Het is weer voorbij voor dit jaar.
Onze Frankrijk-trip loopt op zijn laatste pootjes en vandaag moesten we al afscheid nemen van Finn, Mil en Jasmien die iets vroeger terugreizen naar Belgenland. Wat op het nippertje lukte want bijna hadden ze hun TGV gemist. Bleek namelijk dat er geen tijdige busverbinding was tussen Valence Ville en Valence TGV en even zag het er naar uit dat het niet meer goed zou komen. Ik kon via sms meevolgen hoe Jasmien heldhaftige pogingen deed om taxi's op te vorderen. Toen ze er uiteindelijk eentje te pakken had deed die gelukkig alle moeite ter wereld om op tijd tot in het station te raken: bochten afsnijden, via parkings rijden en gaan liggen in de bochten om aan snelheid te winnen. Het werd een spannende race tegen de klok maar gelukkig haalden ze het net op tijd. Ferre vond het zowaar spijtig dat hij niet in de formule1-taxi zat.
Aan ons restte de taak om het kampeerterrein op te ruimen en alles opnieuw in de auto te puzzelen. Het eten was al bijna volledig verdwenen dus dat scheelde al een aantal dozen. Het afbreken van de tenten was een minder leuk werkje. In deze van Ferre en Bente vond ik een volledige dierentuin aan fauna en flora. Ik sprong zowat een halve meter omhoog toen een dikke oranje-rode spin op 2 cm van mijn hand over de tentpalen kroop. En uit het aantal naaktslakken die er op het binnenzeil zaten kon je zeker een halve liter slijm melken. De gedachte dat mijn bloedjes van kindjes tussen al deze beesterij lagen te pitten vond ik toch verontrustend. Vandaar dat Bente al eens midden in de nacht durfde schreeuwen "mama, er zit een grote sprinkhaan op mijn bed" (en als je dan slaapdronken ging gaan kijken verkondigde ze doodleuk "ik heb ze zelf al weg gedaan").
Het is opletten geblazen dat we niets vergeten want de spullen liggen zowat overal in de weide verspreid. Ferre is ondertussen mee met Lien om de ontsnapte koeien te gaan vangen want die hebben het blijkbaar op een lopen gezet in St Etienne. Ik profiteer van de gelegenheid om nog eventjes te gaan liggen want een lange terugreis staat mij s' nachts te wachten. Slapen lukt niet door de warmte dus gaan we een nachtje moeten doortrekken op natuurlijke energie.
Een ander Belgisch koppel dat logeert in de Serre de l'Homme bereid nog een lekkere ovenschotel voor het avondeten en dan is het tijd voor het afscheid.
Na 3 weken zijn we helemaal verfranst en is het moeilijk om ons los te weken van de ongedwongen sfeer, de zalige warmte en de adembenemende natuur. Lien zullen we wellicht ook pas over enkele maanden terug zien als zij nog eens naar België afzakt. Net voor vertrek valt Folke nog uit de zetel met een grote blauwe plek op zijn rug als gevolg, maar Murphy kan ons niet langer ophouden en om 21u start ik de terugrit met 3 moe-maar-tevreden-kinderen, een frigobox vol kaas en yoghurt en een pak verhalen om te vertellen bij thuiskomst.
Tot gauw St-Julien!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten