maandag 22 juli 2013

Dag 63: Auf wiedersehen, goodbye!

Ik had gehoopt van nog een uitgebreid afscheid te kunnen schrijven maar de laatste voorbereidingen hebben toch meer tijd gevraagd dan ik dacht.
Ik kruip dus nu in bed want deze nacht staat mij een rit van 900 km te wachten, met drie kinderen op de achterbank.
Ik ga normaal gezien 3 weken niet online zijn maar we blijven gewoon doorgaan op het minimum van budget. Daar gaan jullie ongetwijfeld alles over horen bij terugkomst...

Tot binnen enkele weekjes :-)

zondag 21 juli 2013

Dagen 61 en 62: Wist je dat ...

...wij hier weer een gezellig druk weekend hadden met uitstapjes naar speeltuinen, familiebezoekjes, bessenpluksessies, bakfietstochtjes en kraamvisite
...ik tussendoor toch ook al veel voorbereiding heb gedaan voor ons vertrek morgen, maar er nog veel gedaan moet worden
...je kinderen op zondagochtend in hun pyjama aan het werk zetten om de auto te wassen geen kinderarbeid is maar een verantwoorde speelactiviteit waarbij je zelf ook nog iets aan hebt
...Onze buren niet enkel gluren maar nu ook beginnen roepen als mijn gebroed teveel lawaai maakt in de tuin en er vandaag eentje subtiel vroeg of we gingen verhuizen
...er bessen bestaan met de naam 'josta's'. Deze heerlijk smaken (een beetje zoals cassisbessen maar iets zuurder) en we met de kinderen een kleine kilo gaan plukken zijn bij een letsdame. In de winkel hadden we vast 20 euro betaald voor zo'n lekkernij en nu kostte het ons enkel wat vlasbloemetjes
...Bente niet weg te slaan was van de televisie bij de eedaflegging van koning Flippo (meisjesprinsessensyndroom waarschijnlijk) en Ferre even kwam kijken maar vervolgens zwaar ontgoocheld afdroop omdat er geen kroon te zien was
...drie vierde van de gyproc nu tegen de plafond zit dankzij letshulp van Koen en Cathy. Cathy die trouwens tien keer zo sterk is als ik, wat wel handig is om platen te heffen die meer wegen dan ikzelf.
...er bezoek is gekomen voor Folke en ze speciaal voor Cas enkele flesjes echte cola meehadden. Er bleek zelfs eentje tussen te zitten met zijn naam op, toeval bestaat niet zeggen ze dan.
...ik nu wat bagage ga inpakken, al moet ik qua kleren niet teveel voorzien: waar wij naartoe gaan is het momenteel elke dag meer dan 30° en met een zwembroek zullen we ruim voldoende hebben

vrijdag 19 juli 2013

Dag 60: Soep met een extra smaakje

Ik had eigenlijk verwacht dat de stroom hulppakketjes die we mochten ontvangen van verschillende mensen langzaam zou opdrogen na onze eerste 40 dagen maar niets blijkt minder waar. Nog steeds zijn er goedhartige zielen die met ons meeleven en hier en daar iets komen droppen voor onze deur. Vanzelfsprekend zijn we hier heel erg blij mee, op dit moment is onze interne eurokoers zo hoog dat we soms zelfs in centen durven rekenen. Een pakje couscous hier, wat groentjes daar, een modaal gezin voelt het vaak niet maar in tijden van nood kan het een groot verschil maken.
Zo smulden we deze week van heerlijk soep, gemaakt met reuzencourgettes van Nathalie haar moestuintje. De soep was lekker, maar smaakte nog extra zo goed omdat de groenten met liefde gekweekt en gegeven waren (dat laatste veronderstel ik toch, ik heb haar in elk geval geen mes op de keel gezet en haar gedwongen "je courgette of je leven!".) Er waren ook aardappeltjes bij en daar hebben we toch 3 keer kunnen van eten, terwijl ze in de supermarkt erg duur staan. Bij deze verklaar ik alvast dat de beloofde naailessen die ik in ruil wil geven zeker doorgaan, het staat nu immers zwart op wit.
An en Vincent hadden dan weer een goeie deal voor ons klaar. Ze vertrekken immers op reis en hadden graag hun diepvriezer in tussentijd eens laten ontdooien. Er was nog een slachtoffer nodig om enkele bereide maaltijden weg te werken dus offerden wij ons met plezier op. Ik kan alvast zeggen dat het de beste Gentse waterzooi was die Cas ooit gegeten heeft (dat het zijn eerste keer was dat hij dit maaltje achter de kiezen kreeg doet er zelfs niet toe). Als dank kan An zeker aansluiten bij mijn klasje naai-initiatie, dat trouwens open staat voor iedereen die er zin zou in hebben.
En ook Lolinka zelf werd eens verwend: met chocolade. Katrijn had onthouden dat ik er enkel zonder melk en suiker mag en ik vond dus tot mijn verrassing een tablet pure steviachocolade bij thuiskomst. Mijn hormonen zijn u alvast eeuwig dankbaar Katrijn, want die moeten heel af en toe toch bijgetankt worden met wat zondig zoet.
Op die manier zullen we er wel geraken uit dit tijdelijke dal, alle kleine beetjes helpen en zo houden we er steevast de moed in. Maar zelfs in tijden van schaarste hebben wij ook iets over voor een medemens. Koen kwam namelijk in ruil voor vlasbloemen helpen met Cas om gyproc te plaatsen tegen het plafond. Twee zo'n stoere werkmannen moesten natuurlijk beloond worden met een ferme maaltijd, dus offerde ik graag mijn biefstukje op. Terwijl de macho's van dienst smulden van hun vleesje at ik dan maar een vegetarische burger.
Een zonnige dag, de voorbereidingen voor de reis (autorijdcd's kiezen in de bib)  én een mail van de klantendienst van Delhaize die zou kijken voor een rechtzetting (zie de perikelen van gisteren), een mens zou al bijna alle financiële ellende vergeten. En komt die toch weer bovendrijven, dan spoelen we dat snel weg met nog een tasje van die speciale soep.
Schol!

donderdag 18 juli 2013

Dag 59: Ecomisleiding in Delhaize

Onverwacht kreeg ik naast mijn gebruikelijke maaltijdcheques deze maand ook nog een klein aantal ecocheques. Ik werk nog niet zo lang bij mijn huidige werkgever dus het bedrag is te klein om er echt grote aankopen mee te doen, maar zo'n extraatje wordt hier vanzelfsprekend toch met open armen ontvangen. De meest dringende behoefte op dit moment is nog steeds voedsel, dus zocht ik op de lijst met deelnemende handelaars naar warenhuizen die mijn cheques zouden willen ruilen voor biohapjes. Bleek dat enkel Delhaize open stond voor deze nochtans legale manier van betalen. Ik herinnerde mij dat ik enkele jaren geleden ook met dezelfde queeste zat en dat ik toen een karretje had gevuld met eco- en biospul. Aan de kassa bleek echter dat ik bijna niets kon afrekenen met de cheques, nochtans allemaal producten met in grote blokletters BIO op geschreven. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, dus trok ik gewaarschuwd op pad. Bij het binnenkomen wendde ik mij ogenblikkelijk tot het onthaal en vroeg uitdrukkelijk welke waren ik kon aanschaffen met de ecobriefjes. "Alle bioproducten" verzekerde de dame mij, al hoorde ik toen al een zweem van twijfel in haar stem. Ik had nattigheid moeten voelen, maar ik was te zeer aan het rondkijken naar wat ik allemaal zou kunnen scoren. Het was trouwens al lang geleden dat ik nog eens in Louis zijn winkel was geweest. Toen we vroeger nog geld hadden was dit nochtans onze vaste dealer, maar na het vergelijken met de prijzen in de Colruyt zijn we nooit meer terug gegaan. Ik kuierde door de gangen op zoek naar de juiste spullen en merkte al gauw een speciaal aangebracht etiket op een flacon ecover handzeep: "dit product kunt u met ecocheques betalen". Aha, zo had ik toch mijn zekerheid, aangezien het specifiek vermeld stond konden ze aan de kassa niet weigeren. Ik laadde de nodige zaken in het winkelmandje en telde ondertussen mee in mijn hoofd, want ik was mijn rekenmachine vergeten. Ik mocht zeker het bedrag van de cheques niet overschrijden want voor betalend eten hebben we op dit moment geen enkele reserve. Op een bepaald moment stootte ik echter op een probleem: een fles fruitsap werd gecategoriseerd als biologisch maar er hing geen speciaal 'dit kunt u betalen met...'-briefje bij. Toch nog maar eens vragen dan. Opnieuw werd ik door het Delhaizepersoneel gesust met de boodschap dat een bioproduct zeker met ecocheques kon betaald worden dus waagde ik mijn kans. Ik zwierde het fruitsap in mijn mandje met in het achterhoofd plan B, namelijk als het niet zou ingescand raken aan de kassa kon ik deze fles nog steeds terug leggen.
Uiteindelijk had ik de som bereikt die ik nastreefde en kon ik gaan aanschuiven in de file voor het betaalloket. Het was rustig in de winkel maar toch duurde het even want een koppel alcoholici maakte het de jobstudent van dienst niet gemakkelijk door 3 lege Duvelbakken te willen kopen. Het ventje was nog aan het nazweten toen ik voor een derde en laatste keer vroeg of ik zeker kon betalen met ecocheques. Niet dat ik aan alzheimer of syndroom van Tourette lijd maar ik wou dus absoluut zeker zijn dat ik mijn portemonnee niet zou moeten bovenhalen. De knaap keek alsof hij het in Keulen hoorde donderden, waarschijnlijk was het zijn eerste week achter de kassa, maar collega-caissière Kelly had de vraag gehoord en knikte instemmend.
GROOT was dan ook mijn verbazing na het doorschuiven, inscannen en verwerken, want van de 32  euro die ik mee had aan BIO-producten viel slechts 12 euro te betalen met ecocheques! Ik vloekte binnensmonds, zette mij schrap voor een stevige woordenwisseling en keek het schaapachtige knulletje met gefronste wenkbrauwen aan. Ik bleef in eerste instantie kalm en vroeg hem om een verificatie, er moest iets misgegaan zijn in de kassa want volgens de reketiketten kon ik al die koopwaar afrekenen met die verdomde ecocheques. Nerveus zat hij wat te tokkelen op zijn schermpje om vervolgens met wanhopige blik naar Kelly te loeren om hulp te vragen. Kelly moest nog even een oudje afschepen dat problemen had met de 1+1 gratis actie op het brood maar kwam daarna in mijn kar snuffelen om te zien waar het probleem zat. Achter mij groeide de rij klanten en ik hoorde gezucht, geschuifel en ogen rollen in hun kassen. Ik bleef echter voet bij stuk houden, tenslotte had ik van 4 verschillende bronnen vernomen dat ik mijn eten met ecocheques kon betalen.
Maar de mensen die mij kennen weten al hoe het verder afliep. Ik ben namelijk helemaal geen kenau die een scène maakt in het openbaar of die luidkeels opkomt voor haar rechten. Ik ben eerder van het muizige type dat thuis veel praat heeft maar waarvan de moed in de schoenen zakt van zodra er zich een echte situatie voordoet. Het eindigde dus met het terugleggen van een deel van de producten en het snel afrekenen van de rest van de verduivelde biohandel aangezien ik de rij wachtenden niet wou blokkeren. En zo had Delhaize mij dus lelijk bij mijn pietje met hun etiketten vol leugens. En ben ik naast een muis ook een ezel om twee maal tegen dezelfde steen te stoten. Een derde keer zien ze mij daar in elk geval niet meer terug, dat ze hun biofruitsap steken waar de zon niet schijnt ...

EDIT: Na een klacht via een onlineformulier op hun website en wat heen en weer gemail heb ik uiteindelijk van Delhaize 2 waardebonnen van 5 euro ontvangen als compensatie. Dus op dat gebied zijn ze wel correct moet ik hen nageven.

woensdag 17 juli 2013

Dag 58: Die pipi-Polizei

Gisteren werd ik door een mede-kringloopfanate aangesproken over het toiletbeleid in de winkel in Kortrijk. Ze was er met haar dochtertje langs geweest en die moest plots dringend plassen. Dat kon volgens het plaatselijke personeel, maar wel enkel tegen betaling van een halve euro. Ik herinnerde mij dat ze een eindje geleden inderdaad geëxperimenteerd hadden met een geldslot op de deur. Na nog geen week had dit al de geest gegeven en nu incasseerden ze blijkbaar de cash eigenhandig. Er zal waarschijnlijk wel een reden achter zitten waarom deze maatregel werd ingevoerd (het wc-papier werd gepikt? de buren deden al hun behoeftes op het kringloopkabinet om zelf water uit te sparen? daklozen woonden er in in de winter? de poetsvrouw had opslag gevraagd?) maar eigenlijk is dit een schandalige praktijk.
Maar de kringloopwinkel is lang niet de enige die geld durft te vragen voor het vervullen van primaire behoeftes.
Tijdens mijn zwangerschappen had ik ook het twijfelachtige genot van een prikkelbare blaas te hebben die zich bij voorkeur aanmeldde op de meest onmogelijke plaatsen. Ik kon geen 5 stappen zetten in een winkelstraat of ik voelde alweer de onnegeerbare drang opkomen in mijn onderbuik. In veel winkels werd dit ronduit geweigerd of kwamen ze met allerlei excuses af over veiligheid, diefstalrisico's en terreurdreigingen. Vaak moest ik bijna smeken om toch op een fatsoenlijke manier mijn blaas te mogen gaan ledigen, soms was een lichte dreiging dat ik het dan maar ter plekke zou laten lopen nodig om de starre verkoopstertjes te vermurwen. In horecazaken waar ik gewoon snel even binnenwipte en vriendelijk vroeg om even naar het kleinste kamertje te mogen werd er meestal verwacht dat je dan toch maar snel een zakje chips kocht of een spa achterover sloeg (waarbij je dan 5 minuten later opnieuw met hetzelfde probleem zat). Ik begrijp dat handelszaken liever niet hebben dat klanten enkel iets verbruiken en niets opbrengen maar het schrijnende gebrek aan openbare toiletten laat ons gewoon geen andere keuze. Ook na de zwangerschappen bleef het probleem bestaan, zij het dan onder de vorm plassende kinderen. Die slagen er namelijk in om thuis 4 uren rond te lopen zonder ook maar in de buurt van het wc te komen, maar o wee als je eens een paar inkopen wil gaan doen. De enige boodschappen die je dan gedaan krijgt zijn de grote en kleine van je kroost. Voor het vertrek vraag je twintig keer of ze nog of langs de plee willen passeren maar dat wordt pertinent geweigerd wegens 'niet nodig'. Pas bij het binnenkomen van een winkel wordt de blaas plots geactiveerd en dan kan het niet snel genoeg gaan. Ik vraag mij zelfs af of die kinderurinestelsels niet reageren op de detectiepoortjes in het begin van de shop. Het begint met wat draaien en wringen en getrek aan broek of rokje. Je denkt van toch nog vlug je ronde te kunnen doen maar al snel gaat het wiebelen over in een dreinend 'mamaikmoetpipidoenentisdringend'. Nog eens een halve minuut later zie je het desbetreffende kind al rood aanlopen want als de blaas vol is dan stroomt het bloed blijkbaar over. Je klampt de eerste beste geuniformiseerde winkelhulp aan en vraagt haar met aandrang waar het toilet zich bevindt. En dan heb je dus grote kans dat de pipi-Gestapo je botweg beweert dat dit er niet is (ah ja, want blijkbaar moeten ook de werknemers hun uitscheidingen opsparen tot thuis), of dat het er wel is maar niet toegankelijk voor publiek. Soms werkt het dan om het wippende kind naar voren te schuiven zodat men ziet dat het menens is, maar ik heb al meegemaakt dat men werkelijk hardvochtig bleef weigeren en dat ik het kind in de goot moest tot verlossing laten komen. Recht voor de winkel dan natuurlijk, zo rancuneus zijn we dan wel.
Bij deze breek ik dus een lans voor alle dragers van te kleine blazen of voor de ouders van plasomane kinderen: laat ons alsjeblieft even gebruik maken van het kleinste kamertje. We zullen het niet afbreken, we consumeren enkel het minimum aan toiletpapier en we zullen spoelen op de kleinste stand. En vraag hiervoor geen geld, juwelen of verplichte consumpties want wij vragen jullie ook geen euro's vergoeding telkens je een scheet laat. Worden we vriendelijk behandeld dan komen we automatisch terug in jullie zaak, op een ander en beter gepast moment. Worden we afgescheept of afgeblaft dan zit er niets anders op dan dat we als een hond voor jullie deur staan wateren. Kwestie van het territorium te markeren als 'blaasonvriendelijk'. U weze gewaarschuwd !!!

dinsdag 16 juli 2013

Dag 57: glurende buren

Toen we dit pand kochten zat het geklemd tussen een appartementsblok en een kantoorgebouw met de oubollige naam 'Vlasunie'. Vooral die laatste leken mij de ideale buren: overdag een troep pennenlikkers die hoogstens wat gedempte typgeluiden zouden produceren en 's nachts een lege keet met niemand om te klagen over nachtlawaai of caférumoer. Drie maanden later verscheen er echter zo'n gevreesde gele affiche voor het raam: 'aanvraag tot stedenbouwkundige vergunning'. Onze rustige vlasboerende buren zouden vervangen worden door het jonge studentengeweld, want het hele gebouw werd omgevormd tot 30 studentenkoten. We waren pas verhuisd of daar kwamen de drilboren al aanzetten, maanden aan een stuk konden we niet enkel van onze eigen renovaties genieten, maar mochten we ook mee volgen hoe er naast de deur duchtig afgebroken werd. Tientallen containers met puin werden gevuld en elke maand namen ze een extra parkeerplaats voor onze deur in beslag. Toch ondergingen we de hele operatie zonder al te veel morren want ook wij zijn goeie, tolerante buren. Enkel toen er glas in onze tuin belandde, het toilethokje voor de deur een penetrante geur begon te verspreiden of een ton zand ons de weg naar buiten versperde durfden we de werfleider eens aanspreken. Ondertussen zijn hun werken al een heel eind gevorderd, al hadden ze blijkbaar ook last van de befaamde wetmatigheid dat verbouwingen altijd veel langer duren dan gepland. We mochten deze week eens een kijkje gaan nemen op de opendeurdag en konden ons wel voorstellen dat de studerende jongelieden hier een mooi plekje zullen hebben, eens het afgewerkt raakt. Een blik uit het raam van zo'n kot op het tweede verdiep maakt echter wel meteen duidelijk dat ik nooit topless in eigen tuin zal moeten zonnen. Ons stadshofje ligt namelijk in de schaduw van 2 veel hogere buurgebouwen en dit betekent dat zo'n twintigtal ramen volledige inkijk hebben op alles wat er beweegt op ons achtererf. Niet dat daar veel zaken gebeuren die het daglicht niet mogen zien, maar het 'big brother is watching'-effect is toch wel overduidelijk aanwezig. Zo was ook Jo vandaag getuige van dit fenomeen. We zaten gezellig te aperitieven met een mojito en boven ons torenden 3 potige halfnaakte bouwvakkers in een liftkraan. De hele dag mochten we dus deelgenoot zijn van hun afgrijselijke muziekkeuze ('there is no party like an alcoholic party'), hun aangebrande en pikante moppen (er luisteren kinderen mee!) en hun geschreeuwde aanwijzingen ('een profiel van 1,20m Kenny!). Kom ik met de kinderen hun diner buiten dan wordt er geroepen 'ja mannen, teten es gerjèd. Buk ik mij om het speelgoed dat uitgezaaid ligt over het gazon op te rapen dan volgen er een reeks schunnige opmerkingen, zogezegd niet bedoeld om door mij gehoord te worden maar door het helse volume van hun stereo wordt er zo hard gebalkt dat ik alles woord voor woord kan volgen. Een mens zou dus bijna beginnen verlangen naar de eerste studenten die er komen zetelen. Hopelijk hebben zij een beetje fatsoen en houden ze hun neus netjes op de boeken gericht en niet op onze achtertuin. En ik troost mij met de gedachte dat deze nieuwe buren in het weekend spoorslags terugkeren naar hotel Mama en dat we ook in de vakantie grotendeels zullen kunnen genieten van een wedergekeerde rust. Of ze zouden allemaal herexamens moeten hebben natuurlijk, wegens teveel afgeleid door mijn spelende kinderen of mijn grasafrijdende echtgenoot.

maandag 15 juli 2013

Dagen 55 en 56: Vakantiejeuk

Met deze zomerse temperaturen dacht ik van mijn drang naar het Franse subtropische klimaat bij Lien en David onder controle te kunnen houden, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Vorige week zat ik samen met collega- reisgenote Jasmien om alle praktische regelingen te overlopen en het verlangen naar het paradijsje in de Vercors laaide alweer hoog op. Nu tel ik dus ongeduldig mee af met de kinderen: nog 7 en een halve keer slapen en dan vertrekken we richting St Julien En Quint. Die halve keer dat slaat op de maandagnamiddag wanneer ik in mijn bed zal kruipen voor een preventieve middagdut. Ik heb namelijk het ambitieuze plan opgevat om 's nachts de 950 km te trotseren, om zo files, broodbaktemperaturen en hyperactieve kinderen te kunnen omzeilen. Toen wij als kind achteraan in de auto lagen te slapen met ons hoofdkussen en dekentje en bij het wakkerworden al bijna op de plaats van bestemming waren leek mij dit allemaal zo simpel. De papa stond midden in de nacht op, de auto was de dag ervoor al ingeladen en moest enkel nog gevuld worden met frigobox, slaperige kinderen en de net-niet-vergeten-bagage en vervolgens werd er in 1 trek naar zuiderse landen gereden. Helaas zal ik het wel zonder kaartleescompagnon moeten doen, want mijn tedere wederhelft blijft thuis om verder te verbouwen. Niemand dus om gekookte eitjes te pellen, schroefdoppen van flessen water los te draaien, kinderen op de achterbank te sussen of te paaien met voedsel of een nieuwe cd op te leggen en de oude in het juiste hoesje te mikken. Toch schrikt de lange rit in mijn eentje mij niet af, want ik weet dat er aan de andere kant van Frankrijk een mooie beloning wacht. Spelen in de rivier, helpen met het melken van de koeien, een wandeling tot bij de geiten van Oda en Johan, kaas verkopen op de lokale marktjes, opstaan bij het krieken van de dag en al meteen in bikini de was kunnen uithangen, genieten van de slapende kroost bij een glas Clairette de Die, ... daarvoor doen we het natuurlijk. Vorig jaar hebben de paar weken bij Madame Vache mijn batterijen opgeladen om de rest van het najaar door te komen; even weg uit alle zorgen en rompslomp en de wijde natuur in. Nu is het dus nog even kruisjes zetten op de kalender maar van zodra Filip hier de plak zwaait dan zijn we de pist uit en vluchten we naar een ander land. Tot volgende week, Lien en co!

zaterdag 13 juli 2013

Dag 54: 40 dagen en 2 weken

54 dagen geleden begon ik deze blog met als streefdatum 29 juni om ons geldloze project mooi af te ronden. Ondertussen zijn we al 14 dagen voorbij deze limiet en is er niet meteen beterschap op komst. Deadlines overschrijden, daar hebben we hier gelukkig ervaring mee, enkel met een teletijdmachine kunnen we de openingsdatum van het café (zijnde 'ergens in februari 2013') nog halen en het is ook niet de eerste keer dat we op zwart zaad zitten. Ik wist namelijk wat ik mezelf op de hals haalde toen ik op 18 augustus 2006 met licht bollend buikje mijn ja-woord gaf aan een zelfstandige kastelein. Zijn café 'Metropole' was nu niet meteen het land van melk en honing en alhoewel hij toch op een mooie schare vaste stamgasten kon rekenen was de naam 'grootstad' fel overdreven voor dit bruine hoekcafeetje. De eerste zomer dat we officieel een koppel waren heb ik een deel van mijn zuurverdiende vakantiejobcentjes afgestaan aan mijn toekomstige, zodat hij kon investeren in een terras voor het clientèle. Het was dus niet voor de poen dat ik als 17-jarige aanpapte met een man die dubbel zo oud was als mij. Het jaar erna zat ik met een vriendin in Praag toen hij terloops aan de telefoon meldde dat de elektriciteit was afgesloten. Kwestie dat ik niet teveel zou schrikken bij mijn thuiskomst als ik in het donker zou arriveren. Zo ging het steeds met ups en downs, na elke financiële meevaller kwam er wel weer een onverwachte rekening en telkens als we dachten dat we de bodem van onze rekening nu wel helemaal bereikt hadden dan waaiden er uit onverwachte hoek toch nog wat eurobiljetten onze kant uit. Het is dus steeds een strijd van zoeken en tellen geweest, nu meer dan ooit. Toch verloren we nooit helemaal de moed, mijn man kan nogal koppig zijn als hij wil, een eigenschap die onze dochter duidelijk ook al geërfd heeft van vaderlief. Opgeven staat niet in zijn woordenboek, of als het er al in stond dan heeft hij toevallig die pagina uitgescheurd om er zijn gat mee af te vagen (excusez le mot). Over dat gat gesproken, aan nagels om eraan te krabben hebben we hier dan momenteel weer geen gebrek. In feite mag Cas zich ook gelukkig prijzen dat ik diezelfde 18 augustus 2006 niet enkel ja zei op de vragen van de gemeente-ambtenaar maar ook de verbintenis aanging om 'in goede en slechte tijden' er voor hem te zijn. Want al lijkt het soms alsof die laatste tijden frequenter voorkomen dan de eerste, toch hebben ze niet dezelfde maat en gewicht. Daarom ook dat ik hier liever niet kom klagen over onze computer die nu kapot is (dit is een blogpost op een geleend exemplaar), de extra rekening die weer binnendrong in ons fort of het brood dat weer op is, maar liever iets deel over de leuke avond die we hadden bij Mike en Valerie, het zonnetje in onze groene tuin en de scharrelkipjes euh ...kinderen die zich deze namiddag te pletter amuseerden met een emmer water, een glijbaan en een doos schmink. Want daarvoor zette ik vol overgave mijn krabbel, nu bijna 7 jaar geleden. En ik zou het zo opnieuw doen, daar kunnen die deurwaarders, aangetekende zendingen en nalatigheidsinteresten niet veel aan veranderen!

vrijdag 12 juli 2013

woensdag 10 juli 2013

Dag 51: Offday


Als de afwasmachine kapot is en je moet wassen met de hand,
als je eitjes bakt voor de kinderen en ze een beetje zijn aangebrand.
Als het brood al veel te oud is en er schimmel op verschijnt,
als je was niet helemaal droog is omdat de zon te snel verdwijnt.
Als je honger hebt of goesting maar je vindt niets naar je zin,
als het de 10de van de maand is en je rekening staat al in min.
Als je optelt in de Colruyt en je zit boven je budget,
als je dan uit pure noodzaak, de helft weer in de rekken zet,
en dan liegt tegen de caissière: "ik ben mijn kaart vergeten",
dat er helemaal niets op staat dat hoeft zij toch niet te weten.
Als je alles beu bent en de brui eraan wil geven,
aan het rantsoeneren weliswaar, gelukkig niet aan het leven.
Als je blij bent dat je hier nog openlijk klagen mag
dan weet je bijna zeker: "morgen wordt een betere dag".
 
 



dinsdag 9 juli 2013

Dag 50: Puffen en persen

Gisteren circuleerde er op facebook een petitie voor een eerlijke verloning van zelfstandige vroedvrouwen. Ik heb geen seconde geaarzeld om deze te tekenen. Niet enkel uit solidariteit met mensen die ook wel een centje extra kunnen gebruiken, maar vooral ook gebaseerd op mijn eigen ervaringen met vroedvrouwen want ook kinderen krijgen doen wij hier namelijk niet op de standaard manier. Ik ben altijd al afgeschrikt geweest door ziekenhuizen en witte doktersjassen, een trauma veroorzaakt door mijn verblijf in een Waals ziekenhuis. Ik had op scoutskamp een paal op mijn hoofd gekregen en moest worden opgenomen voor een hersenschudding. Ik werd er vervolgens bijna gefolterd door Franstalige dokters die vreemde onderzoeken op mij deden (naalden in mijn hoofd) en bij gebrek aan plaats op de afdeling hersentoestanden hadden ze mij op de geriatrie gelegd naast een demente dame. Dat oude besjes schepte er een waar genoegen in om stelselmatig op het belletje te duwen en wanneer de verpleging dan kwam aangesneld wist ze niet meer dat ze geduwd had en stak ze de schuld op mij. Na deze slechte ervaringen had ik nog regelmatig hospitaalnachtmerries en ik hield er ook een levenslange fobie voor naalden aan over.
De twijfels sloegen dus al snel toe tijdens mijn eerste zwangerschap. Wilde ik wel zo'n bandwerkbevalling in een steriele omgeving? Wat als de kraamafdeling vol lag, zouden ze mij dan met baby en al op de palliatieve dienst of tussen de gevallen van builenpest en cholera leggen? En wat als ze mijn baby zouden verwisselen met een andere, zoals bij mij destijds bijna het geval was?! (echt gebeurd trouwens, gelukkig was de andere een jongetje). Ik ging op zoek naar meer informatie en na 5 maanden hakte ik eindelijk de knoop door: we zouden gewoon lekker thuisbevallen.
Cas was eerst niet bijster enthousiast, hij vond het weer een van mijn 'rare plannen' maar ik kreeg hem al snel over de schreef met de argumenten "het is goedkoper" en "jij moet dan niet de hele tijd heen- en weer rijden naar het ziekenhuis om mij vanalles te komen brengen". Luiheid overwint altijd bij hem.
Er moest dan gezocht worden naar een vroedvrouw en dokter die de klus zouden klaren, want mijn doktersafkeer was nu ook niet zo sterk dat ik helemaal alleen wou bevallen. We kwamen via een tip van de zwangerschapsyogi terecht bij Marcia en Marcel, samen sterk als team 'Babykriebels'. Van bij het eerste contact hadden we meteen het gevoel dat dit ons verlossende verlossers zouden worden, en optie 'ziekenhuis' werd onmiddellijk van de kaart geveegd. Enkele bezoekjes aan de praktijk in Kluisbergen en een paar maanden later was het dan eindelijk zover: onze eerste zoon zou ter wereld komen. Het volledige verhaal zal ik jullie besparen (of indien er wel interesse mocht zijn dan schrijf ik een andere keer uitgebreid het verslag) maar in elk geval kan ik zeggen dat de dokter en vooral ook vroedvrouw op dat moment hun geld dubbel en dik waard waren. Dankzij hen werden het 3 onvergetelijke ervaringen die ik zelfs met plezier nog eens zou overdoen. Dus mochten er mensen de petitie nog willen tekenen, zeker doen! Want ik wil het niet geweten hebben dat ook mijn lieve vroedvrouw haar zomer zonder geld zou moeten doorbrengen en al die babietjes in de kou laten staan.

Een linkje naar de petitie: http://www.petities24.com/riziv_tarieven_vroedvrouwen

maandag 8 juli 2013

Dag 49: Computersnotvalling

Onze pc is een beetje ziek. Hij moet ergens een virusje opgelopen hebben waardoor er nu constant niesbuien van welwillende dames, onweerstaanbare kortingen en zelfs green-cards voor Amerika pop-uppen. Vooral die ene advertentie met vrouwelijk schoon is hilarisch. Niet enkel komt mijn haar recht van de door de vertaalmachine gehaalde ondertitels 'Poupounn 27 jaar oud zijn' maar bovendien is deze telkens vergezeld door een linkerkolom van aanbiedingen voor anticonceptie en 'birth control'; kwestie dat er met deze dames wel mag gevogeld worden maar dat ze zeker niet in verwachting geraken door hun cyberrelatie.




Nu kan ik wel even lachen met deze spam en krakkemikkige pogingen tot oplichting ('U bent ons 10.000ste slachtoffer en wint een extra plundering van uw rekening. Dit is geen grap. De keizer van Zimbabwe wenst u persoonlijk een penisverlening toe te dienen. U dient enkel uw schoonmoeder haar leeftijd, cupmaat en pincode te mailen. Doe dit binnen de drie tellen anders gaat de prijs naar de volgende!') maar vervelend is het wel natuurlijk. Hoe deze digitale ziekte ons huis is binnengedrongen durf ik mij niet teveel af te vragen maar ik heb toch ernstige bedenkingen bij Cas zijn internetavonturen als ik overdag op het werk zit. Misschien moet ik toch eens vroeger naar huis gaan om te zien of ik Balbine of fan2volupte niet op zijn schoot betrap. Of zou het dat tot in den treure gespeelde patiencespel zijn dat de weerstand van ons peeceetje verzwakte en hem met deze SOA (softwareaantastende overdraagbare aandoening) heeft opgezadeld?
In elk geval hebben wij er allebei te weinig verstand van om thuis pc-doktertje te spelen, dus moet er hulp van een deskundige ingeschakeld worden. Enkel een echte specialist kan Pouponn en haar vervelende bijwerkingen van onze kompjoeter wegjagen en dan ook wat tips geven om het beestje preventief gezond te houden. Dus verwacht ik nu vanavond een letser die dit voor ons kan oplossen, in de hoop dat ik morgen gewoon terug naar facebook kan surfen zonder rond de oren geslagen te worden met allerlei onzin en epilepsieveroorzakende reclameblokken. Om nog maar eens aan te tonen dat we via deze alternatieve economie best wel een eind ver kunnen geraken, i.p.v. van honderd euro's te moeten neertellen die we niet kunnen missen.

Au revoir Poupounn, wij niet hebben jou nodig niet en votre vriendinnen!

zondag 7 juli 2013

Dag 47 en 48: Costa del Kortrijk

Gisteren zowaar een primeur: voor het eerst in 47 dagen verscheen er geen dagelijks berichtje uit LolinkaLand. Na een vermoeiende tocht met 5 kinderen naar de pluktuin in Lauwe had ik er gewoon het fut niet meer voor om nog wat te schrijven. Ik heb in elk geval niemand horen klagen dus blijkbaar kunnen jullie wel even zonder ons.
Een heel leuk initiatief trouwens, die zelfpluktuin. Deze bestaat nu al enkele jaren en we zijn er al regelmatig eens langsgegaan. Wel frappant dat deze net in een boerengat als Lauwe gestart is, vooral omdat het zelfpluksysteem in die tijd nog helemaal niet zo bekend was. Mijn grootmoeder vond dat toch maar raar in het begin en vertrouwde 'die mannen' voor geen haar. Volgens haar hogere studies roddeljournalistiek (een thuisstudie met behulp van 'de blik' en 'de Dag Allemaal') betekende het kweken van bio groenten en fruit gewoon dat de boer 's nachts zijn vergif ging spuiten als niemand het zag. En zij kon het weten want de man van de zus van de beste vriendin van haar kapster had dat eens gezien! En dan komen al die hippies daar op af om met hun caoutchouc botten (ofte 'gummilaarsjes') in de modder te gaan ploeteren, zelf nog hun knolrapen, lof, schorseneren en prei te gaan uit de grond te trekken en dan nog eens extra te betalen omdat het biologisch is. Begrijpe wie dit begrijpen kan. Voor de kinderen is er echter niets leuker dan met een rieten mandje tussen de aardbeiplanten te kuieren, op zoek te gaan naar de grootste, roodste en sappigste exemplaren en dan te twijfelen of deze in het mandje of het mondje zouden terechtkomen. Cathy had haar dochter en vriendje Castor mee en met behulp van mijn drie scharrelaapjes hadden we toch al snel een mooie mand zoete aardbeziën (zoek maar op, dit is een correct Nederlands woord!). Met rode lipjes en zwarte handjes passeerden we nog snel eens langs de frambozenstruik vooraleer we de vruchten gingen afrekenen. Ik had nog budget over van onze eenmalige 5 € traktatie dus kon het er voor 1 keer vanaf. De kinderen hadden flink geplukt en de mama's hadden een verfrissende drankje verdiend na het bakfietstochtje met kinderschare dus maakten we nog even het bijhorend terras onveilig. Het jongste wroetertje Folke hield zich bezig met stenen eten en zand sorteren, terwijl de anderen het konijn terroriseerden, stiekem nog wat frambozen gingen plukken en hun buikjes vulden met cake en limonade (al lijken deze op verplaatsing dikwijls bodemloos). Daarna mocht ik mijn oudste twee hooligans gaan droppen bij mijn ouders, op een boogscheut van het Goed ter Heule, om daar een nachtje te logeren. Ik had dus enkel een vuil en afgepeigerd Folkje mee op de terugweg naar Kortrijk.
Ook vandaag genoten we van het fantastische weer in eigen achtertuin en omstreken. Nadat Cas vorige keer op de rommelmarkt van Overleie huiswaarts moest keren door aanhoudende regen, waagde hij deze voormiddag opnieuw zijn kans met zijn te verkopen collectie platen. Deze keer was het weer geen spelbreker en konden we toch weer wat centen verdienen voor de verbouwingen. Met een speelpleintje, een springkasteel en een treintje in de buurt waren Folke en mama ook een eindje zoet dus mochten we van een succes spreken. Op dit moment is manlief weer naarstig aan het spelen met de reuze-meccano  in de hoop van één dezer dagen toch eens een constructie te hebben om de plafondplaten aan te bevestigen. Ik heb een badje water klaargezet voor de kleine mannen, een pot muntthee van eigen kweek is aan het trekken en de tijdschriften die ik van Ruth kon letsen liggen al klaar voor gebruik. Het belooft dus ook een heerlijke namiddag te worden aan de côte den hof.
Santé!

