Deze keer was een nieuwe telg hieraan schuldig, want we mochten namelijk onze Cassimir welkom heten.
De ietwat intelligente lezer zal meteen door hebben dat het hier niet om nog een extra koter kan gaan, aangezien het meest verse exemplaar nog geen 5 maanden op de teller heeft staan. Het betreft wel Cas zijn nieuwe cafeetje.
Na een moeizame olifantendracht van wel meer dan twee-en-een-half jaar, verbouwingen die nog zwaarder waren dan diegene in mijn eigen lijf dat vier keer omgewoond werd, en een uitdrijvingsfase vol administratieve rompslomp die wel een eeuwigheid leek te duren, werd dan uiteindelijk op 1 januari de opening van onze zaak een feit. Er was dan ook meer dan 10 cm nodig om alle nieuwsgierigen binnen te laten, de helft van Kortrijk zat ondertussen in spanning om ten langen leste te zien wat Cas al die maanden had uitgespookt. Het voorbije jaar hadden we geen stap meer buiten kunnen zetten zonder dat één of andere voormalige klant (of 'patiënt' zoals mijn wederhelft ze wel eens placht te noemen) de gevleugelde vraag 'enwanneergajenuopen?' stelde.
De eerste weken waren dan ook nogal hectisch, op zijn zachtst gezegd. Manlief moet weer omschakelen van een dag naar een namiddag/nacht-ritme, wat inhoudt dat hij opstaat rond de middag, om 15u vertrekt naar zijn werk, om 20u15 thuis komt en nog geen 10 minuten later dan de deuren van de kroeg openzet. Meestal sluit hij de gordijnen pas ver na middernacht, wanneer hij afgepeigerd in onze bedstee rolt (voor de zekerheid ligt baby B in de cosleeper rechts van mij). Ik sta er nu dus meer dan ooit alleen voor in de ochtend- en avondspits, en dat in volle winterperiode.
Ervaren ouders weten dat het op winterochtenden altijd veel langer duurt eer je je gebroed het huis uit krijgt, want ten eerste doen ze mini-winterslaapjes waaruit je ze onmogelijk wakker kan maken zonder een rothumeur te genereren (behalve in het weekend, dan zijn ze standaard fris en monter om 5u49), daarna krijg je ze met geen stokken uit hun pyjama want daarvoor is het veel te koud in huis en als ze dan toch enigszins gekleed, gekamd en gevoed voor de deur staan dan mag je nog op zeker een halfuur rekenen vooraleer ze hun handschoenen, muts, sjaal, jas, handenmof, bivakmuts, oorwarmers, beenverwarmers, teenverwarmers, neusdop, ... kortom alles samen genoeg textiel om een leger daklozen warm te houden, verzameld hebben en er het juiste lichaamsdeel mee bedekken. En dan zwijg ik nog over het instappen in de bakfiets en de daaropvolgende discussies over de voorkeur van zitplaats, het wel of niet willen van een dekentje, het verschuiven van datzelfde dekentje in de verkeerde richting, één van de bovengenoemde kledingstukken die blijven haperen is aan de rits van de bakfiets en dus weer opnieuw moet aangetrokken worden (liefst in rituele volgorde zodat je dus helemaal van voorafaan kan beginnen), de boekentassen die er bij gepuzzeld moeten worden, de batterijen van het voorlicht die altijd net plat blijken wanneer je wil vertrekken en de sleutels die zichzelf verplaatsen op het cruciale moment waarop je wil wegrijden.
Een mens zou al moe worden van dit gewoon te typen, en toch moet ik het 5 keer per week doorstaan, de kinderen ondertussen steeds aanmanend van stil te zijn 'want de papa slaapt en heeft hard gewerkt' en toch de juiste dosis autoriteit in mijn fluisterstem krijgen zodat ze niet blijven lanterfanten op de trap.
Genoeg stof om nog wat blogposts over te schrijven zou ik denken, en laat dat dan maar mijn goede voornemen voor dit jaar zijn: wanneer de tijd het mij toelaat hier af en toe stoom komen aflaten en de mensen een blik gunnen in de chaos van LolinkaLand. Eens zien hoe lang ik het deze keer kan volhouden...
3 opmerkingen:
Joepie, opnieuw extra lectuur...!
Ik kijk ook al uit naar het vervolg! :)
Daphne
Succes met cassimir!
Een reactie posten