Dag 57: glurende buren

Toen we dit pand kochten zat het geklemd tussen een appartementsblok en een kantoorgebouw met de oubollige naam 'Vlasunie'. Vooral die laatste leken mij de ideale buren: overdag een troep pennenlikkers die hoogstens wat gedempte typgeluiden zouden produceren en 's nachts een lege keet met niemand om te klagen over nachtlawaai of caférumoer. Drie maanden later verscheen er echter zo'n gevreesde gele affiche voor het raam: 'aanvraag tot stedenbouwkundige vergunning'. Onze rustige vlasboerende buren zouden vervangen worden door het jonge studentengeweld, want het hele gebouw werd omgevormd tot 30 studentenkoten. We waren pas verhuisd of daar kwamen de drilboren al aanzetten, maanden aan een stuk konden we niet enkel van onze eigen renovaties genieten, maar mochten we ook mee volgen hoe er naast de deur duchtig afgebroken werd. Tientallen containers met puin werden gevuld en elke maand namen ze een extra parkeerplaats voor onze deur in beslag. Toch ondergingen we de hele operatie zonder al te veel morren want ook wij zijn goeie, tolerante buren. Enkel toen er glas in onze tuin belandde, het toilethokje voor de deur een penetrante geur begon te verspreiden of een ton zand ons de weg naar buiten versperde durfden we de werfleider eens aanspreken. Ondertussen zijn hun werken al een heel eind gevorderd, al hadden ze blijkbaar ook last van de befaamde wetmatigheid dat verbouwingen altijd veel langer duren dan gepland. We mochten deze week eens een kijkje gaan nemen op de opendeurdag en konden ons wel voorstellen dat de studerende jongelieden hier een mooi plekje zullen hebben, eens het afgewerkt raakt. Een blik uit het raam van zo'n kot op het tweede verdiep maakt echter wel meteen duidelijk dat ik nooit topless in eigen tuin zal moeten zonnen. Ons stadshofje ligt namelijk in de schaduw van 2 veel hogere buurgebouwen en dit betekent dat zo'n twintigtal ramen volledige inkijk hebben op alles wat er beweegt op ons achtererf. Niet dat daar veel zaken gebeuren die het daglicht niet mogen zien, maar het 'big brother is watching'-effect is toch wel overduidelijk aanwezig. Zo was ook Jo vandaag getuige van dit fenomeen. We zaten gezellig te aperitieven met een mojito en boven ons torenden 3 potige halfnaakte bouwvakkers in een liftkraan. De hele dag mochten we dus deelgenoot zijn van hun afgrijselijke muziekkeuze ('there is no party like an alcoholic party'), hun aangebrande en pikante moppen (er luisteren kinderen mee!) en hun geschreeuwde aanwijzingen ('een profiel van 1,20m Kenny!). Kom ik met de kinderen hun diner buiten dan wordt er geroepen 'ja mannen, teten es gerjèd. Buk ik mij om het speelgoed dat uitgezaaid ligt over het gazon op te rapen dan volgen er een reeks schunnige opmerkingen, zogezegd niet bedoeld om door mij gehoord te worden maar door het helse volume van hun stereo wordt er zo hard gebalkt dat ik alles woord voor woord kan volgen. Een mens zou dus bijna beginnen verlangen naar de eerste studenten die er komen zetelen. Hopelijk hebben zij een beetje fatsoen en houden ze hun neus netjes op de boeken gericht en niet op onze achtertuin. En ik troost mij met de gedachte dat deze nieuwe buren in het weekend spoorslags terugkeren naar hotel Mama en dat we ook in de vakantie grotendeels zullen kunnen genieten van een wedergekeerde rust. Of ze zouden allemaal herexamens moeten hebben natuurlijk, wegens teveel afgeleid door mijn spelende kinderen of mijn grasafrijdende echtgenoot.