Dag 77: Kindertainment

Op vakantie zijn de dagen extra lang, uitgerekt door de zon. En dan blijkt al gauw dat onze min 8-jarigen over heel wat meer energie beschikken dan hun voortbrengers. Af en toe moet er dus een rustmomentje worden ingelast anders zijn batterijen eerder plat dan opgeladen op het einde van de reis.
Jasmien heeft een fantastisch boek mee 'de waanzinnige boomhut van 13 verdiepingen'. Een hilarisch verhaal waar we onze kroost toch wel een halfuurtje zoet mee kunnen houden of de gemoederen wat bedaren voor het slapengaan. Maar er blijken ook nog andere manieren om het gebroed te boeien. We zetten ze allemaal op een rijtje voor een improvisatieverhaaltje waarbij ze zelf hun bijdrage moeten leveren. Ik begin het verhaal en af en toe moet er aangevuld worden en mogen de kinderen elk om beurt kiezen welke kant het op gaat. Dit leidt tot vreemde histories over stoelen en steelpannen die samen op reis gaan naar Amerika, een blinde zwerver zonder ledematen die optrekt met de hond van een seriemoordenaar en een matroos die als belangrijkste taak heeft 'kakken om het schip recht te houden'. Ik blijk niet de enige te zijn die over een ongebreidelde fantasie beschikt want de gekste suggesties worden gedaan en het verhaal draait alle kanten op. Het is dan aan de verteller om het weer op het rechte pad te krijgen en er nog een enigszins begrijpbaar plot uit te puren. Het werkt in elk geval want we hebben hun aandacht en 12 oortjes luisteren geboeid naar de vertellingen.
Als hun interesse dan toch weer verslapt proberen we het met een sessie 'massage' of 'kinderyoga'. Opnieuw zuig ik ter plekke het één en ander uit de duim en er wordt gemasseerd op het ritme van de seizoenen, we brullen als een krolse kater en we maken een lachketting van kinderen. Op zulke momenten lijkt het een makkie om 7 kinderen op te voeden maar die zeepbel wordt al snel weer doorprikt als er eentje ontsnapt, ze plots op elkaar beginnen springen in plaats van een ontspannen massage toe te dienen of het simpelweg op een krijsen zetten omdat ze het beu zijn. In extreme noodgevallen hebben we gelukkig nog plan B: de draagbare dvd-speler. Dan puzzelen we ze alle 7 in de zetel als blokjes in een tetrisspel, leggen een filmpje op en dan turen ze gehypnotiseerd naar het schermpje van amper 20 cm groot. Even rust voor de oude mensen ...

Dag 76: By the rivers of St Julien

Wat een uitvinding: zo'n riviertje met stromend net-iets-te-fris-maar-het-went-na-een-tijdje-water, keitjes, wat zand, een oever om de handdoek te spreiden en de schaduw van een brug of boom als bescherming tegen de ergste zon. Ik zou er wel zo eentje willen in de tuin want het hield de kinderen uren zoet met niets meer dan natuurelementen en wat plastic speeltuig. Door de hele vallei stromen waterloopjes met parmantige namen als 'La Sure', 'La Drôme', 'La Chaumette' en 'Le Bès'. Hun grillige bochten kronkelen verleidelijk door het landschap en nodigen uit tot een frisse duik. Als sirenen lokken ze de oververhitte toeristen met de belofte van verkoeling en vertier. Er was dus geen ontsnappen aan, praktisch dagelijks zakten we af naar zo'n plekje langs de waterkant. We schaarden wat voedsel, flessenwater, leesvoer en kinderen in zwemgoed bij elkaar en wandelen zo met pak en zak tot beneden aan de stroom.
De eerste week moest ik nog al te vaak mijn boek terug neer leggen wegens
- "mama, kom eens kijken naar die speetsjieaale steen"
- "mama, ik wil een dam bouwen en het lukt niet, ga je mij helpen?"
- "mama, ik heb koude voeten, ga je mij dragen naar de overkant?"
- "mama ik verveel mij" (variaties op dit thema waren onder andere honger dorst, behoefte aan lichaamscontact, aan verkoeling, aan verwarming, kaka, pipi, ... de rij blijkt eindeloos).
Van lezen was er dus niet veel sprake maar dat beterde gelukkig met de komst van de kameraadjes.
Zo konden de luie moekes al eens wat liggen zonnen, 2 seconden de ogen sluiten of een hoofdstuk bladvoer vermalen terwijl de kroost ploeterde, plonsde en peddelde. Ook scharrelbaby Folke vond zijn genoegdoening in het doelloos verplaatsen van stenen en korrels zand, het overgieten van zijn tenen met frigofris water en snuffelen in de modder van de oever.
Een keer kwamen we in een hachelijke situatie terecht toen rebelse Ferre mijn verbod om naar de overkant te waden had genegeerd. We bevonden ons toen in een meander van de Drôme, niet ver van Die. Op die plaats werd er duchtig gekajakt omwille van de stroomversnellingen en de iets dieper liggende bedding. Ik had dus Ferre ten stelligste verboden om in zo'n versnelling te spelen aangezien hij zelf nog niet kan zwemmen. Ik was even bezig met Folke en Bente toen ik boven mij gestommel hoorde. We zaten namelijk net onder de 'Passerelle du pont rompu', een ijzeren wandelbrug boven de rivier. Meneertje had er niets beter op gevonden dan zich te voet naar de overkant te begeven en wou dan maar van daar de terugtocht naar de moederlijke oever ondernemen. Ik dacht zelfs even dat het hem ging lukken tot hij midden de rivier vervaarlijk begon te wankelen en net niet het evenwicht verloor. Indien dat gebeuren zou dan werd hij meegesleurd door het bruisende water, en ik mag er niet aan denken welke gevolgen dit zou hebben. Ik veerde recht en probeerde mijn zoon van aan de andere kant tegemoet te gaan en de hand te reiken. Ook voor mij was het vloeiende water echter te krachtig en ik geraakte amper vooruit. Een passerende kajak zag onmiddellijk dat we in nood waren en stuurde zichzelf naar de kant. De stuurman kon met enkele kordate passen als een zalm stroomopwaarts tot bij Ferre raken en plukte hem uit het water. Hij kreeg daarbij een vermaning in het Frans die hij niet verstond in woorden maar wel in lichaamstaal, zo'n avontuur zou hij geen twee maal ondernemen. Deze keer was het dus goed afgelopen maar met Jasmien er bij was ik toch blij met het extra paar ogen om de kleintjes in de gaten te houden. Tot slot enkele foto's van ons rivierplezier:

Dag 75: uiers en luiers, koeien en kak.

Als er iets is waar we deze vakantie alvast geen tekort aan hebben dan is het blote kindertjes. Ik twijfelde nog of ik de katoenen pampers zou meenemen voor Folkie, maar uiteindelijk heb ik toch voor het gemak gekozen en ben gezwicht voor de wegwerpversie. Ik had hier nog een megapak die we cadeau kregen van de mutualiteiten en die liggen anders toch maar in de weg. Veel van de luiers zal ik echter niet kwijt zijn, want in de praktijk draait het er op uit dat klein meneertje zowat de hele dag in zijn blote billen rondscharrelt. Aangezien hij toch de helft van de tijd in en uit het water gaat en zo'n vuilnisbakluier dan fungeert als een gigantische spons aan zijn achterwerk is het gewoon beter om de boel puur natuur te laten. Op zulke momenten gebeurt er wel al eens een accidentje natuurlijk. In een zwembad of rivier valt een klein babyplasje helemaal niet op (dat er in het zwembadwater urinedetecterende stoffen zitten die rood kleuren als je gaat plassen blijkt bij deze dus ook een fabeltje) maar op het droge zijn de sporen minder goed weg te moffelen. Blonde god heeft er bovendien een spelletje van gemaakt om zijn lading te lossen net op dat ene plekje waar het niet goed uitkomt. Zo mag ik drolletjes vegen in de caravan en in de speelruimte en plasjes dweilen in de badkamer en keuken. Terwijl hij een volledige weide ter beschikking heeft waar hij ongestoord zijn gevoeg kan doen tussen kanjers van koeienvlaaien kiest hij er toch voor om discreet even binnen te kakken.
Aan 'schijt je rijk' zou niet veel te verdienen zijn met onze jongste want hij weigert blijkbaar om in het gras zijn cadeautje achter te laten. Met wildplassen hebben de oudste dan weer minder problemen. Vooral de jongens maken er een spelletje van met verschillende categorieën. Je kan onder andere meedingen in de groep 'wie het verst kan' (jammer voor Bente maar op dat vlak is ze helaas niet zo goed uitgerust), 'wie er het meest kan' (met stip gewonnen door Mil, die als tweede naam 'blaasontsteking' zou kunnen hebben), 'wie er op de gekste plaats durft' (tot ze op een bepaald moment gewoon midden een winkelstraat hun waren bovenhalen en we wijselijk deze discipline afschaffen) en zelfs 'wie er het mooiste liedje kan over verzinnen' (de meezinger 'deze puppy is zo lang' blijkt een oorwurm vanjewelste). Onze mannen voelen zich vrij en blij met hun piemeltje in de wind en draaien hun hand niet om voor een collectief potje ravijnurineren (zie foto). Het zal zwaar afkicken worden bij thuiskomst want daar wordt zo'n vrijheid helaas niet getolereerd. Ik zie Ferre al op school een putje graven in de zandbak of Bente tijdens een familiebezoekje even grootmoeders hortensia's besproeien. Op vakantie mag er altijd net iets meer, dus laat ze nog maar even wapperen in hun blote kont. Dan kan er daar ook nog een bruin kleurtje op komen. Van de zon weliswaar ...

