Mevrouw mocht gisteren naar een feestje. Niet zomaar een feestje maar een echte deftige receptie vol mensen in maatpakken en dames met jurken zo duur als de helft van mijn kleerkast. Al kan dat misschien lichtelijk overdreven zijn, maar het opzet was in elk geval wel klassevol. Behalve mijn collega kende ik niemand op dit partijtje en om mezelf niet te naakt te voelen dronk ik een pintje. En daarna nog eentje. Er kwamen speeches aan te pas over mensen waar ik nog nooit van gehoord had, anekdotes die enkel grappig zijn voor diegene die er bij waren en woorden van dank die ongetwijfeld wel verdiend waren maar die aan mij voorbij gingen omdat ik ondertussen stond uit te kijken naar de tafel waar straks het buffet zou op verschijnen. Ik was al blij dat er echt eten voorzien was want ik vreesde al mijn buik te moeten vullen met borrelnootjes en goedkope worstschijfjes. Toen het duidelijk werd dat de toespraak op zijn einde liep postte ik mij al strategisch waar de eetrij straks zou gevormd worden zodat ik mijn maag niet nog eens een halfuur moest sussen met gerstenat. Vervolgens schepte ik extatisch uit alle schotels een lepel op mijn veel te kleine bordje terwijl ik toch uiterlijk de kalmte probeerde te bewaren. Ik wou namelijk niet dat het zou opvallen bij mijn mededisgenoten dat dit voor mij een exuberant feestmaal was na al die dagen van ontbering. Mijn man kan er van meespreken, zo kregen we onlangs van Sofie een lasagne cadeau, zo'n grote die bedoeld is voor het hele gezin. Het plan was dat Cas deze zou meedoen naar het werk, daar opwarmen (wij hebben geen oven) en dan de rest terug mee nemen naar huis voor de kinderen. Schoorvoetend moest hij later toegeven dat hij zich als een gek op deze lekkernij had gestort en van die volledige kilo voedsel nog slechts een tiende restte voor mijn dochter.
Ik stapelde dus mijn teljoor vol en smulde daarna vol overgave tot deze weer tot op de bodem leeg was. Daarna was het tandenbijten en berekenen hoe lang ik volgens de conventionele sociale omgangsregels zou moeten wachten om nogmaals aan te schuiven. Het sein was de eerste man die met zijn bord terug in de rij ging staan en ik liet mijn collega achter aan de bar om te gaan hamsteren. Een derde aanschuifgelegenheid deed zich echter niet meer voor wegens 'op, op, alles is op' en ook van het dessert mocht ik niet eten aangezien dit barstte van koemelk en suiker.
Dus dronk ik maar nog een biertje, uiteindelijk genoot ik niet enkel van de copieuze maaltijd maar ook van de schaarse vrije tijd. De momenten zonder kinderen zijn zeldzaam en moeten dus gekoesterd worden, al zal Cas het vooral spijtig gevonden hebben dat hij babysit van dienst was.
Met een voldaan gevoel kon ik om 21u al terug naar huis, ik had de citroen uitgeperst tot hij leeg was. De vraag is nu enkel of we volgend jaar nog terug gaan mogen gaan naar dat feestje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten