Dag 7: borsten en billen

Nadat ik gisteren over MamAditi en natuurlijk opvoeden schreef maakte ik mij de bedenking dat dit project geen kans had van slagen zonder enkele bewuste keuzes die wij reeds in het verleden maakten. Als ik geen borstvoeding zou geven aan onze jongste spruit verloor ik al de helft van ons eetbudget aan melk van poederkoeien. En ook pampers hoeven niet aangekocht te worden. De katoenen luiers die we gebruiken zijn al derde- of zelfs vierdekinds.
Ik merk dat er bij sommige mensen nog steeds een compleet achterhaald idee heerst over wasbare luiers. Ze menen dat ik ganser dagen tot aan mijn ellebogen in de kindermest zit. Middelleeuwse taferelen van grote flanellen lakens die tot vierkante meters luier worden hersneden, kinderbuikjes gespietst door gigantische veiligheidspelden en wasborden en zinken teilen doemen in hen op.
Niets zo gemakkelijk echter als de hedendaagse katoentjes. Een handig sluitingsysteem met velcro of drukknoopjes spaart het velletje van onze kleintjes. Geen dikke vormloze pakken stof in de broek maar een gewone pasvorm zoals traditionele wegwerpluiers. Maar dan wel mooier om naar te kijken en zachter.
Bovendien keil ik mijn luiers gewoon zo de wasmachine in. Even het inlegvliesje met daarop de grote boodschap het toilet inwippen en voor de rest heb je er geen omkijken meer naar. Het is ook een fabeltje dat deze luiers speciale inweektijd, langere wasprogramma's of hogere temperaturen nodig hebben; die van ons belanden gewoon op 60° tussen alle andere witte was en zijn even proper. En zijn er dan al eens hardnekkige kleurvlekken achtergebleven dan lost het zonnetje die wel even op (als ze te vinden is tenminste). Na het drogen op het wasrek zet ik dan de wederhelft aan het werk: 'Luiers-vouwen-tijdens-het-kijken-van-een televisieserie' is ondertussen een verplichte hobby voor hem. Iedereen tevreden dus, vooral ook onze kleine man.(zie foto)
Maar heel soms durft het wel eens fout lopen. Zo is er het verhaal van die ene natte luier die spoorloos verdwenen was en een eindje na onze verhuizing weer opdook maar dan met een pruik er op. Zelfs die luier heb ik kunnen redden (al mocht hij dan wel voor 1 keer in een badje van 90° om het witte paard er af te krijgen). Of de histoire van de gruwelijk stinkende kakpamper die na het terugkomen van bij de onthaalmoeder nog een nachtje bleef slapen in onze auto, in hartje zomer. Heerlijk instappen was het de dag erna!
Maar deze kleine accidentjes kunnen het toch niet halen bij het verhaal van een vriendin die haar wegwerpluier per ongeluk had meegewassen. Dan krijg je het 'papieren-zakdoek-in-de-was'-syndroom maar dan maal 10. En dan lacht zo'n katoenen luier-hippie als ik stiekem in haar vuistje. Toch achterhaald zo'n saaie wegwerpluier ...