Dag 74: a room with a view

De eerste nacht voor mijn 2 oudste in een tent. Het inslapen verliep relatief vlot (daar zal het late uur wel voor een groot deel mee te maken hebben) maar alleen aan het wakker worden kan er nog wat gesleuteld worden. Wel eerder in de zin van 'graag iets later dan bij het eerste ochtendkrieken'.
Opstaan in de prachtige omgeving van de Vallée de Quint maakt echter veel goed, dan durft een mens al eens wat minder hard klagen over te vroeg wakkere kinderen. Al snel is de zon ook van de partij en ze schijnt nog net niet te hard om ons weg te jagen. We schuiven aan voor een heerlijk ontbijtje waarbij morsen voor 1 keer niet zo'n kwaad kan, aangezien de vloer uit gras bestaat. En omdat beelden nu eenmaal meer zeggen dan woorden volgen hier de allereerste foto's van onze trip. Ik kon zelf mijn camera niet meenemen want die werd door Cas gegijzeld om de plafondvorderingen op de gevoelige plaat vast te leggen.

 

Vroege ochtend en iedereen is al gekleed en monter.

Let vooral op het fantastische uitzicht.

 

Een ochtend later in de week, het slapen duurt al iets langer en het ontbijt wordt in pyjama genuttigd. Met extra 'goed slapen'-thee voor de volgende nacht.

 

Mijn dochter met ochtendlijke warbol.

 

Folke immer vrolijk, zelfs nog voor de dag begint.

Dag 73: Hoog bezoek

Na een eerste week alleen doorgebracht te hebben met de kinderen verwachten we tijdens de tweede week extra vakantiegasten voor onze mini-camping. Jasmien arriveert s' avonds laat met haar 2 blonde goden, zijnde Finn en Mil. Wat het totaal op 5 kinderen en 2 volwassenen brengt, en dan vergeet ik nog de 2 rakkers van Lien die ook de helft van de tijd bij ons rondhangen. We overwegen stilaan om boven onze caravan een bordje te hangen met daarop 'CAV' --> Camping voor Alleenstaande Vrouwen.
De caravan blijkt net iets te klein voor 7 mensen dus worden er twee tenten extra opgezet. Eentje daarvan kon ik nog lastminute voor vertrek scoren op een rommelmarkt, voor 5 euro. De andere hebben we in bruikleen van Elke en Bram. Strategisch plaatsen we slechts 2 kinderen per tent en worden deze ook elk aan een kant van de caravan geposteerd. Kwestie dat de mama's na het avondgloren ook nog wat rust hebben en kunnen bekomen van een dag vol kleutergeweld. Het opzetten van de tijdelijke kampeerplaatsen en het mondblazen van 4 matrassen vraagt nogal wat tijd, dus voor de rest gebeurt er niet veel die dag. Lien rijdt na het avondmelken naar het station van Die om de 3 gasten op te halen na hun tgv-rit van Lille naar Valence en de daaropvolgende busreis tot in Die. Ondertussen vertel ik een verhaal aan Ferre, Bente, Folke, Jules en Babette. Daarna gaan we op sprinkhanenjacht om hun aandacht nog wat af te leiden want het wachten wordt hen net iets teveel. Bij elke stap die je zet in de weide springen er wel een stuk of 10 krekels van voor je voeten weg dus zijn ze wel een eindje zoet met deze attractie. Uiteindelijk komt de auto van Lien aangescheurd en kan ook Jasmien haar vakantie nu helemaal beginnen. Vanaf nu nog meer avontuur in het verschiet !

Dag 72: Hel en verdoemenis

Ondertussen hebben we al een week achter de rug met fantastisch zomers weer. Elke dag temperaturen van 35° of meer en langzaam krijgen we allemaal een lichtbruin tintje. Het grond is kurkdroog en de lucht zindert van de hitte. Logisch dat er vroeg of laat een onweer zat aan te komen om even de hittegolf te doorbreken. Op een avond zijn Lien en ik samen met de kinderen bij de paardenwei. De 3 beestjes hebben extra ruimte nodig want na enkele dagen hebben ze al het terrein leeg gegraasd. We zetten extra piketten en vergroten de afspanning zodat het veldje verdubbelt in oppervlakte. We zijn bijna klaar als we verrast worden door de eerste dikke druppels. Op dit moment zijn die meer dan welkom en heerlijk verfrissend. Al snel zijn we doornat want de draad moet toch nog snel worden afgewerkt. De kinderen schuilen wijselijk in de auto want ook het gerommel in de lucht zwelt aan. Het is ondertussen al helemaal donker en tijd om te gaan slapen. Ik besluit om samen met de kippen, euh kinderen op stok te gaan want het feestje van gisteren zit ook nog wat in de kleren. We slapen nog steeds alle vier samen in de caravan, het opzetten van de tenten is gepland voor dinsdag als Jasmien, Finn en Mil ons komen vervoegen. De regen roffelt onophoudelijk op het plastieken dak van ons tijdelijke huisje maar dat deert niet voor mijn nageslacht want die zijn als snel collectief in dromenland. Ik luister nog even naar de donder en val dan tenslotte ook in een lichte onrustige slaap. Die is echter van korte duur want de weersgesteldheid wordt steeds slechter. Ik begin mij zorgen te maken over de standplaats van onze sleurhut. Deze staat geparkeerd in de koeienweide, bovenaan een helling. Ondertussen zijn er al ettelijke liters water gepasseerd en die hebben het terrein herschapen in een modderig boeltje vol koeienvlaaien. Ik krijg visioenen van modderstromen die tsunamigewijs ons hele hebben en houden meesleuren en een caravan die de helling afsjeest om ondersteboven te eindigen in de rivier. Ik probeer mijn hoofd buiten te steken om de toestand van de ondergrond te controleren maar de talloze bliksemschichten schrikken mij af om de deur te openen. Als kind heb ik ooit de bliksem weten inslaan bij ons thuis, net op het moment dat mijn moeder de voordeur opende. Ik herinner mij nog levendig de vuurbol die vervolgens op onze televisie insloeg en die mij opzadelde met een extra lichtflitstrauma. Ik lig dus met opengesperde ogen te bibberen in bed en te luisteren naar het continue kletsen van de regen en de zware donder die tussen de bergen blijft weerkaatsen. Ik tel zowat elke minuut van de nacht terwijl de koters onverstoord verder tukken, zich van geen kwaad bewust. Pas tegen 6u 's morgens neemt de intensiteit van het noodweer af en durf ik weer bewegen in bed, er eindelijk van overtuigd dat we niet meer zullen wegspoelen. Achteraf hoor ik dat David en Lien 's nachts komen controleren zijn of alles in orde was met ons, maar ik heb ze zelfs niet gehoord door al dat natuurgeweld. Overdag herneemt de zon terug haar oude programma en binnen de kortste keren valt er niets meer te merken van de helse nacht. Enkel aan moeder haar kleine en vermoeide oogjes kun je nog aflezen wat er zich in het donker heeft afgespeeld.

Dag 71: Boeren, bier en ballen

Ons eerste vakantieweekend in de Vercors en net toevallig vandaag is er het grote jaarlijkse dorpsfeest in St Julien. Zo'n plaatselijke fuif heet 'Vogue' en omdat ik normaal altijd buiten het seizoen op reis ga was ik er nog nooit op eentje geweest. Het ideale moment dus om de bloemetjes eens buiten te gaan zetten, al werd ik op voorhand gewaarschuwd door Lien: een vogue draait namelijk vooral rond boeren, bier en ballen. Dat laatste slaat op het petanquetoernooi waar het feest mee wordt ingezet. Er wordt hier nog verwoed gegooid met de ijzeren bolleketten met als einddoel zo dicht mogelijk bij de 'cochonnet' te mikken. Het winnen van dit toernooi bezorgt de kampioen niet enkel een jaar lang faam en 'honeur' in het hele dorp maar ook een geldprijs waar hij de rest van de avond mee kan trakteren aan de toog. Van jeu de boules wordt ik echter niet warm of koud dus wachten we tot s' avonds om af te zakken naar het versierde centrum. Zowat alle inwoners van het gehucht zijn present en al snel wordt ook duidelijk dat de mannelijke helft van de bevolking 's namiddags de keel al goed gesmeerd heeft tijdens het petanquen. Er is naar het schijnt een maaltijd voorzien maar daar is blijkbaar geen haast bij, want om 22u staat nog steeds iedereen te aperitieven.
Op een boerenkar staat de DJ-installatie opgesteld en al gauw schalt de boenke-boenke muziek uit de boxen. Het valt op dat de DJ gestopt is met plaatjes kopen in 1983 want zowat alle nummers blijken oud en fout. Dit belet echter de lokale jeugd niet om de benen los te gooien en al snel staan mijn kinderen te swingen tussen hun Franse leeftijdsgenootjes op singles van Madonna en Prince van toen ik zelf hun leeftijd had. Voor de rest speelt de enige actie zich af naast de toog en bij de finales van het ballengooien, op beide plaatsen laaien de gemoederen steeds hoger op naargelang het alcoholpercentage begint te stijgen. Voor de rest is er hier dus niets te beleven en toch is het voor vele inwoners het event van het jaar. De mannen drinken alsof hun leven er van af hangt en halen enkel glas of sigaret uit de mond om tussendoor de vrouwen te becommentariëren, te verleiden met cliché pick-up-lines of hun eigen halve trouwboek te verzekeren dat ze nog niet in de olie zijn. Als de duisternis begint te vallen sleur ik mijn kroost van de dansvloer want het is ondertussen al lang voorbij bedtijd. Vooral mijn dochter protesteert, dat wordt later nog een echte nachtbraakster. We laten de boeren en andere bewoners van St Julien hun feest alleen verder opsouperen want voor ons verwende Belgen is het net iets te veel van het goede. Misschien moeten we tegen volgend jaar leren jeu de boulen om zo helemaal in de sfeer te komen, en dan breng ik ook wat deftige platen mee. Of zou het voor de oudjes een shock zijn om te horen dat er na de jaren '80 ook nog muziek is gemaakt?

Dag 70: De beesten. Niet het werkwoord.

VLIEGEN!
Aanvankelijk stonden ze random genoteerd bij 'hiervoor blijf je beter thuis', maar hun constante en vooral veelvuldige aanwezigheid deden hen stijgen tot hoofdergernis nummer 1.
Logeren in een koeienweide is dan wel heel rustiek en zo maar de zoemende zeurders die je er gratis bij krijgt hoeven voor mij echt niet. Onze boerin Lien heeft ondertussen zo'n bloedhekel aan die beesten dat ze er een waar genoegen in schept om ganser dagen met een mepper rond te gaan en een waar bloedbad aan te richten. Niet dat je het ook maar merkt in het vliegenbestand, maar het helpt ongetwijfeld om een deel van de frustraties van zich af te slaan. We krijgen het nadrukkelijke gebod om ten allen tijde deuren gesloten te houden zodat 'les mouches' niet zouden binnendringen in huis en werkplaats maar met 7 kinderen in de buurt wordt die regel natuurlijk meermaals per dag genegeerd. Met als gevolg dat het gevleugeld ongedierte de koeienvlaaien links laat liggen en zich gezellig installeert de woonruimtes van hun vijand. Lien haar eerste taak bij het opstaan is dan ook alle vliegen doodmeppen in de keuken. Op het ochtendlijke melkuur zijn de beesten nog wat slaperig en zitten ze gezapig op vloer en ramen. Dat is het ideale moment om toe te slaan. De volgende die het kookgedeelte betreedt moet zich dan een weg banen tussen een slagveld van platgeklopte mormels. Als er niet snel genoeg geveegd of gestofzuigd wordt dan is er het risico dat Folke al kruipend de lijkjes verzamelt op zijn handen en knieën en echt smakelijk is dat nu ook niet echt.
Als Lien haar morgenmoordpartij goed heeft volbracht en de deuren daarna netjes dicht worden gehouden dan is het in huis nog enigszins leefbaar. Maar o wee als je buiten wil gaan eten.
Binnen de kortste keren strijkt een heel peloton zwartzoemers neer op boterham, beleg en de etende persoon in kwestie. Bij elke hap moet je goed kijken of je geen extra vlees binnen hebt want zelfs voor de dreiging van vermalen te worden door een volwassen gebit deinzen de kleine rotzakjes niet terug. Er naar slaan helpt welgeteld voor een halve nanoseconde. Dan maken ze een schijnbeweging en doen ze alsof ze zich terugtrekken, om vervolgens gewoon op een ander lichaamsdeel of etenswaar neer te strijken. Hun gezamenlijke gegons zwelt aan tot alarmerend niveau, Joke Schauvliege zou al klaarstaan met de decibelmeter, ware het niet dat haar familienaam misschien enige sympathie of zelfs verwantschap met de schepsels doet vermoeden. Voor de hygiëne in de fromagerie is het helemaal not done dat er vliegen rondscharrelen tussen kaas en melk, want voor je het weet leggen die hun eitjes op de versgemaakte producten, gaat de kaas daarna in de kelder en kunnen ze de boel nadien weggooien omdat er wormen zouden in zitten (al bestaat er blijkbaar 1 soort kaas die daar een gimmick heeft van gemaakt: de 'casu marzu').
We doen dus ons best om al het ongedierte buiten te houden en dienen daarbij zowat als levend lokaas. Ik word door Lien smalend herinnerd aan een dwaze uitspraak van vroeger, toen ik ooit eens schamper opmerkte dat zo'n vlieg die langzaam omhoogwandelt van op je enkel naar de blote dijen toch ergens een licht erotische sensatie geeft, maar toen had ik het wel degelijk over 1 vlieg en niet over haar ganse uitgebreide familie, buren, verre kennissen en aanverwanten. Want zo'n massale aanval is verre van aangenaam, vandaar dus deze blogpost als uiting van onze gezamenlijke frustratie. En ondertussen zit ik hier al veilig terug thuis, ver weg van de minimonsters en kan ik weer rustig buiten een broodje eten of een boek lezen. Zonder dat ik hoef te wensen dat ik een staart had om vliegen van mij af te slaan.

Dag 69: Een zwak moederhart

Oké, ik moet het toegeven: op dag 3 daagde het mij al dat een volledig geldloze vakantie gewoon niet kon lukken. Ondanks de goede voorbereidingen zijn er te weinig alternatieven ter plekke om alle eurogebruik te kunnen omzeilen. We zitten in een prachtige streek, in 'the middle of nowhere', omringd door natuur en beesterij. De dichtste bakker is op 20 minuten rijden (met de auto) en voor een winkel moet je in Die zijn, wat ongeveer gelijk staat aan van Kortrijk naar Waregem tuffen om je boodschappen te kunnen doen.Tijdens het koken snel een vergeten ingrediënt halen zit er dus niet in. Het lijkt hiermee een ideale omgeving als je geldloos wil leven maar de keerzijde van de medaille is dat er hier dan ook niet zoveel te beleven valt voor veeleisende stadskinderen. De aanhoudende hitte maakt hen kregelig, vermoeid en zeurderig. Ze vinden spelen in de nabije rivier dan wel heel fijn, maar als je dag al om 7u begint en pas tegen 21u weer eindigt, dan moet je rekenen dat er naast eten en zwemmen nog meer dan 6u te vullen zijn. En bijna nergens een spoor van schaduw te bekennen.
Wandelen is te inspannend met deze temperaturen en dan kan een autorit met airco al snel een aantrekkelijke optie lijken: verstrooiing, verkoeling en de mogelijkheid tot een middagdutje in 1!
Dus ga ik op dag 3 overstag en rijdt met de wagen vol halfgesmolten telgen naar het zwembad van Châttilon en Diois. Waar ik vanzelfsprekend inkomgeld moet betalen. Ik lieg schaamteloos dat Bente nog geen 4 jaar is en kom er dus toch goedkoop van af. Ik voel mij wel schuldig over de neergetelde centen maar dit gevoel verdwijnt al snel als ik merk hoeveel plezier de broedsels hebben in het buitenbassin. Ik troost mij met de gedachte dat ik de weken voor vertrek nog spaarzamer dan anders heb geleefd en dat ik best wel enkele euro's kan missen. Er zullen dus nog wel een paar uitstapjes volgen in de komende 3 weken maar daarna is het weer de knip op de portemonnee. Maar nu eerst een duik in het verfrissende water van het grote bad.
Plons!

Dag 68: Souvenirs uit St Julien en Quint

Dit brachten we extra mee naar huis:

- het vel van een ringslang dat we vonden naast de rivier
- een foto van de blauwe kreeft die we gevangen hadden maar die de hond heeft opgegeten
- een creuset fonduetoestel met bijhorende vorkjes, gekocht voor 2 € in de lokale kringloopwinkel
- nieuwe smaakjes van stevia-siropen die in België niet te vinden zijn
- een oude schoolposter over de adder en de hagedis
- enkele flessen Clairette de Die om het vakantiegevoel thuis te herbeleven
- veel blauwe plekken, schrammen, insectenbeten
- een lichtjes gebruind velletje (al is Ferre van ons 4 toch het donkerst gekleurd)
- overheerlijke kaas en yoghurt van Madame Vache (waar ik dus zelf niet mag van eten wegens koemelkallergie)
- een paar kleine rommelmarktvondsten maar geen spectaculaire zaken wegens te weinig budget. Die Leica heb ik dus moeten laten staan...
- 3 vuile en vermoeide kindjes die zichtbaar genoten hebben van 3 weken zon en ravotten

Dag 67: Hiervoor blijf je best thuis

* Als je autistische zoon 1 specifieke kei tot favoriet heeft uitgeroepen, deze vervolgens in de rivier keilt en dan een scène maakt omdat hij exact dezelfde terug wil. Ik kan je verzekeren dat er veel keien in zo'n waterloop liggen.
* Als je bij je caravan 2 puppy's wonen die voortdurend voor je voeten lopen, je dochter haar sandalen stuk bijten en 's nachts een robbertje vechten onder je bed waardoor je kinderen doodsbang zijn omdat ze denken dat er een monster onder de caravan zit.
* Als je je kroost aanmaant om voorzichtig te zijn met hun chocolademelk en niet te morsen op hun kleren en vervolgens zelf het karton omstoot waardoor er 2 van de 3 volledig onder de chocola zitten.
* Als je een tochtje in de rivier doet en het na 10 minuten begint te donderen en te bliksemen en je toch nog een uur verder moet stappen in de gietende regen, met 7 doorweekte en angstige koters.
* Als je om 4u 's nachts moet opstaan omdat je dochter vanuit haar tent krijst dat er een sprinkhaan op haar slaapzak zit.
* Als je midden in de nacht dringend moet plassen maar het buiten te nat en te koud is, je vervolgens het lumineuze idee krijgt om in een kookpot te gaan en plots nattigheid voelt aan je voeten omdat je in het donker per ongeluk een vergiet hebt genomen.
* Als je auto bijna de ravijn in rijdt of begint te roken wanneer je een berg omhoog wilt karren
* Als je vriendin in het terugkeren bijna haar tgv mist en midden de straat moet springen om een taxi te kapen en deze vervolgens praktisch illegale manoeuvres (liggen in de bochten, de weg afsnijden via parkings, ...) moet laten uitvoeren om toch nog op tijd te zijn.
* Als je tijdens een nachtelijk onweder doodsangsten uitstaat omdat je vreest dat de caravan gaat wegspoelen (zie dag 72)
* Als je kinderen uit vermoeidheid strontvervelend zijn en nergens zin in hebben en dan simultaan kattenkwaad beginnen uit te halen (Folke: alle vochtige doekjes uit de pak trekken, Bente: een volledig spel kaarten in 2 plooien, Ferre: alles wat je maar kunt bedenken)
* Als de jongste hooligan het zelfgemaakte bessenijs liever over zijn moeder haar benen uitsmeert dan op te eten
* Als je behoefte hebt aan 2 minuten voor jezelf maar dit je niet gegund blijkt en je altijd en overal 1 of meerdere kinderen (al dan niet eigen bloed) achter aan je hebt lopen
* Als je bij het opruimen van de tenten verschrikkelijke monsters van beesten tegenkomt (zie dag 83)
* Als vakantie op een bepaald moment vermoeiender wordt dan gaan werken

Dag 66: Hiervoor ga je best op reis

* om monokini in de rivier een dam te bouwen samen met je kinderen
* om eindelijk eens wat kleur te krijgen op het melkwitte stel benen waar je iedereen in je buurt al het hele jaar mee verblindt
* omdat in Franse kringloopwinkels de creusetpotten en het arcopalservies goedkoper zijn
* om met het hele gezin praktisch zonder kleren te kunnen rondlopen en zo te besparen op waskosten en luiers
* om 's avonds een pintje of een glas Clairette te kunnen drinken met een fabelachtig uitzicht erbij
* om schatten te vinden in de rivier (zie dag 68)
* om je kinderen te zien openbloeien: de eerste dag nog op tafel kruipen uit schrik voor de hond en tegen het einde van de vakantie zowat vastgekleefd zijn aan dat beest
* om het huishouden in bikini te kunnen doen, was uithangen, soep mixen, afwassen, ... het is allemaal veel leuker bij temperaturen van 35°
* om nieuwe ervaringen op te doen: koeienuiers wassen, kalfjes voeden, kaas helpen maken, ... allemaal zaken die je thuis niet kunt doen
* om eindelijk nog eens een boek te kunnen lezen zonder dat je er 2 maanden over doet
* om te beseffen hoeveel je thuis mist en dat je het echt wel zo slecht nog niet hebt
* om je batterijen weer helemaal te kunnen opladen en zonnevitamientjes in te slaan
* om even je hoofd leeg te maken van alle ellende en enkel te denken aan banale dingen zoals welk kleedje je gaat aandoen en wat je gaat eten

