Dag 50: Puffen en persen

Gisteren circuleerde er op facebook een petitie voor een eerlijke verloning van zelfstandige vroedvrouwen. Ik heb geen seconde geaarzeld om deze te tekenen. Niet enkel uit solidariteit met mensen die ook wel een centje extra kunnen gebruiken, maar vooral ook gebaseerd op mijn eigen ervaringen met vroedvrouwen want ook kinderen krijgen doen wij hier namelijk niet op de standaard manier. Ik ben altijd al afgeschrikt geweest door ziekenhuizen en witte doktersjassen, een trauma veroorzaakt door mijn verblijf in een Waals ziekenhuis. Ik had op scoutskamp een paal op mijn hoofd gekregen en moest worden opgenomen voor een hersenschudding. Ik werd er vervolgens bijna gefolterd door Franstalige dokters die vreemde onderzoeken op mij deden (naalden in mijn hoofd) en bij gebrek aan plaats op de afdeling hersentoestanden hadden ze mij op de geriatrie gelegd naast een demente dame. Dat oude besjes schepte er een waar genoegen in om stelselmatig op het belletje te duwen en wanneer de verpleging dan kwam aangesneld wist ze niet meer dat ze geduwd had en stak ze de schuld op mij. Na deze slechte ervaringen had ik nog regelmatig hospitaalnachtmerries en ik hield er ook een levenslange fobie voor naalden aan over.
De twijfels sloegen dus al snel toe tijdens mijn eerste zwangerschap. Wilde ik wel zo'n bandwerkbevalling in een steriele omgeving? Wat als de kraamafdeling vol lag, zouden ze mij dan met baby en al op de palliatieve dienst of tussen de gevallen van builenpest en cholera leggen? En wat als ze mijn baby zouden verwisselen met een andere, zoals bij mij destijds bijna het geval was?! (echt gebeurd trouwens, gelukkig was de andere een jongetje). Ik ging op zoek naar meer informatie en na 5 maanden hakte ik eindelijk de knoop door: we zouden gewoon lekker thuisbevallen.
Cas was eerst niet bijster enthousiast, hij vond het weer een van mijn 'rare plannen' maar ik kreeg hem al snel over de schreef met de argumenten "het is goedkoper" en "jij moet dan niet de hele tijd heen- en weer rijden naar het ziekenhuis om mij vanalles te komen brengen". Luiheid overwint altijd bij hem.
Er moest dan gezocht worden naar een vroedvrouw en dokter die de klus zouden klaren, want mijn doktersafkeer was nu ook niet zo sterk dat ik helemaal alleen wou bevallen. We kwamen via een tip van de zwangerschapsyogi terecht bij Marcia en Marcel, samen sterk als team 'Babykriebels'. Van bij het eerste contact hadden we meteen het gevoel dat dit ons verlossende verlossers zouden worden, en optie 'ziekenhuis' werd onmiddellijk van de kaart geveegd. Enkele bezoekjes aan de praktijk in Kluisbergen en een paar maanden later was het dan eindelijk zover: onze eerste zoon zou ter wereld komen. Het volledige verhaal zal ik jullie besparen (of indien er wel interesse mocht zijn dan schrijf ik een andere keer uitgebreid het verslag) maar in elk geval kan ik zeggen dat de dokter en vooral ook vroedvrouw op dat moment hun geld dubbel en dik waard waren. Dankzij hen werden het 3 onvergetelijke ervaringen die ik zelfs met plezier nog eens zou overdoen. Dus mochten er mensen de petitie nog willen tekenen, zeker doen! Want ik wil het niet geweten hebben dat ook mijn lieve vroedvrouw haar zomer zonder geld zou moeten doorbrengen en al die babietjes in de kou laten staan.

Een linkje naar de petitie: http://www.petities24.com/riziv_tarieven_vroedvrouwen