Dagen 55 en 56: Vakantiejeuk

Met deze zomerse temperaturen dacht ik van mijn drang naar het Franse subtropische klimaat bij Lien en David onder controle te kunnen houden, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Vorige week zat ik samen met collega- reisgenote Jasmien om alle praktische regelingen te overlopen en het verlangen naar het paradijsje in de Vercors laaide alweer hoog op. Nu tel ik dus ongeduldig mee af met de kinderen: nog 7 en een halve keer slapen en dan vertrekken we richting St Julien En Quint. Die halve keer dat slaat op de maandagnamiddag wanneer ik in mijn bed zal kruipen voor een preventieve middagdut. Ik heb namelijk het ambitieuze plan opgevat om 's nachts de 950 km te trotseren, om zo files, broodbaktemperaturen en hyperactieve kinderen te kunnen omzeilen. Toen wij als kind achteraan in de auto lagen te slapen met ons hoofdkussen en dekentje en bij het wakkerworden al bijna op de plaats van bestemming waren leek mij dit allemaal zo simpel. De papa stond midden in de nacht op, de auto was de dag ervoor al ingeladen en moest enkel nog gevuld worden met frigobox, slaperige kinderen en de net-niet-vergeten-bagage en vervolgens werd er in 1 trek naar zuiderse landen gereden. Helaas zal ik het wel zonder kaartleescompagnon moeten doen, want mijn tedere wederhelft blijft thuis om verder te verbouwen. Niemand dus om gekookte eitjes te pellen, schroefdoppen van flessen water los te draaien, kinderen op de achterbank te sussen of te paaien met voedsel of een nieuwe cd op te leggen en de oude in het juiste hoesje te mikken. Toch schrikt de lange rit in mijn eentje mij niet af, want ik weet dat er aan de andere kant van Frankrijk een mooie beloning wacht. Spelen in de rivier, helpen met het melken van de koeien, een wandeling tot bij de geiten van Oda en Johan, kaas verkopen op de lokale marktjes, opstaan bij het krieken van de dag en al meteen in bikini de was kunnen uithangen, genieten van de slapende kroost bij een glas Clairette de Die, ... daarvoor doen we het natuurlijk. Vorig jaar hebben de paar weken bij Madame Vache mijn batterijen opgeladen om de rest van het najaar door te komen; even weg uit alle zorgen en rompslomp en de wijde natuur in. Nu is het dus nog even kruisjes zetten op de kalender maar van zodra Filip hier de plak zwaait dan zijn we de pist uit en vluchten we naar een ander land. Tot volgende week, Lien en co!