Er zijn blijkbaar enkel volgelingen geïnspireerd geraakt door ons project en sommige proberen zelfs effectief mee te consuminderen. Lien wist mij te vertellen dat het toch niet zo simpel is. Dat is misschien wel een beetje het nadeel van mijn relativerende aard en mijn zelfspottende schrijfstijl. Het is namelijk ook effectief niet zo gemakkelijk als ik soms laat uitschijnen, maar ik redeneer dan dat mensen niet echt zitten te wachten op mijn gezaag en geklaag. Een blog vol kommer en kwel spreekt niet aan, dus houd ik het hier bewust zo luchtig mogelijk. Toch zijn er in die voorbije 44 dagen al menig andere gevoelens gepasseerd: moedeloosheid, vermoeidheid, angst, boosheid, ... Er werd al eens stiekem gedacht aan opgeven en door de man des huizes zelfs ronduit gezondigd (ColaCas, dat vergeef ik je nooit). Ik laat het dan misschien overkomen als een soort spelletje maar in feite is het bittere realiteit. Voor mij is dit echter de ideale manier om niet meegezogen te worden in een zwart deprimerend gat: bloggen om de ruwe werkelijkheid te verzachten.
Toch is er ook een keerzijde aan de medaille en is leven zonder geld niet enkel een opoffering. Je haalt er namelijk ook iets terug uit. Niet enkel leer je nieuwe mensen kennen en je blik op de wereld te verruimen, je maakt ook een soort loutering door en leert los te komen van je materialistische bestaan. Over elke aankoop moet er opnieuw bewust worden nagedacht of je deze eigenlijk wel echt nodig hebt, en in meer dan 50% van de gevallen is het antwoord negatief. Vaak valt het één en ander creatief op te lossen want uiteindelijk zijn een groot deel van de spullen die we aanschaffen luxeproducten om ons eigen gemak te vergroten. Dikwijls bestaat er een niet-mechanische variant als er een toestel kapot gaat en ook andere gebruiksvoorwerpen blijken overroepen te zijn. Zo kick je dus langzaam af van het idee dat je dingen MOET kopen om goed te kunnen leven. Ik ben gelukkig al de tienerleeftijd voorbij dus groepsdruk is geen issue meer en we zijn het hier sowieso al gewend om uit de band te springen qua bepaalde keuzes dus daar kijkt niemand meer van op. Het kost me in elk geval geen centje pijn om voorbij de schreeuwerige soldenetalages te passeren. Zelfs kortingen van -70% lokken mij niet in het voorgeborchte van de warenhel. Niet verplicht zijn om toe te geven aan het snelle en vergankelijke genot van shoppen is op vele vlakken een verademing. Net zoals suiker is deze rush namelijk van korte duur en daarna hunker je enkel naar meer en groter.
Met deze gedachte kunnen vriendjes,vriendinnetjes en lotgenoten misschien hun eigen persoonlijke geldarme of geldloze queeste toch tot een goed einde brengen, ik steun hen in elk geval voluit.
En als ze even willen wegvluchten uit de boze wereld dan kunnen ze steeds hier in LolinkaLand terecht, om samen te fantaseren over een utopische wereld waarin iedereen genoeg heeft van alles wat zijn of haar hartje verlangt. Als dat geen hippiegezever is !
Ik wil trouwens van de gelegenheid ook eens baat maken om nog een hele reeks fijne mensen te bedanken die ons al door de voorbije periode hebben getrokken. In willekeurige volgorde en met spijt voor diegene die ik misschien vergeten te vermelden ben:
Bedankt, Ruth, Marc, Manuela, Cathy, Hilde, Koen, Lien, Linsy, Jolein, Claire, Michèle, An, Liesbet, Nele, Sofie, Sandra, Bie, Emanuel, JP, Nancy, Kenzy, Isabel, Mia, Liesbeth, Vicki, Pieter, Berber, Lotte, Mie, Wendy, Wim, Cécile, oude man met de gratis meubels van wie ik de naam niet weet, Dorine, Katja, Cindy, Gwende, Kaat en nog zovele anderen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten