonder geld zou moeten doorbrengen en al die babietjes in de kou laten staan.
Een linkje naar de petitie: http://www.petities24.com/riziv_tarieven_vroedvrouwen
maandag 8 juli 2013
Dag 49: Computersnotvalling
Onze pc is een beetje ziek. Hij moet ergens een virusje opgelopen hebben waardoor er nu constant niesbuien van welwillende dames, onweerstaanbare kortingen en zelfs green-cards voor Amerika pop-uppen. Vooral die ene advertentie met vrouwelijk schoon is hilarisch. Niet enkel komt mijn haar recht van de door de vertaalmachine gehaalde ondertitels 'Poupounn 27 jaar oud zijn' maar bovendien is deze telkens vergezeld door een linkerkolom van aanbiedingen voor anticonceptie en 'birth control'; kwestie dat er met deze dames wel mag gevogeld worden maar dat ze zeker niet in verwachting geraken door hun cyberrelatie.
Nu kan ik wel even lachen met deze spam en krakkemikkige pogingen tot oplichting ('U bent ons 10.000ste slachtoffer en wint een extra plundering van uw rekening. Dit is geen grap. De keizer van Zimbabwe wenst u persoonlijk een penisverlening toe te dienen. U dient enkel uw schoonmoeder haar leeftijd, cupmaat en pincode te mailen. Doe dit binnen de drie tellen anders gaat de prijs naar de volgende!') maar vervelend is het wel natuurlijk. Hoe deze digitale ziekte ons huis is binnengedrongen durf ik mij niet teveel af te vragen maar ik heb toch ernstige bedenkingen bij Cas zijn internetavonturen als ik overdag op het werk zit. Misschien moet ik toch eens vroeger naar huis gaan om te zien of ik Balbine of fan2volupte niet op zijn schoot betrap. Of zou het dat tot in den treure gespeelde patiencespel zijn dat de weerstand van ons peeceetje verzwakte en hem met deze SOA (softwareaantastende overdraagbare aandoening) heeft opgezadeld?
In elk geval hebben wij er allebei te weinig verstand van om thuis pc-doktertje te spelen, dus moet er hulp van een deskundige ingeschakeld worden. Enkel een echte specialist kan Pouponn en haar vervelende bijwerkingen van onze kompjoeter wegjagen en dan ook wat tips geven om het beestje preventief gezond te houden. Dus verwacht ik nu vanavond een letser die dit voor ons kan oplossen, in de hoop dat ik morgen gewoon terug naar facebook kan surfen zonder rond de oren geslagen te worden met allerlei onzin en epilepsieveroorzakende reclameblokken. Om nog maar eens aan te tonen dat we via deze alternatieve economie best wel een eind ver kunnen geraken, i.p.v. van honderd euro's te moeten neertellen die we niet kunnen missen.
Au revoir Poupounn, wij niet hebben jou nodig niet en votre vriendinnen!
Nu kan ik wel even lachen met deze spam en krakkemikkige pogingen tot oplichting ('U bent ons 10.000ste slachtoffer en wint een extra plundering van uw rekening. Dit is geen grap. De keizer van Zimbabwe wenst u persoonlijk een penisverlening toe te dienen. U dient enkel uw schoonmoeder haar leeftijd, cupmaat en pincode te mailen. Doe dit binnen de drie tellen anders gaat de prijs naar de volgende!') maar vervelend is het wel natuurlijk. Hoe deze digitale ziekte ons huis is binnengedrongen durf ik mij niet teveel af te vragen maar ik heb toch ernstige bedenkingen bij Cas zijn internetavonturen als ik overdag op het werk zit. Misschien moet ik toch eens vroeger naar huis gaan om te zien of ik Balbine of fan2volupte niet op zijn schoot betrap. Of zou het dat tot in den treure gespeelde patiencespel zijn dat de weerstand van ons peeceetje verzwakte en hem met deze SOA (softwareaantastende overdraagbare aandoening) heeft opgezadeld?
In elk geval hebben wij er allebei te weinig verstand van om thuis pc-doktertje te spelen, dus moet er hulp van een deskundige ingeschakeld worden. Enkel een echte specialist kan Pouponn en haar vervelende bijwerkingen van onze kompjoeter wegjagen en dan ook wat tips geven om het beestje preventief gezond te houden. Dus verwacht ik nu vanavond een letser die dit voor ons kan oplossen, in de hoop dat ik morgen gewoon terug naar facebook kan surfen zonder rond de oren geslagen te worden met allerlei onzin en epilepsieveroorzakende reclameblokken. Om nog maar eens aan te tonen dat we via deze alternatieve economie best wel een eind ver kunnen geraken, i.p.v. van honderd euro's te moeten neertellen die we niet kunnen missen.
Au revoir Poupounn, wij niet hebben jou nodig niet en votre vriendinnen!
Abonneren op:
Posts (Atom)