Ze vroeg het terloops op vrijdag, toen ik Folke in de klas ging afzetten.
Isabelle is nu al 6 jaar de klasbegeleidster van de peutertjes, ze is samen met mijn oudste zoon gestart en ik zou geen andere vervangmama voor mijn baby's kunnen wensen. Ik blijf dan ook regelmatig 'hangen' in het lokaal, een luxe die ik mij kan permitteren omdat ik toevallig altijd in zwangerschapsverlof ben als de jongste start op school. Hoe we dat over 2 jaar gaan oplossen met Birke weet ik dus nog niet want nog een extra kostganger is helaas geen optie.
Dat rondlummelen tussen hummels die niet eens de mijne zijn, vertaalt zich vaak in het voorlezen van een verhaaltje, het meehelpen knutselen of het simpelweg vegen van snottebellenneusjes. In een ver verleden was ik vast kleuterjuf of gouvernante want ik word op onverklaarbare wijze aangetrokken door dat klein grut. Of ik hou gewoon van de geur van plasbroeken en snot, dat kan ook natuurlijk.
Isabelle vouwde haar plan uit de doeken. Om de kleintjes meer te stimuleren wou ze een paar 'experimenteerplaten' maken. Een schuifslot om open en dicht te doen, een rits om te leren ritsen, een knoop, een stuk touw geplakt op een stuk karton, ...
Ze wist natuurlijk dat ze bij mij aan het juiste adres zou zijn. Knopen en ritsen heb ik namelijk in overvloed, genoeg zelfs om een halve stad te voorzien van een nieuwe munteenheid in geval van euro-devaluatie. Ik kan geen kringloopwinkel uitkomen zonder wat naaiaccessoires, ik geloof zelfs dat ik die al kocht nog voor ik ooit een naaimachine had aangeraakt. Naast een enorme voorraad stof (lees: de grootste IKEA-vakkenkast vol + nog enkele curverbakken met kleinere 'restjes') ben ik de trotse bezitter van een knopenverzameling om U tegen te zeggen. Zelfs al naai ik de rest van mijn leven wekelijks een broek of een hemdje, dan krijg ik ze vast nog niet allemaal weggewerkt.
Ik kon er dus gerust enkele missen, bovendien was ik fan van haar plan.
Maar meteen zag ik al een praktisch probleem. Hoe zou ze die knopen bevestigen op een bord? Ik kon ze misschien best op een lapje stof naaien. O ja, en ik had ook nog van die leuke kleurrijke kamsnaps liggen (voor de leken: plastieken drukknoopjes), zou dat niet tof zijn?
Het kwaad was geschied.
Een simpele vraag om een knoopje had in mijn brein een lawine aan ideeën in gang gezet, een bal creativiteit die niet meer te stoppen was voor hij als een verwoestende tornado over mijn schaarse vrije tijd zou gewalst hebben.
Op de bakfiets naar huis kreeg mijn concept verder vorm. Ik zou gewoon helemaal zelf zo'n ding maken, ik had vast genoeg verschillende spullen om een proefplankje te fabriceren, ik bespaarde Isabelle het werk zodat ze zich ten volle kon storten op de ontwikkeling van mijn zoon en zijn vriendjes.
Thuis verzamelde ik enkele ritsen, knopen, sluitingen (houtje touwtjes die ik al eeuwen liggen had, waar ik nooit iets mee maakte maar die ik te leuk vond om weg te doen) en een verkeerd aangekochte legplank. Ik bedacht dat er ook nog iets met velcro kon gedaan worden en daar escaleerde het opnieuw in mijn hoofd: er moest en zou een mannetje opkomen met verwisselbare kleren en pruikjes, een simpele velcro-sluiting was weer niet genoeg voor de masochistische moeder.
Uiteindelijk werkte ik er in het weekend een paar uur aan en toen besefte ik dat het allemaal 'te' zou zijn om en passant eens binnen te smijten in de klas. Om het een beetje te kaderen kon ik er best het cadeau van maken dat Folke voor zijn verjaardag aan het klasje zou schenken. Op onze school worden er namelijk geen individuele traktaties gegeven, maar bak je gewoon een cake of doneer je een stuk speelgoed of een boek waar de hele meute baat bij heeft.
Weer een schitterende wending van mijn probleemoplossend denkvermogen, ware het niet dat die bewuste verjaardag al 4 dagen later plaatsvond. En met 4 kinderen en een eigen zaak zijn de naaimomenten op 1 hand te tellen. Alarmfase 3 dus en alle hens aan dek om af te werken waar ik zo vermetel aan begonnen was, anders bestond de kans dat het in de schuif 'half afgewerkte projecten' terecht kwam, een bodemloze put vol troosteloze items zoals kapotgeknipte kniesokken die ooit beenverwarmers moesten worden, een gescheurd kersenpitkussentje die een nieuw hoesje moet krijgen en een t-shirt van Bente waarop ik een applicatie wou maken maar die ondertussen al 2 maten te klein is.
Of mijn megalomaan model dan toch is afgeraakt kun je al raden waarschijnlijk, anders zou ik er geen blogpost aan besteden. Laat ik zeggen dat de reacties van de klasgenootjes en van onze juf zelf, de tijdsinvestering en de stress meer dan goed maakten, onze driejarige was deze morgen zo fier als een gieter toen hij het grote pak mocht openscheuren voor de ogen van zijn nieuwsgierige klasmakkers.
Maar de volgende keer dat mijn hoofd weer op hol slaat zal ik mijn vingers in mijn oren stoppen en een vrolijk deuntje neuriën, in de hoop dat het vanzelf overgaat. Misschien komt er dan ooit een moment dat ik eens lekker lui in de zetel kan neerploffen en genieten van het nietsdoen, zoals mijn echtgenoot dat wel eens kan. Een fotootje kan er in elk geval nog vanaf:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten