Ik heb duidelijk iets verkeerds gegeten en lig al een uur wakker van de krampen. Ideaal voor een trip down memory lane, want 6 maanden geleden werd ik op een gelijkaardige dinsdagnacht om 5u gewekt door een knoert van een wee.
Na weken vol 'oefencontracties' wist ik deze keer meteen dat het raak was. Hoe belachelijk ook die 'oefenweeën', alsof mijn lijf na 3 keer nog niet zou weten langs welke uitgang de meereizende passagier het moederschip diende te verlaten?! Misschien was het uit wraak voor de pijlsnelle raketbevalling van Folke (nog geen anderhalf uur tussen de eerste wee en de eerste 'whei') dat ik bij kind 4 een maand lang vergast werd met weetjes?
Heerlijk mijmerend denk ik vandaag terug aan die speciale dinsdagochtend die een half jaar geleden ons leven definitief veranderde. Hoe ik de eerste krachtige contracties samen met zoonlief (die toen zijn laatste uurtjes als benjamin van het gezin inzette) in bed opving. Hoe ik een uurtje later toch maar opstond om de boterhammen voor de kinderen te smeren (oh ja, zelfs in volle bevallende modus ben ik daar nog steeds beter in dan de man des huizes). Hoe ik daarna nog per se de vaatwas wou legen en tussendoor 2 keer vastgeklampt aan de machine stond te puffen en te blazen; waarop ik in de zetel nog wat verder aan het baren ging zonder dat de kinderen in de living bij mij beseften welke zware en unieke werkzaamheden er plaats vonden. Bij de aankomst van de vroedvrouw en de dokter was het spannende moment aangebroken waarop er gecheckt werd hoe goed ik dan wel al mijn best had gedaan en met mijn 8 cm opening in 2 uurtjes tijd waande ik mij meteen Belgisch Kampioene op de 100 meter ontsluiting. Als we het volgende uur voor het gemak nog even fast forward afspelen (weeën ondergaan op een chemisch toilet in de gang, stilte voor de storm, gevloek en gepers, een reuzenhoofd en een paar schouders waar een bodybuilder jaloers op zou zijn door een sleutelgat duwen en en passant nog even 'doktertje' meespelen met de twee-en-een-half-jarige, ..) dan was ik om 8u15 mama van een boom van een vent, de naam 'Berk' meer dan waardig. Dat ik achteraf zowat leegbloedde vergeten we er ook maar lekker bij, want ik kreeg in ruil wel een heerlijk ventje cadeau. Een baby waarvan zijn humeur recht evenredig is met zijn lengte. Een hummeltje die nu al menig eierstokken doet rammelen en vrouwen kan verleiden met één goed gemikte blik en een stralende lach. Een casanova in de dop waar we allemaal verliefd op zijn zelfs als hij ons midden in de nacht attent maakt op zijn aanwezigheid. Hij ligt hier momenteel trouwens ook solidair kramperig te wezen met mij, net zoals we 6 maanden geleden ook samen het hoofdstuk 'bevallen, part 4' afsloten. Op naar nog veel meer mooie herinneringen met onze Birke Beria, zoals hij ondertussen in de wandelgangen wordt genoemd. Maar eerst proberen deze nacht wat beter te besteden en nog wat slaap mee te pikken.
Slaapwel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten