Schaamrood

Om één of andere reden lijk ik onheil en rampspoed aan te trekken, alsof Murphy een dagtaak heeft met mij alleen. Gelukkig zijn het meestal geen ernstige zaken maar wel dikwijls gebeurtenissen waarbij ik liefst ter plekke door de vloer zou zakken wegens een verschrikkelijk hoog schaamrood-gehalte. Zo zijn er zelfs enkele memorabele momenten die al meegaan vanuit mijn jeugd en nog steeds zo gênant zijn dat ik wenste dat ze iemand anders waren overkomen. De meeste mensen die mij kennen hebben ondertussen het 'hand-vast-in-de-condoomautomaat'-verhaal wel al gehoord, ondertussen zowat uitgegroeid tot een urban legend, maar helaas voor mij wel echt gebeurd. Op dezelfde leeftijd leek mijn hoofd ook een magneet te zijn voor vreemde voorwerpen en werd ik achtereenvolgens gevloerd door een sjorpaal (een week ziekenhuis met zware hersenschudding), een golfbal (kwam ook serieus hard aan) en een hamer (goed voor een buil op mijn voorhoofd ter grootte van een uit de kluiten gewassen kippenei).
Sinds ik moeder ben lijkt het enkel maar erger te worden, want vaak spelen nu ook mijn kinderen een rol in mijn schaamtelijke escapades. Zo loopt er op het forum van MamAditi (een gemeenschap rond 'natuurlijk opvoeden') een topic over alle gênante momenten die de mama's al hebben meegemaakt en ik ben daar dan ook vaste klant aan huis. Sommige voorvallen zijn mijn eigen schuld en had ik kunnen vermijden mits wat beter opletten, daaronder vallen 'je bevallingsfoto's inscannen op het werk en naar het algemeen mail-adres sturen i.p.v. naar je persoonlijke account' en 'de handleiding om zelf een inlegkruisje te naaien op het kopie-apparaat laten liggen'. Daarnaast zijn er ook de feiten die uit postnatale vermoeidheid voorkomen, zoals de nipplegates: de deur open doen terwijl je ervoor borstvoeding aan het geven was en dus je gast met ontblote boezem verwelkomen (gelukkig meestal half afgeschermd door een baby), met melklekken door je kleren in het openbaar verschijnen (meermaals op het werk), rondreizende borstcompressen die plots op de vreemdste plaatsen opduiken (net niet tussen je boterham) of de recentste 'je kind voeden in de draagdoek en er bij het loswikkelen van de doek niet meer aan denken dat je eerst jezelf moet fatsoeneren'. In een gelijklopend discipline valt ook de gebeurtenis van vorige week te catalogiseren; Ik was even langsgegaan op mijn werk om Birke te gaan showen aan mijn collega en mijn vervangster. Op een bepaald moment krijgt die kleine wurm natuurlijk honger en ik besluit hem ter plekke te voeden, achteraan in het magazijn (ik werk in een boekenwinkel). Meneertje hapt aan , drinkt enkele slokken en de melk begint toe te stromen. So far so good, ik zit ondertussen gezellig te converseren met vervangster/vriendin Jo en mijn collega E. Plots laat baby B echter los, waardoor er een melkfontein vrijkomt en deze bespuit ei zo na mijn (mannelijke) collega. Ik heb thuis al dikwijls mijn eigen kinderen en huisraad besproeid met mijn witte goud, maar dit was nog net iets erger. Bleek dat moedermelk ook niet gewoon opdroogt, maar echt vlekken nalaat op de zwarte tegelvloer. Bij deze weet ik dus ook, dat ik indien nodig mijn sproeiers als wapen kan inzetten.
Iemand anders die ook zijn spuitmodus gebruikt is Birke zelf. Een goed gemikt plasje babykots is altijd hilarisch en wordt door het slachtoffer vaak maar opgemerkt als de helft van de stad het al gezien heeft. Of het gebeurt gewoon live zodat je het niet kunt verdoezelen (enkele weken geleden stond ik gezellig met iemand te praten terwijl mijn schouder ondertussen het doelwit was van een halve liter onverteerd melk).
Ik kan eigenlijk nog talloze voorbeelden opnoemen van situaties waarin ik de hoofdrol speelde in mijn eigen slapstick-film: met je kleed in je kousenbroek door de colruyt lopen en pas bij de kassa gewaarschuwd worden, kinderen die op de meest ongepaste momenten hun kleren uitdoen/hun gevoeg doen/beschamende opmerkingen maken over hun moeder, zichzelf of voorbijgangers (een buschauffeur heeft er bvb geen boodschap aan dat een kind bij het instappen keiluid verkondigd 'mijn mama heeft haar op haar poep' en ook die arme behaarde mens op de trein was liever niet met Furby vergeleken vermoed ik), naar het toilet gaan en niet doorhebben dat de slippen van de draagdoek in de wc-pot hangen,... de reeks voorvallen lijkt wel eindeloos. Gelukkig ben ik naast het mikpunt van onheil ook gezegend met een flinke dosis zelfrelativering en humor. We lachen al die ellende dan gewoon netjes weg, al dan niet met blozende wangen. Want er is meer nodig om Lolinka klein te krijgen!