vrijdag 5 juli 2013

Dag 46: Lijstjes

10 dingen die ik mis

- een dagje rondrijden met Cas doorheen Oost- en Westvlaanderen om te kringloopshoppen en via een nauwkeurig uitgekiende route zoveel mogelijk winkels in 1 dag proberen te bezoeken
- het orgastische gevoel wanneer ik iets spot op een rommelmarkt waar ik al lang naar op zoek ben, en het vervolgens goedkoop op de kop kan tikken
- verwenvoedsel dat geen enkele voedingswaarde heeft maar wel andere functies zoals troost bieden, een vrolijk randje aan een leuke dag breien of een ontspanningsmomentje in de zetel na een dag werken
- onbezorgd kunnen winkelen zonder op de prijskaartjes te moeten letten, zonder rekenmachine in de hand of zonder de rest van het gezin te moeten teleurstellen
- de kinderlijke blijdschap bij het openen van een aangekomen webbestelling
- even de stad ingaan, iets leuks spotten waarvan je weet dat je er iemand in je omgeving blij mee kunt maken, de winkel binnengaan, het laten inpakken, zonder nadenken betalen en daarna het afgeven zelf, wat nog het leukst van allemaal is
- speltbrood van de bakker en het gemak van voorafgesneden sneetjes in een zak
- frietjes van de frituur, een hamburger van Paul of Pasta Basta, kortom: junkfood
- op café gaan en een trappist drinken
- gemakkelijk eten dat enkel nog moet opgewarmd worden als je thuiskomt met 3 kinderen en dus geen zin hebt om nog te koken

10 dingen die ik niet mis

- de angst om te kijken hoe erg het gesteld is met onze rekening en het bijhorende uitstelgedrag als het over betalingen gaat
- het schuldgevoel wanneer ik geld heb uitgegeven dat er eigenlijk niet is
- de toegevingen die ik doe aan de kinderen wanneer ze om iets smeken en ik vervolgens na hun herhaaldelijk aandringen gewoon bezwijk
- Cas zijn commentaar als ik iets heb gekocht dat hem niet aanstaat
- in allerijl iets moeten improviseren voor in de boterhamdozen omdat ik vergeten ben brood te kopen (leve de bakmachine!)
- eventjes de stad ingaan voor een paar kleine boodschappen en vervolgens je hele dag kwijt zijn plus de helft van je weekloon
- het overaanbod in winkels en de bijhorende keuzestress
- het idee dat ik iets moet kopen omdat ik het nodig heb terwijl dit eigenlijk niet zo blijkt te zijn
- staan wachten aan de kassa en voorbijgestoken worden door een bejaarde, onbeleefd sujet of Bosjesman en er niets van durven zeggen
- iets vergeten zijn in de supermarkt, tussen al je andere werk door nog snel er om willen gaan, merken dat het er niet meer is en dan de frustraties over de tijd die je hebt verloren voor niets

10 dingen die ik ondertussen heb geleerd

- er zijn meer mensen dan ik dacht die maandelijks moeite hebben om rond te komen of die financieel oncomfortabel leven, het staat gewoon niet op hun gezicht geschreven
- kinderen hebben eigenlijk niet zoveel nodig om gelukkig te zijn, deze morgen bood Ferre zelfs het geld in zijn spaarpot aan
- veel mensen zijn echt tevreden met een zelfgemaakt cadeautje, of kunnen het in elk geval goed faken
- het concept van 'dagelijks brood' is overroepen, een slaatje smaakt zoveel beter over de middag en stilt de honger even goed
- er valt veel meer te doen met een venkel dan ik dacht
- Cas is echt wel aan cola verslaafd want dat is het enige dat hij niet kon opgeven
- de wereld vergaat niet als ik niet wekelijks in de kringloopwinkel kom (tenzij ze door deze omzetdaling misschien op lange termijn failliet zouden gaan)
- veel mensen zijn geweldig sympathiek en steunen ons waar ze kunnen, wat ze achter onze rug zeggen horen we toch niet
- het cliché 'geld maakt niet gelukkig' blijkt eigenlijk wel veel waarheid te bevatten, misschien daarom ook dat het een cliché is
- hoe meer ik schrijf, hoe meer er loskomt in mijn hoofd en hoe meer ik mij er therapeutisch van wil bevrijden







donderdag 4 juli 2013

Dag 45: Blind date

Gisteren had ik een blind date met Maaike. Alhoewel deze afspraak eigenlijk eerder slechtziend was dan helemaal visueel beperkt, want ik had Maaike zondag al voor de eerste keer ontmoet op de kindernamiddag van de CinéPalace. Maar dat wist ik nog niet toen ik op haar zoekertje reageerde. Ik had van Ruth de tip gekregen dat er op facebook groepen bestaan waarin mensen hun rommel gratis weggeven. Wat voor de ene afgeschreven goed is kan voor iemand anders misschien nog van pas komen. Het woord gratis klinkt sowieso als muziek in mijn oren dus waagde ik mijn kans en vroeg 'lidmaatschap' aan bij enkele van deze groepen. Een paar dagen later stootte ik op  foto's van onze bovengenoemde Maaike die haar huis wat leger wou maken en onder andere kapstokken weg deed. Aangezien ik net kapstokken nodig had en de ophaling in centrum Kortrijk was reageerde ik snel en kon ik Maaike zo verlossen van haar overtollige kleerhangers, nog wat kleertjes en een paar kleine prutskes. Iedereen content dus, en op zich zijn dergelijk groepen wel een heel leuk idee om aan te sluiten bij een alternatieve economie, maar er zijn helaas ook heel wat mankementen aan.
Om te beginnen erger ik mij blauw aan het rommelige taalgebruik dat er soms gehanteerd wordt. Dialectwoorden, onbegrijpbare afkortingen, zinnen met meer spelfouten dan correct geschreven woorden, spreektaal zoals de boer naar zijn paard zou roepen, ... blijkbaar gelden de basisregels Nederlands niet meer van zodra men deze pagina's betreedt. Al mag ik mij daar niet teveel in opwinden, wie zonder taalzonde is werpe de eerste steen. Maar naast de schabouwelijke schrijfstijl van sommige leden is er vooral ook het bitsige sfeertje dat mij opvalt. Ik weet dat er fenomeen van 'trolling' bestaat op het boze webnet: dit zijn individuen die er plezier in scheppen om overal te gaan stoken en met provocatieve uitspraken de boel wat op te hitsen. Volgens mij zitten die gratis-groepen zwart van dergelijke trolbeesten want de commentaar die daar soms geleverd wordt is schrijnend. Zo was er een dame die een oproepje plaatste om haar hond te slijten. Er volgde nog een korte schets over haar gezinssituatie met benepen behuizing en een onverwachte zwangerschap, informatie die eigenlijk onze zaken niet zijn maar ook deze kregen we er gratis bij. Na enkele obligate opmerkingen over de schattigheidsfactor van het desbetreffende huisdier en wat vragen over welk model, type en bouwjaar, vliegt daar ineens een keiharde "schandalig dat dit beest weg moet omdat jij zwanger bent!" door de virtuele ruimte. Onmiddellijk gevolgd door een resem 'vind ik leuk'-duimen van de volgers die net hetzelfde dachten maar niet zo frank waren om dit op eigen naam te melden. Losstaande van het feit of deze dame al dan niet een punt had met haar opmerking is het vooral de toon van dergelijke kritiek die mij doet schrikken. De bijhorende scheldwoorden stonden dan wel niet zwart op wit maar konden er zo bijgedacht worden. En dit was zeker niet de eerste keer. Al vaak kregen er onschuldige stervelingen een serie verwijten, schampere opmerkingen of nijdige veroordelingen ongevraagd op hun bord. Er wordt met woorden gevochten om te bepalen wie er als eerste reageerde of het meeste recht heeft op een aangeboden item. Mensen die niet onmiddellijk antwoorden of de gewenste spullen afhalen worden publiekelijk beklad, met vette uitroeptekens tot orde geroepen of tegen de schandpaal genageld. De brandende toortsen en hooivorken loeren steeds om de hoek want voor gratis materiaal moet er blijkbaar gestreden worden. Ik pas dus wel twee keer op voor ik zelf een zoekertje op deze sites zou plaatsen. Uiteindelijk weet je nooit wie je in huis haalt. Dit kan heel goed meevallen zoals bij mijn Maaike het geval was, maar voor hetzelfde geld heb je daar zo'n brulboei van een trol over je drempel. Misschien plaats ik toch een advertentie als ik het niet langer kan aanzien. Eentje met in grote letters 'GRATIS TE GEBRUIKEN: BELEEFDHEID, VRIENDELIJKHEID EN RESPECT'. Eens zien hoeveel boze monsters ik daarmee uit hun hol kan lokken ...

woensdag 3 juli 2013

Dag 44: Catharsis

Er zijn blijkbaar enkel volgelingen geïnspireerd geraakt door ons project en sommige proberen zelfs effectief mee te consuminderen. Lien wist mij te vertellen dat het toch niet zo simpel is. Dat is misschien wel een beetje het nadeel van mijn relativerende aard en mijn zelfspottende schrijfstijl. Het is namelijk ook effectief niet zo gemakkelijk als ik soms laat uitschijnen, maar ik redeneer dan dat mensen niet echt zitten te wachten op mijn gezaag en geklaag. Een blog vol kommer en kwel spreekt niet aan, dus houd ik het hier bewust zo luchtig mogelijk. Toch zijn er in die voorbije 44 dagen al menig andere gevoelens gepasseerd: moedeloosheid, vermoeidheid, angst, boosheid, ... Er werd al eens stiekem gedacht aan opgeven en door de man des huizes zelfs ronduit gezondigd (ColaCas, dat vergeef ik je nooit). Ik laat het dan misschien overkomen als een soort spelletje maar in feite is het bittere realiteit. Voor mij is dit echter de ideale manier om niet meegezogen te worden in een zwart deprimerend gat: bloggen om de ruwe werkelijkheid te verzachten.
Toch is er ook een keerzijde aan de medaille en is leven zonder geld niet enkel een opoffering. Je haalt er namelijk ook iets terug uit. Niet enkel leer je nieuwe mensen kennen en je blik op de wereld te verruimen, je maakt ook een soort loutering door en leert los te komen van je materialistische bestaan. Over elke aankoop moet er opnieuw bewust worden nagedacht of je deze eigenlijk wel echt nodig hebt, en in meer dan 50% van de gevallen is het antwoord negatief. Vaak valt het één en ander creatief op te lossen want uiteindelijk zijn een groot deel van de spullen die we aanschaffen luxeproducten om ons eigen gemak te vergroten. Dikwijls bestaat er een niet-mechanische variant als er een toestel kapot gaat en ook andere gebruiksvoorwerpen blijken overroepen te zijn. Zo kick je dus langzaam af van het idee dat je dingen MOET kopen om goed te kunnen leven. Ik ben gelukkig al de tienerleeftijd voorbij dus groepsdruk is geen issue meer en we zijn het hier sowieso al gewend om uit de band te springen qua bepaalde keuzes dus daar kijkt niemand meer van op. Het kost me in elk geval geen centje pijn om voorbij de schreeuwerige soldenetalages te passeren. Zelfs kortingen van -70% lokken mij niet in het voorgeborchte van de warenhel. Niet verplicht zijn om toe te geven aan het snelle en vergankelijke genot van shoppen is op vele vlakken een verademing. Net zoals suiker is deze rush namelijk van korte duur en daarna hunker je enkel naar meer en groter.
Met deze gedachte kunnen vriendjes,vriendinnetjes en lotgenoten misschien hun eigen persoonlijke geldarme of geldloze queeste toch tot een goed einde brengen, ik steun hen in elk geval voluit.
En als ze even willen wegvluchten uit de boze wereld dan kunnen ze steeds hier in LolinkaLand terecht, om samen te fantaseren over een utopische wereld waarin iedereen genoeg heeft van alles wat zijn of haar hartje verlangt. Als dat geen hippiegezever is !

Ik wil trouwens van de gelegenheid ook eens baat maken om nog een hele reeks fijne mensen te bedanken die ons al door de voorbije periode hebben getrokken. In willekeurige volgorde en met spijt voor diegene die ik misschien vergeten te vermelden ben:
Bedankt, Ruth, Marc, Manuela, Cathy, Hilde, Koen, Lien, Linsy, Jolein, Claire, Michèle, An, Liesbet, Nele, Sofie, Sandra, Bie, Emanuel, JP, Nancy, Kenzy, Isabel, Mia, Liesbeth, Vicki, Pieter, Berber, Lotte, Mie, Wendy, Wim, Cécile, oude man met de gratis meubels van wie ik de naam niet weet, Dorine, Katja, Cindy, Gwende, Kaat en nog zovele anderen!

dinsdag 2 juli 2013

Dag 43: Hamsteren

Mevrouw mocht gisteren naar een feestje. Niet zomaar een feestje maar een echte deftige receptie vol mensen in maatpakken en dames met jurken zo duur als de helft van mijn kleerkast. Al kan dat misschien lichtelijk overdreven zijn, maar het opzet was in elk geval wel klassevol. Behalve mijn collega kende ik niemand op dit partijtje en om mezelf niet te naakt te voelen dronk ik een pintje. En daarna nog eentje. Er kwamen speeches aan te pas over mensen waar ik nog nooit van gehoord had, anekdotes die enkel grappig zijn voor diegene die er bij waren en woorden van dank die ongetwijfeld wel verdiend waren maar die aan mij voorbij gingen omdat ik ondertussen stond uit te kijken naar de tafel waar straks het buffet zou op verschijnen. Ik was al blij dat er echt eten voorzien was want ik vreesde al mijn buik te moeten vullen met borrelnootjes en goedkope worstschijfjes. Toen het duidelijk werd dat de toespraak op zijn einde liep postte ik mij al strategisch waar de eetrij straks zou gevormd worden zodat ik mijn maag niet nog eens een halfuur moest sussen met gerstenat. Vervolgens schepte ik extatisch uit alle schotels een lepel op mijn veel te kleine bordje terwijl ik toch uiterlijk de kalmte probeerde te bewaren. Ik wou namelijk niet dat het zou opvallen bij mijn mededisgenoten dat dit voor mij een exuberant feestmaal was na al die dagen van ontbering. Mijn man kan er van meespreken, zo kregen we onlangs van Sofie een lasagne cadeau, zo'n grote die bedoeld is voor het hele gezin. Het plan was dat Cas deze zou meedoen naar het werk, daar opwarmen (wij hebben geen oven) en dan de rest terug mee nemen naar huis voor de kinderen. Schoorvoetend moest hij later toegeven dat hij zich als een gek op deze lekkernij had gestort en van die volledige kilo voedsel nog slechts een tiende restte voor mijn dochter.
Ik stapelde dus mijn teljoor vol en smulde daarna vol overgave tot deze weer tot op de bodem leeg was.  Daarna was het tandenbijten en berekenen hoe lang ik volgens de conventionele sociale omgangsregels zou moeten wachten om nogmaals aan te schuiven. Het sein was de eerste man die met zijn bord terug in de rij ging staan en ik liet mijn collega achter aan de bar om te gaan hamsteren. Een derde aanschuifgelegenheid deed zich echter niet meer voor wegens 'op, op, alles is op' en ook van het dessert mocht ik niet eten aangezien dit barstte van koemelk en suiker.
Dus dronk ik maar nog een biertje, uiteindelijk genoot ik niet enkel van de copieuze maaltijd maar ook van de schaarse vrije tijd. De momenten zonder kinderen zijn zeldzaam en moeten dus gekoesterd worden, al zal Cas het vooral spijtig gevonden hebben dat hij babysit van dienst was.
Met een voldaan gevoel kon ik om 21u al terug naar huis, ik had de citroen uitgeperst tot hij leeg was. De vraag is nu enkel of we volgend jaar nog terug gaan mogen gaan naar dat feestje...

maandag 1 juli 2013

Dag 42: Vrouwen komen van Venus en mannen van 'den Brico'

Verbouwingen.

Er zijn vast al talloze relaties en huwelijken op gestrand. Diegene die het wel overleven worden in elk geval getest op hun rekbaarheid en draagkracht met proeven die het kaliber van Temptation Island halen. Hier viel het tot nu toe redelijk goed mee. We zijn ondertussen een jaar bezig met de herinrichting van ons huis annex gelagzaal, en zoals het hoort volgens alle verbouwcliché's hebben de werken veel meer tijd in beslag genomen dan we eerst geschat hadden. Het café had eigenlijk al in februari zijn deuren moeten openen. Nu zijn we dus juli en is het enige wat open is het plafond.
Omdat we geen andere optie hadden zijn we hier komen wonen nog voor de eerste werken begonnen waren. Het is dus nog steeds kamperen in eigen huis, met zelfs regelmatig een wissel van locatie. Zo is de complete keukeninrichting al 3 keer verplaatst geweest (van keuken naar café en terug) en ziet het er naar uit dat we binnenkort een vierde keer alles mogen verslepen. Boven zijn er twee voorlopige slaapkamers, eentje voor Ferre en Bente en eentje voor papa, mama en Folke. Andere combinaties waren moeilijker, al heb ik soms de neiging om één van de snurkers naast mij in bed om te ruilen voor een stiller exemplaar uit de tegenoverliggende kamer.
Onze living is gelukkig al voorzien van nieuwe ramen en de plankenvloer heeft een fikse schuurbeurt en een lik olie genoten, maar daar stopt het dan ook. Op de muren nog het behang van weleer: grote psychedelische bloemmotieven uit de jaren '60. Op het eerste zicht een plezier voor zo'n retro-fan als ik, maar na een jaar te zitten staren op deze donkere muurplanten heb ik het er volledig mee gehad en verlang ik naar een fris kleurtje, kaders rond de ramen, stopcontacten die niet allemaal in één verdeeldoos zitten en een permanente boekenkast. Als ik echter het tempo doortrek waarmee we van bepaalde basisbehoeften werden voorzien dan vrees ik dat hierop kan wachten tot Sint Juttemis. Zo duurde het 4 maanden eer we warm water hadden in de badkamer (godzijdank was het zomer) en konden we pas eind november eindelijk onze gaskachel in de living aan de praat krijgen. Toen we voorzien waren van water en warmte was de kous blijkbaar af en viel de hele boel stil.
Ik zou nu natuurlijk gemeen kunnen zijn en de hele oorzaak van de slabakkende renovatie in Cas zijn schoenen schuiven maar ik vrees dat ik ook voor een stuk boter op mijn hoofd heb. Ik vind namelijk gewoon de tijd niet om manlief te helpen met vijzen, boren en ploeteren. Naast werken moet ik ook nog eens constant moederen en het huishouden in bedwang houden. Als ik dan tegen de avond eindelijk eens 5 minuten kan neerzitten dan verkies ik toch eerder de ontspanning van mijn naainaald dan een trillend stuk gereedschap in de hand.
Het einde van deze verbouwhel is dus nog niet meteen in zicht en de prioriteit ligt dan nog eens volledig op het klaarkrijgen van het dranklokaal. Want het idee 'eens het café open is dan hebben we terug extra inkomsten om de rest van de verbouwingen te bekostigen' klonk op papier heel goed maar ik ben bang dat ik nog heel lang ga kunnen zitten wachten op die 'rest van de verbouwingen'. Want hoe mijn echtgenoot die zal inplannen tussen een fulltime en een parttime job in is mij nog een raadsel. Dus zit er waarschijnlijk niets anders op dan dat ik zelf de handen uit de mouwen zal steken. De andere opties 'kinderen verkopen' en 'blijven wonen in een ruïne' zijn dan nog net iets minder aantrekkelijk. En dan maar hopen dat ook ons huwelijk niet geplaasterd, gesilicoond of gestut moet worden ...