De opmerkzame lezer merkt meteen de sprong in het tijdsverloop.
Mijn zorgvuldig uitgekiend plan om vanaf nu elke week netjes een verslagje af te leveren heeft een deuk gekregen. Ik geraak er gewoon helemaal niet toe om die strakke deadline te halen en op tijd een wekelijkse blogpost te baren. Hoe ik in het begin van de zomer zelfs dagelijks een tekstje kon afleveren is mij ondertussen een raadsel, ik vermoed dat mijn hersenen in die periode overgenomen waren door een buitenaardse levenskracht die onophoudelijk volzinnen uitbraakte. Tegenwoordig is het dus een kwestie van tussen de courgettesoep en de patatten snel iets op papier te zetten, gewoon om te laten weten dat wij na 18 weken nog steeds 'alive and kicking' zijn.
Vorig weekend was ook weer zo'n moment van 'veel plannen' en 'weinig tijd'. Bij nazicht van onze kelder waren we gestoten op een immens fort van kartonnen dozen die daar ondertussen al anderhalf jaar stonden te schimmelen (figuurlijk dan). Dwergen en trollen sprongen er gelukkig niet uit bij het openen van de verpakkingen, maar wel een eindeloze stroom kleren, speelgoed en huisraad waarvan we het bestaan ondertussen vergeten waren. Ik heb ooit ergens gehoord dat spullen die je 1 jaar niet gebruikt of mist in feite overbodig zijn dus wisten we meteen wat ons te doen stond. We moesten van al die zooi verlost raken want plaats om het opnieuw in huis uit te stallen blijkt er helemaal niet te zijn. Het geld dat we hiervoor terug zouden krijgen kon dan geïnvesteerd worden in de verbouwingen. Toch was het niet gemakkelijk om die klik te maken. Aan veel voorwerpen waren we nog steeds emotioneel gehecht (oké, vooral sentimentele ik dan) en die navelstreng moest dan natuurlijk doorgeknipt worden. In mijn hoofd rijpte het briljante idee om een 'garage-sale' te houden zodat we met een minimum aan inspanning toch onze waren konden etaleren en aan een nieuwe eigenaar helpen. Ik betrok man en vriendin Cathy in het complot en de uiteindelijke verkoopdag bleek een waar succes te zijn. We hadden drankjes en hapjes voorzien voor de kooplustigen en het werd een gezellige bedoening waardoor het minder pijnlijk werd om de helft van mijn inboedel te zien vertrekken. Ondertussen zijn we zelfs al volop aan het voorbereiden voor een tweede dag op 19 oktober, want minstens de helft van de dozen moet nog worden leeggemaakt.
Wie denkt dat we na die drukke zaterdag een weekje verlof konden nemen kwam bedrogen uit want ook dit weekend staat er weer vanalles op het programma. Onze oudste zoon vertrekt zaterdag voor het eerst op scoutskamp dus dat is nog een andere navelstreng die wordt uitgerokken, gelukkig ziet hij het zelf volledig zitten. Op zondag is er na jaren opnieuw een autoloze zondag in onze Stad Kortrijk. Ik kan dit als fervent (bak)fietser enkel maar toejuichen. We staan zelf op de lijst om de school een handje toe steken bij de festiviteiten op de grote markt want aan zo'n initiatief draag ik graag mijn steentje bij. Hopelijk vinden we in de namiddag nog ergens een gaatje om langs te gaan in het eerste repaircafé in Kortrijk (linkje: https://www.facebook.com/events/186374768189064/). Eindelijk bruist Kortrijk terug op een manier zoals wij het graag hebben: niet de champagnebubbels voor de rijkere klasse maar het echte werkmansschuim van biobloed, ecozweet en transitietranen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten