Zowat op hetzelfde moment dat we met het groentenabonnement gestart waren voerde ik 6 jaar geleden ook al de befaamde 'vegetarische donderdag' in. Het was puur toeval dat ik dit op donderdag plaatste want van eVa had ik toen nog nooit gehoord. Ik wou echter iets doen voor 'het milieu' want het krijgen van een kind had mij in één klap veel bewuster gemaakt van de wereld waarin het zou opgroeien.
Niets zo beïnvloedbaar als pas bevallen moeders. Nog steeds beneveld door een grote dosis week-maak-hormonen kun je die voor elke zaak warm krijgen. Hoe vaak heb ik niet zitten snotteren in de zetel bij de journaalbeelden van oorlog, ongevallen en natuurrampen. Eén close-up van een hongerig kindje was genoeg om de sluizen open te zetten en mijn eigen gebroed vast te klemmen in een verstikkende knuffelgreep. De gedachte dat je kinderen allerlei onheil kan overkomen maakt onmiddellijk de tijger in een vrouw wakker. Verkopers van allerhande babyspullen weten dit al lang. Even vermelden in hun reclame dat je als moeder je kind zwaar tekort doet als hij of zij het aangeboden speeltje/meubel/voedingswaar niet krijgt en de horde oestrogeenbommen loopt en masse naar de winkel om het in huis te halen. Na het eerste kind weet je meestal wel beter en belanden al die misbaksels op de tweedehandsmarkt of op zolder.
Maar goed, ik wou het dus over 'veggie-donderdag' hebben. Ik was al vanaf de start erg overtuigd maar zoals steeds was het mijn halve trouwboek die weer dwars lag. Grotere cranivoren dan hem zul je moeilijk vinden, tenzij in de oertijd misschien. Elke week opnieuw was het dus strijd tussen mij en mijn harige holenmens. Geen enkel vleesloos gerecht kon hem bekoren. Het klagen begon dikwijls al op dinsdag: "oh nee, overmorgen weer vegetarisch" en wakkerde aan tot het op donderdag oorverdovend luid werd. Met lange tanden at hij een paar hapjes tofu-wok of rode-bieten-lasagne. Groenteburgers vond hij te droog, seitan was iets van satan en quorn was enkel goed om te winnen met scrabble. Ik bleef echter standvastig volhouden en experimenteerde honderduit in de hoop toch iets te vinden dat hem aanstond. Eén keer slaagde ik erin om hem te misleiden; in zijn lievelingsgerecht 'paprika/ajuin met rijst en currysaus' had ik het gehakt vervangen door een diervrije kloon en nietsvermoedend at hij zijn bordje leeg. Gniffelend meldde ik hem achteraf mijn hoogverraad en beschaamd moest hij toegeven dat het 'best wel oké was'. Vanaf dan leek het tij te keren.
Niet dat hij nu niet meer durft te klagen en donderdag zal nooit zijn favoriete dag worden, maar na 6 jaar weet ik eindelijk met welke gerechten ik mijn vleeswolf éénmalig kan vermurwen. En wat de kinderen betreft ben ik vroeg genoeg begonnen met mijn indoctrinatie. Die vragen op donderdag dikwijls nog wat extra 'vleesje' en wijzen begerig naar de linzenburger in de pan.
1 opmerking:
Mooi zo ;)
Een reactie posten