woensdag 22 oktober 2014

To borrel or not to borrel?

Ik heb er eigenlijk geen idee van of het anno 2014 nog 'in' is om een traditionele babyborrel te organiseren bij de geboorte van een nieuwe spruit. Er zullen ongetwijfeld al hippere formules zijn overgewaaid uit Hollywood, zoals een baby-wellness-arrangement (met het hele gezelschap eerst in een baarmoedervormig zwembad en daarna door een stoomtunnel om dan uit te komen in een broeierige sauna), het verorberen van ritueel gebakken placentakoekjes of voor de sportievelingen: gaan paintballen met de kleine?
Toch kozen wij er vorig weekend voor om onze vrienden en familie te vergasten op een namiddagje collectief babysnuffelen en ik wou even kwijt waarom, want blijkbaar heb je voor- en tegenstanders van deze aanpak.
Bij de geboorte van onze oudste zoon hadden we nog zeeën van tijd om het bezoek mondjesmaat thuis te ontvangen en uitgebreid te verwennen met aandacht en een fles bubbels. Onze hele wereld draaide op dat moment dan ook enkel en alleen rond dat rozig rimpelmensje dat totaal afhankelijk was van ons. Vanzelfsprekend vonden wij dit de mooiste boreling ooit en daarom moest deze aan iedereen uitgebreid geëtaleerd worden. Omdat ik vroeg was beginnen leggen was ik zowat de eerste in onze vriendenkring/familie die überhaupt een bébé had om mee te pronken dus de aandacht voor dat schepseltje was niet min.
Een goeie twee jaar later hadden we opnieuw het groot lot gewonnen, al zat er deze keer een paar centimeter minder vlees aan: een pracht van een dochter vervoegde onze gelederen. Ook nu was er nog steeds interesse vanuit de buitenwereld om het wurmpje met eigen ogen te komen aanschouwen, men wilde vast eens zien of dat papa's kleine prinses uit dezelfde genenpoel was geschapen en of broer en zus wel degelijk op elkaar leken. Ondertussen waren we echter verhuisd naar een klein huurhuisje in een naburig dorp en werkte Cas 's avonds in de zaak waardoor het voor ons gemakkelijker was om de visite te kanaliseren en samen te lokken naar zo'n befaamde 'babyborrel'. Vlagjes werden opgehangen, de drank stond fris en er waren knabbeltjes voorzien. Centraal stond natuurlijk de kleine Bente, die toen al genoot van alle aandacht, en het werd een geslaagde dag.
Toen net geen drie jaar later een raketbaby ons leven in flitste en Folke dus ter wereld was gekomen, aarzelden we dan ook geen seconde om opnieuw een feestje op touw te zetten als verwelkoming voor onze tweede zoon. Het gemak van één keer een grote opkuis (en dus niet elk weekend te moeten stressen om je huis op orde te krijgen), geen laat-avondbezoeken waardoor twee kleuters hun bedtijd gerekt zien en de constatering dat de mensen er onder elkaar ook een plezante boel konden van maken woog door tegenover het feit dat je op zo'n borrel maar beperkt met gasten kan converseren en dus je belangstelling moet rantsoeneren per persoon. Uiteindelijk kan er later ook nog altijd een keertje afgesproken worden, als de zuigeling al geen 'platte baby' meer is en wat meer heen- en weer geloop kan verdragen.
Begin januari werden we verrast door het nieuws dat er blijkbaar een 3+1 gratis-actie liep en we voor de vierde keer in verwachting waren. Of dit een blijde boodschap was voor de papa laat ik in het midden, maar er kwam in elk geval een halve bak Orval aan te pas om de bekendmaking door te spoelen. Birke was echter niet te stoppen, al liet hij even op zich wachten, en op 16 september maakte hij dan eindelijk ons gezin compleet. Deze keer had ik het lumineuze idee om de peuterparty te combineren met mijn 30ste verjaardag en zondag was het dan zover en werd er gefuifd om het nieuwe en het reeds bestaande leven te vieren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik verwachtte dat de opkomst een pak lager ging liggen dan de vorige keren. Ik meende dat de meeste mensen nu wel al gezien hadden welke creaties de samensmelting van onze genen voortbrachten en dat de sleur er al wat in zat. Voor mij blijft elk kind natuurlijk even speciaal maar voor een extern kan het algauw lijken alsof ik levende legbatterij ben. Groot was dan ook mijn verbazing toen het café na anderhalf uur barstensvol zat met grote en kleine mensjes. Birke zelf merkte er niet veel van want die kampeerde zowat de ganse dag in de draagdoek, maar voor Cas en mij was het een aangename overrompeling. Veel volk betekende natuurlijk nog minder spreektijd per persoon en dat is wel spijtig, maar ik had de indruk dat er vredig verbroederd werd onder de invités en er zelfs bendevorming ontstond. Achteraf was ik dan wel pompaf maar het was het zeker waard. Het was werkelijk hartverwarmend om te merken dat ook een vierde kindje nog 'het ziene waard' is, al vermoed ik dat een deel van het publiek ook gewoon graag een preview had van de nieuwe zaak. Opmerkelijk was ook dat de gegeven geschenkjes zorgvuldig waren uitgekozen en dus echt een schot in de roos waren, een mens zou voor minder al eens sentimenteel worden. Een foute gedachte flitste even door mijn hoofd, namelijk dat het erg spijtig was dat Birke ons laatste popje in de rij is, want zo'n leuke fuifski zou ik best nog wel eens op poten willen zetten. Om mijn wederhelft geen blijvend trauma te bezorgen verzin ik wel een andere gelegenheid, want vanaf nu is het echt gedaan met baby's kopen. Bij deze staat het dan ook zwart op wit, en geen borrel die daar nog verandering kan in brengen.






*omwille van de privacy staan er geen foto's op van onze genodigden, maar er was dus wel degelijk volk ...

1 opmerking:

Daphne zei

Ik heb dat ook altijd gehoord, dat er per bijkomend kindje veel minder interesse is en je op den duur zelfs geen geboortesuiker meer hoeft te voorzien (!!). Dat bij jullie het tegendeel waar is wil ook wel wat zeggen he, 't is dat jullie graag gezien zijn! :)

Enne, als Birke écht écht het laatste popje in de rij was, hoeft dat niet te betekenen dat er niet meer geborreld kan worden hoor. Elke reden is goed voor een feestje! Zo vier ik regelmatig mijn onjaardag, of't feit dat het woensdag is, of dat de lucht blauw ziet, of dat mijn fietsketting er niet afgevallen is,... Feest ze, en hopelijk tot ziens!