Dag 65: Tips voor een vakantie zonder geld

1) Houd contact met vrienden, familie of kennissen die in het buitenland gaan wonen. Deze opportuniteit mag je zeker niet laten verloren gaan. Blijf hun FB-statussen liken, mail hen af en toe met Belgische nieuwtjes, stuur al eens een pakketje op met spullen die ze in hun buurt niet kunnen vinden en bouw zo krediet op voor een bezoek ter plekke (al dan niet jezelf uitnodigen). Zo is je verblijf al bijna gratis, naargelang van de energie die je reeds investeerde in deze relaties.
2) Reken op voorhand uit wat de goedkoopste manier van reizen is. Houd wel met alles rekening. In dit geval was de autorit net iets duurder dan de TGV maar ik kon met de auto wel veel meer bagage meenemen. Zo had ik veel eten en drinken mee, luiers, ... waardoor ik minder ter plaatse moest kopen en dat compenseerde dan weer. Eten meenemen is steeds een goed idee, zo kom je niet in de verleiding om te hamsteren in een tankstation onderweg, waar de prijzen zo hoog zijn dat je je afvraagt of er misschien bladgoud tussen hun voorverpakte boterhammen ligt.
3) Kook zoveel mogelijk zelf. Je hebt dan wel een iets minder 'vakantiegevoel' omdat koken en afwassen je herinneren aan de dagelijkse sleur, maar op restaurant gaan kost stukken van mensen. Je kan naar lokale marktjes gaan om ingrediënten te kopen en wees ook creatief met restjes, deze kunnen perfect verwerkt worden in slaatjes, wat ideaal is om te eten als het zo warm is (deze tip geldt niet voor de mensen die op vakantie gaan naar Alaska of Spitsbergen).
4) Kinderen vinden de goedkoopste uitstapjes meestal de leukste. Geen pretparken, musea of dierentuinen dus, maar gewoon een bergwandeling met oog voor fauna en flora, een namiddag bij de rivier of koetjes kijken in de wei.
5) Laat je niet tegenhouden door de weersomstandigheden. Regenweer hoeft niet noodzakelijk te betekenen dat je meteen op zoek moet naar een betalende binnenactiviteit, je kan ook gewoon doen wat er wel al op het programma stond. Zo hebben wij tijdens een onweer een rivierentocht gedaan en ook de bergexcursie viel niet in het water door wat nat.
6) Wees sociaal en joviaal. Is je glas Clairette leeg, raak dan aan de praat met een plaatselijk boertje dat een volle fles op tafel staan heeft en na enkele minuten biedt hij garantie aan om je glas weer te vullen (dat hij 5 minuten later vraagt welke kleur ondergoed je aan hebt moet je er dan ook wel bijnemen). Nieuwe vrienden maken kan nooit kwaad, want heel misschien emigreren die daarna naar een ander land, en dan kun je weer beginnen bij stap 1.

Dag 64: De heenreis

* TOPMOMENTEN ONDERWEG

- Na de eerste minuut op baan al meteen overweldigd worden door een instant-vakantiegevoel
- De Belgisch-Franse grens passeren en naar het middernachtnieuws luisteren (ik herinner mij enkel nog dat Willy en Kate een zoon hadden gekregen)
- Gekir en gelach op de achterbank gedurende de eerste drie uur van de rit
- Twee slapende zonen en 1 stilzwijgend naar buiten kijkend kindje tussen 3u en 5u30
- Een drievaksbaan helemaal voor je alleen hebben met voor of achter je geen enkel andere auto in zicht
- 130 km/u rijden op een vlakke effen autoweg en het gevoel hebben alsof je auto elk moment kan opstijgen
- Franse werklui die om 2u 's nachts in hun 'Marcelleke' aan het asfalteren zijn
- meezinghits uit de jaren '80 en kinderen die nog niet oud genoeg zijn om zich bewust te schamen voor een vals kwelende moeder
- De zon zien opkomen boven Lyon
- Zo vlot kunnen rijden dat je zelfs met inbegrip van de pauzes toch voor zit op het geplande uurschema van Michelin
- Gokken hoeveel km je nog verwijderd bent van je doel en op een volgend bord zien dat het minder is dan je inschatte
- Heelhuids arriveren om 9u 's morgens met opgewekte kinderen, ondanks het feit dat ze amper geslapen hebben (en eentje zelfs helemaal niet)

* MINDER MEMORABELE REISMOMENTEN

- Een megakakpamper nog voor Parijs. Eerst hebben we nog geprobeerd om deze collectief te negeren in de hoop dat het enkel een geurtje uit de airco was maar eindelijk hebben we dan toch het onderspit moeten delven en moest ik al stoppen na een uurtje rijden.
- Net voorbij Rijsel zijn en plots beseffen dat je je rijbewijs bent vergeten (nee, ik ben niet terug gekeerd)
- De 'Orpheusfout' maken = na enkele minuten van stilte op de achterbank denken dat iedereen slaapt en even omkijken. Waarop je drie paar oogjes ziet terugstaren en ze plots allemaal terug klaarwakker zijn.
- Geen GPS hebben en ook geen kaartleespartner. Het moeten rooien met een geprinte wegbeschrijving van de Michelinwebsite en daarmee eigenlijk wel vlot je route vinden tot er plots een onvoorziene omleiding is en je door het centrum van Parijs moet zonder enige kaart of oriëntatie. Stress met de grote S!
- Tot tweemaal toe in de verkeerde rij aanschuiven bij de péage, gevaarlijke manoeuvres moeten doen om terug achteruit te rijden en dan angstige gezichtjes zien op de achterbank bij al dat moederlijk gevloek.
- Een suikervrije redbull drinken terwijl je maag geen cafeïne gewend is, omdat je denkt dat het zal helpen in de strijd tegen de vermoeidheid en na enkele kilometers verschrikkelijke buikkrampen krijgen en visioenen van helse diarree op een Franse wc met 3 kinderen bij je in het hokje (gelukkig is alles vanzelf over gegaan) 
- kinderen die 10u lang in de auto zitten zonder dat het in hen opkomt om even de ogen te sluiten, vreemd genoeg bleef het verwachte gezaag en geklaag tot het minimum beperkt.