Dag 8: hroentjes uit de westhoek

Eigenlijk ben ik stiekem wel een beetje een gewoontedier. Mijn leven en dat van de kinderen verloopt veel vlotter als er niet teveel afgeweken wordt van de dagdagelijkse routine. Je mag daar echter niet teveel voor uitkomen want dat wordt als 'saai' en 'sleur' aanzien terwijl alles tegenwoordig  snel, hip en vernieuwend hoort te zijn. Dat ik op mijn werk steeds hetzelfde toilet kies (het middelste van de drie) zelfs al is dit bezet en de andere niet, illustreert mijn honkvastheid. Ik probeer dus in mijn huishouden ook wat ankerpunten in te voegen, voor zover dat het mogelijk is in die immense chaos. Zo is maandag al eeuwenlang 'marktdag'. Dan kopen we wat groenten en vlees, af en toe eens een lekker kippetje (en dan krijgen we steevast het 'er is weer te weinig saus bij' discours van Cas), stoppen eens bij de KoffieQueen en voor we het weten zijn we bijna 50 € kwijt. No go-zone voor de komende weken dus.
Op dinsdag komt ons groentenpakket aan. Ook dit abonnement loopt al lang, ik ben ermee begonnen toen Ferre op 6 maanden zijn eerste vaste voedsel kreeg en nu hebben we een gezonde kleuter van 6 jaar rondlopen. Onze vaste leverancier is De Blauwe Spie uit Lo-Reninge maar we hoeven zelf zo ver niet te rijden achter onze groentjes, die worden netjes geleverd bij natuurslagerij Malfait in Kortrijk.
Het spannende is dat je nooit op voorhand weet wat je gaat krijgen. In het begin leverde dat soms verrassingen op bij het ontdekken van vreemdgevormde gewassen. Een blik op het bijgeleverde spiekblaadje met recepten leerde ons dat deze speciallekes onder andere daïkon, koolrabi, paksoi, misuna, pastinaak, postelein, topinamboer, warmoes en rammenas waren. Ondertussen kennen we onze pappenheimers al goed en weten we ze al te temmen.
De eerste keren ontbrak al eens de inspiratie om iets met de paria's onder de groenten te doen. De oplossing was dan meestal om ze voor te schotelen aan de kinderen (enkel een optie tot ze anderhalf zijn want daarna lusten ze plots niets meer) of in de soep te draaien. Gaandeweg ontdek je echter lekkere receptjes en begin je zelfs uit te kijken naar die vreemdelingen. Op dit gebied mis ik mijn oven keihard. Sinds we verhuisd zijn naar onze huidige ruïne heb ik wel een industrieel fornuis (tweedehands en maak je geen illusie, het is verre van mijn gedroomde AGA) maar dus nog geen oven. Een lekkere ovenschotel, groentenlasagne, zelfgemaakte pizza of een zondags gebraad zit er dus voorlopig nog niet in. Gelukkig zijn er nog talloze andere mogelijkheden om iets lekkers op tafel te zetten, al heb ik niet altijd het meest enthousiaste publiek ervoor. Over mijn dochter en jongste zoon kan ik niet klagen, die proeven meestal zonder morren en eten dan naargelang ze veel of weinig honger hebben. Maar breek me de bek niet open over de oudste 2 mannen. Als ik die de menu liet schrijven dan aten we ofwel elke pasta met pesto ofwel biefstuk, heel gevarieerd dus. Gelukkig is moeder de vrouw nog steeds de baas achter haar fornuis en eten we wat de creuset schaft: hroentjes uit de Westhoek, recht van het veld!