Aangezien de heenreis behoorlijk vlekkeloos was verlopen zag ik helemaal niet op tegen het terugrijden. Ik hoopte alleen dat de kinderen toch iets meer zouden slapen want deze keer zouden we volledig in het donker rijden. Vertrekken om 21u was hiervoor een goeie zet want nog voor ik in Valence was (45min rijden) lag het kleinste zwijntje al te knorren. Nog geen kwartier later volgde de dochter en toen ik mij een derde keer omdraaide was ook nummer drie uitgeteld.
Ik had nog getwijfeld tussen vertrekken op zaterdag- of zondagnacht omwille van het verkeer maar het was gelukkig heel rustig op de baan. Voor ik het wist was ik al voorbij Lyon, nochtans het minst favoriete gedeelte van de rit. Op de achterbank nog steeds geen kik dus ik besloot van rustig verder te tuffen en pas halt te houden wanneer Folke zou wakker worden voor een slok mamamelk. Ik was echter al in de buurt van Dijon en dus praktisch halverwege tegen dat meneertje zich aandiende voor een teugje. Vlug even de benen strekken op een truckersparking en met Bente naar het toilet, waar we veel bekijks hadden (Folke in de doek op mijn rug en Bente in mijn armen gedragen). Een kwartiertje later dommelden ze opnieuw collectief in en was ik alleen met de 'autobahn'. Het rijden verliep uitermate vlot aangezien ik de weg ondertussen al kende en ook het wakker blijven was geen probleem. Ik genoot zelfs van achter het stuur te zitten, zou er dan diep in mij een truckchauffeuse verstopt zitten? En waar ik in het doorgaan nog zat te wachten tot de kinderen in slaap zouden vallen, vond ik het nu toch ook wat saai dat er geen enkele ter beschikking was om een praatje mee te slaan. Om mijn gedachten af te leiden verzon ik dan maar enkele 'spelletjes':
- meezingen met de cd maar in plaats van tekst met dierengeluiden
- nummerplaten bekijken (al passeerde er bij momenten amper een auto want ik was meestal de snelste) en dan met de letters woorden vormen die de bestuurder beschrijven --> c.a.d = cholerieke alleenstaande duiveluitdrijver of f.p.r= flegmatische populaire raapzaadverkoper
- liedjes simultaan vertalen en meezingen in het Nederlands i.p.v. Engels
- dansen op je stoel met al je lichaamsdelen (zonder dat het gevaarlijk wordt), voor de mensen die mij toevallig voorbijreden tussen Lyon en Reims: ik deed geen obscene gebaren of provocerende tekens, ik was aan het elleboogdansen op gitaarmuziek.
Alles verliep dus van een leien dakje en opnieuw zag het er naar uit dat ik het uurrecord zou verbreken en nog voor 6u 's morgens in Kortrijk staan, maar dan zou ik Lolinka niet zijn natuurlijk ...
Op 300 km van huis merkte ik dat de tank voor driekwart leeg was en ik besloot om bij een volgende stop onze auto te drinken te geven. Volgens een vriendelijk infobord had ik de keuze tussen het station op 5 km of de volgende op 20km. Een blik op de achterbank vol doezelende spruiten deed mij besluiten om de tweede te nemen. Het informerende bord had er echter niet bij verteld dat er voor die 20km een splitsing kwam die mij naar een andere weg bracht waar het eerstkomende tankstation op ...52 km lag. Even slikken dus maar dat zou wel nog net lukken. Ik reed na die 52 km netjes de weg af, de 'aire' op, om vervolgens te merken dat deze midden in de verbouwingen zat en ik prompt de verkeerde route koos, namelijk deze van de camions, waar ik helemaal niet kon tanken. Terugrijden was ook geen optie wegens overal 'sens unique' en mijn leven nog niet beu. Even snel als ik was opgereden stond ik dus terug op de autostrade. Ai, daar had ik niet op gerekend en na 2 minuten waarschuwde een oranje lichtje en een pieptoon mij dat ik het volgende pompstation echt niet mocht missen. Met een zucht van opluchting reed ik dan ook 10 minuten later naar de pomp, haakte de hendel van de benzinetank los en toen gebeurde er helemaal niets! Paniek! Waren de pompen kapot of dicht?
Bij het aanpalende winkeltje zag ik enkele mensen ronddwalen als zombies op zoek naar voedsel en ik schaarde mij bij de massa om mijn probleem opgelost te krijgen. Bleek dat de winkelbediende zomaar was verdwenen enkele minuten daarvoor, hij had de pompen uitgeschakeld en het metalen rolluik van de shop dichtgedaan en had zich teruggetrokken achter een deur. Mensen die klaar waren met tanken konden niet betalen en onfortuinlijken zoals ik die dringend brandstof nodig hadden kwamen ook niet aan hun trekken. Na 10 minuten raakte het geduld op en begonnen er zich 2 groepen mensen te vormen:
*groep A: de 'angry mob'. Deze stonden waarschijnlijk stijf van koffie of energiedrank en eisten van de bediende dat hij stante pede tevoorschijn kwam. Hiertoe bonkten ze op het raam, rolluik en riepen verwensingen tegen een lege winkel.
*groep B: de 'paniekzaaiers'. Deze waren er meteen van overtuigd dat er iets ernstig aan de hand was en spraken over gewapende overvallen, hartaanvallen en terrorisme-aanslagen. Ze twijfelden over het al dan niet bellen van politie, ambulance en het leger.
Ikzelf behoorde tot groep B en maande mijn kinderen aan om terug in de auto te kruipen, stel je voor dat er plots een man met revolver opdook. Ik piepte nogmaals door het raam van de shop en kon mits nauwkeurig getuur net een lijst met telefoonnummers ontwaren aan de achterkant van het kassabureau. Ik zocht mij een lotgenote uit groep B die bereid was deze nummers te proberen en na 3 pogingen hadden we een zeker Mr Marchand aan de lijn. Die wist ons te zeggen dat het helemaal niet normaal was dat de winkel en pompen gesloten waren, aangezien deze verondersteld waren 24u op 24u beschikbaar te zijn. Hij zou onmiddellijk uit zijn pyjama en in zijn auto springen om de situatie te komen overzien. Net op het moment dat Mr Marchand als een ridder op het witte paard kwam aangestormd slenterde de pompbediende doodgemoederd vanuit het privévertrek en opende opnieuw de pompen. Ik tankte alsof mijn leven er van afging en net toen ik wou afrekenen had onze olijke bezineknecht door dat we zijn baas verwittigd hadden van zijn ongeoorloofde pauze. Mijn belvriendinnetje verontschuldigde zich door te zeggen dat we oprecht bezorgd geweest waren om de man zijn gezondheid maar ik deed netjes alsof mijn neus bloedde want de man zag er in staat uit om nog een nieuwe stunt uit te halen. Ik was blij dat ik afgerekend had en wipte spoorslags in de auto voor de laatste 200 km.
En zo arriveerde ik dan toch pas om 7u30, ik had een uur tijd verloren van mijn zorgvuldige schema dankzij een luie kassaklerk. Maar ik was blij van heelhuids thuis te zijn en verlangde maar 1 ding: MIJN BED ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten