Het samenslapen met een baby is niet alleen heel gezellig, maar ook praktisch, tenminste tot op een bepaald moment. Eerst win je namelijk aan slaap omdat je niet steeds het bed uit moet om borstvoeding te geven en je dus gewoon het zoekende mondje in het donker richting tepel gidst om daarna weer in slaap te vallen zonder een centje pijn, maar wanneer de baby langzaam overgaat naar het dreumes- of zelfs peuterstadium neemt hij ook meer plaats in. Op een zeker ogenblik wou de kleine man niets liever dan dwars tussen zijn verwekkers gaan postvatten, bij voorkeur daarbij gebruik makend van mijn aangezicht als zijn hoofdkussen en Cas zijn gelaat als voetenbankje. Hier zijn we op het punt gekomen dat de hoeveelheid slaap niet meer rechtevenredig is met het gemak van samenhokken in bed. Een voorlopige oplossing was de installatie van het 'worstkussenfort', dat helaas enkel vaderlief beschermde, waardoor moeder de vrouw het volle kindergeweld kon incasseren. Niets schattiger dan een warm lijfje dat zich tegen je aannestelt, behalve dan als je graag ook nog wat slaapt 's nachts, iets wat al helemaal niet evident was met een opzwellende buik en steeds toenemende zwangerschapskwaaltjes (rusteloze benen, een gigantische pens, een blaas die overuren klopte, een gebroken rug en had ik al het kolossale gezwel ter hoogte van de buikstreek vermeld?). Ik kon het echter niet over mijn door-hormonen-week-gemaakte hart krijgen om de blonde spartelaar naar de andere kamer te verbannen, maar een vriendin bracht verlossing met het uitlenen van haar co-sleeper. Voor de mensen die het nu in Keulen horen donderen: een co-sleeper is een bedje met 3 kanten dat je op hoogte brengt van je eigen sponde en waar je vervolgens je kind in kwijt kunt en je dus aan slaapruimte wint. Ik kon mezelf wel voor de kop schieten dat we dit wonderding nooit eerder in huis hadden gehaald, zoiets zou in de top drie van babybenodigdheden moeten komen (na 'borsten' en 'draagdoek' dan). De laatste maanden van de zwangerschappen verliepen dus een heel pak comfortabeler in het ouderlijke ledikant, toch voor Folke en mij tenminste, want ik was door het ophouden van vocht ondertussen zo hard beginnen snurken dat zelfs oordoppen geen soelaas meer brachten voor mijn halve trouwboek, en hij noodgedwongen 180° draaide en dus de nachten doorbracht naast mijn voeten i.p.v. naast het boomzaaglawaai.
Toen kwam de dag dat ik moest bevallen en we dus met 6 personen waren om te verdelen over 2 kamers. Het idyllische beeld dat ik in gedachten had van Folke in de co-sleeper en baby 4 aan mijn andere zijde werd al de eerste nacht brutaal verkracht. Ik was nog zwaar herstellende van het veelvuldige bloedverlies en kon niet recht zitten in bed, Birke was ook nog groggy van de baring en vond de weg naar het melkvat niet zonder gps, maar wou wel zowat de ganse nacht liggen tutteren met tussendoor hazenslaapjes van enkele minuten. Ik moest dus telkens het nachtlampje aanleggen wanneer ik voor tepelwegwijzer diende te spelen en daar werd onze 2,5-jarige natuurlijk wakker van. Na een hele korte nacht voor alle vier de bewoners van kamer 1, werd besloten om vanaf dan het evenwicht te herstellen en Folke bij de andere 2 koters te lozen. Een maatregel waarvan ik dacht dat hij voor ellenlange avonden vol heen- en weer geloop, oververmoeide kinderen en nachtelijk feestjes zou zorgen, maar die vreemd genoeg heel erg vlot verliep. Na enkele dagen was iedereen de nieuwe toestand gewend en was de relatieve rust teruggekeerd. Ook nu kan ik nog steeds genieten van een behoorlijk relaxte beddegang: meestal gaat Folke zonder morren slapen om 18u, en als grote broer en zus hem een halfuurtje later vervoegen in het stapelbed dan is hij al diep in dromenland. De reden waarom ik dit blogberichtje vandaag schrijf is echter omdat ik gisteren eens mocht ervaren hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen met mijn goeie slapers want toen had ik een ware rotavond. Ik had Cas tegen beter weten in toestemming gegeven om naar een optreden te gaan, en ik dacht van een rustig avondje te genieten met zoonlief. Ik had zelfs al plannen gemaakt om te naaien of een boek te lezen, de opties waren legio. Birke was echter niet in slaap te borsten, iets wat normaal wel elke avond lukt (na het occasionele 'huiluurtje'). Van naaien kwam dus al niets in huis, het bleef bij oude reportages kijken op YouTube met een klaarwakkere boreling op schoot. Plan B was om hem in bed verder aan te leggen en daar nog een strip te lezen om dan vreedzaam samen in te dommelen. Het moment dat ik mij installeer in een nest van kussens en dekens zet Birkmans de stembandsluizen open en begint hysterisch te krijsen, ik schat tegen zo'n 12 beaufort. Ik realiseerde ineens dat we 's middags mossels hadden gegeten en dat baby B daar vorige keer ook al slecht op had gereageerd, maar nu was hij werkelijk in alle staten. Moesten de buren hier toevallig meelezen: hij leeft dus nog, ik was hem niet aan het vermoorden, de mishandeling was eerder van zijn kant uit. De andere nakomelingen kunnen eigenlijk best wel wat kabaal verdragen eens ze dutten, maar na een kwartier werd ik toch dringend verzocht in kamer 2. Ik ging snel kijken, ondertussen even de schreeuwlelijkerd achterlatend in ons bed, zodat hij niet alle drie de koppen van Cerberus zou wekken, hopend dat ik het tot 1 of maximum 2 wakkere koters kon beperken. Op dat moment sloop Bimbo de kat echter mee de kinderkamer in, om daar onder het bed stelling in te nemen. Dit was voor mij teveel van het goede, mijn moederlijke instincten werden alle kanten uitgetrokken, ik wilde tegelijkertijd het kleinste schaapje in bed gaan troosten, het tweede kleinste sussen, zorgen dat de 2 grootsten niet wakker werden én de kat wegjagen zodat ze in het donker mijn nageslacht niet zou verstikken. Ik kon mezelf wel vervloeken dat ik de vent had laten ontsnappen en dat ik nu in mijn eentje de boel diende te beredderen, maar uiteindelijk kreeg ik iedereen stil en konden we, mits een serieuze vertraging, toch nog genieten van een welverdiende nachtrust.
Deze foto wilde ik jullie trouwens niet onthouden, zo trof ik Folke enkele dagen geleden aan in bed, hij is dus nog steeds een dwarsligger!
Slaapwel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten