Dag 42: Vrouwen komen van Venus en mannen van 'den Brico'

Verbouwingen.

Er zijn vast al talloze relaties en huwelijken op gestrand. Diegene die het wel overleven worden in elk geval getest op hun rekbaarheid en draagkracht met proeven die het kaliber van Temptation Island halen. Hier viel het tot nu toe redelijk goed mee. We zijn ondertussen een jaar bezig met de herinrichting van ons huis annex gelagzaal, en zoals het hoort volgens alle verbouwcliché's hebben de werken veel meer tijd in beslag genomen dan we eerst geschat hadden. Het café had eigenlijk al in februari zijn deuren moeten openen. Nu zijn we dus juli en is het enige wat open is het plafond.
Omdat we geen andere optie hadden zijn we hier komen wonen nog voor de eerste werken begonnen waren. Het is dus nog steeds kamperen in eigen huis, met zelfs regelmatig een wissel van locatie. Zo is de complete keukeninrichting al 3 keer verplaatst geweest (van keuken naar café en terug) en ziet het er naar uit dat we binnenkort een vierde keer alles mogen verslepen. Boven zijn er twee voorlopige slaapkamers, eentje voor Ferre en Bente en eentje voor papa, mama en Folke. Andere combinaties waren moeilijker, al heb ik soms de neiging om één van de snurkers naast mij in bed om te ruilen voor een stiller exemplaar uit de tegenoverliggende kamer.
Onze living is gelukkig al voorzien van nieuwe ramen en de plankenvloer heeft een fikse schuurbeurt en een lik olie genoten, maar daar stopt het dan ook. Op de muren nog het behang van weleer: grote psychedelische bloemmotieven uit de jaren '60. Op het eerste zicht een plezier voor zo'n retro-fan als ik, maar na een jaar te zitten staren op deze donkere muurplanten heb ik het er volledig mee gehad en verlang ik naar een fris kleurtje, kaders rond de ramen, stopcontacten die niet allemaal in één verdeeldoos zitten en een permanente boekenkast. Als ik echter het tempo doortrek waarmee we van bepaalde basisbehoeften werden voorzien dan vrees ik dat hierop kan wachten tot Sint Juttemis. Zo duurde het 4 maanden eer we warm water hadden in de badkamer (godzijdank was het zomer) en konden we pas eind november eindelijk onze gaskachel in de living aan de praat krijgen. Toen we voorzien waren van water en warmte was de kous blijkbaar af en viel de hele boel stil.
Ik zou nu natuurlijk gemeen kunnen zijn en de hele oorzaak van de slabakkende renovatie in Cas zijn schoenen schuiven maar ik vrees dat ik ook voor een stuk boter op mijn hoofd heb. Ik vind namelijk gewoon de tijd niet om manlief te helpen met vijzen, boren en ploeteren. Naast werken moet ik ook nog eens constant moederen en het huishouden in bedwang houden. Als ik dan tegen de avond eindelijk eens 5 minuten kan neerzitten dan verkies ik toch eerder de ontspanning van mijn naainaald dan een trillend stuk gereedschap in de hand.
Het einde van deze verbouwhel is dus nog niet meteen in zicht en de prioriteit ligt dan nog eens volledig op het klaarkrijgen van het dranklokaal. Want het idee 'eens het café open is dan hebben we terug extra inkomsten om de rest van de verbouwingen te bekostigen' klonk op papier heel goed maar ik ben bang dat ik nog heel lang ga kunnen zitten wachten op die 'rest van de verbouwingen'. Want hoe mijn echtgenoot die zal inplannen tussen een fulltime en een parttime job in is mij nog een raadsel. Dus zit er waarschijnlijk niets anders op dan dat ik zelf de handen uit de mouwen zal steken. De andere opties 'kinderen verkopen' en 'blijven wonen in een ruïne' zijn dan nog net iets minder aantrekkelijk. En dan maar hopen dat ook ons huwelijk niet geplaasterd, gesilicoond of gestut moet worden ...