Het duurt enkele dagen vooraleer ik terug gewend ben aan ons Belgische leventje. De metamorfose in het café maakt het ook wat onwennig. Tot mijn grote verbazing is de tedere wederhelft goed opgeschoten met de werken en overtreft hij zelfs mijn verwachtingen (al moet ik eerlijk bekennen dat ik die heel laag had ingesteld, aangezien hij tijdens mijn vorige verlof enkel een trapleuning had geïnstalleerd). We hebben zowaar een plafond, er is gepleisterd op de muren (knap werk trouwens voor zijn plamuurontmaagding) en een eerste laag smetteloos witte primer weerkaatst in mijn ogen. Ook in de keuken hebben we eindelijk terug plafond én isolatie, gedaan met wakker worden van de wasmachine of bakgeurtjes die tot in onze slaapkamer dringen. Een pluim voor de man dus, dat er een reuze-afwas staat en de wasmand uitpuilt zullen we voor het gemak maar door de vingers zien.
Wat die (af)was betreft was ik al op voorhand gewaarschuwd. Ergens halverwege de reis kreeg ik een onaangenaam telefoontje met slecht nieuws op mijn bord. In een paar dagen tijd:
- had de afwasmachine definitief de geest gegeven (tenzij ze met die rooksignalen iets anders wou vertellen)
- weigerde de wasmachine het water af te pompen waardoor deze ook 'out' was
- en waren er 3 zware rekeningen binnen gekomen (autoverzekering, kadastraal inkomen en een opleg van 1.400 € voor Electrabel) die we onmogelijk konden betalen
Nog extra kopzorgen dus, die ik bewust geblokkeerd had om toch nog ietwat van de reis te genieten zonder de bittere smaak van euromiserie. Ik moet echter de koe bij de horens vatten want ik heb slechts 1 dag tijd om alles op te lossen, dinsdag moet ik terug aan het werk.
De afwasmachine laat ik links liggen, die had al eerder signalen van kamikazeneigingen gegeven en ik ben nu eenmaal geen technieker van beroep. De wasmachine neem ik wel onder handen: eens de filter goed uitkuisen, een spoelprogramma starten en wonder boven wonder werkt het beestje terug als tevoren. Ik kan het toch niet laten om dit breed uit te smeren bij manlief: de vrouw die een machine weer aan de praat krijgt terwijl hij de hele vakantie naar het wassalon is gelopen ...
De rekeningen verdwijnen echter niet zo vlot, ik moet gaan bedelen bij Electrabel voor een haalbaar afbetalingsplan en de allerlaatste reserves moeten er ook aan geloven. Een kei kunnen ze niet meer stropen dacht ik, maar blijkbaar worden er toch verwoede pogingen gedaan om bij ons geld te halen dat er niet is. Ik kan gelukkig de gedachten verzetten op het werk, waar de drukte voor het nieuwe academiejaar langzaam op gang komt. Af en toe dwaal ik nog eens mijmerend af naar Frankrijk, naar 'soleil, rivière et pré' maar we zijn terug met beide voetjes in de werkelijkheid. Aan ons om er opnieuw het beste van te maken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten