Dag 54: 40 dagen en 2 weken

54 dagen geleden begon ik deze blog met als streefdatum 29 juni om ons geldloze project mooi af te ronden. Ondertussen zijn we al 14 dagen voorbij deze limiet en is er niet meteen beterschap op komst. Deadlines overschrijden, daar hebben we hier gelukkig ervaring mee, enkel met een teletijdmachine kunnen we de openingsdatum van het café (zijnde 'ergens in februari 2013') nog halen en het is ook niet de eerste keer dat we op zwart zaad zitten. Ik wist namelijk wat ik mezelf op de hals haalde toen ik op 18 augustus 2006 met licht bollend buikje mijn ja-woord gaf aan een zelfstandige kastelein. Zijn café 'Metropole' was nu niet meteen het land van melk en honing en alhoewel hij toch op een mooie schare vaste stamgasten kon rekenen was de naam 'grootstad' fel overdreven voor dit bruine hoekcafeetje. De eerste zomer dat we officieel een koppel waren heb ik een deel van mijn zuurverdiende vakantiejobcentjes afgestaan aan mijn toekomstige, zodat hij kon investeren in een terras voor het clientèle. Het was dus niet voor de poen dat ik als 17-jarige aanpapte met een man die dubbel zo oud was als mij. Het jaar erna zat ik met een vriendin in Praag toen hij terloops aan de telefoon meldde dat de elektriciteit was afgesloten. Kwestie dat ik niet teveel zou schrikken bij mijn thuiskomst als ik in het donker zou arriveren. Zo ging het steeds met ups en downs, na elke financiële meevaller kwam er wel weer een onverwachte rekening en telkens als we dachten dat we de bodem van onze rekening nu wel helemaal bereikt hadden dan waaiden er uit onverwachte hoek toch nog wat eurobiljetten onze kant uit. Het is dus steeds een strijd van zoeken en tellen geweest, nu meer dan ooit. Toch verloren we nooit helemaal de moed, mijn man kan nogal koppig zijn als hij wil, een eigenschap die onze dochter duidelijk ook al geërfd heeft van vaderlief. Opgeven staat niet in zijn woordenboek, of als het er al in stond dan heeft hij toevallig die pagina uitgescheurd om er zijn gat mee af te vagen (excusez le mot). Over dat gat gesproken, aan nagels om eraan te krabben hebben we hier dan momenteel weer geen gebrek. In feite mag Cas zich ook gelukkig prijzen dat ik diezelfde 18 augustus 2006 niet enkel ja zei op de vragen van de gemeente-ambtenaar maar ook de verbintenis aanging om 'in goede en slechte tijden' er voor hem te zijn. Want al lijkt het soms alsof die laatste tijden frequenter voorkomen dan de eerste, toch hebben ze niet dezelfde maat en gewicht. Daarom ook dat ik hier liever niet kom klagen over onze computer die nu kapot is (dit is een blogpost op een geleend exemplaar), de extra rekening die weer binnendrong in ons fort of het brood dat weer op is, maar liever iets deel over de leuke avond die we hadden bij Mike en Valerie, het zonnetje in onze groene tuin en de scharrelkipjes euh ...kinderen die zich deze namiddag te pletter amuseerden met een emmer water, een glijbaan en een doos schmink. Want daarvoor zette ik vol overgave mijn krabbel, nu bijna 7 jaar geleden. En ik zou het zo opnieuw doen, daar kunnen die deurwaarders, aangetekende zendingen en nalatigheidsinteresten niet veel aan veranderen!