Af en toe word ik overvallen door een hele vreemde drang, namelijk de goesting om nog eens naar 'den Ikea' te gaan. Ik worstel altijd even wanneer ik die behoefte voel opkomen want ik weet sowieso dat ik er achteraf spijt van ga hebben, en toch overwint de begeerte het meestal.
Eigenlijk staat zo'n zweudse shopkeuten vol plastiek aan dumpingprijzen haaks op de principes die ik nastreef om zoveel mogelijk tweedehands en verantwoord spul aan te schaffen, en toch word ik onherroepelijk meegezogen in de lokroep van Billy, Pax en hun gedemonteerde vrienden. Ik heb geprobeerd te analyseren hoe dit gevoel veroorzaakt wordt want mijn dierbare echtgenoot deelt deze sporadische passie niet, integendeel voor hem is zo'n tripje het voorgeborchte naar de hel.
Volgens mij is het toonzaaltrappelen tussen al die fake geïnstalleerde woonruimtes gewoon omdat we hier zelf in een bouwval leven, en ik dus uit gemis graag eens in een tot in de puntjes ingerichte living vertoef. Verder geeft het aankopen van nieuwe opbergdozen bij mij altijd de aanzet tot het effectief wegruimen van een heleboel rommel en dat schept ook rust in het hoofd. En tenslotte ben ik stiekem fan van de ballen en de amandel-chocoladetaart, al moet ik bij de eerste tegenwoordig de saus laten wegens niet koemelkvrij en van de laatste mag ik helemaal niet meer proeven.
Vorige week jeukte het dus opnieuw, en met als excuus dat Cas klemlampjes nodig had voor zijn muziekinstallatie, trok ik IKEA-waarts.
Ik had eigenlijk al meteen de wind tegen. Mijn derde kind wilde namelijk niet naar school die dag en op de E17 naar Gent stond er blijkbaar een file. Ik wou dan wel graag gaan brolwinkelen maar ik ben nu ook niet zo gek om met een peuter en een baby die een hekel heeft aan de maxi-cosi, vrijwillig in een autorij te gaan aanschuiven voor een dik uur. Dan maar naar Frankrijk, in Lille is er ook eentje en die is eigenlijk nog dichter dan Gent, maar de prijzen zijn er meestal iets duurder. Tijd is echter ook kostbaar en geduld nog meer, dus ik stak vermetel de landsgrens over (wat een mens allemaal niet overheeft voor een plastieken bak).
Om de verplaatsing toch iets verantwoorder te maken vraag ik meestal op voorhand aan lotgenoten of ze nog iets nodig hebben, zodoende kan ik het voor mezelf rechtvaardigen dat ik eigenlijk aan naastenliefde doe door te shoppen voor werkende mensen met een tekort aan tijd.
De 3-jarige vond het eerst heel spannend, al moet ik bekennen dat zijn favoriete uitstap sowieso 'de winkel' in het algemeen is, daar is hij altijd wel voor te vinden, onze kleine kapitalist. Na enkele showroomkamers was de fun er echter af en moesten we in sneltreinvaart door de overvloed om een donut te gaan eten in het restaurant. Klein meneertje was ook blij want die kreeg een vloeibaar aperitiefje en we konden vervolgens onze weg verderzetten in de donkere krochten van het magazijn. Nadat ik alles had afgevinkt van ons lijstje en tevreden in mijn karretje staarde omdat ik netjes binnen beperkt budget was gebleven besloot ik van toch nog te blijven en voor de kötbullar te gaan. Daarvoor diende ik eerst mijn gekochte goedje nog in de voiture te dumpen, maar dat was buiten de veranderde parkingregels gerekend. Om te vermijden dat de parkeerplaats vol verdwaalde karren zou staan hadden ze overal paaltjes gezet zodat geen enkele winkelkar nog tot bij de auto geraakte, je moest zorgen dat je wagen maar bij de kar terecht kwam. Waarschijnlijk zitten de ikea-bazen dan op de bovenverdieping in hun kantoren met verrekijkers te gluren naar alle vloekende huisvrouwen die met een zootje spullen in hun handen en kinderen die alle kanten op hollen naar hun vehikel strompelen, hilariteit verzekerd. Volgens mij worden er zelfs weddenschappen gesloten wat er het eerst zal vallen: de baby of de boekenkast.
Van daar af begon mijn vrolijke bezoekje eigenlijk bergaf te gaan. Wat toen nog volgde zijn: een overvolle eetkantine, ballen met vieze frieten die mij helemaal niet gesmaakt hebben, een toiletbezoek met een wriemelende baby op de arm en een slotopenprutsende peuter én een pot zonder bril, diezelfde peuter die een scène maakte omdat hij geen tweede donut mocht, het ontbreken van een borstvoedingsplek waardoor ik op een toonzaaltienerbed heb zitten voeden en de kleine een geut melk teruggaf op de kleurige 'kötsa'-lakens, het besef dat ik de herlaadbare batterijen die ik eigenlijk nog het meest nodig had vergeten te kopen was en de wrange nasmaak van schuld en goedkoop eten die ik meteen kreeg bij buitenkomst. Ik ben bovendien nog de hele namiddag misselijk geweest van de afschuwelijke aardappelgedrochten die ze 'frites' durfden noemen.
Hopelijk heb ik nu mijn lesje geleerd en kan ik de drang naar zelfbouwpaketten weer voor lange tijd onderdrukken. Ik ga maar lekker weer massieve kasten en gebruikte curverbakken gaan scoren in de kringloop. Zonder ballen maar ook zonder schuld en boete.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten